Γράφει ο Γιώργος Θεοδοσίου
Το SkalaTimes εγκαινιάζει μια νέα στήλη με το όνομα Παντός Επιστητού, την οποία θα γράφει ο πτυχιούχος δημοσιογράφος Γιώργος Θεοδοσίου.
Κοροναϊός, ένας ιός ο οποίος αν ήταν άνθρωπος ούτε στα πιο τρελά του όνειρα δεν θα φανταζόταν ποτέ να λάμβανε, σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα, τέτοια δημοσιότητα. Ένας, ιός που έχει ταρακουνήσει τα θεμέλια ολόκληρου του πλανήτη. Ενός πλανήτη, ταλαιπωρημένου, βασανισμένου, απροστάτευτου, και βιασμένου. Βιασμένου, από το ίδιο το ανθρώπινο δημιούργημα. Δημιούργημα, το οποίο εξελίχθηκε μέσα από το πέρασμα των αιώνων αλλά, παρέμεινε ανεξέλικτο στο μένος της αβυσσαλέας, ακόρεστης εξέλιξης του. Εξέλιξης, οικοδομημένης στο αίμα, την βία, και την σύνθλιψη των θεμελιωδών αρχών και αξιών που διέκρινε τον άνθρωπο από άλλα όντα. Όντα, τα οποία όπου και αν βρίσκονται σίγουρα θα κοροϊδεύουν αυτό το κατάντημα. Κατάντημα, αμετανόητο, και ασυγχώρητο…
Και κάπου εδώ είναι που έρχεται ο φόβος, ο πανικός, η αβεβαιότητα, και η ταπείνωση… Η ρουτίνα μετατρέπεται σε…. “κατ’οίκων περιορισμό”. Το σπίτι κελί. Ενώ, μια σειρά από τυποποιημένα πράγματα τα οποία ανέβαζαν την αξία της ανθρώπινης μετοχής, υποτιμήθηκαν κατακόρυφα υπερδιπλασιάζοντας τη αξία της υγείας μας η οποία για πολλούς από εμάς θεωρείτο σταθερή, και αγέρωχη μιας και δεν μας είχε κτυπήσει ποτέ την πόρτα κάποιο σοβαρό νόσημα. Επί τούτου έφθασε η ώρα να διδαχθούμε υποχρεωτικά το μάθημα της ειλικρινούς αγάπης προς τον εαυτό μας, την μητέρα, τον πατέρα μας, τα αδέρφια μας, τους συγγενείς μας, τον γνωστό, τον φίλο, αλλά, και τον οποιοδήποτε άγνωστο .Όπως, άγνωστο είναι και το πότε θα αρθεί πλήρως η ελευθερία μας, και μαζί τα “είναι πιεσμένος ο χρόνος μου”, “δεν προλαβαίνω τις καθημερινές μου δουλείες”. Δουλειές, οι οποίες θέλοντας και μη θα επαναπροσδιοριστούν σε πλαίσια πρόληψης, αυστηρού έλεγχου, και ταπεινότητας μιας και στην εξωτερική περιβολή πλέον θα προστεθεί η μάσκα του φόβου , παραγκωνίζοντας την μάσκα της έπαρσης, της μεγάλης ιδέας, και της επιδειξιομανίας που μας χαρακτήριζε τα τελευταία χρόνια. Χρόνια, αφιερωμένα σε μια ξέφρενη ηδονιστική υπερκαταναλωτική λύσσα από αγορές αχρείαστες, και προκλητικές. Ταξίδια άσκοπα, ανώφελα, και ανούσια χωρίς στοχευόμενο πλάνο. Πλάνο, το οποίο θ΄ απέβλεπε στην διεύρυνση του μυαλού, στην καλλιέργεια αυτού, και στον αυτοσεβασμό.
Μήπως, ο αυτοσεβασμός θ’ επέλθει μέσα από αυτή την προσωρινή φυλακή που έχουμε περιέλθει όλοι; Μήπως, είναι η ώρα να πάρουμε όλοι μας το μάθημα μας και να καταλάβουμε ότι η καταναλωτική μας υπερβολή εμπεριείχε μια κενότητα δομημένη πάνω σε ψεύτικες αγάπες, κοινωνικές προβολές, αντικρουόμενες κοινωνικές τάξεις, ανομοιόμορφες ηθικό-πολιτισμικές αξίες, και υπό-κουλτουριάρικα σκουπίδια; Σκουπίδια τα οποία έχουν στοιβαχτεί σ΄ όλα τα μήκη, και πλάτη της υφηλίου, αλλά και σ΄ όλα τα επίπεδα της κοινωνικής μας ζωής. Σκουπίδια που δημιούργησαν πολύ θανατηφόρους ιούς, τόσο για το δικό μας είδος, όσο και για τα υπόλοιπα βασίλεια. Όπως είναι το ζωικό, και το ευρύτερο περιβάλλον. Μήπως, από το δικό μας περιβάλλον θα εκκινήσει η αναχαίτιση αυτών των δηλητηριωδών για τον άνθρωπο ιών; Μήπως, ο Θεός το επέτρεψε αυτό για να ανοικοδομήσουμε το αύριο μας πάνω στις αληθινές αξίες της ζωής, και την αυθεντική αγάπη προς τον συνάνθρωπο μας;
Η ελπίδα είναι πάντα ζωντανή…
