Μια από τις πιο σπουδαίες παραστάσεις της περασμένης σεζόν στην Αθήνα ήταν αυτή των «Μεγάλων Προσδοκιών» που παίχτηκε για λίγα μόνο βράδια, αφού έπεσε κι αυτή «θύμα» του lockdown που έκλεισε όλα τα θέατρα.
Προσπερνώντας όμως όλα τα εμπόδια που βάζει στον δρόμο του θεάτρου ο κορωνοϊός , η ομάδα των αξιόλογων καλλιτεχνών της παράστασης, έρχεται στο νησί μας, ειδικά για το Φεστιβάλ ΚΥΠΡΙΑ, για να παρουσιάσει το σπουδαίο αυτό κλασικό έργο του Κάρολου Ντίκενς.
Η παράσταση θα ανέβει μόνο για δύο βράδια, Σάββατο 12 Σεπτεμβρίου Λευκωσία και Κυριακή 13 του μήνα στη Λεμεσό.
Το SkalaTimes, συνάντησε έναν από τους πρωταγωνιστές, τον γνωστό και ταλαντούχο ηθοποιό κύριο Αλέκο Συσσοβίτη, ο οποίος μας μίλησε για όλα όσα «κρύβονται» σ’αυτή την παράσταση και όχι μόνο.
Της Στέλλας Παπά
«Η σπασμένη καρδιά. Πιστεύεις ότι θα πεθάνεις. Αλλά συνεχίζεις να ζεις, μέρα με τη μέρα, με την απαίσια μέρα» Κάρολος Ντίκενς, Μεγάλες Προσδοκίες, 1861.
Κύριε Συσσοβίτη, ο Ντίκενς όπως και όλοι οι κλασικοί είναι διαχρονικός. Πως νιώθετε που ανεβάζετε ένα λογοτεχνικό αριστούργημα στο σανίδι;
Πάντα με τους κλασικούς υπάρχει μια οικειότητα. Κλασικός είναι ο συγγραφέας που απλοϊκά καταφέρνει να διεισδύσει στο ασυνείδητο μας και μέσα από την γραφή του ερεθίζει κάτι που δεν είχαμε κατά νου ή δεν γνωρίζαμε. Άσχετα από την εποχή, ο άνθρωπος είναι ένας, ο χρόνος είναι συγκεκριμένος και ο σωστός συγγραφέας πάντα βρίσκει τον τρόπο να μιλήσει στην ψυχή του ανθρώπου. Στην φράση που έχετε αναφέρει πιο πάνω, βρίσκω μια υπαρξιακή διαδρομή και ένα στοχασμό στη σχέση του ανθρώπου με τον χρόνο, εκεί υπάρχει και μια ισχυρή ανάμνηση από παλιά, η οποία μας έχει στιγματίσει ανεξίτηλα και είναι πολύ δύσκολο να την βγάλουμε από μέσα μας και να προχωρήσουμε. Ξέρετε, μερικές φορές το παρελθόν κάποιων ανθρώπων είναι τόσο ισχυρό που τους χαρακτηρίζει και στο παρόν και στο μέλλον και ο συγγραφέας με αυτή τη φράση εκφράζει αυτή την σχέση. Θα έλεγα είναι μια ψυχαναλυτική ματιά του Ντίκενς.
Έχετε πει πως ένας κλασικός συγγραφέας μέσα από την γραφή του ερεθίζει κάτι που δεν είχαμε κατά νου ή δεν γνωρίζαμε. Εσείς συμμετέχοντας στο έργο ενός κλασικού συγγραφέα νιώσατε ότι βρήκατε κάτι από τον εαυτό σας;
Ο δικός μου ο ρόλος είναι ένας άνθρωπος που μεγάλωσε μόνος του, γεννήθηκε στη φτώχεια και στις φυλακές. Στο Λονδίνο την περίοδο της βιομηχανικής επανάστασης οι φτωχοί άνθρωποι έρχονταν στην πρωτεύουσα και έκαναν τα πάντα για να επιβιώσουν, αυτό ψαλίδιζε τα συναισθήματα τους και ο δρόμος τους ήταν μοναχικός. Ένα τέτοιος άνθρωπος είναι και ο Magwitch τον οποίον υποδύομαι και ο οποίος στην πορεία βρίσκει στο δρόμο του. Είναι ένα παιδί που τον κάνει να ξανανιώσει αγνά συναισθήματα που ήταν χαμένα και προσπαθεί να τον βοηθήσει. Αν εγώ, ως Αλέκος ερεθιστώ ή προβληματιστώ για να βρω τη ψυχή του Magwitch, αυτό με οδηγεί στον δρόμο του εξαγνισμού, με βοηθά να καταλάβω πως δεν πρέπει να περνάμε επιπόλαια τις σχέσεις και πως πρέπει να δίνουμε σημασία στον συνάνθρωπο. Είναι ένας ρόλος που με έκανε να εκτιμήσω βαθύτερα τις συμπεριφορές των άλλων και να δίνω πιο πολύ χρόνο.
