Το Skala Times μοιράζεται με τους αναγνώστες του
Απόσπασμα από το βιβλίο του Λέο Μπουσκάλια «Η Αγάπη»
O Σορόκιν ακόμη λέει: «είμαστε προκατειλημμένοι ενάντια σε όλες τις θεωρίες που προσπαθούν να αποδείξουν την δύναμη της αγάπης στον καθορισμό της ανθρώπινης συμπεριφοράς και προσωπικότητας, στην επίδραση της πορείας της βιολογικής, της κοινωνικής, της διανοητικής κι ηθικής μας εξέλιξης, στην επιρροή που ασκεί πάνω στη πορεία των ιστορικών γεγονότων και στην διαμόρφωση των κοινωνικών θεσμών και της κουλτούρας. Μέσα στον περίγυρο της λογικής, όλα αυτά δεν θα φανούν διόλου πειστικά, σίγουρα αντιεπιστημονικά, όλο προλήψεις και προκαταλήψεις». Και νομίζω ότι έτσι πραγματικά είμαστε. Σε αυτό το σημείο έχουμε φτάσει. Να θεωρούμε την αγάπη, πρόληψη, προκατάληψη, αντιεπιστημονικές ανοησίες.
Θα ήθελα να εξετάσω μαζί σας μερικούς από τους τρόπους με τους οποίους νομίζω ότι μπορούμε να γίνουμε ενισχυμένα, αναλλοίωτα, όλο υγεία, τρυφερά, αξιαγάπητα ανθρώπινα πρόσωπα. Πρώτα απ’ όλα το αξιαγάπητο άτομο θα πρέπει να φροντίζει τον εαυτό του. Αυτή είναι η υπ’ αριθμόν ένα προϋπόθεση. Δεν εννοώ με εγωιστικό τρόπο, μια εγωιστική φροντίδα. Δεν μιλώ παρά για κάποιον που πραγματικά νοιάζεται για τον εαυτό του, που λέει: «το καθετί φιλτράρεται μέσα από μένα, κι έτσι όσο πιο σπουδαίος και μεγάλος είμαι τόσο πιο πολλά έχω να δώσω. Όσο πιο πολλές γνώσεις έχω, τόσο πιο πολλές μπορώ να προσφέρω. Όσο μεγαλύτερη κατανόηση έχω, τόσο μεγαλύτερη είναι η ικανότητα μου να διδάξω τους άλλους και να καταστήσω τον εαυτό μου το πιο φανταστικό, το πιο όμορφο, το πιο θαυμαστό, το πιο τρυφερό ανθρώπινο πλάσμα που θα υπάρχει στο κόσμο.
Κάποια υπέροχη εργασία έχει γίνει στη Καλιφόρνια, από κάποιους μεγάλους ανθρωπιστές ψυχολόγους, όπως ο Ρότζερς, ο Μάσλοου κι ο Χέμπερτ Όττο. Αυτοί οι άνθρωποι κι άλλοι λένε ότι μόνο ένα μικρό τμήμα απ’ αυτό που είμαστε, είμαστε πραγματικά, κι ότι υπάρχει ένα τεράστιο δυναμικό μέσα στο ανθρώπινο πλάσμα, ώστε δεν θα ήταν παράξενο καθόλου αν λέγαμε πως αν πραγματικά επιθυμούσαμε να πετάξουμε, θα μπορούσαμε να το κάνουμε! Θα μπορούσαμε να έχουμε την ικανότητα να νιώθουμε τόσο θεαματικοί, ώστε να γίνουμε χρωματιστοί! Θα μπορούσαμε να έχουμε την ικανότητα να βλέπουμε καλύτερα από ένα αετό, την ικανότητα να οσφριζόμαστε καλύτερα από ένα κυνηγόσκυλο, και θα μπορούσαμε να έχουμε μυαλό τόσο μεγάλο, που να ήταν συνέχεια γεμάτο από θαυμάσια όνειρα. Ωστόσο, είμαστε απόλυτα ευτυχισμένοι έτσι καθώς είμαστε μόνο ένα μικρό τμήμα απ’ αυτό που είμαστε.
Ένας Λονδρέζος ψυχίατρος, ο Ρ. Ντ. Λαινγκ στο βιβλίο του «Η Πολιτικής της Εμπειρίας», προτείνει κάτι πολύ προκλητικό, -κάτι που είναι σαν μια παράξενη και μάλλον τρομακτική, αλλά θαυμάσια πρόκληση. Λέει: «Αυτό που σκεφτόμαστε είναι λιγότερο απ’ αυτό που ξέρουμε: Αυτό που ξέρουμε είναι λιγότερο από αυτό που αγαπάμε: Αυτό που αγαπάμε είναι πολύ λιγότερο από αυτό που υπάρχει. Και μέσα σε αυτό το συγκεκριμένο πλαίσιο, είμαστε πολύ λιγότερο απ΄αυτό που είμαστε». Δεν είναι να χάνεις το μυαλό σου;
Ξέροντας τα όλα αυτά, θα έπρεπε να έχουμε μια τεράστια επιθυμία να γίνουμε κάτι περισσότερο. Αν ολόκληρη η ζωή κατευθύνεται προς τη διαδικασία του γίγνεσθαι, της ωρίμανσης, του να βλέπουμε, του να νιώθουμε, να αγγίζουμε, να οσφριζόμαστε, δεν θα υπήρχε ούτε ένα δευτερόλεπτο πλήξης. Ουρλιάζω στους σπουδαστές μου, «Σκεφτείτε αυτό που είσαστε κι όλο το φανταστικό δυναμικό που είσαστε».
