Κείμενο τoυ γνωστού Έλληνα Ηθοποιού και Σκηνοθέτη
Κώστα Καζάκου
Kακόμοιροι Έλληνες Θεατρίνοι! Όταν αποπειραθεί κανείς ν’ ακολουθήσει τα βήματά σας, πάνω στο δρόμο που εσείς χαράξατε, στην Ιστορία της Ανθρώπινης Κοινωνίας, αναγνωρίζει μια από τις πιο μαρτυρικές, πεισματικές, συνειδητές και ηρωικές διαδρομές.
Υπερασπιστήκατε, χωρίς ποτέ να υποχωρήσετε, με αποφασιστικότητα, με φανατισμό, τη ματωμένη πορεία του Είδους μας προς τον Εξανθρωπισμό και την Κοινωνική Απελευθέρωση. Εσείς, με την πιο Λαϊκή, Επίκαιρη, Άμεσα Κατανοητή και Ζωντανή σας Τέχνη, μας πείθετε ότι το κυνήγι της Γνώσης και η κατάκτηση αυτού του Απόλυτου Όπλου, είναι η άνω και κάτω μία οδός, η μόνη ικανή να μας βγάλει από το Νόμο της Ζούγκλας, από το Ζωώδες, από το Βούρκο της Πίστης και της Ελπίδας, που μας κρατάνε αλυσοδεμένους χιλιάδες χρόνια τώρα, στο δίπολο Αφεντικό και Δούλος, Πλούσιος και Φτωχός, Ισχυρός και Αδύνατος, που παράγει και ανακυκλώνει το απάνθρωπο σύστημα της Εκμετάλλευσης Ανθρώπου από Άνθρωπο!
Αναπαριστώντας τα βάσανά μας από Σκηνής, επεξεργασμένα με τον δικό σας Καλαίσθητο Τρόπο, μας ξυπνάτε τις ορμέμφυτες αλλά βαθιά καταχωνιασμένες μας επιθυμίες, να απομακρυνθούμε από το ζωώδες και να γίνουμε Άνθρωποι, γιατί μόνο τότε θα μπορέσουμε να χαρούμε επιτέλους την Αξία και την Ομορφιά της Ζωής. Σ’ αυτόν τον Τόπο, που ανακαλύφθηκε και οργανώθηκε η Τέχνη σας, γνωρίσατε τη μεγάλη ανταπόκριση των ανθρώπων και σας επιδαψίλευσαν τιμές και δόξες, πρωτοφανείς στην Ιστορία της ανθρωπότητας. Ακολουθήσατε την εξέλιξη της Κοινωνίας, ζήσατε εποχές ακμής και εποχές παρακμής και σκοταδισμού, ζήσατε απάνθρωπους διωγμούς και βασανιστήρια, την εποχή του Ρωμαιοχριστιανισμού, σας φίμωσαν και σας έθεσαν υπό απαγόρευση για χίλια τόσα χρόνια, σας φυλάκισαν, σας αφόρισαν ως μιάσματα, δεν σας έθαβαν στα νεκροταφεία τους, αλλά Εσείς, πάντα πρωτοπόροι στον Μεγάλο Αγώνα, δεν πάψατε να συμπαραστέκεστε στα βάσανα των ανθρώπων της βιοπάλης και με την Ομορφιά και την Ευαισθησία σας, να αλαφρώνετε τον μόχθο και το βάρος της χαμοζωής τους!
Και συχνά, να του δείχνετε το δρόμο, με την ανατρεπτική, την επαναστατική σας Τέχνη.
Σήμερα,
στις τραγικές συνθήκες στις οποίες έχει καταδικαστεί ο Λαός μας, είστε γι’ άλλη
μια φορά, και πάλι, ανάμεσα στους πρώτους που δέχονται τα πλήγματα.
Το απάνθρωπο Καπιταλιστικό Σύστημα έχει στρέψει εναντίον της ανθρωπότητας
ολόκληρο το οπλοστάσιό του.
Τι να σημαίνει αυτό;
Έχει άραγε κι άλλο περιθώριο ζωής;
Η απόδειξη πέφτει και στις δικές σας πλάτες!
