Πιο κάτω η συγκινητική ομιλία του Νίκου Ιωάννου (Μέλος του Πολιτικού Γραφείου ΑΚΕΛ) στην εκδήλωση που έγινε στο Τσακκιλερό, προς τιμή της Χρυστάλλας και Χριστάκη Κυριάκου, γονείς τριών αγνοουμένων παιδιών.
————————————————————
«Η αλήθεια είναι πικρή και όσοι έκαμαν το κακό τους κακοφαίνεται. Γιατί και το κακό το ήθελαν και το συμφέρον τους το ήθελαν και καλούς πατριώτες θέλουν να τους λένε. Και αυτό δεν γίνεται».
Να όμως που στην Κύπρο έγινε αυτό που γράφει ο Μακρυγιάννης στα Απομνημονεύματα του. Πόσα και πόσα εγκλήματα πριν από την προδοσία και έμειναν ατιμώρητα. Πόσα και πόσα εγκλήματα έγιναν ακόμα και όταν ο τουρκικός στρατός εισέβαλε στην Κύπρο, με ηθικούς αυτουργούς αυτούς που του άνοιξαν διάπλατα την κερκόπορτα.
Σαράντα έξι (46) χρόνια μετά, δεν ξέρουμε τι απέγινε η Σωτήρα και τα παιδιά της, ο Τάσος, η Κούλα και ο Χρίστος. Δεν ξέρουμε τι απέγινε ο Κώστας. Δεν ξέρουμε τι απέγινε ο Κυριάκος και η Αντρονίκη. Οι μικροί άγγελοι, η Κίκα, η Μαρία, ο Αντρέας.
Όλοι τους άοπλοι, άμαχος πληθυσμός, οικογένειες που διώχθηκαν από τα σπίτια τους και βολόδερναν μέσα στα χωράφια. Οικογένειες που πίστεψαν το μήνυμα που μετέδωσε στις 17 Αυγούστου του 1974 το ελεγχόμενο από την ΕΟΚΑ Β΄Ραδιοφωνικό Ίδρυμα Κύπρου ότι οι νότιες περιοχές της Αμμοχώστου μέχρι τη Δερύνεια είναι ελεύθερες. Ουρά σχηματίζονταν τα αυτοκίνητα για το δρόμο τις επιστροφής. Στα Εθνικόφρονα Σωματεία στρατιωτικοί που ήταν εκεί συγκεντρωμένοι διαβεβαίωναν ότι το μισό Βαρώσι είναι ελεύθερο. «Ελουρκάσαν να παν στο Βαρώσι» έγραφε ο αείμνηστος Μιχάλης Πουμπουρής σε ένα από τα βιβλία του περιγράφοντας τα γεγονότα. Τίποτε δε σταματούσε τους Βαρωσιώτες που ξεκινούσαν από παντού, από την Ορμήδεια μέχρι τη Λεμεσό για να πάνε σπίτι τους.
Τελικά οι βαρωσιώτες που ανυπομονούσαν να επιστρέψουν στα σπίτια τους, που πίστεψαν ότι ο εφιάλτης τελείωσε περικυκλώθηκαν από πάνοπλους τούρκους στρατιώτες και στρατιωτικά άρματα. Ο επίλογος της περιπέτειας βάφτηκε για τους περισσότερους από αυτούς με αίμα. Με το δικό τους αίμα. Δεν υπάρχουν λέξεις να περιγράψουμε όσα είδαν τα μάτια του 12χρονου τότε Άλκη Πιερίδη, του αδελφού της Χρυστάλλας. Δεν υπάρχει φάρμακο να κλείσει την πληγή που άνοιξε την ώρα που είδε τα μικρά αγγελούδια αγκαλιασμένα να κλαίνε. Εφτά παιδιά, από τριών μέχρι δεκατριών ετών και εφτά ενήλικες. Δεν υπάρχουν λόγια να πούμε για να πάψει να ακούει τις σφαίρες, τα κλάματα και τα ουρλιαχτά που άκουσε εκείνη τη μέρα, καθώς έτρεχε να σωθεί. Δεν υπάρχουν λόγια να περιγραφεί η κτηνωδία που έζησαν στα χέρια τούρκων στρατιωτών που δήλωναν ότι αφού οι ελληνοκύπριοι δεν λυπήθηκαν τα παιδιά στην Αλόα, δεν πρόκειται να λυπηθούν ούτε αυτοί τα παιδιά των ελληνοκυπρίων.
