Ανδριάνα Κασάπη: «Κάθε όνειρο θέλει και τις θυσίες του»

Την Ανδριάνα Κασάπη την συνάντησα πέρσι για μια «μπασκετική κουβέντα» και ξανασυναντηθήκαμε φέτος σε μια παραθαλάσσια καφετέρια για να μιλήσουμε για την πορεία της.
Η Ανδριάνα είναι ένα 20χρονο κορίτσι που ξεκίνησε να παίζει «τυχαία» μπάσκετ στο χωριό της το Κίτι, στην ηλικία των δέκα, αλλά “η πορτοκαλιά μπάλα” την πήρε από το χέρι και την ταξίδεψε σε όλη την Ευρώπη και τελικά την έστειλε στην άλλη άκρη του κόσμου, στο Los Angeles.
Η ιστορία της Ανδριάνας μας δείχνει ακόμη μια φορά τα οφέλη από τον αθλητισμό, τα όσα πρέπει να γίνουν στο άθλημα της καλαθόσφαιρας στον τόπο μας και μας διδάσκει αυτό που με έμφαση τονίζει η 20χρονη καλαθοσφαιρίστρια: «Η πειθαρχία και κάποιες θυσίες επιβάλλονται αν το όνειρο σου είναι να φτάσεις κάπου μέσα από το άθλημα που ασχολείσαι. Κάθε όνειρο θέλει και τις θυσίες του».

Της Γιώτας Δημητρίου

Ανδριάνα η δική σου η σχέση με την καλαθόσφαιρα πώς ξεκίνησε;
Ο πατέρας και ο νονός μου έπαιζαν καλαθόσφαιρα (όχι επαγγελματικά) οπόταν όταν ήμουν μικρή είχαν αγοράσει ένα καλάθι και το είχαν βάλει στην πίσω αυλή μας. Έπαιζα λοιπόν μαζί τους για ψυχαγωγία, ως παιχνίδι, όχι ως άθλημα.
Για διάφορους λόγους σταμάτησα την κολύμβηση και τυχαία τότε ήταν ο χρόνος που ξεκινούσε στο χωριό μου (Κίτι) το κλιμάκιο της Ακαδημίας Καλαθόσφαιρας ΖΗΝΩΝ. Οπόταν ξεκίνησα καλαθόσφαιρα, για να έχω κάτι να αθλούμαι. 

Τι ηλικία ήσουν;
‘Ηταν το 2010 και ήμουν δέκα ετών. 

Είχε και άλλα κοριτσάκια που ασχολούνταν με την καλαθόσφαιρα στην Ακαδημία τότε;
Είχε στη Λάρνακα, αλλά στο κλιμάκιο στο Κίτι ήμουν μόνη μου στις αρχές. 

Το μοναδικό κορίτσι….
Ναι!

Ξεκίνησες γιατί αγαπούσες την καλαθόσφαιρα ή απλά για την ιδέα του αθλητισμού;
Στην αρχή ξεκίνησα για να έχω κάτι να αθλούμαι και επειδή ήταν ψυχαγωγία και διασκέδαση για μένα η καλαθόσφαιρα. Δηλαδή μετά την προπόνηση πηγαίναμε μαζί με τα υπόλοιπα παιδιά στο πάρκο και συνεχίζαμε το παιχνίδι, για την διασκέδαση μας. Ήταν το παιχνίδι μας. 

Υπάρχει το στερεότυπο ότι για να ασχοληθεί ένα παιδί με την καλαθόσφαιρα πρέπει να είναι ψηλό, εσύ ήσουν ψηλή όταν ξεκινούσες;
Για την Κύπρο και για την ηλικία μου ήμουν ψηλή ναι.

Σήμερα πόσο ύψος έχεις;
1.73…Για την Κύπρο είμαι σχετικά ψηλή, όταν με δουν με ρωτάνε αν παίζω καλαθόσφαιρα ή volley. Για την Αμερική όμως είμαι κοντή για παίχτρια!

