Μια γυναίκα μοναδική με δική της ιστορία στο χώρο της υποκριτικής, μέσα από το σανίδι μας παρουσιάζει μια άλλη σπουδαία προσωπικότητα, έναν «δικό της κοντινό άνθρωπο», που όμως η ιστορία του δεν έχει όνομα. Η Μπέτυ Λιβανού μας συστήνει την «δική» της Πηνελόπη Δέλτα και όλα όσα την δένουν με αυτήν, τόσο στην παράσταση «Ιστορία χωρίς όνομα» στην οποία πρωταγωνιστεί, όσο εκτός σκηνής.
Eίναι χαρά και τιμή που σήμερα στο SkalaTimes κουβεντιάζουμε με ένα σπουδαίο όνομα της ελληνικής τηλεόρασης και θεάτρου, τη κυρία Μπέτυ Λιβάνου.
Της Στέλλας Παπά
Κύρια Λιβανού ο περσινός χειμώνας σας βρήκε να συναντάτε θεατρικά την Πηνελόπη Δέλτα Θέλετε να μας μιλήσετε για την «γνωριμία» σας με την κυρία Δέλτα;
Με την Πηνελόπη Δέλτα «γνωριστήκαμε» πολύ πιο πριν μου προτείνουν το ρόλο στην παράσταση «Ιστορία χωρίς όνομα”. Θεωρώ πως είναι ένα μυθικό πρόσωπο, μια σπουδαία προσωπικότητα που με γοήτευσε και έχω διαβάσει όλα τις τα βιβλία.
Την νιώθω σαν ένα πολύ κοντινό μου άνθρωπο. Θυμάμαι, όταν διάβασα το βιβλίο της «Πρώτες Ενθυμήσεις», συγκλονίστηκα, ταυτίστηκα τόσο πολύ και ήθελα να κάνω κάτι που να αφορά την ίδια ή την ζωή της και τελικά ήρθε εκείνη και με βρήκε…με αυτό τον ρόλο.
Η Πηνελόπη Δέλτα είχε πολύ άσχημα παιδικά χρόνια. Ήταν μια σπουδαία προσωπικότητα, με πλούσιο εσωτερικό κόσμο. Μια ευαίσθητη γυναίκα, στερημένη από αγάπη και τρυφερότητα. Αυτό είναι κάτι που πηγάζει και από το γράψιμο της.
Ήταν μια γυναίκα αξεπέραστη, που έκανε την επανάσταση της και σε μια εποχή που ήταν πολύ συντηρητικά τα πράγματα, αυτή βρίσκει το κουράγιο να πει ότι ερωτεύτηκε και θέλει να ζήσει με τον άνθρωπο που είναι ερωτευμένη, παρόλο που ήταν παντρεμένη με τρία παιδιά και προερχόταν από μια συντηρητική πατριαρχική οικογένεια.
Θα την χαρακτήριζα ως το πρώτο κίνημα γυναίκειας απελευθέρωσης. Μια γυναίκα που πάλεψε για τον έρωτα και τα δικαιώματα που πίστευε πως είχε.
Θα λέγατε λοιπόν είναι μια γυναίκα με λεπτομέρειες;
Πολλές και απίστευτες λεπτομέρειες τις οποίες κάποιος μπορεί να διακρίνει και στα γραφόμενα της, στα οποία ξεδιπλώνει όλο τον εσωτερικό της κόσμο.
Είναι εύκολο να παρουσιάσεις αυτή την προσωπικότητα σε μια σκηνή θεάτρου;
Όχι, αλλά εμείς έχουμε φτιάξει μια ωραία παράσταση και έχουμε πλησιάσει πολύ κοντά στην ιστορία και την προσωπικότητα της.
Παρουσιάζετε την Πηνελόπη σε δύο περίοδούς. Εσείς υποδύεστε την Πηνελόπη του 1941 και η Μαρία Παπαφωτιου την Πηνελόπη στην Βιένη το 1908 . Αυτό είναι η πρώτη φορά που σας συμβαίνει θεατρικά;
Είναι η πρώτη φορά που κάνω κάτι που να συνδέει δύο χρονικές περιόδους, αλλά το βρίσκω πολύ γοητευτικό, γιατί έτσι έχεις την δυνατότητα να υπάρχεις σε δύο επίπεδα, στο τότε και το τώρα. Βλέπουμε την Πηνελόπη να είναι συνεχώς στην σκηνή ενώ παράλληλα βλέπουμε σε εικόνες όσα έχεις στο μυαλό της, στην φαντασία της, τις αναμνήσεις της.
Νιώθετε ότι από τους ρόλους σας κερδίζετε, ωριμάζετε, αλλάζετε ως άνθρωπος;
Αυτό συμβαίνει σε κάθε παράσταση. Όταν σκύβεις πάνω σε ένα έργο και το δουλεύεις, ανακαλύπτεις πράγματα τα οποία δεν τα έχεις μπροστά σου με την πρώτη ανάγνωση, με το «σκάψιμο» βρίσκεις τα πίσω σημεία και όχι τα ορατά.
Γράφετε και εσείς σαν την Πηνελόπη Δέλτα, σωστά;
Άρχισα, με το σενάριο που έγραψα για μια σειρά στη τηλεόραση και το οποίο έκανα και βιβλίο πιο μετά, το «Γλυκόξινο Κρασί» από τις εκδόσεις Λιβάνη.
Γενικά ασχολούμαι με την συγγραφή , τα σενάρια τα κείμενα.
Το γεγονός ότι ασχοληθήκατε με την συγγραφή, αυτό σας έκανε να είστε πιο αυστηρή με το κείμενο της παράστασης;
Όχι δε είμαι τέτοια συγγραφέας που μου λες για να μπορώ να κριτικάρω συγγραφικά ένα έργο.
Το γράψιμο είναι παράλληλα στη ζωή μου, μετά από το «Γλυκόξινο κρασί» πάντα ήθελα να κάνω και μια άλλη συγγραφική απόπειρα, αλλά η συγγραφή είναι πολύ μοναχική και εγώ δεν είμαι ποτέ μόνη, έχω πάντα πολύ κόσμο στη ζωή και στο σπίτι μου. Δεν μπορώ να απομονωθώ για να ασχοληθώ με την συγγραφή , είναι έξω από την καθημερινότητα μου, για να γίνει αυτό πρέπει να αλλάξω τρόπο ζωής.
Η Πηνελόπη Δέλτα θα μπορούσε να υπάρξει στο σήμερα;
Βέβαια. Νομίζω πω έτσι και αλλιώς και τώρα υπάρχουν πολλές «Πηνελόπες» και πολύ παράνομοι έρωτες.
Πως νιώθετε που ήσασταν στην Κύπρο με αυτή τη παράσταση;
Είναι η πρώτη φορά που ήρθα .Ήθελα πολύ να έρθω , να επικοινωνήσω με τον κόσμο, να δω πως του φάνηκε η παράσταση, πως δέχονται γενικά το θέατρο οι κύπριοι και με ποιο τρόπο το πλησιάζουν.