Τόσο αίμα αθώων πότισε την κυπριακή γη και όμως ούτε γι΄αυτό το έγκλημα τιμωρήθηκε κανένας. Αντίθετα η υπόθεση παρασιωπήθηκε. Όλοι εμείς που γνωρίζουμε τι έγινε, όλοι εμείς που ζήσαμε τι έγινε έχουμε διπλό χρέος. Να μη σταματήσουμε να μιλούμε για την προδοσία, για το έγκλημα, για τα γεγονότα που οδήγησαν αθώους στον θάνατο. Ποιοι ήταν αυτοί, αν όχι τα πρωτοπαλίκαρα της ΕΟΚΑ Β΄που είχαν υπό τον έλεγχο τους το ΡΙΚ, που άφησαν τον κόσμο να πάει πίσω, κατευθείαν στον θάνατο; Ποιοι ήταν αυτοί; Δεν έχουν πρόσωπο, όνομα, επίθετο; Πόση αγανάκτηση εξακολουθεί και σήμερα να μας προκαλεί όταν βλέπουμε μέχρι σήμερα ακόμα, πρωταγωνιστές της προδοσίας να κυκλοφορούν ανάμεσα μας, άλλοι με τίτλους, πολλοί από αυτούς να ζουν δημοσία δαπάνη, άλλοι να τιμώνται κιόλας και για την προσφορά τους. Ποια ήταν η προσφορά τους; Η προδοσία και το αίμα. Είναι πολύ βολικό για όλους αυτούς να ξαναγραφτεί η Ιστορία. Είναι πολύ βολικό για όλους αυτούς να ξεχάσουμε. Είναι για εμάς χρέος ιερό να επιμένουμε στην ιστορική αλήθεια. Είναι για εμάς χρέος ιερό το «δεν ξεχνώ».
Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες οι σειρήνες θυμίζουν τον εφιάλτη. Η μνήμη θυμάται αυτά που δεν πρέπει και δεν πρόκειται ποτέ να ξεχαστούν. Την προδοσία του φασισμού. Το έγκλημα του ιμπεριαλισμού σε βάρος του τόπου μας. Δεν ξεχνούμε την προδοσία, την εισβολή και την κατοχή. Δεν ξεχνούμε ποιοι άνοιξαν την κερκόπορτα. Ούτε ξεχνούμε με ποιών τις οδηγίες την άνοιξαν.
«Δεν θα βιαστούμε να διχοτομήσουμε το νησί. Θα περιμένουμε. Η ευκαιρία θα μας δοθεί στο πιάτο». Αυτό δήλωνε το 1962 ο Ραούφ Ντενκτάς. Έτσι έγινε τελικά. Το ΝΑΤΟ, οι ΗΠΑ και η Τουρκία ήθελαν το νησί μας διχοτομημένο για να εξυπηρετήσουν τα γεωπολιτικά τους συμφέροντα. Σχεδίασαν το έγκλημα και ανέθεσαν στη Χούντα, τον Γρίβα και την ΕΟΚΑ Β΄να το εκτελέσουν. Η πολιτική, στρατιωτική, οργανωτική και ιδεολογική προετοιμασία του πραξικοπήματος είχε ξεκινήσει χρόνια πριν από το 1974. Ο δημοκρατικά εκλεγμένος Αρχιεπίσκοπος Μακάριος και η αδέσμευτη πολιτική που ακολουθούσε, ήταν σοβαρό εμπόδιο για διευθέτηση του Κυπριακού, όπως επιθυμούσαν οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ. Οι θέσεις και οι προθέσεις τους είχαν εκφραστεί μια δεκαετία πριν∙ όταν το 1964 ο Άτσεσον, εμπνευστής του περίφημου διχοτομικού σχεδίου δήλωνε «η καλύτερη λύση για το πρόβλημα της Κύπρου είναι η διχοτόμηση. Και σας λέγω πως αν είχα στη διάθεση μου τον έκτο στόλο θα μπορούσα να το λύσω ακόμα και αύριο».
