Γράφει η Μαίριλυν Ζαννέτου
Εκπαιδευτικός / Συγγραφέας
Ένα σιελ κουτί.
Μ΄ έπιασε μια ξαφνική ανάγκη συγυρίσματος και ταξινόμησης όλων των αντικειμένων που περιπλανιούνταν στο σπίτι. Μικρός χώρος, πολλά αντικείμενα και πολλά από αυτά χωρίς προφανή λόγο και αιτία ύπαρξης. Άχθος αρούρης, θα έλεγε ο οποιοσδήποτε εκ πρώτης όψεως.
Δεν υπήρχε και κάτι πιο δημιουργικό τη δεδομένη χρονική στιγμή. Καραντίνα γαρ. Όντας συναισθηματικός συλλέκτης αντικειμένων τα οποία μεταφράζονται όλα σε στιγμές, θύμησες και νοσταλγία δυσκολεύτηκα να βρω υλικό για να ξεφορτωθώ.
Μέχρι που αντίκρυσα ένα κουτί σκονισμένο στο κάτω μέρος του ραφιού μου σε χρώμα σιελ. Το θυμόμουνα αυτό το κουτί. Ήταν οι μνήμες μου από μια άλλη εποχή. Από έναν άλλο μου εαυτό. Άνοιξα ευλαβικά το κουτί και τα ακροδάκτυλά μου πήραν να θωπεύουν ασυναίσθητα τους φακέλους εξωτερικού με το χαρακτηριστικό μπλε και κόκκινο πλαίσιο.
Τότε που οι άνθρωποι έστελναν γράμματα για να ξορκίσουν την ξενιτιά, τη μοναξιά και να νοιώσουν ένα προσφιλές πρόσωπο πιο κοντά τους. Πήρα να ανοίγω ασυναίσθητα τα γράμματα του τότε. Τα γράμματα μιας περασμένης εικοσαετίας που δεν θα επέστρεφε ποτέ. Μέσα από τις σελίδες εκείνες βρέθηκα να διαβάζω τον εαυτό μου στην αρχή αυτής της χιλιετίας. Βρήκα απαντήσεις στα τότε νέα της καθημερινότητάς μου. Συνάντησα ανθρώπους που είχαν μείνει θαμμένοι σε κάποιο ντουλαπάκι της μνήμης και περίμεναν υπομονετικά ένα κοσμογονικό γεγονός για να έρθουν και πάλι στο προσκήνιο.
Ήταν τότε που περίμενα τον ταχυδρόμο να φανεί στο κατώφλι του σπιτιού για να αφήσει κάτι και για μένα. Ένα φάκελο του εξωτερικού που φαινόταν τόσο όμορφος ανάμεσα στους κοινότυπους φακέλους λογαριασμών. Και ξεπήδησε στη μνήμη μου ο παππούς, ο οποίος, ήθελε πάντα να κόβει την κόγχη των φακέλων με έναν υπέροχο χαρτοκόπτη. Από εκείνους τους παλιούς. Της παλαιάς κοπής που δεν υπάρχουν πια. Όπως δεν υπάρχει ούτε εκείνος. Όπως δεν υπάρχουν πια ούτε οι ταχυδρόμοι ούτε και τα γράμματα. Τα πήρε ο πανδαμάτορας χρόνος που μας αποκάλυψε τις καινούριες ζωές μας και τις καινούριες πραγματικότητες που κληθήκαμε να ζήσουμε.
Έκλεισα το σιελ κουτί μου μαζί με όλες εκείνες τις αράδες μελανιού και επικύρωσα στο μυαλό μου την οριστική και αμετάκλητη ακύρωση της εκκαθάρισης.
