To SkalaTimes παρουσιάζει τη στήλη, «Humans of Larnaka» (σύντομα σε blog), εμπνευσμένη από το photoblog (και μετέπειτα βιβλίο)που
ξεκίνησε τον Νοέμβριο του 2010 στην Νέα Υόρκη ο φωτογράφος Brandon Stanton, «Humans of New York».
Στο Humans of Larnaka παρουσιάζονται άνθρωπο της πόλης και επαρχίας Λάρνακας, γνωστοί,
άγνωστοι, όλοι. Γιατί όλοι έχουν κάτι να πουν.
Σήμερα στη στήλη Humans of Larnaka η Λειτουργός του ΟΝΕΚ Έλενα Καλλή.
———————–
Σπούδασα Αγγλική Γλώσσα και Φιλολογία επειδή ανέκαθεν έβρισκα συναρπαστική την Αγγλική γλώσσα. Από μικρή με συνεπήρε η μαγεία της Αγγλικής Γλώσσας, η δομή, το λεξιλόγιο, οι ιδιωματισμοί της. Αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην μητέρα μου, εφόσον είχα την ευκαιρία να έρθω από μικρή ηλικία σε επαφή με τα αγγλικά, καθότι η μητέρα μου είναι καθηγήτρια Αγγλικών. Ακολούθως, επέλεξα να αλλάξω εντελώς κατεύθυνση και απέκτησα Μάστερ στην Ευρωπαϊκή Πολιτική και Διοίκηση. Η αλλαγή αυτή προέκυψε από το ενδιαφέρον μου για την Ευρωπαϊκή Ένωση, τους θεσμούς και την εξέλιξή της. Αλλά, επειδή η αρχική μου αγάπη ήταν και παραμένει η Λογοτεχνία, απέκτησα ένα ακόμη μεταπτυχιακό στις Συγκριτικές Πολιτιστικές Σπουδές και στην Αγγλική Λογοτεχνία.
Πραγματικά πιστεύω ότι η λογοτεχνία είναι ένας κόσμος μαγικός, που μπορεί να ταξιδέψει τον αναγνώστη, να τον διδάξει, να τον προβληματίσει, να τον βγάλει από το comfort zone του, να τον βοηθήσει να αναπτύξει τόσο το πνεύμα όσο και τον ψυχικό του κόσμο. Η ανάγνωση λογοτεχνικών βιβλίων είναι κάτι που αγαπούσα από μικρή και μεγαλώνοντας, τόσο μέσα από τις σπουδές μου όσο και στον ελεύθερο μου χρόνο προσπάθησα να διευρύνω το φάσμα των συγγραφέων που διάβασα. Έχοντας επιλέξει την κατεύθυνση της λογοτεχνίας στο πτυχίο μου και στο δεύτερο μεταπτυχιακό μου, μελέτησα κυρίως Βρετανούς αλλά και Αμερικανούς λογοτέχνες. Ξεχωρίζω φυσικά τον Σαίξπηρ με τα ανυπέρβλητα σονέτα του, τα ποιήματα της Σύλβια Πλαθ, και τους κλασικούς Αμερικανούς συγγραφείς Γουίλιαμ Φώκνερ, Τζον Στάινμπεκ, τον Σκοτ Φιτζέραλντ με το μοναδικό «Ο Υπέροχος Γκάτσμπι» και την Τόνι Μόρρισον, τα κείμενα της οποίας με συγκλόνισαν.
Ως σύζυγος και μητέρα θεωρώ σημαντικό να τα καταφέρνω να εξισορροπώ ανάμεσα στις υποχρεώσεις και την πίεση της καθημερινότητας, έτσι ώστε να μπορώ να αντιλαμβάνομαι και να απολαμβάνω μικρές στιγμές με τα παιδιά μου. Στιγμές τις οποίες θεωρούμε αρκετές φορές ως δεδομένες. Η κατάσταση που βιώνουμε τώρα με την πανδημία του κορωνοϊού μας έδωσε την ευκαιρία να εκτιμήσουμε αυτά τα μικρά και καθημερινά που πριν θεωρούσαμε ως δεδομένα.