Εμείς όλοι, που ζούμε σ’ αυτήν τη χώρα, που είναι η κοιτίδα της Τέχνης μας, εμείς που έχουμε την τιμή και την τύχη να περπατάμε πάνω στα ματωμένα της χώματα και ν’ ανασαίνουμε τον πληγωμένο της αέρα, έχουμε χρέος ΤΩΡΑ, ν’ αναλογιστούμε τους Πατεράδες και τους Παππούδες μας, όλους αυτούς που τόσα χρόνια μας τρέφουν και δίνουν στη ζωή μας νόημα και περιεχόμενο και τιμώντας τους, οφείλουμε να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων και να επιθυμήσουμε να γίνουμε αντάξιοι απόγονοί τους.
Απέναντι στο ανάλγητο σύστημα, πρέπει να σταθούμε αποφασισμένοι και υπερήφανοι.
Δεν είμαστε επαίτες! Δεν επαιτούμε από κανέναν και τίποτα!
Και δεν
υπερασπιζόμαστε μόνο τους Καλλιτέχνες.
Για να φτάσει μια παράσταση στο Κοινό, εργάζεται ένα πλήθος ανθρώπων μαζί με
τους καλλιτέχνες.
Για να γίνει μια κινηματογραφική ταινία, εργάζεται ένα πλήθος ανθρώπων για να
έχουμε την προβολή στην οθόνη μας.
Σ’ ένα τηλεοπτικό πλατό εργάζεται πλήθος εξειδικευμένων ανθρώπων μαζί με τους
καλλιτέχνες.
Μια μουσική συναυλία δεν φτιάχνεται μόνο από τους μουσικούς.
Είναι πολλαπλάσιοι των καλλιτεχνών οι άνθρωποι που συνδράμουν στη δημιουργία
του Καλλιτεχνικού έργου.
Όλος
αυτός ο κόσμος, σαν αναπόσπαστο τμήμα του Ελληνικού Λαού, χειμάζεται δεκαπέντε
χρόνια τώρα, από την εποχή των μνημονίων. Η ανεργία τούς αφάνισε, το εισόδημά
τους συρρικνώθηκε, οι συμβάσεις τους καταργήθηκαν και τους τελευταίους τρεις
μήνες, κατέβασαν τα ρολά. Το εισόδημα μηδενίστηκε!
Έχει κανείς την εντύπωση ότι οι άνθρωποι αυτοί όλα αυτά τα χρόνια αποταμίευαν;
Και τώρα τρώνε από τα λεφτά που είχανε κρύψει στο μαξιλάρι τους;
Ξέρουμε φυσικά πως δεν είναι μόνο ο κόσμος που εργάζεται στους τομείς του
Πολιτισμού, που στενάζει αυτή την περίοδο. Στενάζουν όλοι οι άνθρωποι του
μόχθου και της βιοπάλης. Είναι οι χιλιάδες εργαζόμενοι στον Τουρισμό, είναι οι
φτωχοί αγρότες, οι χιλιάδες μικρομαγαζάτορες και επαγγελματίες, οι εργάτες και
οι υπάλληλοι που είτε πετάχτηκαν στην ανεργία είτε εργάζονται σε πολύ
χειρότερες ακόμα, εκμεταλλευτικές συνθήκες.
Οι απαιτήσεις…
ΠΡΩΤΗ ΑΠΑΙΤΗΣΗ ΑΠΟ
ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ:
Η ΑΜΕΣΗ ΣΤΗΡΙΞΗ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ, ΓΙΑ ΝΑ ΜΗ ΛΙΜΟΚΤΟΝΗΣΕΙ.
Είναι
οικογένειες, με παιδιά, με γιατρούς, με σχολεία και φροντιστήρια, με
λογαριασμούς των ΔΕΚΟ, με ενοίκια ή με ΕΝΦΙΑ και πιθανώς με δάνεια που πρέπει
να αποπληρωθούν.
Με ΕΙΣΟΔΗΜΑ ΜΗΔΕΝ!
