Του Σπύρου Σπύρου
Υπάρχουν. Τους ξέρω.Τους βλέπω κάθε μέρα.Ζουν ανάμεσά μας. Όχι λοιπόν. Δεν είναι όλοι άντρες ίδιοι. Υπάρχει και η άλλη πλευρά.
Άντρες που δεν τους αρέσει ο τζόγος,που δεν τους αρέσει να σκοτώνουν για χόμπι,που δεν θέλουν να πηγαίνουν γήπεδο για να παίζουν ξύλο και να βρίζονται. Άντρες που δεν θέλουν να γαμούν ότι κινείται. Άντρες που δεν θέλουν μια γυναίκα απλά “για να ποσκολιούνται”. Άντρες που τους αρέσει ,η ποίηση,το θέατρο,η ζωγραφική. Άντρες που αγκάλιασαν μια γυναίκα όταν όλοι τους έλεγαν να την εγκαταλείψουν. Άντρες που δεν φοβούνται να δείξουν τα αισθήματά τους. Που κλαίνε όταν το νιώσουν και δεν ξεσπούν στις γυναίκες τους. Άντρες που έβαλαν την ευτυχία της οικογένειάς τους πάνω απο την προσωπική τους ευτυχία. Άντρες που δεν βλέπουν την ώρα να σχολάσουν για να πάνε κοντά στην οικογένειά τους. Άντρες που έγιναν part time πατέρες όχι απο δική τους επιλογή και δεν μπορούν να φανταστούν ούτε μια μέρα απο τη ζωή τους χωρίς τα παιδιά τους. Άντρες μιας άλλης εποχής, υπηρέτες του ρομαντισμού…
Που σου ανοίγουν τις πόρτες να περάσεις,που σου δίνουν την καρέκλα τους να κάτσεις,το μπουφάν τους όταν κρυώνεις.
Άντρες που ψάχνουν την πραγματική αγάπη.
Υπάρχουν. Ψάξτε τους.
Αλλά μην ψάχνετε για πρίγκιπες…
Οι άντρες που λέω εγώ είναι οι γελωτοποιοί της αυλής… Αυτοί που κρύβουν το πρόσωπο τους πίσω από ένα χαρούμενο προσωπείο… Αυτοί που θα σε κάνουν να γελάσεις και δεν θα σε αφήσουν να δεις ποτέ ότι μέσα τους κλαίνε…
Man up λοιπόν…
