Η Νέα Υόρκη έφτασε τα 138.836 κρούσματα, οι σκηνές
από το άδειο Times Square
κάνουν το γύρο του κόσμου και συνολικά ο αριθμός
των θανάτων ανέρχεται στους 5.489. Ο κυβερνήτης της πολιτείας Andrew Cuomo δήλωσε ότι οι νοσηλείες φαίνεται να έχουν φτάσει στο
επίπεδο κορύφωσης. Από τις 20 Μαρτίου η πολιτεία της Νέας Υόρκης έδωσε εντολή
στους κατοίκους της να παραμείνουν στο σπίτι.
Κανένας δεν περίμενε ποτέ ότι η «Μητρόπολη του Κόσμου» θα αδειάσει από
τουρίστες και ζωή. Ο Κύπριος καλλιτέχνης Άλεξ Μαλαός ο οποίος τα
τελευταία 20 χρόνια ζει στο «Μεγάλο Μήλο» μιλά αποκλειστικά στο SkalaTimes και μας μεταφέρει
το κλίμα από τη Νέα Υόρκη, το κλίμα από μια πόλη στην οποία «επικρατεί ένα μίγμα σοκ, ανησυχίας, πένθους, συμπαράστασης και
ελπίδας». Αλλά, στο τέλος θα κερδίσει η ελπίδα.
Όπως χαρακτηριστικά λέει ο Άλεξ: «Αν
και η πόλη έχει σχετικά ερημώσει, αυτό δεν σημαίνει ότι έχει κοιμηθεί. Τα φώτα
του Empire State εξακολουθούν να
αναβοσβήνουνε κόκκινο, αντιπροσωπεύοντας τους κτύπους της καρδιάς της πόλης,
και συνεχίζει να υπάρχει μια συσπείρωση και αίσθηση ενθάρρυνσης».
Της Γιώτας Δημητρίου
Άλεξ βρίσκεσαι στην Νέα Υόρκη εδώ και 20 χρόνια. Στη πόλη «που ποτέ δεν κοιμάται». Θέλω να μου πεις πώς είναι αυτές τις μέρες η Νέα Υόρκη. Είναι τόσο άσχημα τα πράγματα όσο διαβάζουμε και παρακολουθούμε από τα διεθνή ΜΜΕ;
Η αλήθεια είναι ότι κι εγώ τον τελευταίο μήνα έχω περιοριστεί στο σπίτι, επομένως η ειρωνεία είναι πως ό,τι βλέπετε εσείς στην τηλεόραση και στον υπολογιστή, τα ίδια βλέπω κι εγώ. Οι αριθμοί πάντως είναι τα μόνα δεδομένα που μιλάνε από μόνα τους. Όταν ο αριθμός θυμάτων από τον ιό έχει μπει στις δεκάδες χιλιάδες, αυτά είναι τα άσχημα, από όποιοδήποτε μέσο κι αν τα ακούσουμε. Οι αριθμοί αντιπροσωπεύουν ζωές ανθρώπων, πολλοί από τους οποίους μέχρι ως και δυο βδομάδες νωρίτερα περνούσαν κανονικά κι ανέμελα, δίχως προϋπάρχουσες παθήσεις και επιρρέπειες.
Αλλά όσο αφορά τον τρόπο και την προσέγγιση με την οποία οι αριθμοί καλύπτονται από τα ΜΜΕ, έστω και διεθνή, υπάρχουν πλέον τόσες πηγές που εν τέλει αποτελούν ποικιλόχρωμες ερμηνείες της ίδιας λυπηρής εξέλιξης. Άρα αν και δεν είμαι σίγουρος πώς να κατατάξω βαθμικά τη δριμύτητα των πραγμάτων ως προς το τι άλλο ακούγεται στο εξωτερικό, το κλίμα που επικρατεί εδώ στη Νέα Υόρκη γενικά είναι ένα μίγμα σοκ, ανησυχίας, πένθους, συμπαράστασης κι ελπίδας.
