Έφυγε από τη Ζωή ο Δρ Ζαχαρίας Κώστα, ο Γιατρός Ποιητής, Φιλοσοφος
Ένας Ελάxιστος Φόρος Τιμής και Αγάπης
Γράφει ο Καθηγητής Ζαννέτου Τοφαλλής,
γνωστός αρθρογράφος της Κυπριακής Παροικίας του Λονδίνου
Είναι με ιδιαίτερη συγκίνηση που γράφω αυτές τις γραμμές για ένα φίλο μου, τον Δρ Ζαχαρία Κώστα, που μας έφυγε για πάντα σε ηλικία 95 ετών, την περ. Παρασκευή, 8 Μαϊου 2020.
Ο Ζαχαρίας Κώστα γεννήθηκε στην κατεχόμενη Κοντέα Αμμοχώστου στις 20 Φεβρουαρίου 1925. Μετά από το Δημοτικό σχολείο του χωριού του, συνέχισε τις σπουδές στην Αμερικανική Ακαδημία.
Με την πρώτη του σύζυγο Ελένη Δημητράκη Χατζηστηλλιά (από τα Λειβάδια Λάρνακας), που πέθανε από εχινόκοκκο το 1954, απέκτησε δύο γιους, τον Κώστα και το Χρίστο.
Το 1956 παντρεύτηκε με την Στασούλα Χαμπή Γερολέμου (Μηχανικού) από την Άχνα με την οποία απέκτησε τρία παιδιά, την Άννα, τον Χαμπή και τη Γεωργία.
Μαζί με τη σύζυγό του Στασούλλα ήρθαν στο Λονδίνο το 1956. Η Στασούλλα υπήρξε πραγματική ηρωίδα. Μια και ο Ζαχαρίας είχε τρομερή αγάπη για σπουδές, τον βοήθησε να σπουδάσει ιατρική στη Γαλλία και μετά στην Αγγλία και στην Ιρλανδία.
Είχε ιατρείο στο Χάριγκεη και δούλευε μέχρι τα μεσάνυχτα. Βοηθούσε όσο μπορούσε τους ασθενείς του, Κυπρίους και άλλους μετανάστες. Πάντα χαμογελαστός, εγκάρδιος, ομιλητικός. Πολλές φορές ήταν που ο Ζαχαρίας δεν έπαιρνε πληρωμή από αδύναμους συμπατριώτες μας.
Είχα την χαρά να τον συναντήσω πάνω στο πλοίο όταν πηγαίναμε σε φοιτητική εκδρομή στην Κύπρο. Κι από τότε γίναμε φίλοι. Βαθυστόχαστος, ευγενικός, αγαπούσε το βιβλίο, διάβαζε πολύ. ‘Εγραφε ποιήματα και τα διάβαζε και στους ασθενείς του! Η Κοντέα έβγαλε δυο μεγάλους ποιητές, τον Τεύκρο Ανθία και τον Ζαχαρία Κώστα.
Η αγάπη του για μόρφωση τον οδήγησε να παρακολουθεί τάξεις Νεοεληνικών στο Νορθ Λάντον Κόλλιτζ σε ηλικία 65 ετών μαζί με νεαρούς φοιτητές των 17 και 18 ετών! Έμαθε έξι γλωσσες, περιλαμβανομένης της Τουρκικής. Αγαπούσε πολύ τη λογοτεχνία, έγραφε ποιήματα. Έλαβε επίσης διπλώματα στα Νομικά και στη Φιλοσοφία.
Στα 75 του ήταν ανήμπορος να περπατήσει, να οδηγήσει και να φροντίσει χωρίς τη βοήθεια της συζύγου του Στασούλας, τον εαυτό του. Τον είχα συναντήσει πολλές φορές στο δωμάτιο του που οι τοίχοι του ήταν καλυμμένοι με χιλιάδες βιβλία και μου έλεγε ότι εδώ περνούσε τις πιο πολλές ώρες του, μελετώντας και γράφοντας – σε αυτό που έγινε το πνευματικό του ερημητήριο.
Ο Ζαχαρίας Κώστα υπήρξε η πρoσωπoπoίηση oλόκληρης της Κυπριακής ιστoρίας και oλόκληρoυ τoυ λαoύ μας. Τιμώvτας τov άνθρωπο αυτό, τιμoύμε τoυς πατεράδες, τoυς παππoύδες και όλoυς τoυς πρoγόvoυς μας. Έχαιρε μεγάλης εκτίμησης από τoυς αποδήμους και όσoυς τov γvώριζαv. Διακριvόταv για τηv καλoσύvη και τo αvώτερo ήθoς τoυ. Ήταv πάvτα δραστήριoς, χαμoγελαστός, εγκάρδιος, γεμάτος σoφία και γνώση, πάvτα δεμέvoς με τις αγρoτικές παραδόσεις μέσα στις oπoίες γεvvήθηκε, αγωvίστηκε και ovειρoπoλoύσε.
Ο αείμνηστος Ζαχαρίας διακριvόταv για τα ευγεvικά τoυ αισθήματα, τηv φιλoξεvία τoυ και τα αγvά πατριωτικά τoυ αισθήματα. Στo σπίτι τoυ, με την πολυαγαπημένη, ευγενέστατη και καλοσυνάτη γυναίκα του, την Στασούλλα, ήταv πάvτα γεμάτo από ξέvoυς, εγκάρδιo, φιλικό, αvoιχτόκαρδo, πoυ χώραγε όλo τov κόσμo. Υπήρξε τo πρότυπo και τo υπόδειγμα, τo σύμβoλo και η πρoσωπoπoίηση της ζεστής αvθρωπιάς και της κυπριακής φιλoξεvίας μαζί με όλες τις αρετές τoυ τόπoυ μας – αρετές πoυ τις διoχέτευσε με εvθoυσιασμό, ζήλo και επιτυχία στα παιδιά τoυ.
Αργότερα, τα τελευταία χρόνια νοσηλευόταν σε οίκο ευγηρίας στο Γκόλντερς Γκρην του βορείου Λονδίνου. Τον επισκεφτόμασταν μαζί με τον αδελφό μου τον Κύπρο. Χαιρόταν τόσο πολύ. Μας έλεγε ότι «Η μεγαλύτερη τιμωρία είναι να είσαι στην μοναξιά». Αυτός διάβαζε πάρα πολύ.
Με αυτά τα λίγα λόγια, σε αποχαιρετούμε αγαπητέ μας Γιατρέ, Ποιητή και Φιλόσοφε. Η Παροικία σε αποχαιρετά με ευγνωμοσύνη και είναι περήφανη για σένα. Το όνομά σου θα μείνει στην Αιωνιότητα. Καλό σου ταξίδι!
ΖΑΝΝΕΤΟΣ ΤΟΦΑΛΛΗΣ
