Της Γιώτας Δημητρίου
Αρχισυντάκτρια SkalaTimes
Την πρώτη φορά που πάτησα το πόδι μου στην Νέα Υόρκη ήταν απόγευμα. Ο ουρανός στην γειτονιά Ditmars (στην Αστόρια), είχε ένα χρώμα πορτοκαλορόζ που δεν μου φάνηκε φυσιολογικό, σαν σκηνοθετημένο από του Χόλυγουντ έμοιαζε. Τόσο όμορφο!
Η Ελένη αφού συνειδητοποίησε με έκπληξη πως στο πρώτο μου υπερατλαντικό δεν είχα jet lag σκέφτηκε να πάρει το μικρό αυτοκινητάκι της και να πάμε Manhattan. To κλειδωμένο τιμόνι, το στριμωγμένο αυτοκίνητο της φίλης μου ανάμεσα σε άλλα δύο που πραγματικά τα άγγιζε («έτσι παρκάρουμε εδώ» είπε γελώντας η Ελένη όταν είδε το ύφος μου) με έκαναν να σκάσω κι εγώ στα γέλια.
Η διαδρομή συνοδευόταν από τα επιφωνήματα θαυμασμού μου (Ω! Ωωωωωω!) μέχρι που φτάσαμε Manhattan και η πρώτη φορά που αντίκρυσα τους ουρανοξύστες και τα φωτισμένα κτήρια καταγράφηκε μέσα μου ως μια από τις ομορφότερες στιγμές της ζωής μου…
Τα χρόνια πέρασαν, στην Νέα Υόρκη βρέθηκα 5-6 φορές, (την μία προσπαθώντας να εργοδοτηθώ στον «Εθνικό Κήρυκα». Η Μαρία, η Άννα και η Σοφία έχουν πολλές ιστορίες να διηγηθούν από το διαμέρισμα στον Steinway όπου μια φιλόδοξη Οριάνα Φαλάτσι ονειρευόταν καριέρα στο 620 Eighth Avenue, την μεγάλη ζημιά την έκανε η Carrie Bradshaw)….
Μπορεί να βρέθηκα και δύο φορές Los Angeles και να πέρασα υπέροχα με την ξαδέλφη μου στα γνωστά μέρη του LA και μία φορά στο Orlando για λιγοήμερες διακοπές, αλλά η Νέα Υόρκη μου έδινε πάντα την αίσθηση ότι μπορούσε να πραγματοποιήσει όλα μου τα όνειρα. Από τα επαγγελματικά, μέχρι τα προσωπικά…Μου έδινε την αίσθηση ότι ήξερε τι σημαίνει «American Dream» και πως μπορούσε να το κάνει πραγματικότητα.
Η δική μου Αμερική ήταν μια χώρα με πολλές ομορφιές, από το Central Park μέχρι το Village, από τις γειτονιές της Αστόριας μέχρι το Fifth Avenue.
Από το Sunset Boulevard μέχρι το Melrose Avenue.
Από τα Barnes and Nobles μέχρι τα Aldi.
Βέβαια η Αμερική ήταν και το θέμα της δεύτερης μου πτυχιακής στο πανεπιστήμιο μου στο Λονδίνο («Does the British press support the American Foreign Policy Regarding the war in Iraq?”). Εκεί, όσες παρωπίδες και να θες να φορέσεις, όποιον Αμερικανό και αν έχεις ερωτευτεί, αν ήθελες η έρευνα σου να είναι σωστή, όφειλες να κοιτάξεις την Αμερική στα μάτια (για να πάρεις αν μη τι άλλο, καλό βαθμό). Και αυτή η ματιά, δεν είναι εύκολη υπόθεση…
Στην πραγματικότητα η Αμερική δεν είναι μόνο οι ομορφιές που μπορεί να δει ένας τουρίστας αν βρεθεί εκεί, ή ένας άνθρωπος που θα την ζήσει για λίγο καιρό ή λίγα χρόνια. Η Αμερική είναι αυτό που προσπάθησε να πει ο Peter Joseph μέσα από τα Zeitgeist του, είναι αυτά που λέει εδώ και χρόνια ο “τρελός” Michael Moore μέσα από τα ντοκυμαντέρ του, είναι αυτά που λέει εδώ και χρόνια ο τελευταίος εν ζωή διανοούμενος (κατά την άποψη μου) ο σπουδαίος Noam Chomsky.
