Του Αντώνη Γαβριήλ Παπά
Έπλασεν πρώτα ο Θεός το δύσμοιρο γαούρι
με τα μεγάλα του τ’αφκιά τζιαί τη πλαυκιάν του μούρι.
Είπεν του ότι ε-να- ζιεί ως τα πενήντα χρόνια
να κουβαλά στην πλάτην του πλάσματα τζιαί αμόνια.
Ο νους του ναν πολλά λλίος,να τρώει μόνο χόρτα
γιατ’έτσι γράφ’η μοίρα του τζιαί η πικρή του σόρτα.
Τότες επαρακάλεσεν τον πλάστην τζιαί Θεόν του
πέρκι τ’αλλάξ’ αν-ι- μπορεί λλίον το ριζικόν του.
Τριάντα χρόνια είπεν του στη γή μόνον να ζήσει
τζιαί τ’άλλα του τα είκοσι αλλού να τα χαρίσει.
Εκρώστηκεν του ο Θεός τζιαί ζιεί ως τα τριάντα
τζι’ύστερα μακαρίζεται τζιαί βρίσκει πιόν αμάντα.
Το σιύλλον είπεν ύστερα με κκέφι ν’αρκινήσει
φίλον πιστόν στον άνθρωπο για πάντα να αφήσει.
Ναν ο φρουρός τ’αφέντη του να τρώ ότι μεινίσκει
τζιαί στα κοσπέντε άμα πά, σιύλλος να πεθανείσκει.
Τότες τζι’ο σιύλλος άρκεψεν τα ίδια παρακάλια
τάχα πως δέκα εν- καλά αφ’όν να σ’έτσι χάλια.
Τζιαμαί λαλεί του ο Θεός αφού το θέλεις τόσο
λαλώ σου το ειλικρινά εγιώ’ν θα μαραζώσω
τζιαί δέκα χρόνια που ζητάς τόσα ε-να- σου δώσω.
Τα δέκα χρόνια τ’άφησεν να ζιεί μεσ’τούτον τόπον
όπως του το εζήτησεν, με το δικόν του τρόπον.
Πλάσκει μετά τον πίθηκον τζιαί βάλλει του για όρους
είκοσι χρόνια ναν στη γή μεσ’τους δικούς του χώρους.
Πάσ’τα δεντρά συνέχεια σαν βλάκας να βουρά
όπως τον γελωτοποιόν, σ’άλλους να φέρνει τη χαρά.
Βλάκας τζιαί γελωτοποός είκοσι χρόνια εν – πολλά
Θεέ μου δέκα άφησ’μου τζιαί πάλαι εν- καλά.
Εσκέφτη λλίον ο Θεός, μα πάλαι, ηύρεν τρόπον
τζιαί δέκα χρόνια τ’άφησεν να ζιεί μεσ’τούντον τόπον.
Στο τέλος είπεν ο Θεός τον άνθρωπο- να πλάσει
μα δυσκολεύτηκεν πολλά να τον κατασκευάσει.
Έθελεν τον ναν έξυπνος με νούν τζιαί λογική
να κουμαντάρει πασ’τη γή να ‘σιει στρατηγική.
Τ’άλλα δημιουργήματα ναν στες διαταγές του
τζιαί ώσπου ζιούν να εκτελούν πιστά τες εντολές του.
Είκοσι χρόνια όμορφα πάνω στη γή να ζήση
τζι’ύστερα τα επίγεια για πάντα να αφήση.
Τότες γυρίζει τζιαί λαλεί, θεέ μο ν’-καταλάβω
είκοσι χρόνια πασ’τη γή πόσα ε-να-προλάβω;
Γι’αυτόν αφέντη μου ζητώ εσύ πο ‘σιεις τες γνώσεις
τα χρόνια που αφήσασιν οι άλλοι να πιντώσεις
τζι’εμέν που τα χρειάζουμαι χαλάλιν να τα δώσεις.
Έκατσε λλίον ο Θεός τζιαί φιλοσόφησεν τα
τζιαί τα υπέρ τζιαί τα κατά, ε-ξαναζίασεν τα
τζιαί με την πανσοφίαν του αφού πιόν έκρινεν τα
με κκέφιν εις τον άνθρωπον, ούλλα εχάρισεν τα.
Που τότες πιόν ο άνθρωπος ζιεί χρόνια εξήντα πέντε
ίνταλως όμως τα περνά, ας τα μετρήσουμεν τε.
Είκοσι χρόνια άνθρωπος πρίν βάλει το στεφάνην
τζι’ύστερα άμα παντρευτεί με ήταν με εφάνην.
Ακόμα άλλα είκοσι δουλλειά σαν το γαούριν
το μόνον που του λείφκεται κάποτε το στρατούριν.
Τα κοπελλούθκια έρκουνται τζιαί δεκαπέντε χρόνια
φροντίζει τα τζιαί γλέπει τα που ήλιον τζιαί που σιόνια.
Συνέχειαν ε δίπλα τους τζι’ότι τους μείνουν τρώει
σαν σιύλλος άγρυπνος φρουρός εις το δικόν του σόϊ.
Άμα γερασει τζιαί μετά τα ύστερα του χρόνια
π’αρκέφκουσιν να φτάνουσιν σιγά-σιγά τ’αγγόνια
ζιεί πιόν όπως τον πίθηκο φέρεται σαν τον βλάκα
κάμνει το γελωτοποιόν στ’αγγόνια του για πλάκα.
Αλλά καθόλου φταίσιμον ο άνθρωπος εν έσιει
μ’ ο τρόπος που επλάστηκε πάντα τον κατατρέσιει.
Τα είκοσι τα χρόνια του που ήταν τα δικά του
περνά τα όπως έθελεν τζι’όπως ζητά η καρκιά του.
Όμως τα άλλα τα πολλά τζιείνα που του χαρίσαν
ζιεί τα όπως θα ζιούσασιν οι άλλοι που τ’αφήσαν.