Η ακτιβιστική μου δράση στη πόλη μου τη Λάρνακα ήταν μια εμπειρία ευχάριστη και ταυτόχρονα δυσάρεστη, μέσα από την οποία έμαθα πολλά. Όσο τη ζούσα ήταν μια περίοδος ιδιαίτερα δύσκολη. Τώρα, κοιτάζοντας πίσω και αξιολογώντας την, συνειδητοποιώ ότι με βοήθησε να αναθεωρήσω απόψεις που είχα για πράγματα που θεωρούσα δεδομένα και αυτονόητα. Με βοήθησε να αντιληφθώ καλύτερα το πώς λαμβάνονται σημαντικές αποφάσεις την Κύπρο και, μετά το αρχικό σοκ, ήρθε η απογοήτευση. Πρώτη φορά είχα τόσο ενεργή εμπλοκή σε θέματα ακτιβισμού και αρχικά η κινητήριος δύναμή μου ήταν η θέληση μου να προστατεύσω την υγεία και ασφάλεια των παιδιών μου, αλλά και των κατοίκων αυτής της πόλης γενικότερα, κάτι το οποίο θεώρησα ότι έθετε σε κίνδυνο η μετατροπή της πόλης μας σε βιομηχανική. Στη συνέχεια όμως, και καθώς εξελισσόταν αυτή η δράση ακτιβισμού, κινητήριος δύναμη μου αποτέλεσε η πεποίθηση μου ότι οι πολίτες πρέπει και μπορούν να διεκδικήσουν ένα καλύτερο μέλλον για την πόλη τους. Ο ακτιβισμός δεν είναι σίγουρα μια ευχάριστη «απασχόληση». Απαιτεί χρόνο, και αυτό γίνεται εις βάρος της προσωπικής και οικογενειακής ζωής, δυστυχώς. Οι ώρες που αφιερώσαμε όλοι όσοι ασχοληθήκαμε με το θέμα αυτό ήταν πάρα πολλές. Ώρες για να μελετήσουμε, να μάθουμε, να πληροφορηθούμε, γιατί θέλαμε να μιλάμε εμπεριστατωμένα και τεκμηριωμένα, και άλλες τόσες ώρες για να συναντηθούμε με άτομα που εμπλέκονταν με τον ένα ή άλλο τρόπο στη διαδικασία λήψης αποφάσεων, ώρες αμέτρητες για να ετοιμάσουμε επιστολές, μνημόνια και κείμενα καταγγελιών προς την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και το Ευρωκοινοβούλιο, να παρευρεθούμε σε συνεδρίες των Κοινοβουλευτικών Επιτροπών, να διοργανώσουμε διαμαρτυρίες. Αυτό που κρατώ μέσα από όλο αυτό, είναι τα άτομα που γνώρισα, που αγωνιστήκαμε δίπλα – δίπλα και περάσαμε όλη αυτή τη δύσκολη φάση μαζί. Είναι άνθρωποι που θεωρώ πλέον καλούς μου φίλους και είναι κάτι θετικό που βγήκε μέσα από αυτή τη δύσκολη φάση. Και φυσικά αυτό που κρατώ είναι η συνειδητοποίηση ότι όλοι μπορούμε να διεκδικήσουμε, να αγωνιστούμε για κάτι που πιστεύουμε. Δυστυχώς στην Κύπρο η έννοια του ακτιβισμού δεν είναι τόσο διαδεδομένη όσο στο εξωτερικό. Όμως θεωρώ ότι οι ομάδες πολιτών της Λάρνακας απέδειξαν τα περασμένα χρόνια ότι η συλλογική προσπάθεια και αγώνας μπορεί να έχει αίσιο τέλος.
Στον ΟΝΕΚ πιστεύω ότι γίνονται πολλά και ενδιαφέροντα πράγματα, αναπτύσσονται δράσεις και προγράμματα για τους νέους της Κύπρου, τα οποία καλύπτουν ένα ευρύ φάσμα των αναγκών και ενδιαφερόντων τους. Θεωρώ ότι οι ευκαιρίες που υπάρχουν για τους νέους είναι πάμπολλες. Φτάνει ένας νέος να ενδιαφέρεται πραγματικά, να αναζητεί ενεργά πράγματα που τον ενδιαφέρουν, να συμμετέχει, να το «ψάχνει» και να μην επαναπαύεται. Υπάρχουν εργαστήρια, σεμινάρια, προγράμματα τα οποία μπορεί να αξιοποιήσει προς όφελός του για να αναπτύξει νέες δεξιότητες και να διευρύνει τους ορίζοντές του.