Ο τρόπος ζωής για τον κόσμο γενικά έχει αλλάξει. Ως επί το πλείστον λειτουργούνε μόνο οι «αναγκαίες υπηρεσίες» (essential businesses), επομένως με τους περισσότερους κατοίκους να έχουν περιοριστεί, οι πλείστες επιχειρήσεις κλειστές, επισκέπτες και τουρίστες τώρα πια άφαντοι, και τις μεγάλες μάχες να γίνονται πλέον στα νοσοκομεία, το πρόσωπο της πόλης έχει άλλαξει. Οι πιο τυχεροί μπορούν να συνεχίσουν να δουλεύουν μέσω διαδικτύου, ή έχουνε την ευχέρεια να παραμείνουν σε αναμονή μέχρι να περάσουν τα δύσκολα. Μια μεγάλη μερίδα όμως αναγκάζεται να υποστεί τις συνέπειες των εξελίξεων, εξού και τα αυξανόμενα ποσοστά ανεργίας να αποτελούν ακόμη ένα αρνητικό δεδομένο μαζί με τα άλλα δυσάρεστα νούμερα.
Πώς το χειρίζεται η κυβέρνηση κατά τη γνώμη σου και ποια είναι τα μέτρα που έχουν παρθεί για εσάς, τους κάτοικους της Νέας Υόρκης;
Δεν υπάρχουν καθαρά συνοχικά μηνύματα μεταξύ κυβερνητικών ανωτέρων και επιστημόνων ως προς την κατεύθυνση προς την οποία πρέπει να κινηθούν τα πράγματα. Είναι και η έκταση/διαμόρφωση της χώρας τέτοια που ο ιός εξαπλώνεται και χτυπά με διαφορετική δριμύτητα ανά πολιτεία, επομένως και η κάθε πολιτεία βιώνει τον ιό λιγότερο ή περισσότερο έντονα σε μια χρονική περίοδο, και εφαρμόζει τα δικά της μέτρα ανάλογα. Άρα, όσο αφορά τον χειρισμό του κυβερνήτη της Νέας Υόρκης, Andrew Cuomo, νιώθω ότι εδώ προβάλει μια ευαίσθητη ωμότητα που απαιτείται σε μια κρίση τέτοιου βαθμού. Είναι εύλογος και επί της ουσίας, μιλώντας δίχως απόπειρες ωραιοποίησης, επιδεικνύοντας ταυτόχρονα ένα τόνο ενσυναίσθησης και διατηρώντας την χαρακτηριστική Νεοϋορκέζικη ισχυρογνωμοσύνη. Τα μέτρα που έχουν παρθεί για εμάς είναι κυρίως ο περιορισμός, να κρατάμε αποστάσεις, και στις αναγκαίες περιπτώσεις που βγαίνουμε έξω να παίρνουμε τις ανάλογες προφυλάξεις. Η αλήθεια είναι ότι κι εγώ δεν έχω βγει έξω για να δω τα μέτρα σε εφαρμογή, αλλά με το πέρασμα του χρόνου και την αύξηση των κρουσμάτων, η επιβολή των μέτρων έχει γίνει πιο αυστηρή για βελτίωση της συμμόρφωσης.
Τα ΜΜΕ και η Αμερικανική τηλεόραση πώς έχουν αγγίξει το θέμα κατά τη γνώμη σου; (Πχ στην Κύπρο ευδοκιμεί η καταστροφολογία και η παραπληροφόρηση). Ποια η άποψη σου για τα διάφορα conspiracy theories που κυκλοφορούν σχετικά με τον κορωνοϊό και ποια η αντιμετώπιση των Αμερικανικών ΜΜΕ σχετικά με τα διάφορα conspiracy theories;
Ο όρος «Αμερικάνικη τηλεόραση» είναι πλέον τόσο εκτενής, και συνεπώς απροσδιόριστος, που μοιάζει και κάπως αντιπροσωπευτικός των ποικίλων χαρακτήρων της χώρας. Οι διευθύνοντες των καναλιών έχουν τις δικές τους πεποιθήσεις και νοοτροπίες, και επομένως οι ερμηνείες μιας είδησης μπορεί να είναι άκρως διαφορετικές, που είναι κι αυτό μια μορφή παραπληροφόρησης. Έτσι τείνεις να παρακολουθείς περισσότερο αυτούς που συμβαδίζουν με τα δικά σου πιστεύω. Εγώ προσπαθώ να παρακολουθώ λίγο από διάφορες πηγές, και Αμερικάνικες και διεθνείς.
