Μια συγκλονιστική μαρτυρία από το 1974 της συνδημότισσας μας Δρ Παντελίτσας Νικολαϊδου

Μια συγκλονιστική μαρτυρία της γιατρού αναισθησιολόγου Παντελίτσας Νικολαϊδου, συνδημότισσας μας, για τα γεγονότα του 1974.
Η μαρτυρία είναι από παλαιότερη συνέντευξη που είχε δώσει στον Χρύσανθο Χρυσάνθου.

«Μέρες ολόκληρες δεν βγαίναμε από το χειρουργείο»
Συμπλήρωνε ακριβώς ένα χρόνο υπηρεσίας στο Νοσοκομείο Λάρνακας η Παντελίτσα (Μπάτα) Νικολαΐδου, όταν βρέθηκε μέσα στον κυκεώνα του πραξικοπήματος και της τουρκικής εισβολής τον Ιούλιο του 1974. Ήταν η μοναδική αναισθησιολόγος του νοσοκομείου και παρά τη λίγη σχετική πείρα που διέθετε μέχρι τότε, κλήθηκε να αντιμετωπίσει περιστατικά που παρόμοιά τους δεν αντιμετωπίζουν συνάδελφοί της μέχρι τη συνταξιοδότησή τους.
Εικόνες όπως εκείνες με τους τρεις απανθρακωμένους ειρηνευτές που της έφεραν στο χειρουργείο ενώ ήταν ακόμη ζωντανοί και δεν ήξερε που να τους βάλει ένεση για να τους ανακουφίσει, δεν θα σβήσουν ποτέ από τη μνήμη της. Το ίδιο άσβεστη θα παραμείνει και η εικόνα με το τρομοκρατημένο δεκάχρονο παιδί τουρκοκυπρίων που της παρέδωσαν για περίθαλψη και εκείνο, παρά τον πόνο, συνεργάστηκε μαζί της σαν ενήλικας.
Γυναίκες βιασμένες, στρατιώτες αλλά και πολίτες τραυματισμένοι ήταν στο καθημερινό πρόγραμμα του χειρουργείου εκείνες τις μαύρες μέρες του Ιούλη και του Αυγούστου.

Καλοκαίρι του 1974….
Για την νεαρή τότε Παντελίτσα Νικολαϊδου, είχε ήδη περάσει ένας χρόνος, εξάσκησης της ιατρικής στην Κύπρο, εν μέσω πολιτικής αναταραχής, λόγω της τρομοκρατικής δράσης της ΕΟΚΑ Β’. Εκείνη την περίοδο, τον Ιούλιο του 1974, κορυφωνόταν η σύγκρουση του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου με τη χούντα των Αθηνών. Παρά τις διαδιδόμενες φήμες περί πιθανού πραξικοπήματος, ο κόσμος πήγε κανονικά στη δουλειά του, ανάμεσα σ όλους και η Δρ. Παντελίτσα κι ο σύζυγός της, ο οποίος εργαζόταν τότε στην Λευκωσία.
Την ώρα που εργάζονταν στο Νοσοκομείο Λάρνακας, στο παλιό αποικιοκρατικού στυλ κτήριο, που βρίσκεται στη Λεωφόρο Αυξεντίου, η είδηση του πραξικοπήματος έφτασε στ αυτιά τους. Το ραδιόφωνο του ΡΙΚ είχε διακόψει το κανονικό του πρόγραμμα, αφού καταλήφθηκε από τους πραξικοπηματίες. Μετέδιδε εμβατήρια και με την ανακοίνωση ότι «επενέβη η Εθνική Φρουρά για να τερματίσει τον αδελφοκτόνο αλληλοσπαραγμό» και ότι «ο Μακάριος είναι ήδη νεκρός». Όλος ο κόσμος βγήκε στην αυλή του Νοσοκομείου ανήσυχος, χωρίς να γνωρίζουν τι ακριβώς συμβαίνει.
Αφηγείται η Παντελίτσα Νικολαΐδου: «Επικρατούσε μεγάλη αναστάτωση και σύγχυση και κανείς δεν γνώριζε τίποτα. Ο συνάδελφος Χαμπής Κυριακού σκέφτηκε να πάει με το αυτοκίνητο να δει τι συμβαίνει παραέξω και μού πρότεινε να τον συνοδεύσω. Φτάνοντας στον Αστυνομικό Σταθμό Λάρνακας, είδαμε να είναι περικυκλωμένος από στρατό και άριχσε να γίνεται μάχη στο κτήριο της Αστυνομίας, στον οποίο επιτέθηκαν οι πραξικοπηματίες με σκοπό να το καταλάβουν και η Αστυνομία Λάρνακας αντιστεκόταν.
Τότε συνειδητοποίησα ότι από τη μάχη θα υπήρχαν τραυματίες και θα με χρειάζονταν στο Νοσοκομείο Λάρνακας, αφού ήμουν η μοναδική Αναισθησιολόγος! Κάθε προσπάθεια να επικοινωνήσω τηλεφωνικά με το Νοσοκομείο άκαρπη, είχαν κοπεί οι γραμμές.
Ετοιμάστηκα να πάω λέγοντας πως θα με χρειάζονται αλλά ο Χαμπής μου είπε, πως δεν είναι συνετό να προσπαθήσουμε να επιστρέψουμε, όσο κρατά η μάχη και πέφτουν πυροβολισμοί. Κρυφτήκαμε λοιπόν και μόλις ηρέμησε η κατάσταση, επιστρέψαμε στο Νοσοκομείο.»