Οι «Μεγάλες Προσδοκίες» έχουν διασκευαστεί για το θέατρο, την τηλεόραση και τον κινηματογράφο. Τον ρόλο σας τον έχουν υποδυθεί προηγουμένως ο Anthony Hopkins, ο Robert de Niro κ.α. Αυτό σας κάνει να νιώθετε επιπρόσθετο άγχος και ευθύνη;
Όχι καθόλου. Αν κάποιος κινείται σε αυτό το πλαίσιο δεν θα μπορέσει να προχωρήσει ή να παίξει μεγάλους ρόλους.Το ότι κάποιοι άλλοι είχαν παίξει πριν από μένα αυτό τον ρόλο δεν μου δίνει αίσθημα ευθύνης, αντιθέτως, κοιτώντας τις δουλειές αυτών των μεγάλων ηθοποιών, βοηθήθηκα, ιδιαίτερα από την ερμηνευτική προσέγγιση του Μπέρναρντ.
Νιώθετε ότι μέσα από την παράσταση περνάνε στο κοινό τα μηνύματα του μυθιστορήματος;
Στόχος μας είναι να βγάλουμε και να προωθήσουμε στην επιφάνεια όσο πιο πολλά μηνύματα μπορούμε. Αυτό άλλοτε το πετυχαίνουμε και άλλοτε όχι. Όμως, θέλω να πιστεύω, από αυτά που λέει ο κόσμος, πως μπορέσαμε να αποδώσουμε τα μηνύματα του συγγραφέα. Φυσικά, κάθε φορά όταν γράφει κάτι ένας συγγραφέας, είναι τόσο υποκειμενικό αυτό που νιώθει που δεν μπορείς να ξέρεις ακριβώς τι ήταν αυτό. Εμείς τώρα καλούμαστε, να νιώσουμε τα λόγια κάποιου άλλου και να τα μεταφέρουμε στο θεατή, να μετατρέψουμε την ιστορία σαν μια δική μας, χωρίς όμως να έχουμε το άγχος να αποδώσουμε το πρωτότυπο που θέλει ο συγγραφέας, αν και τον πρώτο λόγο τον έχει πάντα ο συγγραφέας. Κάποιες φορές ο συγγραφέας ίσως γράφει κάτι ψυχρά και εμείς να το εναποθέτουμε πιο συναισθηματικά ή και το αντίθετο. Στην τέχνη τα μηνύματα είναι σαν την σκυταλοδρομία, που ο κάθε δρομέας έχει το δικό του τρόπο να τα μεταφέρει.
Δηλαδή κάποιος που διάβασε το βιβλίο θα δει στη σκηνή άλλες εικόνες από αυτές που μας παρουσιάζει στο βιβλίο;
Σαφέστατα, αν σκεφτείς ότι το μυθιστόρημα γράφτηκε το 1861. Στην παράσταση κάποιος θα δει μια άλλη εικόνα, γίνεται μια άλλη προσέγγιση, δεν μπορούμε να μεταφέρουμε στην σκηνή όλα όσα περιλαμβάνει το βιβλίο, ένα κόσμο ολόκληρο. Έτσι και αλλιώς αυτό που προσπαθούμε να κάνουμε εμείς είναι να μεταφέρουμε τον προβληματισμό και την θεματική που έθεσε μέσα από το μυθιστόρημα ο συγγραφέας και όχι τις εικόνες.
Με την κυρία Φιλαρέτη Κομηνού είναι η πρώτη φορά που συνεργάζεστε;
Ήταν, αλλά πριν λίγες μέρες τελειώσαμε και την δεύτερη συνεργασία μας στην παράσταση που κάναμε το καλοκαίρι.
Ο κορωνοϊός επηρέασε το πώς ανεβαίνει μια παράσταση;
Αν εννοείς σκηνικά όχι. Με το που έγινε Lockdown σταματήσαμε τις παραστάσεις, δεν ολοκληρώσαμε τον κύκλο παραστάσεων μας στην Αθήνα, αλλά και τώρα που θα συνεχίσει δεν κάναμε αλλαγές στο έργο λόγω κορωνοϊού.
Γενικά όμως ο κορωνοϊός επηρέασε την πορεία των θεάτρων;
Έχει επηρεαστεί η προσέλευση του κόσμου και δυστυχώς η πολιτεία έχει φερθεί αρκετά συντηρητικά απέναντι στο θέμα του πολιτισμού και τις προσέλευσης του κόσμου στο θέατρο, γιατί είναι πολύ ασφαλές, αφού ο κόσμος θα φοράει την μάσκα του και θα έχει αποστάσεις. Είναι λίγο επιφυλακτικοί, αλλά αν τηρούνε τα μέτρα δεν έχει κάποιο λόγο κάποιος να φοβηθεί να πάει στο θέατρο.
Αυτή η κατάσταση επηρέασε τα επόμενα σχέδια σας;
Δεν μπορούμε να ξέρουμε, περιμένουμε την εγκύκλιο του κράτους για να δούμε αν μια παράγωγή είναι βιώσιμη, με βάση τα μέτρα ή αν πρέπει να σταματήσει. Τον πρώτο λόγο τον έχει ο ιός και η κυβέρνηση.