Τα πραξικοπηματικά σχέδια είχαν καταστρωθεί από καιρό. Σχέδιο Ερμής, Σφενδόνη, Απόλλων, Γρόνθος, Τυφών, Ανταπόδοσις. Τελευταίο, το σχέδιο Νίκη που, όπως αναφέρει το Πόρισμα της Βουλής για το Φάκελο της Κύπρου, εκπόνησε ο ίδιος ο Γρίβας. Οι δήθεν υπερπατριώτες, προκάλεσαν τη μεγαλύτερη καταστροφή στον τόπο. Η προδοσία του πραξικοπήματος ήταν η ευκαιρία που δόθηκε στην Τουρκία στο πιάτο.
Ο τουρκικός στρατός εισέβαλε και μέχρι σήμερα εξακολουθεί να κατέχει το ένα τρίτο των εδαφών της χώρας μας. Έπνιξε στο αίμα και στο δάκρυ χιλιάδες κύπριους. Πρόσφυγες, αγνοούμενοι, εγκλωβισμένοι, ξεριζωμένοι μέσα στην ίδια τους την πατρίδα. Ο κυπριακός λαός, ελληνοκύπριοι και τουρκοκύπριοι, στερείται τα δικαιώματα του εδώ και 46 χρόνια και ζει βίαια διαχωρισμένος. Ο εποικισμός απειλεί ευθέως το μέλλον του στην πατρίδα που τον γέννησε, ενώ συμβιώνει μόνιμα με την απειλή της παρουσίας 40,000 και πλέον τούρκων στρατιωτών.
Αμέτρητες ιστορίες συνανθρώπων μας συμπατριωτών μας . Όπως εμείς οι ΕΚυπριοι έχουμε να αφηγηθούμε τις ιστορίες της Χρυστάλλας του Αλκη του Γιώργου Λιασή στο Παλαίκυθρο στη Κάτω Δερύνεια και πολλών άλλων έχουν και οι Τουρκοκύπριοι να αφηγηθούν ιστορίες δικές τους στο Αγίο Θεόδωρο τον Σανταλλάρη στο Τζάος και αλλου. Ολοι οι Κυπραίοι τις ίδιες ιστορίες το ίδιο πόνο.
Ανάθεμα στους αίτιους, που πήραν κρίμα στο λαιμό τους τόσους αθώους, παιδικά χεράκια, νέους και γέρους που έχτισαν αυτόν τον τόπο, μαυροντυμένες μάνες που ήπιαν το πικρό ποτήρι.
Φίλες και φίλοι
Επιλέξαμε απόψε να τιμήσουμε δύο δικούς μας ανθρώπους τον Χρηστάκη και την Χρυστάλλα χωρίς να παραγνωρίζουμε το δράμα των άλλων συγγενών ή των θυμάτων αυτής της τραγωδίας . Οι δυο τους είναι από τις πιο τραγικές φιγούρες που έζησαν μαζί μας σε αυτό τον προσφυγικό συνοικισμό από το 1976 . Τους παρακαλέσαμε να είναι εδώ μαζί μας μη θέλοντας να τους προκαλέσουμε και πάλι οδυνηρές μνήμες και πόνο αλλά για να τους πούμε ότι για εμάς είναι ηρωικές μορφές . Ότι στο πρόσωπο τους είναι ζωγραφισμένη η πιο τραγική ιστορία τούτου του τόπου. Είναι και δική τους επιθυμία ότι όσο και να πονάει οι αλήθειες πρέπει να λέγονται . Είναι το λιγότερο χρέος μας να μην ξεχάσουμε . Είναι υποχρέωση μας να γνωρίζουν τα παιδιά μας γιατί υπάρχουν συνοικισμοί γιατί κάνουμε μνημόσυνα γιατί ακόμα 46 χρόνια μετά θάβουμε νεκρούς , γιατί ακόμα το νησί μας είναι μοιρασμένο .
Αρνούμαστε να δεχτούμε ότι θα κληροδοτήσουμε στα παιδιά μας συρματοπλέγματα, στρατούς και μοιρασμένη Κύπρο. Είναι για εμάς χρέος ιερό η πάλη για την ειρήνη και για την επανένωση, η πάλη για Κύπρο ελεύθερη, ανεξάρτητη, κυρίαρχη και χωρίς ξένους στρατούς.
Σας ευχαριστώ.
