Της Γιώτας Δημητρίου
«Οι Έλληνες διαφωνούν
σε πολλά μεταξύ τους, συμφωνούν σε ένα, στην Χαρούλα»….Δεν θυμάμαι που το είχα
διαβάσει, ή ακούσει.
Η Χαρούλα του Μάνου, η Χαρούλα του ‘70, του ‘80, του ‘90, του ‘2000 κτλ…..
Διάβασα σήμερα ότι η Χαρούλα Αλεξίου εγκαταλείπει το τραγούδι.
Μίλησε στον Φώτη Απέργη, στην εκπομπή του Δεύτερου Προγράμματος, «Η κατάλληλη ώρα» και ανακοίνωσε το τέλος της καριέρας της, λίγο μετά την κυκλοφορία του δίσκου της με «Τα τραγούδια της ξενιτιάς».
Είπε ότι ήταν μια απόφαση προσωπική που ήρθε με τρόπο φυσικό, ως κλείσιμο της καριέρας της….
«Δεν με “ακούει” η φωνή μου πια, είναι καλύτερο να σταματήσω» είπε μιλώντας
από το σπίτι της.
«Δεν μπορώ να τραγουδήσω όπως παλιά και δεν καταδέχομαι να συνεχίσω αν δεν
μπορώ να το κάνω καλά. Μπορεί να με ακούσετε να λέω σε λίγο καιρό ένα ντουέτο
που έκανα με τη Γιασμίν Λεβί, που έχω γράψει τους στίχους στα ελληνικά κι
εκείνη στα ισπανικά, αλλά δε με «ακούει» η φωνή μου πια. Είπα ότι είναι
καλύτερο να σταματήσω, δεν είναι σωστό».
«Στο «χειρόγραφο» υπήρχε ήδη το πρόβλημα. Ήταν το τελευταίο μουσικό που έκανα.
Όταν με κάλεσε ο Μικρούτσικος στους βράχους του είπα, «δεν τραγουδάω Θάνο μου
πια αλλά θα είμαι εκεί για σένα». Πήρα λίγο θάρρος, μετά συνεργάστηκα με τον
Ξαρχάκο και ύστερα πήρα την οριστική απόφαση. Ότι δε σου αξίζει να συνεχίσεις»,
συνέχισε. «Δεν ήταν κάτι απλό, βεβαίως και το πένθησα….Μπορεί κι εγώ να τη
σαμποτάρισα τη φωνή μου. Όταν κατάλαβα ότι δεν αποδίδει πια, ίσως της «έσκαψα»
λίγο παραπάνω το έδαφος. Αρνήθηκα να κάνω μαθήματα, αλλά είπα πως ας πάρει μια
φυσική φθορά όπως υπάρχει σε όλα τα πράγματα», είπε.
«Όχι δε γράφω πια. Όταν και αν γράψω, θα έχει περάσει κάποιος χρόνος μέχρι
τότε. Γιατί αυτόματα όταν γράψω ένα τραγούδι μου βγαίνει να το τραγουδήσω.
Άστο»….
«Θέλω να δεχθώ τον εαυτό μου όπως είναι τώρα. Νοιώθω χορτάτη, έχω χορτάσει από ωραία πράγματα, από επιβεβαίωση, από επιβράβευση. Αγαπώ τα περισσότερα απ’όσα έχω κάνει. Αισθάνομαι όμορφα για τους ανθρώπους που έχουν υπάρξει στη ζωή μου ακόμη κι αν δεν ζω μαζί τους πια, αγαπώ τους ανθρώπους με τους οποίους έχω συνεργαστεί. Λυπάμαι όταν χάνω ανθρώπους. Θα ήθελα να αλητέψω ναι. Δεν το έκανα ποτέ, δεν το κάνω πια γιατί δεν είμαι νέα, να κάνω αυτά που δεν έκανα ως πιτσιρίκα. Είναι μια ζωή που δεν έζησα αυτή».
Θέλει μεγάλη δύναμη ψυχής να μπορείς να εγκαταλείπεις τα φώτα, επειδή δεν καταδέχεσαι να βάζεις τον εαυτό σου σε κάτι λιγότερο από ότι του αξίζει. Χρειάζεται σοφία να μπορείς να αναγνωρίζεις πως ο κύκλος έκλεισε, αλλά η ζωή συνεχίζεται.
Μόνο μια καλή φίλη του Μάνου, μόνο η Χαρούλα θα μπορούσε να το κάνει αυτό.
Το 1970 ήταν η χρονιά που η 20χρονη τότε
Χάρις Αλεξίου παρουσιάστηκε στη δισκογραφία με δίσκο 45 στροφών και το τραγούδι
«Οταν πίνει μια γυναίκα» των Βασίλη Βασιλειάδη και Πυθαγόρα.
Πενήντα χρόνια αργότερα αποφασίζει να κλείσει την αυλαία και να συνεχίσει τη
ζωή της χωρίς το επάγγελμα της τραγουδίστριας.
Παρόλα αυτά, για εμάς, για χιλιάδες κόσμου, θα είναι πάντα εδώ, να συνεχίζει μέσα από τα τραγούδια της.