Γύρισαν τα όπλα εναντίον της, γιατί αντέδρασε…
Όταν έφτασαν εκεί, είδαν μαζεμένο κόσμο, ενώ είχαν καταφθάσει και πραξικοπηματίες, Κύπριοι, με όπλα και στρατιωτικές στολές. Πρώτο τους μέλημα να υποστείλουν την Κυπριακή σημαία.
Θυμάται η Παντελίτσα Νικολαΐδου: «Αντέδρασα αυθόρμητα και είπα φωναχτά: «Μπράβο σας, να σας χειροκροτήσουμε που καταλύετε την Κυπριακή Δημοκρατία.» Γύρισαν προς το μέρος απ όπου ακούστηκε η φωνή μου, με στραμμένα τα όπλα και ρώτησαν επανειλημμένα: «Ποιος το είπε; Ποιος το είπε;».
Ο τότε υπεύθυνος του Υγειονομικού, Παύλος Παυλάρας μου είπε σιγανά να μην παραδεχτώ πως εγώ το είπα, γιατί θα με πυροβολήσουν. Έτσι μάθαμε τι σημαίνει πραξικόπημα: Μπορούν να σε εκτελέσουν αυθαίρετα επί τόπου, αν φέρεις αντίσταση, έστω και λεκτική.
Μπαίνοντας στο Νοσοκομείο, ένιωσε δικαιωμένη για την απόφασή της να επιστρέψει, μια και άρχισαν να καταφθάνουν τραυματίες και ήταν η μοναδική Αναισθησιολόγος για την Επαρχία Λάρνακας.
Περιγράφει η Παντελίτσα Νικολαΐδου: «Ο πρώτος τραυματίας από το πραξικόπημα, που είχε κτυπηθεί στον ώμο, βρισκόταν ακόμη στις Πρώτες Βοήθειες. Χειρουργήθηκε ο τραυματίας, αλλά τη νύχτα παρουσίασε αιμορραγία και τον πήραμε ξανά στο χειρουργείο. Καλέσαμε τον ορθοπαιδικό χειρουργό Μιχάλη Ευσταθιάδη, που ήταν ιδιώτης, μια και το Νοσοκομείο, δεν είχε τότε μόνιμο ορθοπεδικό και για τις προγραμματισμένες εγχειρήσεις, ερχόταν 1-2 φορές την βδομάδα, ο μακαρίτης Γιώργος Σαββίδης, από την Αμμόχωστο. Το Νοσοκομείο Λάρνακας τότε ήταν υποτυπωδώς εξοπλισμένο. Είχαμε κάτι παλιομηχανήματα, που αντί να ευκολύνουν, έκαναν τη δουλειά μας πιο δύσκολη. Όλοι παραμείναμε στο Νοσοκομείο, μια και μας είχαν επιτάξει, οπότε μας απαγορευόταν να πάμε σπίτι μας.»