ΝΑ ΠΑΓΩΣΟΥΝ ΑΜΕΣΩΣ ΟΛΕΣ ΟΙ ΥΠΟΧΡΕΩΣΕΙΣ ΤΟΥΣ!
ΔΕΥΤΕΡΗ ΑΠΑΙΤΗΣΗ:
Να
ξεκαθαριστούν τα όρια των δικαιωμάτων του κράτους. Δεν είναι δουλειά του να
μοιράζει δεκαρούλες από δω κι από κει, με τα αμφιβόλου ποιότητας, κάθε φορά,
κριτήριά του.
Οι βασικές του υποχρεώσεις είναι:
Α. Η ΓΕΝΝΑΙΑ ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΗΣΗ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ.
Δηλαδή η δημιουργία υποδομών και συνθηκών εργασίας, που να βοηθάνε τους
ανθρώπους του Πολιτισμού να παράγουν το έργο τους.
Β. Να διευκολύνει με
όλα τα μέσα που διαθέτει όλους τους πολίτες, ώστε να μπορούν να απολαύσουν τα
αγαθά του Πολιτισμού.
Αυτά
προϋποθέτουν παροχή Παιδείας στο ανώτερο δυνατό επίπεδο, σε συνθήκες ΙΣΩΝ
ΕΥΚΑΙΡΙΩΝ, για όλες τις κοινωνικές τάξεις. Προϋποθέτουν συνθήκες εργασίας
τέτοιες, ώστε να εξασφαλίζεται ο μεγαλύτερος δυνατός ελεύθερος χρόνος στους
εργαζόμενους, για να αναπτύξουν τις ικανότητές τους και να χτίσουν μια
ολοκληρωμένη προσωπικότητα. Τότε το σύνολο της κοινωνίας, με ανεβασμένα
ποιοτικά κριτήρια, θα μπορεί να απαιτεί και να εκμαιεύει από τους δημιουργούς
συνεχώς, ανώτερου επιπέδου έργο.
Σήμερα απευθυνόμαστε σ’ ένα κράτος το οποίο ακολουθεί την αντίθετη ακριβώς κατεύθυνση και κατηγορείται ευθέως ότι εφευρίσκει διαρκώς καινούργια εμπόδια και βάζει όλο και μεγαλύτερους ταξικούς φραγμούς, στην Παιδεία, στην Τέχνη, στον Πολιτισμό.
Και οι άνθρωποι του Πολιτισμού εμφανίζονται αποδιοργανωμένοι και μπερδεμένοι. Σε πλήρη σύγχυση.
Ζητάνε απ’ αυτό το κράτος να αντιμετωπίσει το πρόβλημα της ανεργίας των διαφόρων κλάδων του Πολιτισμού, να πάρει τον έλεγχο και να βάλει τάξη. Μα και να είχε την πρόθεση να το κάνει, δεν θα μπορούσε, μέσα στο χάος και την αναρχία της καπιταλιστικής παραγωγής.
Ζητάνε απ’ αυτό το κράτος να αναβαθμίσει την Καλλιτεχνική Παιδεία και να την κάνει πανεπιστημιακού επιπέδου. Ένα παμπάλαιο αίτημα του κλάδου. Και το ζητάνε από ένα κράτος που έχει καταστρέψει τις Εγκύκλιες Σπουδές, δηλαδή τη Βασική Παιδεία, σε βαθμό κακουργήματος. Βγαίνουν τα παιδιά μας από το Λύκειο, με τον εγκέφαλό τους καμένο από την πλήξη και την αδιαφορία. Από την παπαγαλία. Και βγαίνουν Ανιστόρητα και Ανελλήνιστα! Στέλνεις το παιδί σου στο σχολείο και είναι σαν να το στέλνεις σε καταναγκαστικά έργα. Και ζητάνε απ’ αυτό το κράτος να μας φτιάξει την Καλλιτεχνική μας Παιδεία; Να βάλει δηλαδή το κερασάκι στην τούρτα; Αφού η τούρτα που μας σερβίρει, αντί για σοκολάτες και καραμέλες, είναι φτιαγμένη από πλαστικό αφρολέξ. Το κερασάκι που του ζητάμε να βάλει στην κορυφή της, δεν θα είναι κι αυτό ένα πλαστικό, ψεύτικο λουλουδάκι; Και το ζητάμε από ένα κράτος που έχει παραδώσει τα πάντα στην κερδοσκοπία των Ιδιωτών. Ακόμα και το Δημόσιο Πανεπιστήμιο.