Το πρόσφατο ρατσιστικό έγκλημα, η δολοφονία του George Floyd δεν ήταν έκπληξη, ήταν το αποτέλεσμα της ρητορικής μίσους που τόσο απενοχοποιημένα ακούγαμε δια στόματος της πολιτικής ηγεσίας της χώρας εδώ και καιρό. Δεν ήταν μόνο το τείχος, δεν ήταν μόνο τα Tweets, δεν ήταν μόνο η επίθεση στις 4 βουλευτίνες («να επιστρέψουν πίσω στη χώρα τους», λες και ολόκληρη η Αμερική δεν αποτελείται από «ξένους»…Μια βόλτα στο Ellis Island θα φρεσκάρει τη μνήμη του Αμερικανού Ηγέτη και θα βοηθούσε στην ιστορική αλήθεια).
Ναι, το ρατσιστικό έγκλημα, η δολοφονία του George Floyd, δεν ήταν έκπληξη, ήταν το μπαμ μιας βόμβας που εδώ και καιρό ετοιμαζόταν να εκραγεί, στην κατά τ’ άλλα όμορφη Αμερική.
Η Αμερική στραγκαλίζεται από το ίδιο της το χέρι. Δεν είμαι σίγουρη αν φταίει ο ατέρμονος της καπιταλισμός ή η απληστία της στις γειτονιές του κόσμου (βλέπε Μέση Ανατολή) ή αν αυτά τα δύο (ατέρμονος καπιταλισμός και απληστία) πάνε μαζί.
Η Αμερική, η δική μου, ήταν μια πολύ όμορφη χώρα, η Αμερική της αλήθειας και του σήμερα είναι μια επικίνδυνη χώρα, στην οποία όμως ζουν υπέροχες προσωπικότητες, ακτιβιστές, διανοούμενοι, καλλιτέχνες που πολεμούν για τα ανθρώπινα δικαιώματα, άνθρωποι που βγαίνουν στους δρόμους και διεκδικούν. Θα μπορέσουν αυτοί να φέρουν την αλλαγή;
Ολόκληρη η Αμερική δεν μπορεί να αναπνεύσει, τα προβλήματα της είναι πολλά και της κόβουν την ανάσα, δεν πιστεύω ότι οι εκλογές του Νοέμβρη θα μπορέσουν να της δώσουν το φιλί της ζωής, οι ταραχές όμως του 2020 θα γραφτούν στην ιστορία και η πανδημία του «εμφύλιου» θα γραφτεί ως πιο δυνατή από την πανδημία του κορωνοϊου.
Ναι, αν υπάρχει μια ελπίδα είναι οι άνθρωποι που βγήκαν στους δρόμους, εκείνοι που πιστεύουν σε μια όμορφη Αμερική, αυτοί ίσως καταφέρουν να φέρουν την Δημοκρατία και την ισότητα, την ιατρική περίθαλψη, την ανθρωπιά, την καταπολέμηση της φτώχειας και της ανεργίας και να αλλάξουν όλα τα παρατράγουδα που στραγγαλίζουν την χώρα (ιδιωτικές φυλακές κτλ).
Η Αμερική που κατάστρεψε και διέλυσε πολλές χώρες με την εξωτερική της πολιτική, σήμερα αυτοστραγγαλίζεται και η μόνη ελπίδα είναι οι άνθρωποι που βγήκαν στους δρόμους και οι άνθρωποι που ξυπνούν σιγά σιγά και κοιτούν την χώρα τους κατάματα.
Η σύγχρονη ιστορία ξεκίνησε να καταγράφεται από το δευτερόλεπτο εκείνο που ο George Floyd ψέλλισε το I cant breathe…..Και είναι σχεδόν βέβαιο πως η ιστορία θα οδηγήσει είτε στην αναγέννηση της Αμερικής, είτε θα σημαίνει την έναρξη ενός οριστικού μεσαίωνα. Όλα είναι πιθανά, οι πιθανότητες όλες παίζονται, σαν τα τυχερά παιχνίδια στο Vegas.
O χρόνος θα το δείξει…..Αλλά εγώ θα ποντάρω στο πρώτο, στην Αναγέννηση.
Γιατί η δική μου Αμερική, ήταν (είναι;) μια όμορφη χώρα, με πολλούς όμορφους ανθρώπους!