Το απειλητικό τηλεφώνημα για έκρηξη βόμβας στο σπίτι τους.
Ξημέρωσε η δεύτερη μέρα του πραξικοπήματος. Ανησυχούσε βέβαια για την κατάσταση, αλλά δεν ήξερε ότι την περίμενε ακόμη μεγαλύτερη λαχτάρα: «Τηλεφώνησε ο σύζυγός μου, ο οποίος είχε κατορθώσει με κόπο και χίλιες προφυλάξεις να επιστρέψει από την Λευκωσία στην Λάρνακα. Ρώτησα για τα παιδιά και με καθησύχασε, λέγοντας μου πως τα παιδιά είναι μια χαρά, αλλά είχε πάρει απειλητικό τηλεφώνημα. Του είπαν ότι “σε μισή ώρα στο σπίτι σου θα εκραγεί βόμβα”! Βγήκε έξω στη βεράντα και έψαξε, αλλά δεν βρήκε τίποτε. Το ανέφερα στον Θεοδόση Κωνσταντίνου, φαρμακοποιό του Νοσοκομείου. Πήγαμε μαζί στο γραφείο του επαρχιακού λειτουργού, Κώστα Σκαρπάρη. Εκεί είχαν μαζευτεί πραξικοπηματίες και συζητούσαν μεταξύ τους. Άκουσα έναν από αυτούς που έλεγε για τον μετέπειτα βουλευτή Δώρο Χριστοδουλίδη: “Και δεν με αφήσατε να τον παίξω…”. Είχε περάσει από μπροστά τους ο Δώρος Χριστοδουλίδης, ήταν έτοιμος ο πραξικοπηματίας να τον πυροβολήσει, αλλά τον απέτρεψε κάποιος άλλος, λέγοντάς του ότι ίσως να μην ήταν αυτός.
Ο Θεοδόσης τούς ανέφερε τι έγινε με το τηλεφώνημα για βόμβα στο σπίτι μας. Πήγαν κι εκείνοι και έψαξαν, αλλά δεν βρήκαν οτιδήποτε».

Αφηγείται ο σύζυγος Κωστάκης Νικολαΐδης: «Είχε έρθει ένα “λαντρόβερ” με τέσσερα οπλισμένα άτομα. Έριξαν μια ματιά γύρω από το σπίτι, αλλά δεν βρήκαν κάτι ύποπτο. Ο επικεφαλής των πραξικοπηματιών μου είπε: «Μη φοβάσαι, δεν έχει οτιδήποτε εναντίον σου». Όταν το είπα στον γείτονα, την ώρα που έψαχνα για τη βόμβα, απόρησε κι εκείνος: «Μα, αφού εσύ δεν έβλαψες κανένα…», μου είπε. “Εγώ ούτε μύγα δεν έβλαψα, αλλά ίσως είναι αρκετό, το ότι σπουδάσαμε στη Σοβιετική Ένωση, κι επιδίωξαν να μας εκφοβίσουν», συμπλήρωσε ο Κωστάκης Νικολαΐδης. Ήταν τη μέρα που οι πραξικοπηματίες σκότωσαν εν ψυχρώ στη συνοικία του Άη Γιάννη τέσσερα άτομα, που γύριζαν με το αυτοκίνητο στη Λάρνακα και φώναζαν ότι «ο Μακάριος ζει», για να εμψυχώσουν τον κόσμο.
Από τις πιο άσχημες εμπειρίες της Παντελίτσας Νικολαΐδου κατά το πραξικόπημα, ήταν όταν οι πραξικοπηματίες συνόδευσαν τους γιατρούς κατά τον καθιερωμένο πρωινό γύρο στους θαλάμους για να εξετάσουν την κατάσταση της υγείας των ασθενών: «Ήθελαν να κρίνουν εκείνοι ποιοι έπρεπε να μείνουν μέσα στο Νοσοκομείο για να συνεχιστεί η νοσηλεία τους και ποιους έπρεπε να διώξουμε. Όταν φτάσαμε στο κρεβάτι ενός τραυματία και διαπιστώσαμε ότι χρειαζόταν μετάγγιση αίματος για να σωθεί, οι πραξικοπηματίες αντέδρασαν λέγοντας, να μην δώσουμε αίμα στον πουστοκουμμουνιστή. Ήταν σοκαριστικό για μας τους γιατρούς αυτό που ακούσαμε, εναντιωνόταν στον ίδιο μας τον όρκο σαν γιατροί».
Πέντε συνεχόμενες μέρες παρέμειναν οι γιατροί και νοσηλευτές στο Νοσοκομείο Λάρνακας οι γιατροί και οι νοσηλευτές. Μόνο την Παρασκευή επέτρεψαν σε ορισμένους οι πραξικοπηματίες, να μεταβούν στο σπίτι τους. Πήγε και η Παντελίτσα Νικολαΐδου να δει την οικογένειά της. Το πρωί του Σαββάτου όμως, 20 Ιουλίου 1974, ήχησαν οι σειρήνες. Ξύπνησε και ξεκίνησε βιαστικά να επιστρέψει στο Νοσοκομείο Λάρνακας. Είχε αρχίσει η τουρκική εισβολή και τα τουρκικά πολεμικά αεροπλάνα βομβάρδιζαν στρατόπεδα, φάλαγγες της Εθνικής Φρουράς, αλλά και κατοικημένες περιοχές, προκαλώντας θύματα μεταξύ των αμάχων.
Ανέπνεαν ακόμη, αλλά είχαν απανθρακωθεί πλήρως…

