Του Ανδρέα Τταουξιή
Δημοτικός Σύμβουλος Λάρνακας / Μέλος Πολιτικού Γραφείου ΔΗ.ΣΥ.
Με αφορμή την νέα οικονομική κρίση, λόγω του ιού, θέλω να αναφερθώ ειδικά στο κομμάτι που αφορά τη δική μου γενιά. Τους νέους ανθρώπους, κοντά στην ηλικία των 30, πάνω ή κάτω.
Εφόσον τελειώσει και αυτή η κρίσιμη περίοδος, που σίγουρα έπρεπε και πρέπει να είναι με επίκεντρο την υγεία, θα πρέπει να επικεντρωθούμε στην οικονομία, και ιδιαίτερα θα πρέπει να κοιτάξουμε στα μάτια τους νέους. Είναι επιβεβλημένη ανάγκη, να παρθούν αποφάσεις για νέες πολιτικές και σχεδιασμούς των επόμενων χρόνων, που να αφιερωθούν στους νέους ανθρώπους.
Οι νέοι κουβαλούν την μεγαλύτερη πληγή από τις οικονομικές επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης, από το 2010, και αυτής που δημιουργήθηκε και θα συνεχίσει λόγο του ιού.
Μετά από μια δεκαετία περίπου, είχαμε αρχίσει να νιώθουμε πως ανοίγουν τα φτερά μας. Μειώθηκε η ανεργία, άρχισε να λειτουργεί η ανταγωνιστικότητα, υπήρξε σταδιακή αύξηση μισθών, δημιουργήθηκε κλίμα που ευνοούσε ξανά την επιχειρηματικότητα κτλ. Αυτό δυστυχώς κράτησε λίγο.
Χωρίς καμία εσωτερική ευθύνη, δημιουργείτε ξανά, ένα μεγάλο κενό. Τα τελευταία 10 χρόνια, δεν υπάρχουν οι ευκαιρίες που δικαιούται ένας νέος μέσα στα δεδομένα της σύγχρονης εποχής. Ζούμε σε πολύ δυσμενείς οικονομικές συνθήκες, που ίσως να μπορούν να συγκριθούν με αυτές μετά τον 2ο ΠΠ ή και μετά το 1974. Χωρίς να παραβλέπω τις προσπάθειες που γίνονται από την κυβέρνηση και την Ε.Ε., θεωρώ πως επιβάλλεται να δωθεί περαιτέρω και πολύ πιο ουσιαστική στήριξη στους νέους. Τα προβλήματα που δημιουργούνται είναι πολλά και πρέπει να προλάβουμε τις πολλαπλές αρνητικές επιπτώσεις. Οικονομικές, κοινωνικές, ψυχολογικές κτλ.
Η συντριπτική πλειοψηφία των νέων μέχρι 30 ετών, διαμένει με τους γονείς της. Τα ενοίκια για πολλαπλούς λόγους είναι αρκετά υψηλά και οι μισθοί περιορισμένοι. Η υπογεννητικότητα κτυπά κόκκινο καμπανάκι, οι νέοι δεν μπορούν να κάνουν οικογένεια, και αν κάνουν το βήμα, γίνεται με καθυστέρηση, ενώ οι πλείστοι, με μεγάλες θυσίες φτάνουν τα δύο παιδιά (μέσος όρος 1,3 παιδιά ανά ζευγάρι). Η απόκτηση νέας κατοικίας γίνεται για πολλούς άπιαστο όνειρο, ενώ οι γονείς, δέχονται ένα τεράστιο βάρος κάτω από το σύνολο όλων αυτών των επιπτώσεων.
Επίσης, σημαντικό πρόβλημα είναι η καθυστέρηση στην έναρξη εργασίας. Με αποτέλεσμα τις πολύ μειωμένες εισφορές στα ταμεία κοινωνικών ασφαλίσεων, και τις συντάξεις να είναι πολύ χαμηλές στο μέλλον αν δεν παρθούν μέτρα. Όσο αφορά τις ευκαιρίες δανειοδότησης, για επενδύσεις ή επιχειρηματικότητα έχουν σχεδόν εξαλειφθεί. Πολλά θα πρέπει να γίνουν, μέσα από πρωτοβουλίες από το εσωτερικό και τη διεθνή κοινότητα. Ο έλεγχος είναι θεμιτός και σίγουρα δεν πρέπει να επαναλάβουμε λάθη του παρελθόντος, όμως όλα έχουν ένα όριο.
Παρά ταύτα, οι νέοι πρέπει να φανούμε αντάξιοι των ευθυνών μας απέναντι σε εμάς, αλλά και στις επόμενες γενιές. Τίποτα δεν χαρίζεται. Οι πολιτικές αποφάσεις, μπορεί να δώσουν ώθηση και διευκολύνσεις λόγω των ιδιαίτερων συνθηκών αυτής της δεκαετίας, όμως το κλειδί βρίσκεται στα δικά μας χέρια. Χρειάζεται εργατικότητα, δημιουργικότητα και καινοτόμες ιδέες για να μπορέσουμε να φτάσουμε ψηλά. Θα πρέπει λοιπόν, εμείς πρώτα να διεκδικήσουμε, να προσπαθήσουμε, να βγούμε μπροστά, σηκώνοντας μανίκια ψηλά. Μόνο έτσι θα έχουμε ένα καλύτερο μέλλον.
Μαζί λοιπόν, νέοι, κυβέρνηση, πολιτικά κόμματα, κρατικοί αξιωματούχοι και ολόκληρη η κοινωνία, πρέπει να επικεντρωθούμε στην δημιουργία ευκαιριών στους νέους ανθρώπους. Αν δεν πάρουμε γρήγορα και έγκαιρα μέτρα, πολύ φοβάμαι πως το μέλλον είναι δυσοίωνο για ολόκληρη την γενιά.
Παραμένω αισιόδοξος, μα πάνω από όλα είμαι ρεαλιστής! Ας αναλάβουμε όλοι τις ευθύνες που μας αναλογούν!
