Το στραβό χαμόγελο και οι φίλες μου!

Γράφει η Μιράντα Ορθοδόξου
Φιλόλογος – Αρθρογράφος SkalaTimes

Οι φίλες μου! Ίσως ένα από τα μεγαλύτερα κεφάλαια στη ζωή μου! Σίγουρα το κεφάλαιο για το οποίο αισθάνομαι ιδιαίτερα τυχερή!

Πέφτει στα χέρια μου μια πολύ παλιά φωτογραφία. Όταν λέω «παλιά»- και το υπογραμμίζω- εννοώ πως είχε τραβηχτεί με φιλμ και πιθανόν να πιστεύαμε ότι θα ήταν τόσο πετυχημένη που περιμέναμε με αγωνία να «εμφανιστεί» για να δούμε τα κατορθώματά μας. Και ιδού! Μπροστά μου μετά από 20κάτι χρόνια, αυτά τα κατορθώματα μιας εφηβείας σε… αναβολικά! Από αισθητική άποψη μια, καθαρά και αντικειμενικά, κακή φωτογραφία. Από συναισθηματική άποψη… φαντασμαγορία! Οι αναμνήσεις ξεπετάγονταν σαν πυροτεχνήματα από κάθε γωνιά του εγκεφάλου μου!

Φαίνεται ξεκάθαρα η ανεμελιά του καλοκαιριού εκείνης της στιγμής. Το χαμόγελο της μιας στραβό, τα μαλλιά της άλλης μάλλον τακτοποιήθηκαν δεόντως από μια μίνι ηλεκτροπληξία και τα προγούλια μας στην πρωτοκαθεδρία… όμως μια αύρα θετικότητας πλημμύριζε κάθε pixel αυτής της ξεχασμένης φωτογραφίας. Νοσταλγία. Θυμήθηκα τότε που, η μια από εμάς- η ονειροπόλος-  εξομολογήθηκε πως το όνειρό της είναι να ταξιδέψουμε όλες μαζι στην Αυστραλία! Γελούσαμε τότε με την ψυχή μας, για το πόσο ουτοπικό μας φαινόταν! Μετά θυμήθηκα πάλι κάποια άλλη στιγμή που η άλλη- η πιο συμπονετική- με έβαλε να ορκιστώ πως θα πούμε ένα μεγάλο μυστικό ενός ανεκπλήρωτου έρωτα μόνο, όταν έρθει η ημέρα των αρραβώνων της φίλης μας ( περάσαμε τόσο όμορφα την ημέρα την αρραβώνων της που μαλλον ξεχάσαμε να της πούμε και γι΄αυτόν τον ανεκπλήρωτο έρωτα!) Ήμουν κι εγώ- που είχα ίσως τον ρόλο της μαμάς-  και έδινα συμβουλές που τις περισσότερες φορές δεν κατάφερνα να τις κάνω πράξη κι όμως μουλάρωνα όταν δεν με άκουγαν. Γινάτι γαϊδουρινό! Πού να ‘ξερα τότε η καημένη ότι τα λόγια από τις πράξεις απέχουν ένα δευτερόλεπτο και τρεις αιωνιότητες.

Θυμήθηκα και τους τσακωμούς μας. Πόσο φιλικοί αυτοί οι τσακωμοί: «Θέλω να είσαι παρούσα εδώ και εδώ γιατί μου λείπεις.» «Θέλω να με ακούς όταν μιλάω». «Θέλω αυτόν κι ας μην τον πολυγουστάρετε εσείς.» «Εγώ είπα αυτό και εσύ κατάλαβες το άλλο». «Και θα φοράω ό,τι θέλω κι ας μη σας αρέσει, αρέσει σε εμένα!» Πόση αγάπη σε αυτούς τους τσακωμούς; Πόση αφοσίωση και στήριξη; Πόσες ωραίες, αγνές και άγριες αναμνήσεις και πού να ξανά βρεις; Εκεί που η μια έχει γίνει σκιά, για να δροσιστεί για λίγο η ηλιοκαμένη αντοχή της άλλης, εκεί που ένα βράδυ γελάμε μέχρι δακρύων λέγοντας σαχλαμάρες, εκεί που πεταρίζει η καρδιά και δακρύζει συγκινημένη η μία από την ευτυχία της άλλης, εκεί που οι συγνώμες περισσεύουν των διαφωνιών, εκεί που τα «σ΄αγαπώ» δεν ξοδεύονται άκοπα, μα περισσεύουν πάντα για φυλακτό, εκεί που οι αγκαλιές δίνονται στραβά και ατσούμπαλα αλλά αληθινά, εκεί που σε κάνουν καλύτερο άνθρωπο, ΕΚΕΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ, ΕΚΕΙ ΚΑΙ ΟΙ ΦΙΛΕΣ!

Μου λείπουν τα «προβλήματα» της εποχής εκείνης. Μου λείπουν και τα γάργαρα χαμόγελα εκείνης της φωτογραφίας. Με κάνει όμως περήφανη  το γεγονός ότι τόσα χρόνια- δεκαετίες μάλλον- μετά, τα πρόσωπα επί της ουσίας δεν έχουν αλλάξει. Έχουν αλλοιωθεί, δεν έχουν όμως αλλάξει. Η αγάπη έχει μεγαλώσει, δεν έχει όμως μετακινηθεί ούτε χιλιοστό κι έχει γίνει πια περιουσία!

Πόσο περίεργα όμορφο είναι να συναντιούνται άνθρωποι και να εγκαθίστανται ως μόνιμοι κάτοικοι στις καρδιές μας. Άνθρωποι τόσο διαφορετικοί μεταξύ τους: στην εμφάνιση, στις απόψεις, στον τρόπο σκέψης κι όμως οι καρδιές τους να συνεννοούνται σε μια άψογη αρμονία. Δεν ξέρω ποια είναι η μαγική δύναμη που το συντονίζει όλο αυτό. Ξέρω σίγουρα μόνο πως μετά από κάποιες δεκαετίες θα έχω ανοίξει κάποιες- πιθανόν ηλετρονικές αυτή τη φορά- φωτογραφίες και θα έχω πάλι αυτό το συναίσθημα της ευγνωμοσύνης και της περηφάνειας!

Έχω λοιπόν, πολύ λίγες φίλες. Είναι όμως σταθερά  και αμετακίνητα η δεύτερή μου οικογένεια. Κυριολεκτικά.