Για να είμαι ειλικρινής δεν έχω ακούσει για conspiracy theories παρά μόνο σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Δηλαδή τα ΜΜΕ γενικά δεν έχουν αναφερθεί σε κάτι συγκεκριμένο που να αποτελεί είδηση (όπως είπαμε, μάλλον δεν παρακολουθώ και τα σχετικά κανάλια), αν και ξέρω πως σε μια κρίση σχεδόν πάντα επιβάλλεται να υπάρξουν έστω και μερικές συνομωσίες και είμαι σίγουρος ότι αν κάνω μια αναζήτηση κάτι θα βρω. Απλά όποτε τύχει να δω άρθρο στο διαδίκτυο που να περιέχει τον όρο «conspiracy theory», κάνω κλικ παρακάτω επειδή νιώθω πως εν μέσω πανδημίας οι θεωρίες συνομωσίας αξίζουν τον ελάχιστο βαθμό προσοχής, αφού αποσπάνε από την ουσία που είναι η προσωπική ανάληψη ευθύνης και ο κοινωνικός συλλογισμός.
Στην Αμερική είσαι σε τηλεοπτικές διαφημίσεις που προβάλλονται σε όλη τη χώρα (national commercials), διαφημίσεις για το διαδίκτυο (web commercials), ταινίες μικρού και μεγάλου μήκους (shorts and features), διαδικτυακές σειρές (web series) και εκφωνήσεις (voice overs). Επίσης εργάζεσαι σε ελληνόφωνα και αγγλόφωνα θεατρικά έργα (ως ηθοποιός, συγγραφέας και σκηνοθέτης) καθώς επίσης και σε standup comedy. Σήμερα με τον κορωνοϊό, που ερημώνει το «Μεγάλο Μήλο», πού βρίσκεσαι επαγγελματικά; Σκέφτηκες καθόλου το ενδεχόμενο να επιστρέψεις στην Κύπρο αφού τα πράγματα (σε σχέση με την πανδημία) είναι κάπως καλύτερα εδώ;
Με τα θέατρα κλειστά και όλες τις τηλεοπτικές παραγωγές σε στάση αναμονής, είναι δύσκολος καιρός να είσαι εργαζόμενος καλλιτέχνης, αν και είναι ιδανικός καιρός να είσαι δημιουργικός καλλιτέχνης: να γράψεις, να αναπτύξεις τις ιδέες που για τόσο καιρό κάθονταν στο ράφι (νοουμένου ότι έχεις και κάποια άνεση να εκμεταλλευτείς αυτόν τον προσωπικό χρόνο οικονομικής ανεργίας…). Εγώ διδάσκω υποκριτική και αυτοσχεδιασμό, και ευτυχώς είμαι σε θέση να συνεχίσω να διδάσκω διαδικτυακά, και παράλληλα να αξιοποιώ δημιουργικά κάποιο από τον χρόνο που είμαι σε περιορισμό, και να παράγω καινούργια έργα. Νομίζω τώρα συμβαίνει το αντίθετο της φυγής, δηλαδή όλοι ανυπομονούμε να μπούμε και πάλι δυναμικά στους αγαπητούς ρυθμούς της πόλης.
Η Νέα Υόρκη έχει τον τρόπο της να σε σκληραγωγεί. Αυτή είναι μια από τις μεγαλύτερες δοκιμασίες που έχουμε περάσει, αλλά γενικά δεν είναι στο DNA του κόσμου να τα διπλώνει. Αν και η πόλη έχει σχετικά ερημώσει, αυτό δεν σημαίνει ότι έχει κοιμηθεί. Τα φώτα του Empire State εξακολουθούν να αναβοσβήνουνε κόκκινο, αντιπροσωπεύοντας τους κτύπους της καρδιάς της πόλης, και συνεχίζει να υπάρχει μια συσπείρωση και αίσθηση ενθάρρυνσης.
