Της Δέσπως Παπαδοπούλου
Καθάριζα βιαστικά για να προλάβω να τελειώσω και έπεσε το βλέμμα μου στο ημερολόγιο της…. “μαμά μου, φύλαξε καλά το κλειδί” μου είπε χθες.
Το βλέπω εκεί, εκτεθειμένο, σε ένα κουτί ξύλινο.
Αναμνήσεις…. Κι εμείς γράφαμε ότι μας άγγιζε, ότι μας πλήγωνε, γράφαμε τα πιο μεγάλα μας μυστικά, που πολλές φορές ήταν καλά κρυμμένα από όλους, πολλές φορές είχε και ένα μπλε χρώμα ξεβαμμένο από τα δάκρυα, είχε και τρελά γέλια και αστεία….
Τώρα τα κλειδιά είναι τόσα πολλά που δε χωράνε σε ένα μπρελόκ και η ατζέντα μας φόρτωμένη τόσο, που δεν μπορούμε να την κουβαλήσουμε…. Δώσαμε πολλά κλειδιά σε ανθρώπους που ίσως μας πρόδωσαν, ίσως μας αγάπησαν, ίσως δε να τους δώσαμε και περισσότερα από ένα κλειδί….
Δεν πειράζει, φτάνει που γράψαμε πολλές και όμορφες σελίδες σε ημερολόγια και ατζέντες, μας φτάνει που έχει κι άλλες σελίδες πιο μπροστά, λευκές, και είναι στο χέρι μας τι θα γράψουμε για πιο μετά.
Παίρνω τα κλειδιά μου, τα κρεμασμένα στον τοίχο, και φεύγω.
