Γράφει η εκπαιδευτικός και βραβευμένη συγγραφέας
Αναστασία Ξενοφώντος Γαϊτάνου
Καλωσορίζουμε σήμερα στην παρέα μας ένα βιβλίο που είμαι σίγουρη ότι θα αγαπηθεί από τα παιδιά αφού μιλά για… βιντεοπαιχνίδια. Ναι, καλά ακούσατε. Τα βιντεοπαιχνίδια έχουν τον πρώτο λόγο σ’ αυτό το βιβλίο ή μήπως όχι. Ας το ανακαλύψουμε συζητώντας με τον σημερινό μας καλεσμένο.
Η ταυτότητα του βιβλίου:
Συγγραφέας: Γιώργος Μπουμπούσης
Τίτλος: «Πιο πολύ κι από βιντεοπαιχνίδι»
Εκδόσεις: Ελληνοεκδοτική
-Σας καλωσορίζω στην παρέα μας. Είμαι πολύ ενθουσιασμένη που θα μιλήσουμε για βιντεοπαιχνίδια, γιατί πρέπει να σας εξομολογηθώ ότι λατρεύω κάθε είδους παιχνίδια.
Εγώ σας ευχαριστώ για την ευκαιρία που μου δίνετε να συζητήσουμε. Κι εγώ λατρεύω τα παιγνίδια. Και ποιος δεν τα λατρεύει.
-Πράγματι. Όταν λέμε όμως βιντεοπαιχνίδι τι ακριβώς εννοούμε; Γιατί τα παιδιά, και όχι μόνο, λατρεύουν τα βιντεοπαιχνίδια;
Ως «βιντεοπαιχνίδι» θεωρείται το παιχνίδι που μπορεί να παίξει κάποιος στον υπολογιστή, το κινητό, το τάμπλετ, την κονσόλα ή σε όποια άλλη ηλεκτρονική συσκευή. Θα έλεγα ότι τρεις είναι οι λόγοι που μας κάνουν να μην ξεκολλάμε από τα βιντεοπαιχνίδια: 1) η αίσθηση παντοδυναμίας που έχουμε παίζοντάς τα, αφού εμείς ορίζουμε τη μοίρα του ήρωα και του κόσμου μας, 2) τα απίστευτα γραφικά και η έξυπνη πλοκή τους και 3) η ανωνυμία, μια και κρυμμένοι πίσω από την οθόνη των ηλεκτρονικών συσκευών μπορούμε να είμαστε όποιοι θέλουμε, όπως θέλουμε.
-Τώρα μπορώ να καταλάβω γιατί όλοι έχουν ξετρελαθεί μ’ αυτά. Γενικά η τεχνολογία έχει μπει για τα καλά στη ζωή μας. Εμείς οι μεγαλύτεροι την αντιμετωπίζουμε σαν τον μεγαλύτερο μας εχθρό. Είναι όντως έτσι ή μήπως υπερβάλλουμε;
Νομίζω ότι η στάση των μεγαλυτέρων απέναντι στην τεχνολογία αλλάζει όσο τα χρόνια περνούν και εξοικειωνόμαστε με αυτήν. Μη ξεχνάμε άλλωστε ότι την περίοδο του κορωναϊού η τεχνολογία κράτησε πολύτιμη συντροφιά στη διάρκεια του αποκλεισμού και προσέφερε-προσφέρει πολύτιμη βοήθεια. Κατά τη γνώμη μου οι «μεγάλοι» δεν πρέπει να θεωρούν εχθρό την τεχνολογία. Αντιθέτως πρέπει να δουν τη χρησιμότητά της. Το λάθος είναι η υπερεπένδυση στην τεχνολογία σε βάρος της ανθρώπινης επαφής.
Ήρθε όμως η ώρα να γνωρίσουμε τον πρωταγωνιστή σας. Πέστε μας τρία πράγματα για τον Πέρι, τα οποία οι μικροί μας αναγνώστες πρέπει να γνωρίζουν.
Ο Πέρι είναι ένα παιδί του εικοστού πρώτου αιώνα, που τρελαίνεται για τα βιντεοπαιχνίδια. Παρόλα αυτά δεν είναι κολλημένος μαζί τους, δεν έχει δηλαδή εθιστεί. Στη ζωή του κάνει διάφορα πράγματα πέρα από το να παίζει όλη μέρα μπροστά σε μια οθόνη. Επίσης αγαπά τους φίλους του και στέκεται πάντα δίπλα τους. Τέλος είναι γενναίος και δε διστάζει να ρισκάρει για να βοηθήσει κάποιον που έχει ανάγκη.
-Ωραίος τύπος αυτός ο Πέρι. Τα βρήκε σκούρα όμως όταν αναγκάστηκε να περάσει το Πάσχα στο χωριό της μαμάς του, που βρίσκεται στην άκρη του πουθενά και μάλιστα χωρίς εύκολη πρόσβαση στο διαδίκτυο. Τραγωδία. Γέλασα πολύ με την αντίδραση του μόλις το έμαθα. Ήταν όντως τραγωδία γι’ αυτόν;
Τελικά όπως αποδείχτηκε δεν ήταν καθόλου τραγωδία! Στο χωριό έμπλεξε σε μία περιπέτεια που ξεπερνούσε οτιδήποτε είχε ζήσει μέχρι τότε. Ο Πέρι ανήκει στη γενιά των παιδιών που γεννήθηκαν με το «κινητό στο χέρι». Του ήταν αδύνατο να καταλάβει πώς μπορεί να υπάρξει ζωή και χωρίς διαδίκτυο. Να όμως που οι διακοπές στο χωριό τον έκαναν να αναθεωρήσει πολλά!