Τέλος, πιστεύεις ότι «these streets will make you feel brand new, big lights will inspire you» κάποια μέρα και πάλι, και ότι θα τελειώσει όλο αυτό, ή σε ανησυχεί ότι τα πράγματα δεν θα είναι ποτέ ξανά τα ίδια, ούτε για την Νέα Υόρκη ούτε για τον υπόλοιπο κόσμο;
Νομίζω τα πράγματα σίγουρα θα αλλάξουν, αλλά όχι κατ’ ανάγκη προς το χειρότερο. Αυτή η δοκιμασία αποτελεί μια μεγάλη «ενδοεξέταση» για την Νέα Υόρκη και τον βαθμό ετοιμότητας της (ή ανετοιμότητας αν προτιμάτε) απέναντι σε μια κρίση. Η ελπίδα είναι ότι τα συνετά μυαλά (συμπεριλαμβανομένου και του απλού λαού) θα μάθουν από αυτή τη διαδικασία, και θα συμμετάσχουν ο καθένας με το δικό του τρόπο, με την κατάρτισή του, την ψήφο του, την επίρροια και την εμπειρία του, ούτως ώστε την επόμενη φορά να μην πιαστούμε στον ύπνο. Αυτό φυσικά ισχύει και για όλες τις χώρες στον κόσμο που το περνάνε.
Τα πράγματα ήδη αλλάξαν. Οι επιχειρήσεις έχουν επεκτείνει τις διαδικτυακές τους υπηρεσίες, ή τώρα αρχίζουν να γνωρίζουν τις διαδικτυακές τους δυνατότητες. Ακόμη και με κόσμο σε ατομικό επίπεδο ξεχωριστά, που ήταν αρκετά ευρηματικός ώστε να βρει αυτοεργοδότηση μέσω του διαδικτύου, τώρα αρχίζει να υπάρχει περισσότερη εκτίμηση προς την ευεργετικότητα του διαδικτύου.
Η καθημερινότητα επίσης άλλαξε προς το διαφορετικό. Βλέπουμε στην τηλεόραση διαφημίσεις για no-contact pizza delivery, όπου η πίτσα παραδίδεται δίχως να υπάρξει επαφή με τον διανομέα. Το καθημερινό μου ψώνισμα τώρα γίνεται διαδικτυακά με διανομή, και η παράδοση-παραλαβή στο σπίτι γίνεται με μάσκες και γάντια. Ρώτησα ένα φίλο μου οικογενειάρχη αν άλλαξε καθόλου η δυναμική της οικογένειας έχοντας και τα τέσσερα μέλη συνεχώς στο σπίτι, και μου απάντησε «At least now we eat together like a family again». Είναι κόσμος που δεν μπορεί να βρεθεί με ηλικιωμένους φίλους και συγγενείς από φόβο μην μεταδοθεί ο ιός, και μια απλή συνεύρεση έχει καταντήσει να είναι εγκάρδια επιθυμία.
Όταν περάσει κάποια μέρα όλο αυτό, νιώθω ότι η επόμενη αντάμωση θα έχει τόσο πιο μεγάλη αξία. Κάποια πράγματα που τα είχαμε δεδόμενα -από μια Κυριακάτικη βόλτα μέχρι μια οικογενειακή/φιλική συγκέντρωση, μέχρι τη δουλειά ενός λειτουργού φροντίδας και περίθαλψης- οι σημερινές εξελίξεις θα συνεχίσουν να μετασχηματίζουν την άποψη μας για αυτά τα πράγματα, τον ρόλο μας απέναντι στην κοινωνία και στα αγαπημένα μας πρόσωπα, και το πώς αντιλαμβανόμαστε τη ζωή.
Περισσότερα για τον Άλεξ Μαλαό, στην ιστοσελίδα του: alexmalaos.com