Ας σκεφτούμε:
Το κράτος έχει μερικές δικές του Σχολές. Τη Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, τη Σχολή του Κρατικού Βορείου Ελλάδος, την Κρατική Σχολή Χορού, της πάλαι ποτέ Κούλας Πράτσικα, τις οποίες επιδοτεί και η φοίτηση σ’ αυτές είναι δωρεάν. Αν έχει αγαθές προθέσεις, ας αναβαθμίσει τις δικές του επιδοτούμενες Σχολές κι αυτή η αναβάθμιση θα μπορούσε να αποτελέσει τη μαγιά για μια Ανώτατη Θεατρική Παιδεία.
Επειδή όμως το κράτος δεν θέλει και δεν μπορεί, δεν σημαίνει ότι εμείς θα σταματήσουμε να απαιτούμε.
Αλλά πώς;
Το πρώτο που επιβάλλεται είναι η συσπείρωση όλων των ανθρώπων που εργάζονται στους τομείς του Πολιτισμού. Αφού τα προβλήματά τους είναι κοινά και τους διακατέχει η ίδια αγωνία. Όμως αυτό δεν φτάνει. Η δράση μας δεν θα έχει αποτέλεσμα και θα είναι σαν να χτυπάμε στου κουφού την πόρτα.
Ας σκεφτούμε και πάλι:
Το ζήτημα είναι εξόχως Πολιτικό. Και η Τέχνη και τα Γράμματα είναι εξόχως Πολιτικά ζητήματα. Το έργο της Τέχνης είναι Πολιτική Πράξη είτε το θέλουμε είτε όχι. Είτε το ξέρουμε είτε το αγνοούμε. Οι Άνθρωποι λοιπόν της Τέχνης και των Γραμμάτων είναι αναγκαίο να ενωθούν με τις άλλες δυνάμεις της κοινωνίας που αγωνίζονται προς την ίδια κατεύθυνση.
Όταν μια ομάδα πολιτών, που μάλιστα προέρχονται από τους κλάδους του Πολιτισμού, συσπειρώνονται και διεκδικούν από την πολιτεία τα δίκαια αιτήματά τους, είναι υποχρεωμένη αυτή η ομάδα να ψάξει να βρει τους Ομοίους της μέσα στο Λαϊκό μας Κίνημα, να ενωθεί μαζί τους και τότε μόνο ο αγώνας της μπορεί να έχει αποτέλεσμα.
Όταν όμως ακούγονται διάφορες φωνές, του τύπου:
— Μακριά από τα
Κόμματα!
— Αυτό το Σωματείο είναι Κομματικό!
— Δεν θέλω σχέσεις με κομματόσκυλα!
— Σιγά να μην πάμε να πάρουμε Γραμμή!
— Εγώ είμαι Καλλιτέχνης! Δεν ανήκω σε Παρατάξεις!
Ποιος μπορεί να λέει «Εγώ δεν ανήκω σε παρατάξεις!»;
Σε
Πολιτική Παράταξη ανήκεις είτε το ξέρεις είτε όχι.
Μέσα σε μια Κοινωνική Τάξη έχεις διαμορφωθεί.
Κι όταν ακόμα επιθυμείς να σκαρφαλώσεις σε μιαν άλλη,
πάλι σε μια Κοινωνική Τάξη θα ανήκεις.
Οι
Πολιτικές Παρατάξεις τα συμφέροντα της κάθε Ταξικής Ομάδας υπηρετούν.
Οι Πολιτικές Παρατάξεις είναι παρούσες και η επιλογή ελεύθερη.
Όποιος όμως απαξιώνει την έννοια της Πολιτικής και των Πολιτικών Κομμάτων, ή
πάσχει από βαθιά άγνοια ή πάσχει από βαθιά πονηρία!
Όπερ έδει δείξαι!
Πηγή: Ριζοσπάστης