Πάμε πίσω στο παιδί εκείνο που ξεκίνησε να παίζει καλαθόσφαιρα σε ηλικία 10 ετών για την αγάπη του αθλητισμού και για ψυχαγωγία….Ποιοι παράγοντες σε οδήγησαν εδώ που είσαι σήμερα Ανδριάνα;
Το 2014 ήταν η πρώτη φορά που καλέστηκα στην Εθνική για των κάτω των 18 που προετοιμαζότανε τότε για να αγωνιστεί στη Β’ κατηγορία του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος. Μας κάλεσαν για την πρώτη προπόνηση λίγο πριν τα Χριστούγεννα. Ήμουν έκπληκτη όταν με καλέσανε…

Δεν το περίμενες….
Ε ναι, τότε είχα καταλάβει πως αυτό το άθλημα μπορεί να με οδηγήσει κάπου. Παρόλο που στα 14 δεν είχα σαφή εικόνα ακόμη για το τι σημαίνει να δουλεύεις επαγγελματικά, νομίζω πως η πρόσκληση σε εκείνη την εθνική ήταν το έναυσμα για να δω πιο σοβαρά την καλαθόσφαιρα. 

Μιλώντας για αυτό τώρα, πώς νομίζεις ότι λειτούργησε αυτή η πρόσκληση στο να το πάρεις πιο σοβαρά;
Το γεγονός πως κάναμε προπονήσεις όλο τον χρόνο και είχα την ευκαιρία να προπονηθώ και να αγωνιστώ με παίκτριες που ήταν και λίγο μεγαλύτερες από μένα. Έτσι αναγκαστικά να δουλέψω πιο πολύ για να μπορέσω τις φτάσω. Επίσης, ήταν ωραία που είχα την ευκαιρία να γνωριστώ με άλλα κορίτσια που μέχρι εκείνο το σημείο γνωριζόμασταν μόνο ως αντίπαλες.

Πώς ήταν η πορεία σου εκεί;
Έφτασα μέχρι τις τελευταίες 14 και με έκοψαν, αλλά νομίζω ήταν ότι καλύτερο μου είχε συμβεί γιατί αυτό με πείσμωσε να δουλέψω ακόμη περισσότερο. Απογοητεύτηκα αλλά με την καλή έννοια, δεν τα παράτησα, αντιθέτως άρχισα να δουλεύω ακόμη πιο σκληρά. 

Συνέχισες λοιπόν τις προπονήσεις σου στον Ζήνωνα….
Ναι, εκτός της τελευταία χρονιά που πήρα μεταγραφή στον Κεραυνό Στροβόλου. 

Άρα η τελευταία χρονιά στο Λύκειο σε βρίσκει στις προπονήσεις στη Λευκωσία ως  παίχτρια του Κεραυνού και εξετάσεις αγγλικών για αμερικανικά πανεπιστήμια να υποθέσω;
Ναι παράλληλα έπρεπε να ετοιμάσω ένα βιντεάκι με στιγμιότυπα από παιχνίδια μου και να σταλεί σε διάφορα πανεπιστήμια και να ακολουθήσω μια σειρά από διαδικασίες…Την ίδια ώρα έπρεπε να διατηρώ καλούς βαθμούς στο Λύκειο και να προετοιμαστώ για τις εξετάσεις των SAT και TOEFL, αφού ήταν μερικές από τις προϋποθέσεις για να με δεχθούν τα πανεπιστήμια ακαδημαϊκά. 

Εσύ σε ποιο πανεπιστήμιο ήθελες να μπεις;
Δεν είχα κάποια προτίμηση. Απλά ήθελα να παίξω στην 1η κατηγορία του NCAA (National Collegiate Athletic Association) και να είναι ένα καλό ακαδημαϊκό πανεπιστήμιο. Ήμουν πολύ χαρούμενη όταν κατάφερα να πάρω υποτροφία στο University of California, Riverside (UCR). Όμως, ακόμη και αν αρέσεις σε κάποιο  προπονητή και σε θέλει, αν δεν τηρείς τα ακαδημαϊκά κριτήρια δεν κερδίζεις θέση. Ευτυχώς κατάφερα και μπήκα, φέτος τελείωσα το δεύτερο μου χρόνο. 

Πως παίρνει καλούς βαθμούς στο Λύκειο ένα παιδί που έχει τις προπονήσεις, τον Κεραυνό, τις εξετάσεις (SAT – TOEFL)…
Ξέρεις ακούω που λένε «το σχολείο πάνω από όλα» ή «βάζει το μπάσκετ πάνω από το σχολείο» εγώ δεν ξεχώριζα «ή σχολείο ή μπάσκετ» τα είχα και τα δύο ψηλά στις προτεραιότητες μου και προσπαθούσα και για τα δύο όσο καλύτερα μπορούσα. Νομίζω με σωστό προγραμματισμό όλα γίνονται. 