Στο Νοσοκομείο Λάρνακας αντιλήφθηκαν ότι έπρεπε να προετοιμαστούν, σημειώνει η Παντελίτσα Νικολαΐδου: «Αρχίσαμε να οργανώνουμε τις Πρώτες Βοήθειες για να υποδεχτούμε τραυματίες. Όλο το κτήριο ήταν πολύ παλιό και ταρακουνιόταν από τις γύρω εκρήξεις. Ένας νεαρός στρατιώτης είχε υποστεί οξεία σκωληκοειδίτιδα και χρειάστηκε χειρουργείο. Όσο χορηγούσα αναισθησία, σκεφτόμουν ότι σε περίπτωση ανάγκης, θα έπρεπε να κρυφτώ κάτω από το χειρουργικό τραπέζι, ώστε να μπορώ να συνεχίσω, κρατώντας τον ασκό για τη χορήγηση αναισθητικού, μια και δεν μπορούσα να τον εγκαταλείψω όσο γίνονταν οι εκρήξεις. Ο εξοπλισμός του χειρουργείου όπως και όλου του Νοσοκομείου ήταν πρωτόγονος. Ούτε μόνιτορινγκ είχαμε, ούτε τίποτε από τα σύγχρονα μηχανήματα. Ακόμη κι οι σύριγγες που είχαμε ήταν γυάλινες, πολλαπλής χρήσης. Έπρεπε να τις αποστειρώνουμε κάθε φορά στον κλίβανο. Αργότερα, όταν άρχισε να καταφθάνει βοήθεια από το εξωτερικό, μας έφεραν πλαστικές σύριγγες μιας χρήσης».
Τρομακτική εμπειρία για την Παντελίτσα Νικολαΐδου, που ήταν τότε ακόμη νεαρή γιατρός, ηλικίας 30 χρόνων, ήταν η περίπτωση των τριών Αυστριακών ΟΗΕδων που απανθρακώθηκαν από βόμβα ναπάλμ, ενώ κινούνταν με το «λαντρόβερ» στην περιοχή της Κόσιης: «Τους μετέφεραν στο Νοσοκομείο Λάρνακας. Ήταν φρικτό το θέαμα, καμένοι από πάνω μέχρι κάτω. Ανέπνεαν ακόμη, αλλά δεν είχαν σωτηρία. Ήταν απανθρακωμένοι και δεν ήξερες από πού να τους πιάσεις, για να τους κάνεις μιαν ένεση τουλάχιστον να ανακουφιστούν από τους φρικτούς πόνους…».
Ήταν λίγοι οι γιατροί τότε στο Νοσοκομείο Λάρνακας, όπως θυμάται η Παντελίτσα Νικολαΐδου: ο Κώστας Σκαρπάρης, επαρχιακός λειτουργός Νοσοκομείου Λάρνακας, οι παθολόγοι Χαμπής Κυριακού και Χαράλαμπος Πογιατζής, ο παιδίατρος Μίκης Μιχαηλίδης, ο γυναικολόγος Φοίβος Αιθέρης, ο Σίμος Λοΐζου γενικός χειρουργός. Είχαν έρθει τις μέρες της τουρκικής εισβολής να βοηθήσουν και ιδιώτες γιατροί: ο χειρουργός Τζορτζ Σάββα, κλινικάρχης, ο οποίος είχε αποκτήσει μεγάλη πείρα στην Αγγλία, ο ορθοπεδικός Μιχάλης Ευσταθιάδης, επίσης κλινικάρχης κ.ά.