Οι νέοι της Κύπρου σήμερα έχουν πολλές προσλαμβάνουσες, μέσα από το οικείο και ευρύτερο περιβάλλον, και αυτό μπορεί να είναι ταυτόχρονα θετικό και αρνητικό. Απαιτείται ωριμότητα από μέρους τους για να μπορούν να αξιολογήσουν τις πληροφορίες και επιρροές που δέχονται, και να τις αξιοποιήσουν προς όφελός τους. Μέσα από τη δουλειά μου συναντώ σχεδόν καθημερινά νέους, οι οποίοι έχουν όρεξη για δημιουργία, καινοτομούν και αριστεύουν στον κλάδο τους, και διεκδικούν το μέλλον τους με αυτοπεποίθηση και πλήρη αυτογνωσία. Πιστεύω ακράδαντα ότι αυτοί οι νέοι θα καταφέρουν να κάνουν την αλλαγή που απαιτείται στο κοινωνικό και πολιτικό γίγνεσθαι και θα πάρουν την Κύπρο πιο μπροστά.
Αυτό που παρατηρώ στη Κύπρο είναι ότι δυστυχώς η πλειοψηφία του κόσμου αρνείται να ασχοληθεί με τα κοινά, και ότι έχει ταυτίσει ή παρερμηνεύσει την έννοια των «κοινών» με την έννοια της κομματικοποίησης. Κυριαρχεί έντονα το συναίσθημα ότι τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει το κατεστημένο και ότι οποιαδήποτε προσπάθεια αλλαγής ή διεκδίκησης από τους πολίτες είναι μάταια. Δυστυχώς, αρεσκόμαστε να διαμαρτυρόμαστε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, να φωνασκούμε και να τα ξέρουμε όλα, όμως όταν έρθει η ώρα να ενεργήσουμε, να σηκωθούμε από τον καναπέ και να ξεβολευτούμε, τότε ελάχιστοι το πράττουν. Ζούμε σε μια εποχή που θεωρώ ότι δυστυχώς δίνεται μεγαλύτερη έμφαση και βάρος στο το «ιδιωτικό» αντί στο «κοινό» καλό και δεν είναι έντονη η έννοια ούτε ανεπτυγμένο το αίσθημα της ενεργούς πολιτότητας.
Κατά τη δική μου άποψη αυτό που χρειάζεται η Λάρνακα μας σήμερα είναι να συνεχίσουν τα έργα που ήδη άρχισαν μέσα από τη στήριξη των Διαρθρωτικών Ταμείων της Ε.Ε (νέο κοινοτικό γήπεδο, Δημοτικό Πάρκο Σαλίνα, κ.ά), αλλά παράλληλα να υπάρξει μια πιο στενή συνεργασία του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα για την ανάπτυξη και άλλων έργων κοινής ωφελείας. Θεωρώ ότι η Λάρνακα έχει τεράστιες προοπτικές ανάπτυξης. Είναι μια πόλη μικρή μεν, αλλά αυτό μπορεί να το αξιοποιήσει προς όφελος της δε. Θα πρέπει οι αρμόδιοι να βρουν τη χρυσή τομή έτσι ώστε να διατηρήσουν τον χαρακτήρα της πόλης και παράλληλα να αναπτυχθεί τουριστικά και να αποτελέσει ένα σημαντικό κέντρο παροχής υπηρεσιών.
Ο κόσμος της πόλης μας αγαπά την πόλη του αλλά δεν το δείχνει πάντοτε, δυστυχώς. Οι Λαρνακείς πρέπει να δείξουν πιο έμπρακτα την αγάπη για την πόλη και το σεβασμό για τους συνδημότες τους. Μέσα από τα μικρά και καθημερινά, όπως για παράδειγμα στο πού παρκάρουμε το αυτοκίνητο μας όταν κατεβαίνουμε στο κέντρο της πόλης ώστε να μην εμποδίζουμε τους συμπολίτες μας καθώς και στα θέματα καθαριότητας στις παραλίες μας. Ταυτόχρονα, στα μεγαλύτερα και πιο σημαντικά θέματα πρέπει να μάθουμε να διεκδικούμε για την πόλη μας, να δείχνουμε πνεύμα σύμπνοιας και ομοψυχίας και να αντιληφθούμε ότι η ενεργός εμπλοκή μας στις περιπτώσεις που απαιτείται, είναι σημαντική για να συμβάλουμε στο πώς αυτή η πόλη θα εξελιχθεί και θα αναπτυχθεί, στο πώς θα είναι η πόλη που θα ζουν στο εγγύς μέλλον τα παιδιά μας.