Είχες καλούς βαθμούς στο Λύκειο;
Ναι. Επίσης η προσωπική μου άποψη είναι ότι ο αθλητισμός βοηθά στην πειθαρχία, στον σωστό προγραμματισμό και κατ’ επέκταση και στα μαθήματα και βαθμολογία….

Να πούμε ότι Λύκειο πήγες στο Αθλητικό Σχολείο Βεργίνας και ήταν η πρώτη χρονιά τότε που ξεκινούσε….
Ναι και πιστεύω πως οι συνθήκες με είχαν βοηθήσει, δηλαδή θεωρώ σημαντικό το ρόλο του Αθλητικού Σχολείου, με όλα όσα μπορεί να προσφέρει σε αθλητές μαθητές. 

Τότε ήξερες ότι η καλαθόσφαιρα μπορεί να σε βοηθήσει με τις σπουδές σου σε θέμα υποτροφίας κτλ;
Ναι και όχι. Ναι, στα 15 μου ήξερα ότι το μπάσκετ είναι σημαντικό στην Αμερική και ήθελα να σπουδάσω κάτι που να μου δίνει την ευκαιρία να συνδυάσω και το μπάσκετ, αλλά δεν ήξερα την διαδικασία, ούτε λεπτομέρειες.
Όμως, αυτό που ήξερα ήταν πως ήθελα να πάω στην Αμερική, δεν είχα ούτε plan B, ούτε plan C. Αυτός ήταν ο στόχος μου να σπουδάσω Αμερική κι εκεί επικεντρώθηκα. 

Γιατί ήθελες το πανεπιστήμιο του UCR;
Λόγω του μπασκετικού κομματιού. Ήταν το μοναδικό πανεπιστήμιο division 1 που μου είχε κάνει πρόταση και ήθελα να παίξω σε αυτό το επίπεδο. Επίσης τα πανεπιστήμια της Καλιφόρνιας (UC) έχουν πολύ ψηλό ακαδημαϊκό επίπεδο.

Η οικογένεια και φίλοι σου πώς έβλεπαν την επιθυμία σου για σπουδές στην Αμερική σε συνδυασμό με το μπάσκετ;
Η οικογένεια μου πάντα με στήριζε και με στηρίζει. Για την Αμερική ήταν θετικοί, οι γονείς μου είχαν και φίλους/συγγενείς που σπούδασαν Αμερική. Όσο για τους φίλους μου, κάποιοι το θεωρούσαν δύσκολο να υλοποιήσω αυτό που έλεγα, σήμερα όμως χαίρομαι γιατί βλέπω κάποια παιδιά που είδαν εμένα, τώρα να προσπαθούν κι αυτά για Αμερική μέσω του αθλήματος και βλέποντας με εμένα, τώρα να το θεωρούν πιο εφικτό.
Το πιο σημαντικό ήταν ότι οι γονείς μου πάντα στήριζαν τις επιλογές μου. Δε σου κρύβω όμως πως άκουγα και κουβέντες του τύπου «τι θα πας να κάνεις στην Αμερική; Όσοι πήγαν χάθηκαν, είναι μεγάλος ο ανταγωνισμός» κτλ. Η αλήθεια είναι πως στην αρχή που άκουγα αυτές τις κουβέντες πήγα να επηρεαστώ και σκεφτόμουν αθλητές οι οποίοι πραγματικά «χάθηκαν στην Αμερική» λόγω του μεγάλου ανταγωνισμού. Όμως μετά κυριάρχησε στο μυαλό μου η σκέψη πως όποιος δουλεύει σκληρά δεν χάνεται. Και αυτό πίστευα και πιστεύω ακόμη, πως όταν δουλεύεις σκληρά δεν γίνεται να χαθείς.