Έρχονταν περπατητοί από τη Μια Μηλιά σε κακά χάλια…
«Οι κλίνες είχαν γεμίσει από τραυματίες, ακόμη και οι διάδρομοι, γι’ αυτό κοιμόμασταν στο πάτωμα» αναφέρει η Παντελίτσα Νικολαΐδου και συνεχίζει:
«Στις Πρώτες Βοήθειες παρείχαμε στους τραυματίες πρωταρχική φροντίδα, επιδέναμε τις πληγές για να σταματήσουμε την αιμορραγία κ.λπ. Στη συνέχεια κάναμε διαλογή και αποφασίζαμε ποιους να στείλουμε πρώτους για ακτινογραφίες , ακτινολόγο δεν είχαμε τότε και εκτελούσε καθήκοντα ακτινογράφου ο νοσοκόμος Αντώνης Μούγιας, ο οποίος εκτελούσε και χρέη 1ου βοηθού χειρουργού, μέχρι που ήρθε από την Αμμόχωστο ο ακτινολόγος Διόφαντος Χρυσοστόμου μαζί με τους ακτινογράφους του Νοσοκομείου Αμμοχώστου. Όλο το νοσηλευτικό προσωπικό εργαζόταν με αυταπάρνηση, ακόμα και όσοι είχαν τους συζύγους και τα παιδιά τους στον στρατό. Στο χειρουργείο επιλέγαμε ποιοι να μπουν, ανάλογα με τη σοβαρότητα της περίπτωσής τους. Μας είχαν φέρει και Τουρκοκύπριους τραυματίες, γιατί είχε γίνει επίθεση στον τουρκοκυπριακό τομέα της Λάρνακας, εκεί που βρίσκεται ο μιναρές κοντά στο κάστρο. Θυμάμαι, είχα ένα παιδάκι Τουρκοκύπριο, ηλικίας περίπου 10 χρόνων, που είχε τραύματα στο πρόσωπο και του έραψα τις πληγές. Θαύμασα απεριόριστα το θάρρος του, γιατί δεν έβγαλε άχνα, ούτε έδειξε ότι πονούσε, την ώρα που του έκανα τις ραφές».

Στη δεύτερη φάση της τουρκικής εισβολής, που άρχισε στις 14 Αυγούστου 1974, οι γιατροί και το νοσηλευτικό προσωπικό και εθελοντές στο Νοσοκομείο της Λάρνακας, είχαν και πάλι βαρύ καθήκον, για την περίθαλψη πολλών τραυματιών: «Η γραμμή άμυνας είχε σπάσει και έρχονταν περπατώντας, ακόμη και από τη Μια Μηλιά, στρατιώτες σε κακά χάλια, καταταλαιπωρημένοι, εξουθενωμένοι.
Μάθαμε ότι γινόταν εκκένωση της Αμμοχώστου, γιατί είχε έρθει ο χειρουργός Γεώργιος Μαραγκός, συνοδεύοντας τραυματίες. Το Νοσοκομείο της Αμμοχώστου είχε μεταφερθεί αρχικά στο ξενοδοχείο “Μάρκος”, ενώ στη δεύτερη φάση της τουρκικής εισβολής έφυγε και από εκεί. Πήρα τότε τηλέφωνο τον αδελφό του συζύγου μου Κωστάκη, τον Νικόλα Λουκά, που βρισκόταν στην Αμμόχωστο και του είπα να φύγει από την πόλη, γιατί προέλαυναν τα τουρκικά στρατεύματα και είχε εκκενωθεί η Αμμόχωστος. Μου απάντησε πως δεν μπορεί να φύγει γιατί ως μέλος της Πολιτικής Άμυνας, έπρεπε να παραμείνει να βοηθήσει με την εκκένωση της πόλης. Κάθε προσπάθεια να τον μεταπείσω μάταιη. Και από τη Λάρνακα έφευγαν οι κάτοικοι, ιδιαίτερα όταν βομβαρδίστηκε η Κόσιη. Ο Κωστάκης είχε έρθει στο Νοσοκομείο για να βοηθήσει, αλλά τον έδιωξα, γιατί είχε μαζί του τα παιδιά, όχι μόνο τα δικά μας, αλλά και τα παιδιά τριών συγγενικών μας οικογενειών. Τη μια φορά πήγαν στη Σκαρίνου, την άλλη στη Βρετανική βάση της Δεκέλειας, γιατί έπρεπε να προστατευτούν τα παιδιά».

