Κείμενο,
Φώτος: Μιράντα Ορθοδόξου
(Φιλόλογος/ Αρθρογράφος SkalaTimes)
Ημέρα το Πάσχα. Κυριακή (όπως κάθε χρόνο). Ωστόσο αλλιώτικη (όχι όπως κάθε χρόνο). Περπατούσα με το σκυλί μου με ύφος αυστηρό, που σήκωνε όλο το βάρος της σοβαρότητας της μοναδικής πασχαλιάτικής μου εξόδου και βλέμμα χαμηλωμένο- ίσως γιατί μόλις είχα ζητήσει την άδεια για να κάνω κάτι τόσο απλοϊκά καθημερινό, ίσως γιατί υιοθέτησα κι αυτό το συνήθειο από τη μάνα μου. Το ανήσυχο και πάραυτα χαμηλωμένο βλέμμα μου λοιπόν, ανάμεσα στο βαρετό γκρίζο του πεζοδρομίου εντοπίζει το κόκκινο λουλουδάκι! Σταματώ- το σκυλί νευριάζει. Χαμηλώνω, καμπουριάζω, φτάνω σχεδόν σε απόσταση μικροβιολόγου και μικροσκοπίου για να επεξεργαστούν σχολαστικά τα εγκαφαλικά μου κύτταρα το θέαμα: μια μικρή παπαρούνα! Την κοιτάζω από όλες τις πλευρές της και υποθέτω ότι οι λιγοστοί περαστικοί με τα αυτοκίνητα υποψιάζονται διάφορα. Φεύγω. Ξανακάνω τον κύκλό του τετραγώνου και πάλι η ίδια διαδικασία. Βγάζω το κινητό, τη φωτογραφίζω από όλες τις γωνίες, να μη φαίνεται ούτε μια σκιά να χαλά την ταλαιπωρημένη ομορφιά της. Βλέπω και 3- 4 μικροσκοπικά μπουμπουκάκια που δεν έχουν ανοίξει ακόμα. Χαμογελώ και φεύγω πάλι. Την αφήνω στην ησυχία της.
Την είχα «ξαναδεί» αυτήν την παπαρούνα λοιπόν σε ένα απόσπασμα από το βιβλίο του Στρατή Μυριβήλη «Η ζωή εν τάφω» με τίτλο στο απόσπασμα «Η μυστική παπαρούνα». Πόσο επίκαιρος ο τίτλος του βιβλίου- διαπιστώνω σκυθρωπά. Ένα βιβλίο που γράφτηκε στα χαρακώματα του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου από ένα λοχία ο οποίος ανακαλύπτοντας μια παπαρούνα στα τρίσβαθα των υπόγειων εκείνων τάφων φτάνει σε τέτοια έξαρση χαράς, που ενώ ο πόλεμος μαίνεται, εκείνος επιστρέφει ευτυχής στο κατάλυμά του τραγουδώντας το παιδικό τραγουδάκι «Φεγγαράκι μου λαμπρό». Είχα πρωτομάθει βέβαια για την εν λόγω παπαρούνα, όταν εγώ ήμουν μαθήτρια και μου φαινόταν τόσο περίεργα αλλόκοτη η συμπεριφορά του στρατιώτη. Τα τελευταία χρόνια διδάσκω κιόλας γι΄αυτήν και επιμένω με πολλή σχολάστικότητα στα εκφραστικά μέσα του αποσπάσματα- παρομοιώσεις, μεταφορές, προσωποποιήσεις, κ.τ.λ., ο λυρισμός στη γραφή του συγγραφέα, κ.τ.λ., κ.τ.λ., τα συναισθήματα κ.τ.λ., κ.τ.λ. Και να σου τώρα τσουπ! Άρπαξε τη μορφή και το περιεχόμενο και τα ρούφηξε λαίμαργα. Η θεωρία έγινε ένα μικρό- τοσοδα βίωμα. Εμφανίστηκε όλο ταλαιπώρια, μα με χάρη ολόλαμπρη αυτή η ίδια παπαρούνα μπροστά στα μάτια μου. Και τι παρομοιώσεις να βάλω εγώ Θεέ μου που να ‘χουν το βάρος του Μυριβήλη. Σιωπώ. Έρχεται αβίαστα στο μυαλό μου «η καρδιά μου χορεύει σα μεγάλη πεταλούδα», γράφει ο Μυριβήλης. «Θα προτιμούσα να ξέρω πως ζούνε γύρω μου κρυμμένοι άνθρωποι, κι ας ήτανε μόνο οχτροί», γράφει. Πόσο επίκαιρο σχεδόν φωνάζω στον εαυτό μου…