Στην Κύπρο είναι η πρώτη φορά που έρχεστε για θεατρική παράσταση;
Όχι, είχα έρθει και πιο παλιά.
Πως νομίζετε ότι θα δεχθούν οι Κύπριοι τις «Μεγάλες Προσδοκίες»;
Αυτούς να τους ρωτήσεις (γέλια). Δεν μπορώ να ξέρω την κατάσταση στο νησί, αν πηγαίνει ο κόσμος στα θέατρα. Πιστεύω όμως, πως με έναν Άγγλο διαχρονικό συγγραφέα και με μια τίμια από δική μας πλευρά προσπάθεια, να δημιουργήσουμε μια ωραία παράσταση, στήνουμε τα πλαίσια για να έρθει κάποιος στο θέατρο. Όπως είπα όμως και πιο πριν το πως θα την δεχθούν οι Κύπριοι θα εξαρτηθεί από την προσέλευση.
Ποιο είναι αυτό που θα μπορούσε να κεντρίσει το ενδιαφέρον του κόσμου στην παράσταση;
Σε όλους τους πρωταγωνιστές βλέπουμε πατήματα που κάποιος μπορεί να ταυτιστεί. Ο κύριος Γιώργος Χριστοδούλου κρατά τον βασικό ρόλο στην παράσταση. Υποδύεται αυτόν που με σώζει και εγώ γίνομαι ευεργέτης του. Είναι ένα παιδί από μια πολύ χαμηλή τάξη που όταν ενηλικιωθεί του προσφέρεται μια περιούσια από έναν άγνωστο για να μπορέσει σιγά σιγά να ανέβει τάξεις και να γίνει ευγενής. Όνειρο του ευεργέτη του ήταν να κάνει ένα γιο που δεν είχε μιας και έχασε το παιδί του. Ο νέος κάνει ένα μεγάλο βήμα. Από την χαμηλή πάει στην ανώτερη τάξη βλέπει τι είναι πλούτος, χρήμα, πολυτέλεια, σπουδή επιστήμη και παράλληλα αντιμετωπίζει τον έρωτα στη ζωή του. Το να παρακολουθεί κάποιος έναν νέο που του δίνεται η ευκαιρία να ζήσει τα όνειρα του, αλλά να έρχεται αντιμέτωπος και με την σκληρή πραγματικότητα της ζωής, είναι ένα αρκετά μεγάλο ερέθισμα για να μπορέσεις να ταυτιστεί με αυτόν.
Επιπλέον, είναι και ο ρόλος της Φιλαρέτης Κομνηνού, μιας μεγαλοαστής που απογοητεύτηκε από έναν άντρα και κλείστηκε στον εαυτό της, εκπαιδεύοντας μια κοπέλα για να πάρει εκδίκηση από το αντίθετο φύλο, αλλά στην πορεία καταλαβαίνει πως η αγάπη και ο έρωτας είναι πάνω από όλα και δεν μπορεί κανείς να τιθασεύσει ή να γαλουχήσει ή να χειραγωγήσει την ψυχή κάποιου ανθρώπου.
—————————————————————–
Πληροφορίες παράστασης :
Ο Πίπ, ένα ορφανό καλόψυχο παιδί, προερχόμενο απ’ την εργατική τάξη, ερωτεύεται την όμορφη αριστοκράτισσα Εστέλλα σε ηλικία οκτώ χρόνων. Η Εστέλλα, όμως, έχει μεγαλώσει με τη Δεσποινίδα Χάβισαμ, η οποία έχει ραγισμένη καρδιά, επειδή ο αρραβωνιαστικός της την εγκατέλειψε την ημέρα του γάμου τους. Η Δεσποινίδα Χάβισαμ, προκειμένου να εκδικηθεί γι’ αυτή την απώλεια, έχει διδάξει στην Εστέλλα να είναι ψυχρή και απόμακρη με τους άντρες, να μην επιτρέπει στον εαυτό της να νιώθει κανένα συναίσθημα. Όσο ο Πίπ παραμένει πιο χαμηλά από εκείνη σε οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο, ο ρόλος αυτός είναι σχετικά εύκολος για την Εστέλλα. Τι θα συμβεί, όμως, όταν ο Πιπ αποκτήσει χρήματα και ανέλθει κοινωνικά, χάρη στον μυστηριώδη πατρονο του και πρώην κατάδικο, κύριο Μάγκουιτς;
Σκηνοθεσία: Λίλλυ Μελεμέ
Παίζουν: Φιλαρέτη Κομνηνού, Αλέκος Συσσοβίτης, Γιώργος Χριστοδούλου, Νατάσα Εξηνταβελόνη, Κωνσταντίνος Γεωργαλής, Λήδα Κουτσοδασκάλου
Λευκωσία: Σάββατο 12 Σεπτεμβρίου 2020, Δημοτικό Θέατρο Λευκωσίας, 16.00 & 20:30,
Λεωφόρος Μουσείου 4, 1097, Λευκωσία
Λεμεσό: Κυριακή 13 Σεπτεμβρίου 2020, Παττίχειο Δημοτικό Θέατρο, 20:30,
Αγίας Ζώνης 4, 3027 Λεμεσός