Ξέρεις, Ανδριάνα, και σήμερα αλλά και πέρσι όταν ξαναμιλήσαμε, μου κάνει εντύπωση το πόσο ώριμη είσαι για την ηλικία σου. Πιστεύεις πως ο αθλητισμός βοηθά στο να γίνεται ένα παιδί/έφηβος ώριμος και πειθαρχημένος;
Νομίζω πως τόσο το άθλημα της καλαθόσφαιρας και οι προπονητές που είχα στον Ζήνωνα και στον Κεραυνό, όσο και η συμμετοχή μου στους PeacePlayers έχουν παίξει μεγάλο ρόλο στον τρόπο που σκέφτομαι και ενεργώ. Με βοήθησαν να ωριμάσω και να μάθω αρκετά. Να σου πω την αλήθεια, δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου χωρίς να παίζω μπάσκετ, νομίζω θα ήμουν άλλος άνθρωπος χωρίς την καλαθόσφαιρα.

Τι ακριβώς εννοείς;
Το μπάσκετ με έμαθε να δουλεύω με τους άλλους ως ομάδα, να έχω πειθαρχία, να αφοσιώνομαι στο στόχο μου, και απέκτησα εφόδια και εκτός γηπέδου. Πώς να σου το πω; Life skills που άλλοι πάνε σε σεμινάρια αυτοβελτίωσης για να τα μάθουν. Αλλά το μπάσκετ, και ειδικά οι PeacePlayers στα μαθαίνουν, ενώ την ίδια ώρα κάνεις κάτι που αγαπάς. 

Μιας και ανέφερες τους PeacePlayers να μιλήσουμε λίγο για το πέρασμα σου εκεί.
Πήγα στους PeacePlayers και νομίζω ξεκίνησα όπως και τα περισσότερα παιδιά. Δηλαδή ξεκινήσαμε να πηγαίνουμε για την καλαθόσφαιρα. Βασικά τα παιδιά που παίζαμε στην γειτονιά μου, στο Κίτι, μου είχαν πει «γιατί δεν έρχεσαι και στους PeacePlayers να κάνεις προπονήσεις μαζί μας». Ο προπονητής τότε ήταν ο Μιχάλης Σεραφείμ που τον ήξερα από την Καλαθόσφαιρα Ζήνων, άρα ήταν κάποιο γνωστό μου πρόσωπο και έτσι ξεκίνησα. Οι περισσότεροι ξεκινούσαμε στους PeacePlayers για τις προπονήσεις στο μπάσκετ. Μετά καταλάβαμε και είδαμε πόσο «μεγάλο σχολείο» και μεγάλος θεσμός είναι αυτό και μάλιστα όχι μόνο στην Κύπρο, αλλά παγκόσμια!
Θυμάμαι πόσο σημαντικό ήταν για μένα το πρώτο μας twinning, που νομίζω ήταν η αρχή για να αλλάξω τρόπο αντίληψης….

Να πούμε στο κόσμο τι είναι το twinning;
Ναι, συναντιόμαστε στο Λήδρα Πάλας τα παιδιά από τις δύο κοινότητες (Ε/Κ και Τ/Κ) κάνουμε ασκήσεις και παιχνίδια (trust building games, team building games, κτλ) και παίζουμε όλοι μαζί. 

