Της Γιώτας Δημητρίου
Αρχισυντάκτρια SkalaTimes
«Κάθε πρόσωπο έχει δικαίωμα στην ελευθερία σκέψης, συνείδησης και θρησκείας. Αυτό το δικαίωμα περιλαμβάνει την ελευθερία να αλλάζει την θρησκεία του και τις πεποιθήσεις του και την ελευθερία να εκδηλώνει τη θρησκεία ή την πεποίθησή του, ατομικά ή από κοινού με άλλους, δημόσια ή ιδιωτικά μέσω της λατρείας, πράξεων ιεροτελεστίας, πρακτικής και διδασκαλίας».
– Άρθρο 18 του Διεθνούς Συμφώνου για τα Ατομικά και Πολιτικά Δικαιώματα.
Δεν ξέρω αν φταίει το γεγονός ότι έχω ζήσει στο εξωτερικό, δεν ξέρω αν φταίνε «οι φίλοι και οι συναναστροφές», τα βιβλία που διάβασα, ή οτιδήποτε άλλο. Πολλές φορές όμως νιώθω πως αυτός ο τόπος είναι ξένος για μένα και τις δικές μου αντιλήψεις, πχ αναρωτιέμαι γιατί αναγάγουμε σε «θέμα», είτε σε δημοσιογραφικά μέσα, είτε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τα αυτονόητα που δεν θα έπρεπε καν να συζητάμε.
Για να μπω στο θέμα:
Δεν είναι αυτονόητο ότι ένα παιδί έχει δικαίωμα έκφρασης και ότι οι ενήλικες και ειδικά οι εκπαιδευτικοί οφείλουν να καλλιεργούν την κριτική σκέψη στα παιδιά;
Δεν είναι αυτονόητο ότι ο κάθε ένας έχει δικαίωμα να πιστεύει σε όποιο Θεό και όποια θρησκεία θέλει;
Δεν είναι αυτονόητο ότι ο κάθε ένας έχει δικαίωμα να είναι άθεος, άθρησκος, αγνωστικιστής, ή οτιδήποτε άλλο θέλει;
Δεν είναι αυτονόητα όλα τα πιο πάνω, φτάνει σε όλες περιπτώσεις να ΜΗΝ βλάπτεις τους άλλους;
Αν εγώ πιστεύω σε θεούς και αγγέλους και δεν βλάπτω κανένα, γιατί να τραβά τόσο ζόρι ένας άθεος και να πρέπει να δέχομαι τις όποιες έμμεσες ή άλλες προσβολές του; (Ναι, συμβαίνει και στα καλύτερα facebook accounts).
Αν κάποιος είναι άθεος γιατί να πρέπει να δέχεται πόλεμο γι αυτό ή να ακούει για Θεούς και θαύματα και γιατί να προσπαθεί ο οποιοσδήποτε να τον πείσει για κάτι που ο ίδιος δεν πιστεύει;
Ο κάθε άνθρωπος έχει δικαίωμα να πιστεύει σε ό,τι θέλει, φτάνει να μην βλάπτει τους γύρω του. (Επαναλαμβάνω το πιο αυτονόητο πράγμα, που όμως στην Κύπρο δεν είναι…)
«Ελευθερία σκέψης, συνείδησης και θρησκείας είναι στενά συνδεδεμένα δικαιώματα που προστατεύουν την ελευθερία ενός ατόμου ή κοινότητας, δημόσια ή ιδιωτικά, να σκέφτεται και να κατέχει ελεύθερα τις ιδεολογικές πεποιθήσεις του καθώς και να εκδηλώνει τη θρησκεία ή τις πεποιθήσεις του, ατομικά ή από κοινού με άλλους, μέσω της λατρείας, πράξεων ιεροτελεστίας, πρακτικής και διδασκαλίας. Η έννοια είναι γενικώς αναγνωρισμένο ότι συμπεριλαμβάνει επίσης και την ελευθερία κάποιου να αλλαξοθρησκήσει ή να μην πιστεύει σε καμία θρησκεία. Η ελευθερία κάποιου να αφήσει ή να σταματήσει την συμμετοχή σε μια θρησκεία ή θρησκευτική ομάδα –σε θρησκευτικούς όρους η επονομαζόμενη «αποστασία»– είναι επίσης ένα θεμελιώδες μέρος της θρησκευτικής ελευθερίας, όπως καλύπτεται από το άρθρο 18 της Οικουμενικής Διακήρυξης των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.
Οργανώσεις προάσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όπως η Διεθνής Αμνηστία, διοργανώνουν εκστρατείες για την προστασία όσων έχουν συλληφθεί ή/και φυλακιστεί ως κρατούμενοι συνείδησης λόγω των ιδεολογικών πεποιθήσεών τους, ιδιαίτερα όσον αφορά την πνευματική, πολιτική και καλλιτεχνική ελευθερία της έκφρασης και του συνεταιρίζεσθαι. Στην νομοθεσία, η ρήτρα συνείδησης είναι μια διάταξη νόμου που εξαιρεί έναν επαγγελματία υγείας από τη συμμόρφωση με τη νομοθεσία (π.χ. την χειρουργική ή φαρμακευτική έκτρωση) αν είναι ασυμβίβαστη με τις θρησκευτικές ή ιδεολογικές πεποιθήσεις του».
(Από σχετικό κείμενο για τα ανθρώπινα δικαιώματα).
Κάθε φορά που βλέπω χρήστες των μέσων κοινωνικής δικτύωσης να μιλούν απαξιωτικά (ή ακόμη και με βρισιές) για άτομα που πιστεύουν σε Θεό, Χριστό, Παναγία, Θρησκεία, νιώθω πως κάποιος παραβιάζει το δικαίωμα μου να πιστεύω στο Θεό, ότι πρέπει να «ντρέπομαι» που πιστεύω στο Θεό.
Ε, λοιπόν, σε ένα απέραντο σύμπαν, που το 96% είναι «αίνιγμα» ακόμη για τους επιστήμονες, (24% σκοτεινή ύλη, 72% σκοτεινή ενέργεια), σε ένα απέραντο Σύμπαν που κανείς δεν έχει τις απαντήσεις στα περισσότερα, σε ένα κόσμο που οι φιλόσοφοι (όπως ο Γάλλος Léon Denis) μίλησαν για την ζωή μετά θάνατο, σε ένα τέτοιο κόσμο, κανένας δεν έχει το δικαίωμα να αποκαλεί «ψευδαίσθηση» την όποια θρησκεία και να υποτιμά όποιο πιστεύει σε θρησκείες, Θεούς, Αγγέλους, κτλ.
Όπως δεν έχει δικαίωμα κανένας να υποτιμά ή να κρίνει έναν άθεο.
Και πολύ περισσότερο κανένας δεν έχει δικαίωμα να κρίνει ένα παιδί που εκφράζει τις όποιες απόψεις ή σκέψεις του.
Δυστυχώς όμως, στη Κύπρο, ακόμη και τα αυτονόητα χρειάζονται επεξηγήσεις και γίνονται debatable. Και φυσικά ο κάθε ένας αντί να περιοριστεί στα δικά του πιστεύω, ενοχλείται με το τι πιστεύει ο άλλος!
Αν αυτό δεν είναι Μεσαίωνας, τότε τι είναι;
Η θρησκεία;
Δε νομίζω!
