Ένα όμορφο κείμενο, από το facebook της εικαστικού Λίας Βογιατζή, γραμμένο από την ίδια.
Πέρυσι, Απρίλιο του 2019, φύγαμε από την Κύπρο ξεκινώντας για ένα μεγάλο ταξίδι με σκοπό την δημιουργία ενός νέου χώρου, μιας νέας ζωής, σε μια νέα χώρα.
Το χάραμα, πριν καεί για πάντα η στέγη της Notre-Dame, φτάναμε στο Παρίσι, μέσω Ελβετίας.
Ακολούθησαν πολλά, πάρα πολλά για να χωρέσουν σ ’ ένα ημερολογιακό έτος και όμως χώρεσαν. Τόσα πολλά, όσα έπρεπε να καταβληθούν για την εκπλήρωση ενός τέτοιου ονείρου, ενός ονείρου ζωής. Ανθρωπόμορφα τέρατα, φωτιές και πυρκαγιές, προδοσίες, απεργίες, ανεργίες, ληστείες και συμμορίες, μέχρι και πανδημίες! Όμως αντέξαμε, πέρασαν αυτά και θα έρθουν κι άλλα, κι άλλα πολλά!
Γιατί εκεί που είσαι έτοιμος να πεις αυτό ήταν, τελείωσα, δεν αντέχω άλλο, τα παρατάω, εκεί που η χορδή του τεντωμένου βέλους της ζωής σου κραδαίνεται τρίζοντας έτοιμη να σπάσει, εκεί ακριβώς λένε ότι, ο καλός Θεός φυλάει για σένα έναν Άγγελο. Εκεί είναι που κατεβαίνει η Πύρινη Ρομφαία χωρίζοντας μια και καλή τ ’αρνιά από τα ερίφια του δικού σου κόσμου. Τότε είναι που παίρνουν όλα νόημα και λες ότι, έτσι και μόνο έτσι έπρεπε να γίνει, γιατί αυτός είναι ο δικός σου μοναδικός δρόμος, το μονοπάτι που χαράκτηκε για να περάσεις μόνο εσύ και κανένας άλλος.
Και τότε, αν αντέξεις, όπως ακριβώς πριν από το πιο πυκνό σκοτάδι σκάει το πρώτο φως της η Αυγή, το βέλος εξακοντίζεται ενάντια στους όποιους άνεμους για να διαγράψει την ανεπανάληπτη του τροχιά, στο λαμπρό φως φως της μέρας και της μοίρας που ήδη έφτιαξες, βήμα-βήμα.
Τέλος Ιουλίου 2020
Παρίσι
Σημειώσεις ημερολογίου
Η φωτό δική μου από το ανακαινισμένο εργαστήρι