Πας λοιπόν στο πρώτο σας twinning. Ποια ήταν η αντίληψη σου πριν το πρώτο twinning για τους Τ/Κ και ποια μετά που τελειώσατε την προπόνηση και παιχνίδι;
Ο πατέρας μου είναι πρόσφυγας από την Αγία Τριάδα της Γιαλούσας. Το 1974 ήταν 2-3 χρόνων και ο πατέρας του (δηλαδή ο παππούς μου) πολεμούσε. Η γιαγιά μου με τον πατέρα μου είχαν μείνει εγκλωβισμένοι αρκετό καιρό εκεί στο χωριό τους. Στην Αγία Τριάδα υπήρχαν κάποιοι Τ/Κ, αλλά ειδικά σε γειτονικά χωριά υπήρχαν πολλοί Τ/Κ αλλά και Τουρκοκυπριακά χωριά. Υπήρχε λοιπόν ένας Τουρκοκύπριος γιατρός που είχε βοηθήσει πολύ τη γιαγιά μου τότε στον πόλεμο. Οπόταν, στη δική μας οικογένεια η αντίληψη για τους Τουρκοκύπριους δεν ήταν ότι «τους μισούμε» κτλ.
Μπορεί στο σχολείο να υπήρχαν αυτές οι αντιλήψεις (ότι πάνω κάτω τους αντιπαθούμε και δεν τους θέλουμε τους Τ/Κ), αλλά όχι στη δική μου οικογένεια. Δεν θυμάμαι ποτέ την γιαγιά ή τον παππού μου να μου λένε άσχημα πράγματα για τους τουρκοκύπριους.
Από την άλλη η μητέρα μου είναι Κύπρια μεγαλωμένη στην Νότια Αφρική και δεν είναι άνθρωπος με κλειστό μυαλό.
Αυτό που θέλω να πω είναι πως από την δική μου οικογένεια δεν υπήρχε ποτέ η αντίληψη ότι δεν θέλουμε τους Τουρκοκύπριους.
Στο πρώτο twinning στην αρχή ήμασταν κάπως μαζεμένοι, αλλά μετά μιλούσαμε, γελούσαμε, δέσαμε και συνειδητοποίησα πως μπορούμε να παίξουμε, να περάσουμε καλά και να γίνουμε φίλοι. Θυμάμαι πως μετά την πρώτη μας συνάντηση, όταν ακολούθησε το φαγητό δεν καθίσαμε οι Ε/Κ μαζί και οι Τ/Κ μαζί, όπως επίσης δεν παίζαμε Ε/Κ και Τ/Κ , αλλά όλοι μαζί αναμειγμένοι. 

«Children who play together can learn to live together» («τα παιδιά που παίζουν μαζί, μπορούν να μάθουν να ζουν και μαζί») λέει και ένα από τα σλόγκαν των Peace Players…
Ακριβώς! Θέλω να πω με την αφορμή της συνέντευξης πως οι PeacePlayers σου δίνουν ευκαιρίες ζωής. Leaderships programs, camps,  που δεν είναι μόνο μπάσκετ. Συνήθως κάνεις δύο προπονήσεις την ημέρα και δύο τάξεις την ημέρα. Μέσα από τις τάξεις μαθαίνεις την δύναμη της ομάδας, τρόπους να θέτεις έξυπνα τους στόχους σου και να τους επιτυγχάνεις, πώς να ενδυναμώσεις τις δυνατότητες σου, για πολλά «μαθήματα ζωής» που σε βοηθούν γενικά και όχι μόνο στο μπάσκετ. Και όλα αυτά τα μαθαίναμε μαζί με τους φίλους και συμπαίκτες μας τουρκοκύπριους.

Κράτησες επαφή με κάποιους από αυτούς;
Φυσικά! Με κάποιους είμαστε ακόμη φίλοι. 

Αλλάζουν τις αντιλήψεις των παιδιών οι PeacePlayers. Aυτό σε βοήθησε και όταν μετακόμισες στο πολυπολιτισμικό Los Angeles;
Νομίζω την πολυπολιτισμικότητα την είχα από πριν, ταξίδεψα με τους γονείς μου, η μητέρα μου μεγάλωσε στο εξωτερικό….Αλλά σίγουρα τα μαθήματα στους PeacePlayers, όπως πχ το μάθημα «think out of the box» βοηθούν σε μεγάλο βαθμό…

Πήρες πολλά εφόδια ζωής από το μπάσκετ….
Ναι. Θυμάμαι το 2016 είχε έρθει στην Κύπρο η διάσημη μπασκετμπολίστρια του WNBA η Tamika Catchings και καθίσαμε να μιλήσουμε μαζί της, εκεί απέναντι από το Λήδρα Πάλας. Ακόμη θυμάμαι τα λόγια της «δεν φανταζόμουν ποτέ που θα με έπαιρνε αυτή η πορτοκαλιά μπάλα». Νομίζω πως σήμερα μπορώ να το πω κι εγώ αυτό, ούτε εγώ είχα φανταστεί που θα μπορούσε να με πάρει η πορτοκαλιά μπάλα.

Μέσα σε οκτώ χρόνια από 10 που ξεκίνησες το μπάσκετ μέχρι τα 18 που έφυγες για Αμερική τα έκανες όλα… Ζήνωνας, PeacePlayers, Κεραυνός, άριστη μαθήτρια στο Αθλητικό Σχολείο….φαντάζομαι δεν έκανες καθόλου ιδιαίτερα, ούτε είχες άλλα χόμπυ….
Έκανα μουσική, έχω πτυχίο αρμονίας. Έκανα θεωρία, μορφολογία, ιστορία και αρμονία της μουσικής και έπαιζα λίγο κιθάρα και βιολί. Πίστευα και πιστεύω ότι με τον σωστό προγραμματισμό και αφοσίωση σε αυτό που κάνεις, όλα είναι εφικτά.  