Αυτό το λουλούδι έφερε ξαφνικά πολλούς συλλογισμούς στην επιφάνεια του σύντομου περιπάτου και του αδρανούς μυαλού μου. Κοίτα λέω πώς σκαρφάλωσε το άτιμο μέσα από το χώμα με υπομονή και πείσμα. Αισθάνθηκε στα τυφλά και φάνηκε στο φως. Κόντρα στις αντιξοότητες και στις αρνητικές πιθανότητες να πετύχει… και τα κατάφερε! Αδύναμο, μισολυγισμένο, κουρασμένο σαν να χρειάστηκε να σκαλίσει εκατοστό το εκατοστό μέσα στο σκοτάδι. Βρήκε τη χαραματιά που χρειαζόταν για να ξεμυττίσει πάνω στο ξεπλυμένο, γκρίζο πεζοδρόμιο. Κι έδωσε χρώμα. Κόκκινο της αγάπης, του πόθου και του πάθους, της επανάστασης. Μα κυρίως της ελπίδας, της Ανάστασης, την ίδια την ημέρα της Ανάστασης! Άλλωστε τι είναι η Ανάσταση; Μήπως δεν είναι όλα τα πιο πάνω; Για την αγάπη δεν έγιναν όλα, για τον πόθο του ανθρώπου για ζωή και εξιλέωση, για το πάθος (με όλες του τις σημασιολογικές προεκτάσεις). Μήπως η Ανάσταση δεν είναι ελπίδα; Μα τι άλλο! Πράγματι, η Ανάσταση δεν είναι τίποτε άλλο από την ελπίδα για να γίνει το αδύνατο, δυνατό! Η ελπίδα της επικράτησης της ζωής έναντι του θανάτου, η ελπίδα του να γίνεται το ακατόρθωτο, κατορθωτό! Το θαύμα της ελπίδας. Γιατί σε κάθε πιστό αυτό είναι η Ανάσταση, ΕΛΠΙΔΑ! Αυτή που δεν πέθανε πρώτη ή τελευταία, αλλά αναστήθηκε. Άμα τα κατάφερε αυτό το λουλουδάκι, λέω μέσα μου, να βρει το δρόμο του στο φως, έστω εξαντλημένο και λυγισμένο, δε θα μπορέσει ο άνθρωπος; Τι κι αν δεν θα επιβιώσει αυτό για πολύ, έχει και 3- 4 φρέσκα μπουμπουκάκια που είναι έτοιμα να ξεπροβάλουν ντροπαλά, άπειρα για τούτο το ξεπλυμένο, γκρίζο πεζοδρόμιο όμως με την ευκαιρία να λιαστούν στο απριλιάτικο φως του ήλιου.
Έπειτα σκέφτομαι κιόλας, αυτό που είδα τελευταία να λέει ένας σκηνοθέτης, ότι για την επιτυχία μιας συλλογικής ταύτισης και κινητοποίησης χρειάζονται τρία βασικά συστατικά: χρώμα, σύμβολο και ύμνο. Εγώ είχα και τα τρία αυτά συστατικά την Κυριακή της Ανάστασης: κόκκινο, παπαρούνα και το «Το φεγγαράκι μου λαμπρό». Ρομαντικούλι και γραφικό; Μου αρκει γιατί με αυτά τα «ρομαντικούλια» συστατικά έγινε η δική μου μικρή, εσωτερική επ- Ανάσταση που τόσο χρειαζόμουν! Άλλωστε…ποιος ξέρει, όλα είναι πιθανά έστω και σε αυτές τις περίεργες περιστάσεις που ζούμε!
