Του Πέτρου Καρατζιά
(Ηθοποιός / Σκηνοθέτης)
Η ΕΠΙΣΡΟΦΗ ΣΤΗΝ ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΗΤΑ ΔΕΝ ΙΣΧΥΕΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ … ΕΙΔΙΚΑ ΓΙΑ ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ
Οι δυσκολίες για τις Ερμηνευτικές – Παραστατικές τέχνες (θέατρο, μουσική, χορός κ.α.)
Για να γλυτώσουμε από κάθε θλίψη, οργή, κίνδυνο και ανάγκη…
«Υπέρ του ρυσθήναι ημάς από πάσης θλίψεως, οργής, κινδύνου και ανάγκης»…
Η επιστροφή στην κανονικότητα είναι το μεγάλο στοίχημα των ημερών που διανύουμε, αλλά δυστυχώς αυτό δεν ισχύει για όλους τους κλάδους τις οικονομίας και κυρίως για τις μικρές οικογενειακές δουλείες δεν θα τις έλεγα “επιχειρήσεις” επειδή “επιχειρούν” με ένα πολύ διαφορετικό τρόπο , τον “κυπριακό” τρόπο όπου τα μελή μιας οικογένειας δουλεύουν συλλογικά για τα “προς το ζην” σε ένα μικρό κατάστημα, εστιατόριο καφετερία ,ή μια μικρή βιοτεχνία (αν έχουν μείνει “Ζωντανές” ακόμα κάποιες…) κλπ…
Έρχομαι τώρα στο καλλιτεχνικό τομέα στη τέχνη ειδικά του ΘΕΑΤΡΟΥ που είναι αποκλειστικά ο δικός μου τομέας και τον όποιο γνωρίζω αρκετά καλά. Εδώ θέλω να κάνω μια μικρή παρένθεση και να αναφέρω ότι το θέατρο διαφέρει από άλλους τομείς του “θεάματος” ως προς το τρόπο “λειτουργιάς” αλλά και το τρόπο προετοιμασίας έτσι ώστε να “δημιουργηθεί” μια παράσταση για την οποία απαιτείται πολύς χρόνος για πρόβες ,κατασκευή σκηνικών εύρεση αντικειμένων φροντιστηρίου ετοιμασία ή επιλογή κουστουμιών, μουσική επιμέλεια και αλλά πολλά που χρειάζονται να γίνουν για να ολοκληρωθεί μια άρτια παράσταση …
Για κάποιους από εμάς που δεν λαμβάνουμε καμία κρατική χορηγία ή επιχορήγηση αλλά λειτουργούμε υπό το “άτυπο” μιας καλλιτεχνικής ομάδας – “παρέας” τα πράγματα συχνά γίνονται πολύ πιο δύσκολα γιατί εκτός από την μικρή δυνατότητα χρηματοδότησης της παράστασης από δικούς μας πόρους αναγκαζόμαστε λίγα άτομα να κάνουμε σχεδόν τα πάντα γύρω από μια παράσταση έτσι ώστε να μπορέσουμε να εξοικονομήσουμε όσα πιο πολλά μπορούμε …
Ένα άλλο καυτό σημείο της λεγόμενης επιστροφής στη κανονικότητα σε ότι αφορά τις “θεατρικές ομάδες ” είναι να καταφέρουμε να ξανά φέρουμε τους θεατές στις αίθουσες των θεάτρων ή στους χώρους παρουσίασης των παραστάσεων ( έστω και αν αυτοί κατά την καλοκαιρινή περίοδο είναι “ανοιχτοί” χώροι όπως πλατείες ανοιχτά αμφιθέατρα κλπ). Μετά από τις πολύχρονες προσπάθειες μας για θεατρική αποκέντρωση με το να περιοδεύουμε σε κάθε γωνία της Κύπρου με τις παραστάσεις μας έτσι ώστε να έχουν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν θέατρο και οι κάτοικοι του πιο απομακρυσμένου χωρίου της Κύπρου, τώρα τα πράγματα θα έχουν πιστεύω ένα πισωγύρισμα και θα δυσκολευτούμε πολύ να πείσουμε το κόσμο να πάει να παρακολουθήσει μια παράσταση και να μπορέσει να συνευρεθεί με άλλους σε κάποιο χώρο έτσι ώστε να δημιουργηθεί ένα Κοινό – Θεατών πράγμα απαραίτητο για τη τέχνη του θεάτρου που είναι μια ζωντανή Ερμηνευτική – Παραστατική τέχνη και είναι απαραίτητο να παρουσιάζεται και να πραγματώνεται μπροστά σε ένα ζωντανό κοινό ακροατών-θεατών .
Σίγουρα λοιπόν η επιστροφή στην κανονικότητα δεν ισχύει για όλους και δεν είναι για όλους η ίδια μετά από την κατάσταση αυτή που πρόεκυψε και τις νέες συνθήκες και τους νέους κανόνες στο τρόπο ζωής μας που μας επιβάλλονται και θα πρέπει να τηρούμε ευλαβικά , τίποτα δεν θα είναι κανονικό και τίποτα το ίδιο από δώ και περά…
Η κοινωνική αποστασιοποίηση ή καλυτέρα η απομόνωση και η αποξένωση από το συνάνθρωπο θα είναι καταστροφική όχι μόνο για τη τέχνη αλλά και για ολόκληρη τη κοινωνία …
Ο άνθρωπος και ειδικά ο καλλιτέχνης δημιουργεί και μεγαλουργεί μόνο μέσα από το σύνολο …
Η τέχνη δεν είναι για Μονομάχους …