Μου φαίνεται ότι ποτέ παλιά δεν έχουμε ικανοποιητικά γιορτάσει τη θαυμαστή μοναδικότητα του κάθε ατόμου. Θα συμφωνούσα ότι προσωπικότητα είναι το άθροισμα όλων των εμπειριών που έχουμε γνωρίσει από τη στιγμή της σύλληψης μας ως αυτό το σημείο της ζωής μας, παράλληλα με τη κληρονομικότητα. Αλλά αυτό που συχνά αγνοούμε είναι ένας παράγοντας «Χ». Κάτι μέσα στο εσύ τους εσείς, που είναι διαφορετικό από το κάθε μεμονωμένο ανθρώπινο πλάσμα, είναι αυτό που θα καθορίσει το πώς θα προβληθείτε σε αυτό τον κόσμο, το πώς θα δείτε αυτό τον κόσμο, το πώς θα γίνεται ένα ιδιαίτερο ανθρώπινο πλάσμα. Αυτή η μοναδικότητα είναι εκείνη που με ανησυχεί επειδή μου φαίνεται ότι την παραμελούμε. Την χάνουμε. Δεν την τονίζουμε. Δεν πείθουμε τους ανθρώπους να την ανακαλύψουν και να την αναπτύξουν.
Μόρφωση θα έπρεπε να είναι η διαδικασία του να βοηθάμε τον καθένα να ανακαλύψει την μοναδικότητα του, να τον διδάξουμε πώς να αναπτύσσει αυτή τη μοναδικότητα, κι ύστερα να του δείξουμε πώς να την μοιραζόμαστε, επειδή αυτός είναι ο μόνος λόγος για να έχουμε κάτι.
——————————————————
* O Δρ. Φελίτσε Λεονάρντο Μπουσκάλια γεννήθηκε στο Λος Άντζελες στις 11 Ιουνίου του 1924 και ήταν Ιταλικής καταγωγής. Για πολλά χρόνια ήταν καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Βόρειας Καρολίνας, δίδαξε, επίσης σε διάφορα σεμινάρια, το κοσμοαγαπητό μάθημα Η αγάπη, από το οποίο προήλθε και το ομότιτλο βιβλίο του με την παγκόσμια επιτυχία. Ήταν ένας ακούραστος ταξιδευτής, τον συνόδευε παντού η φήμη του καλού ομιλητή και διδασκάλου, ενώ οι διαλέξεις του ακούγονταν με ιδιαίτερο ενδιαφέρον σε όλα τα μέρη του κόσμου. Σε όλα τα βιβλία του αλλά και στα τηλεοπτικά του προγράμματα ασχολούνταν περισσότερο με την δυναμική της αγάπης ως βασικό μοχλό στη διαμόρφωση μιας νέας προσωπικότητας και κατά προέκταση μιας νέας κοινωνίας.
Ο Λέο Μπουσκάλια πέθανε στο σπίτι του στο Glenbrook της Νεβάδα στις 11 Ιουνίου του 1998 από καρδιακή προσβολή (και όχι από αυτοκτονία όπως κάποιοι λάθος κατά καιρούς γράφουν).Πέθανε σε ηλικία 74άρων ετών.
** Σ’ αυτό το καταπληκτικό βιβλίο του, “H Αγάπη” (Εκδόσεις Γλάρος), ο Λέο Μπουσκάλια εξετάζει το φαινόμενο της αγάπης σε σχέση με την καθημερινή ανθρώπινη ζωή. Κατανοεί τις συγχύσεις και τις καταπιέσεις του σημερινού ανθρώπου, πιστεύει, όμως, ότι η αγάπη είναι η απαραίτητη δημιουργική δύναμη για οποιαδήποτε αλλαγή. Εντοπίζει και καταγράφει τα εμπόδια που υψώνονται μπροστά στην αγάπη και προτείνει τρόπους για να πέσουν τα τείχη αυτά. Δίνει νέο δυναμισμό στη σημασία του ανθρώπου στη σημερινή κοινωνία και επιμένει ότι η αγάπη δεν είναι απλά ένας δρόμος ή μια φιλοσοφία, αλλά η ίδια η συμμετοχή στην καθημερινή ροή της ζωής. Κι αν τον ακούσουμε προσεκτικότερα, θα μας πει: «Αν νιώθεις κάτι, άσε τους άλλους να ξέρουν αυτό που νιώθεις». «Η αγάπη είναι σαν τον καθρέφτη. Όταν αγαπάς κάποιον γίνεσαι ο δικός του καθρέφτης κι αυτός γίνεται ο δικός σου». «Η πραγματική αγάπη πάντοτε δημιουργεί, ποτέ δεν καταστρέφει». «Όταν αγαπάς παύεις να βρίσκεσαι στο έλεος ανεξέλεγκτων δυνάμεων, γίνεσαι εσύ ο ίδιος μια πανίσχυρη δύναμη».
(Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου).
