Της Γιώτας Δημητρίου
Αρχισυντάκτρια SkalaTimes
Εμπεριέχει ενδιαφέρον να κάθεσαι στον καναπέ, να πληκτρολογείς και να κάνεις επανάσταση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Να κουνάς το δάκτυλο, να ρίχνεις και δυο τρεις ατάκες, να μαζεύεις Likes και να νιώθεις και ωραία.
Η αλήθεια είναι όμως, κατά τη δική μου άποψη, πως έχεις δικαίωμα να κουνήσεις το δάκτυλο (ενίοτε και το κεφάλι δεξιά αριστερά) ,αν πρώτα έχεις ρίξει τους προβολείς πάνω σου. Δηλαδή, πριν κρίνεις αυτούς που σε κυβερνούν, αναρωτήσου:
Πότε ήταν η τελευταία φορά που κατέβηκες σε διαδήλωση ή μια οποιαδήποτε κινητοποίηση για να απαιτήσεις κάτι για το κοινό καλό;
Πότε ήταν η τελευταία φορά που διάβασες τις αποφάσεις της βουλής για να δεις τη θέση που κρατά το κάθε κόμμα σε σημαντικά για τη ζωή σου θέματα;
Πότε ήταν η τελευταία φορά που εσύ έκανες κάτι μέσα από τις δράσεις σου (εξαιρούνται τα ποστ στο facebook) για να κάνεις αυτό το τόπο λίγο καλύτερο;
Πολλοί από αυτούς που σήμερα μιλούν για τις αποκαλύψεις Al Jazeera είναι άνθρωποι που με τον άλφα ή βήτα τρόπο αγωνίζονται για μια καλύτερη Κύπρο.
Υπάρχει όμως και μια μερίδα (και είναι το μεγαλύτερο ποσοστό κατά την άποψη μου) που ουδέποτε έχει δράσει με τον άλφα ή βήτα τρόπο για να κάνει τα πράγματα λίγο καλύτερα. Ουδέποτε έχει ρίξει τους προβολείς πάνω της, τους έχει όμως στραμμένους μονίμως στην πολιτικοκοινωνική σκακιέρα του τόπου και κρίνει και λιθοβολεί και έχει άποψη. Κάποιοι μάλιστα ούτε ψηφίζουν, ούτε τους ενδιαφέρει ποιοι θα μπουν στη βουλή, με ψήφο. Έχουν όμως άποψη με ποστ και πίσω πάντα από ένα πληκτρολόγιο. Μα δεν γίνεται δουλειά έτσι μάτια μου! (Σημείωση: τις σημαντικές για τον τόπο αποφάσεις τις παίρνουν αυτοί που μπαίνουν στη βουλή, είναι το πολίτευμα μας τέτοιο, Προεδρική Δημοκρατία).
Όταν ανέλαβα Πρόεδρος το Περιβαλλοντικού Κινήματος Λάρνακας πριν λίγα χρόνια, είχα καταλάβει για πρώτη ίσως φορά πως “όποιος εν έξω που το χορό ξέρει πολλά τραούδκια”. Μετάφραση; Είναι εύκολο να μιλάς όταν δεν έχεις εμπλακεί, ασχοληθεί, αγωνιστεί και απλώς κοιτάς και κρίνεις.
Δε λέω πως δεν είναι σωστά τα όσα γράφονται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αυτό που θέλω να πω, ταπεινά μεν έντονα δε, είναι πως η διαφθορά και τα όσα συμβαίνουν σε αυτό τον τόπο (και είναι αρκετά και πολλές φορές είναι και οφθαλμοφανές), θα έπρεπε να μας αναγκάσουν να ρίξουμε τους προβολείς πάνω μας και να αναρωτηθούμε “εμείς τι κάνουμε;” ή όπως έγραφε κι ένας παππούς “what is to be done?” (“Τι να κάνουμε”;).
Αυτό το ερώτημα ξεκινά από εμάς τους ίδιους.
Εμείς τι κάνουμε; (Εκτός από το να κρίνουμε και να γράφουμε βαρύγδουπα ποστ στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης).
“Ο λαός δεν σώζεται, σώζει”, έλεγε ο τρεις φορές προτεινόμενος για Νόμπελ, Νίκος Καζαντζάκης.
Το Al Jazeera δεν μας έχει κάνει κανένα κακό, ούτε είναι πιόνια της Τουρκίας, όπως διατυμπανίζουν κάποιοι.
Το Al Jazeera έκανε μια πολύ υψηλού επιπέδου δημοσιογραφία (για εμάς τους φαν του Watergate scandal φαντάζει σαν ακόμα ένα εξαιρετικό μάθημα ερευνητικής δημοσιογραφίας).
Τα όσα έφερε στο φως το Al Jazeera είναι μια καλή ευκαιρία να ξυπνήσουμε, τούτος ο λαός να πάρει τη μοίρα του πάνω του, με δράσεις, με καθαρά μυαλά, χωρίς φανατισμούς, με γνώμονα μια καλύτερη πατρίδα. Αν όχι για μας, για τα παιδιά αυτού του τόπου, τους πολίτες του αύριο.
Φτάνει πια η μιζέρια, η μεμψιμοιρία και η επανάσταση του διαδικτου. Η όποια αλλαγή θα έρθει από εμάς.
Γιατί ο “παππούς” είχε πει και κάτι άλλο : “Η απόγνωση είναι φυσιολογική γι’ αυτούς που δεν καταλαβαίνουν την αιτία του κακού, δεν βλέπουν καμία διέξοδο και δεν έχουν τη δύναμη να αγωνιστούν”.
Αν έχουμε τη δύναμη να αγωνιστούμε, τότε δεν χωρά καμιά απόγνωση.
Έχουμε τη δύναμη να αγωνιστούμε για μια καλύτερη πατρίδα ή θέλουμε να περιμένουμε τους άλλους να μας σώσουν; Αυτό είναι το μέγα ερώτημα.