Στη δύσκολη περίοδο που διανύουμε, με την πανδημία και την καραντίνα, πιστεύω ότι έχουμε την ευκαιρία να εκτιμήσουμε πράγματα που θεωρούμε δεδομένα και που το άγχος της καθημερινότητας δεν μας αφήνει να τα αντιληφθούμε. Παράλληλα, συνειδητοποιήσαμε πόσο εύκολα τα πάντα μπορούν να ανατραπούν και η καθημερινότητα μας να αλλάξει από τη μια στιγμή στην άλλη. Σε ατομικό επίπεδο, όλο αυτό ίσως μας βοηθήσει να αντιληφθούμε την ευτέλεια πραγμάτων που θεωρούσαμε σημαντικά ή ενώ στην πραγματικότητα δεν είναι. Ίσως μας βοηθήσει να επαναφέρουμε τα πράγματα που μας πίεζαν ή άγχωναν στις κανονικές τους διαστάσεις και να αναθεωρήσουμε τις προτεραιότητες που είχαμε θέσει μέχρι τώρα. Σε συλλογικό επίπεδο όλη αυτή η δύσκολη εμπειρία μας οδηγεί όλους στο συμπέρασμα για την αναγκαιότητα ύπαρξης ενός καλού, και με γερά θεμέλια, συστήματος υγείας και υπηρεσιών κοινωνικής πρόνοιας.
Οι τέχνες και η δημιουργία γενικότερα διεγείρουν τον ανθρώπινο νου, απελευθερώνουν την ανθρώπινη σκέψη και προκαλούν ποικίλα συναισθήματα. Εμπνέονται από την ανθρώπινη φύση και ζωή και για αυτό πάντοτε μου άρεσε να παρακολουθώ θεατρικές παραστάσεις, εικαστικές εκθέσεις, να επισκέπτομαι μουσεία κτλ. Πιστεύω ότι τα τελευταία χρόνια στη Λάρνακα υπάρχει μια μεγαλύτερη κινητικότητα και δυναμική στον τομέα των τεχνών. Η Μπιενάλε που πραγματοποιήθηκε πριν δυο χρόνια είναι ένας σταθμός τα καλλιτεχνικά δρώμενα της πόλης μας αλλά και όλης της Κύπρου. Η παρουσία του Μουσείου Πιερίδη και της σημαντικότατης ιστορικά συλλογής του πιστεύω ότι είναι εξαιρετικά μεγάλης σημασίας για την πόλη της Λάρνακας. Ταυτόχρονα, το Ίδρυμα Φοίβου Σταυρίδη – Αρχεία Λάρνακας με το απίστευτο αρχείο του Φοίβου Σταυρίδη, το οποίο συνεχίζει να εμπλουτίζεται, διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στη διατήρηση της ιστορικής μνήμης της πόλης μας και παράλληλα έχει ενεργό ρόλο στην προαγωγή των τεχνών και της δημιουργίας. Ξεχωρίζω και αγαπώ ιδιαίτερα τα κείμενα -ιδιαίτερα τα θεατρικά- του ταλαντούχου και βραβευθέντος συμπολίτη μας Κώστα Μαννούρη, η γραφή του οποίου πάντοτε με συνεπαίρνει. Από τους Λαρνακείς ηθοποιούς ξεχωρίζω τον αγαπημένο φίλο και ταλαντούχο, Μάριο Κωνσταντίνου, ο οποίος έχει συμμετάσχει σε σημαντικές παραστάσεις στην Κύπρο και στην Αθήνα.
Προσωπικό μου μότο ζωής ήταν ανέκαθεν «μην κλαις για γάλα που χύθηκε» η οποία είναι μετάφραση της Αγγλικής έκφρασης “Don’t cry over spilt milk”. Το οποίο φυσικά είπαν πολλά χρόνια πιο πριν οι αρχαίοι Έλληνες με το «Ο γέγονε γέγονε»! Θεωρώ ότι είναι μια έκφραση που σε ωθεί να προχωράς παρακάτω, να βλέπεις το μέλλον και να μην αναλώνεις φαιά ουσία και ψυχικά αποθέματα για πράγματα που έγιναν και δεν μπορούν να αλλάξουν.