Σήμερα στο Los Angeles τι σπουδάζεις;
Πολιτικές Επιστήμες και Διεθνείς Σχέσεις. Με ενδιαφέρει ιδιαίτερα το κομμάτι των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Θεωρώ ότι αυτό που σπουδάζω έχει σχέση με τα όσα πήρα από τους PeacePlayers όλα αυτά τα χρόνια.

Ήταν εύκολο για σένα να εγκατασταθείς στο LA;
Πάλι οι PeacePlayers (Γέλια)…. Ήξερα δύο κοπέλες από τους PeacePlayers που ζούσαν δύο ώρες μακριά από το Campus μου. Επίσης έκανα ένα κύκλο με Έλληνες και Κύπριους τους οποίους γνώρισα μέσω της εκκλησίας και ελληνικών φεστιβάλ. Αλλά και σε ολόκληρη την Αμερική όπου κι αν θέλω να πάω ξέρω ότι υπάρχουν PeacePlayers και μπορώ να επικοινωνήσω μαζί τους. Και όταν παίζαμε εκτός LA επικοινωνούσα με PeacePlayers και συναντιόμασταν.
Επίσης ο πρώτος μου προπονητής στο Πανεπιστήμιο ήταν Έλληνας.

Πώς ήταν εκεί το μπάσκετ;
Δεν είχε καμιά σχέση με το ευρωπαϊκό μπάσκετ που ήξερα! Χρειάζεται περισσότερη αθλητική άσκηση. Επίσης, τα γήπεδα, οι υποδομές, ο επαγγελματισμός, όλα ήταν διαφορετικά.  

Τώρα ετοιμάζεσαι για τον τρίτο χρόνο σπουδών σου…Ωστόσο ο δεύτερος σου χρόνος ήταν ιδιαίτερος λόγω Covid 19. Πώς ήταν για σένα εκεί;
Ήταν Μάρτης και ετοιμαζόμασταν για το τέλος προετοιμασία του mid season και ανακοινώθηκε ότι σταματάμε τις προπονήσεις, είχε προηγηθεί το κρούσμα με παίχτη του ΝΒΑ. Σταμάτησαν όλα (προπονήσεις, γήπεδο, κτλ) και μιλούσαμε με τον γυμναστή μας για να κάνουμε ασκήσεις από σπίτι, τα δε μαθήματα του Πανεπιστημίου γίνονταν διαδικτυακά. Δεν ήταν εύκολο για κανένα. 

Πώς το βίωνε μια 20 χρονη Κύπρια στην Αμερική μόνη της όλο αυτό;
Λίγες μέρες πριν το lockdown ήταν τα γενέθλια μου και είχα πάει για δύο βδομάδες στο Σαν Χοζέ, οπόταν είχα κάνει μίνι διακοπές αν και είμασταν μέσα τον περισσότερο καιρό. Κατά τη διάρκεια του lockdown πηγαίναμε μόνο στην καφετέρια/καντίνα του Campus, και ήμασταν εκεί όλοι σχεδόν οι international φοιτητές. Για τρεις μήνες (Μάρτη Απρίλη Μάη) ήμουν μόνο μέσα στο Campus και όλα (μαθήματα, γυμναστική) γίνονταν διαδικτυακά.
Αρχές Ιουνίου ήρθα Κύπρο. 

Θα πας πίσω στο LA;
Κανονικά θα πηγαίναμε πίσω στις 20 Ιουλίου, αναμένουμε να μας ενημερώσουν πότε θα πάμε πίσω. Τα μαθήματα θα γίνονται διαδικτυακά. 