Στο χειρουργείο βιασμένη γυναίκα που αιμορραγούσε…
Ακόμα και ύστερα από την ανακοίνωση της συμφωνίας για εκεχειρία, στις 16 Αυγούστου 1974, τα τουρκικά στρατεύματα συνέχιζαν τις εχθροπραξίες, διηγείται η Παντελίτσα Νικολαΐδου: «Έγινε μάχη στους Τρούλλους κι έγινε και μάχη στο τουρκοκυπριακό χωριό Αλαμινός. Εκεί οι Τούρκοι ξεγέλασαν τους στρατιώτες μας, φωνάζοντάς τους πως είναι «δικοί τους» και όταν βγήκαν χωρίς προφυλάξεις, τους πυροβόλησαν. Ανάμεσά τους ήταν και ο γιος του γνωστού εστιάτορα της Λάρνακας, Ηράκλη. Τον έφεραν στο Νοσοκομείο Λάρνακας. Ο γιατρός Γιώργος Σαββίδης, ορθοπεδικός χειρουργός, που ερχόταν από το Νοσοκομείο Αμμοχώστου γιατί στο Νοσοκομείο Λάρνακας δεν είχαμε ορθοπεδικό, του άνοιξε το στήθος και του έκανε απευθείας μαλάξεις καρδίας. Δυστυχώς, δεν καταφέραμε να τον σώσουμε…».
Στο Νοσοκομείο της Λάρνακας οι γιατροί και οι νοσηλευτές έγιναν επίσης μάρτυρες των φρικτών εγκλημάτων που διέπραξαν τα τουρκικά στρατεύματα με τους βιασμούς ανυπεράσπιστων γυναικών, κοριτσιών και γριών. Η Παντελίτσα Νικολαΐδου θυμάται: «Μας είχαν φέρει και γυναίκες βιασμένες. Τις ανέλαβε ο γυναικολόγος Φοίβος Αιθέρης. Η μια είχε αιμορραγία και την πήραμε στο χειρουργείο. Δεν τη ρώτησα να μου πει τι έγινε. Ήταν πολύ λεπτή υπόθεση. Προσπαθούσα μόνο να της δώσω θάρρος ότι όλα θα πήγαιναν καλά. Και πράγματι, ξύπνησε χωρίς προβλήματα από το αναισθητικό, ύστερα από την επέμβαση».

———————————————————–

Η ΠΡΩΤΗ ΓΙΑΤΡΟΣ ΤΟΥ ΙΔΑΛΙΟΥ
Γεννημένη Δεκέμβριο του 1943 στο Δάλι, αποφοίτησε από το Παγκύπριο Γυμνάσιο Φανερωμένης στην Λευκωσία και το 1963, πήγε στη Μόσχα για να σπουδάσει στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Φιλίας των Λαών «Πατρίς Λουμούμπα». Εκεί σπούδαζε και ο μελλοντικός σύζυγός της, Κωστάκης Νικολαΐδης, στον κλάδο της Πολιτικής Μηχανικής, με τον οποίο γνωρίζονταν από τα σχολικά χρόνια. Αφού απέκτησε το Δίπλωμα Ιατρικής και γινόταν έτσι, η πρώτη γυναίκα γιατρός με καταγωγή το Δάλι, επέστρεψε Κύπρο και εργάστηκε ως ασκούμενη ιατρός στο Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας.
Στη συνέχεια μετέβη Αγγλία, όπου πήρε μεταπτυχιακό δίπλωμα στην Αναισθησιολογία. Με την επιστροφή της στην Κύπρο, διορίστηκε στο Νοσοκομείο Λάρνακας, τον Ιούλιο του 1973.
Η Παντελίτσα Νικολαΐδου συνέχισε να εργάζεται στο Νοσοκομείο Λάρνακας ύστερα από την τουρκική εισβολή, μέχρι που μετατέθηκε στο Νοσοκομείο Λεμεσού ως διευθύντρια του Αναισθησιολογικού Τμήματος από το 1990 έως το 1993. Επέστρεψε στο Νοσοκομείο Λάρνακας τον 1993 και διετέλεσε διευθύντρια του Αναισθησιολογικού τμήματος, έως την πρόωρη αφυπηρέτηση της το 2002 και από τότε ιδιώτευσε.

Έγραψε μαζί με τους συναδέλφους της, γιατρούς, νοσηλευτές και το υπόλοιπο προσωπικό μια σημαντική σελίδα στην ιστορία του παλιού Νοσοκομείου της Λάρνακας εκείνες τις τραγικές μέρες του 1974.