Γράφει η Μαίριλυν Ζαννέτου
Συγγραφέας/Εκπαιδευτικός
Έτρεμα τη μέρα που θα άκουγα απ’ τα χείλη του τη λέξη «βαρέθηκα». Εμένα, συνυφασμένο με το όνομά μου ήταν το ρήμα, βαθιά αποτυπωμένο στο DNA μου. Μια ζωή με την ανία, να προσπαθώ να συνυπάρξω, να υπάρχω κι εγώ -καλύτερα-.
Μέχρι τη μέρα που το άρθρωσε κι αυτός. Οκτώ φθόγγοι, βέβαιοι, στιβαροί που ήταν σαν να βγήκαν από τα έγκατα της ψυχής του.
Μόνο εγώ τρόμαξα το «βαρέθηκά» του. Μόνο εγώ γνώριζα τις τρομακτικές συνέπειες αυτής της αλλιώτικης πλήξης. Γιατί εκείνη ακριβώς την ώρα επικύρωνε την ευθραυστότητά του και υπέγραφε την καταδίκη του. Οι μέρες της ανεμελιάς είχαν λήξει οριστικά.
Το επόμενο λεπτό, είχα προλάβει να μισήσω τα γονίδιά μου. Τα καταράστηκα που υποδούλωναν τη ζωή μου. Που την περνούσαν μέσα από ένα φίλτρο ματαιότητας και άκρατου πεσσιμισμού.
Οι φθόγγοι χάθηκαν στο κενό και κατάφερα να τον παρασύρω σε αγαπημένες δραστηριότητες. Θα επανέρχονταν πιο δυναμικοί, απαιτώντας τη δέουσα προσοχή. Αυτό ήταν το μόνο βέβαιο.
Ο λύκος της μελαγχολίας ούρλιαξε το βράδυ σε κάποια αλλόκοτη πλαγιά του εγκεφάλου μου. Μετά, κάρφωσε τα μάτια του στο φεγγάρι, βέβαιος πως είχε καταφέρει να καταδυναστεύσει τους ασεβείς εξωγήινους που βρέθηκαν ανερυθρίαστα στο διάβα του.