Τι θα έλεγες σε ένα γονιό που σκέφτεται να στείλει το παιδί του σε ακαδημία καλαθόσφαιρας;
Το να στείλεις το παιδί σου σε ένα άθλημα, ακόμη και αν δεν το ακολουθήσει μετά, πάλι θα έχει πάρει αρκετά εφόδια ζωής. Επίσης, ο αθλητισμός είναι υγεία. Από την άλλη, για να το ακολουθήσεις επαγγελματικά πρέπει να είσαι έτοιμος να θυσιάσεις κάποια πράγματα. Τις εξόδους σου, κάποιες ευκολίες σου, κτλ. Η πειθαρχία και άλλες θυσίες επιβάλλονται αν το όνειρο σου είναι να φτάσει κάπου μέσα από το άθλημα που ασχολείσαι. Κάθε όνειρο θέλει και τις θυσίες του.

Η Κύπρος τι χρειάζεται για να ενισχύσει τον αθλητισμό στα παιδιά;
Χρειάζονται οι κατάλληλες υποδομές, χρειάζεται τα σωματεία να ξεκινήσουν να βλέπουν επαγγελματικά και σοβαρά τους παίχτες τους. Δηλαδή δεν γίνεται να έχεις μια 17χρονη να παίζει μπάσκετ και να μην πηγαίνει γυμναστήριο, να περιορίζεται μόνο στις προπονήσεις. Επίσης δεν μπορεί τα αθλητικά σχολεία να μην έχουν τα κατάλληλα γήπεδα και υποδομές. Χρειάζονται πολλά ακόμη να γίνουν στον τόπο μας για να στηριχθεί όπως πρέπει ο αθλητισμός και τα παιδιά να έχουν όλα τα δυνατά εφόδια να φτάσουν εκεί που μπορούν και θέλουν. 

Τώρα που βρίσκεσαι στην Κύπρο που κάνεις προπονήσεις;
Στο πίσω γήπεδο της αυλής του σπιτιού μου…. 

Τι;
Δυστυχώς δεν υπάρχουν γήπεδα για να μπορώ να πάω να κάνω προπονήσεις. Αυτό είναι ένα σοβαρό θέμα που θα έπρεπε να το δουν οι ιθύνοντες.

Στο ΚΙΤΙΟΝ;
Στο Κίτιον για να πας πρέπει να πληρώσεις και να ακολουθήσεις μια διαδικασία για να ενοικιάσεις τον χώρο. Και αυτό είναι κρίμα, όχι μόνο για μένα, αλλά για όλα τα παιδιά που ασχολούνται επαγγελματικά με το άθλημα και θέλουν να φτάσουν κάπου. 

Αυτό είναι απαράδεκτο, ντροπή θα έλεγα για τη πόλη μας, πχ το αθλητικό σχολείο ή ο Δήμος θα έπρεπε να είχαν φροντίσει γι αυτό…
Ναι, θα έπρεπε!

Σου υπόσχομαι Αντριάνα ότι ως SkalaTimes, ως τοπικό διαδικτυακό περιοδικό της πόλης και επαρχία Λάρνακας, θα δούμε αυτό το σοβαρό θέμα….
Ναι, κάποιος πρέπει να το δει, για όλα τα παιδιά που ασχολούνται σοβαρά με το άθλημα. 

Που θα ήθελες να σε πάρει το μπάσκετ;
Ακόμα δεν έχω μια καθαρή εικόνα στο τι θα ήθελα να ακολουθήσω σαν καριέρα αλλά θα ήθελα να παίξω, στο εξωτερικό, επαγγελματικά καλαθόσφαιρα, μετά το Πανεπιστήμιο. 

Τέλος, αλήθεια, είχες φανταστεί ότι θα έφτανες ως εδώ που έφτασες μέχρι στιγμής, μέσω της πορτοκαλιάς μπάλας;
Όταν ξεκινούσα στα δέκα μου, το όνειρο μου ήταν να γίνω οδοντίατρος. Τώρα ποιο δεκάχρονο ονειρεύεται να γίνει οδοντίατρος, δεν ξέρω! (Γέλια). Η αλήθεια είναι ότι ούτε στα 16 μου που άρχισε να εξελίσσεται η καλαθόσφαιρα στη ζωή μου δεν είχα φανταστεί ότι θα ταξίδευα σε όλη την Ευρώπη με το μπάσκετ και ότι θα με έφτανε half the world away, στην άλλη άκρη του κόσμου!
Αλλά, αξίζει κάθε θυσία, γιατί εκτός από το ότι αγαπώ το μπάσκετ, νιώθω ότι μου πρόσφερε και μου προσφέρει πάρα πολλά.