-Όπως ανάφερα πιο πάνω τρελαίνομαι για παιχνίδια και στις σελίδες σας έχετε πολλά απ’ αυτά. Ποιο είναι το αγαπημένο σας;
Αν αναφέρεστε σε παιχνίδι παρέας θα σας έλεγα το «πολεμάκι»! Ήταν ένα παιχνίδι που παίζαμε στο χωριό μου τα καλοκαίρια. Ένα τσούρμο παιδιών ξεχυνόμασταν μέσα στο χωριό και προσπαθούσαμε να βγούμε νικητές στον πόλεμο. Ακριβώς όπως το περιγράφω στο βιβλίο!
-Εμένα μου αρέσουν όλα όσα περιγράφονται στις σελίδες σας. Σε κάποιο σημείο διάβασα το πιο κάτω απόσπασμα: «Τελικά η ζωή είναι πιο πολύ κι από βιντεοπαιχνίδι». Τελικά τι προσφέρει η ζωή που δεν μπορεί να το προσφέρει ένα βιντεοπαιχνίδι;
Με μία λέξη: αλήθεια. Στην αλήθεια κρύβεται η ομορφιά. Και το βιντεοπαιχνίδι, όσο υπέροχα γραφικά και να έχει, όσο συναρπαστική κι αν είναι η δράση, δεν μπορεί να ξεπεράσει την ομορφιά της αληθινής ζωής. Η ζωή έχει και αλήθεια και περιπέτεια και ομορφιά: αρκεί να δηλώνεις το παρόν σε αυτήν.
-Πόσο συμφωνώ μαζί σας! Στα βιντεοπαιχνίδια ο Πέρι καλείται να αντιμετωπίσει εικονικές περιπέτειες, να ξεπεράσει εικονικά εμπόδια και εικονικές παγίδες. Οι περιπέτειες όμως της πραγματικής ζωής είναι πολύ πιο ενδιαφέρουσες. Ποια περιπέτεια έζησε ο Πέρι και οι φίλοι του στο χωριό;
Ο Πέρι και οι φίλοι του ήρθαν αντιμέτωποι με ένα στοιχειωμένο σπίτι και μια παράξενη φήμη που κυκλοφορούσε γύρω από αυτό. Το στοιχειωμένο σπίτι έγινε η αρχή μιας περιπέτειας που ούτε τη φανταζόταν. Μπήκε σε μεγάλο κίνδυνο αλλά τελικά άξιζε τον κόπο! Θα μου επιτρέψετε όμως να μην αποκαλύψω άλλα για όσους ακόμα δεν έχουν διαβάσει το βιβλίο.
-Φυσικά. Δεν πρέπει να χαλάσουμε το μυστήριο. Μπορείτε να μας πείτε μια πρόταση ή μια φράση που υπάρχει στις σελίδες σας και πιστεύετε ότι πρέπει να την έχουν υπόψη τους όλοι οι λάτρεις των βιντεοπαιχνιδιων.
«Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΖΩΗ ΣΕ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ». Να αγαπάτε τα βιντεοπαιχνίδια, να παίζετε με αυτά, αλλά μην ξεχνάτε ότι ο κόσμος είναι εκεί έξω και σας έχει ανάγκη.
-Εκτός από τον Πέρι και τους φίλους του υπάρχει ακόμη ένας ήρωας που κέρδισε την αγάπη μου. Ο Μίμης, ο σκύλος της γιαγιάς. Τι σημαίνουν για σας τα ζώα;
Παιδί της επαρχίας, μεγάλωσα με ζώα. Για εμένα τα ζώα είναι φίλοι, τρόπος αποφόρτισης των δυσάρεστων συναισθημάτων, φορείς χαράς, αισιοδοξίας, ελπίδας. Τα ζώα μπορούν να διευρύνουν τους τρόπους που αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο, που σχετιζόμαστε με τους άλλους. Ειλικρινά τα αγαπώ πολύ!!!
Όπως είπε και ο σπουδαίος Καζαντζάκης «Όσο υπάρχουν στον κόσμο παιδιά, ζώα και λουλούδια μη φοβάστε! Όλα θα πάνε καλά!» Σας ευχαριστώ για την υπέροχη συζήτηση.
Ενδιαφέρουν κι αυτά:
Ποιος είναι όμως ο Γιώργος Μπουμπούσης;
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο Κιάτο. Θυμάμαι τα παιδικά μου χρόνια σε αυλές με λουλούδια, δρόμους χωρίς κίνηση και οικόπεδα που δεν είχαν προλάβει να γίνουν πολυκατοικίες. Οι γονείς μου, οι παππούδες και οι γιαγιάδες μου, μου χάρισαν ευτυχισμένες παιδικές μνήμες και γι αυτό πάντα θα τους ευγνωμονώ.
Όνειρό μου ήταν να ασχοληθώ με τα παιδιά. Έγινα δάσκαλος και συνέχισα τις σπουδές μου στη Ψυχολογία. Ακολούθησε ένα μεταπτυχιακό στη Σχολική Ψυχολογία, που με βοήθησε ακόμα περισσότερο να καταλαβαίνω τον ψυχισμό, την εξελικτική πορεία αλλά και τις άπειρες δυνατότητες των παιδιών.
Ασχολούμαι με τη συγγραφή από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Τα τελευταία χρόνια έχω τη χαρά να βλέπω τα βιβλία μου να εκδίδονται. Πάντα με το βλέμμα στραμμένο στο παιδί χαίρομαι που μπορώ να «συνομιλώ» μαζί του μέσα από τις σελίδες τους.
Εκπαίδευση, Ψυχολογία και Συγγραφή είναι οι τρεις μεγάλες μου αγάπες. Όνειρό μου να μπορώ, συνδυάζοντάς τες, να αγγίζω θετικά τις παιδικές ψυχές.
