Η αγαπημένη μας Μέλανη Στέλιου Νικολάου, ηθοποιός, η οποία υπηρξε και αγαπημένη παρουσιάστρια της TV, γράφει κείμενα και τα δημοσιεύει στο προσωπικό της λογαριασμό στο Facebook, κείμενα με τα οποία συμφωνούμε, κείμενα τα οποία είναι καθρέφτης μιας Κύπρου που πρέπει επιτέλους να αλλάξει.
Κείμενα γεμάτα αλήθειες!
Σήμερα αναδημοσιεύουμε το κείμενο που δημοσίευσε σήμερα η Μέλανη στο προσωπικό της λογαριασμό στο Facebook:
«Πα-ΤΕΡΑΣ από την Λεμεσό εγκατέλειψε τα τρία από τα τέσσερα ανήλικα παιδιά του για να μεταβεί σε άλλη επαρχία για δουλειά. Το έκανε συστηματικά τον τελευταιό μήνα για περισσότερο από δώδεκα ώρες την μέρα. Η Αλλοδαπή μητέρα των 4 παιδιών λείπει στο εξωτερικό με το μεγαλύτερο παιδί της οικογένειας.»
Αυτός θα μπορούσε να ήταν ο τίτλος των ΜΜΕ σε δελτία ειδήσεων και portals εάν υπήρχαν το 1988. Το καλοκαίρι του 1988 όταν εγώ ημουν δώδεκα χρονών η μητέρα μου έπρεπε να πάει στην Αγγλία με τον μεγαλύτερο μου αδελφό για ένα μήνα. Ήταν καλοκαίρι και δεν είχαμε σχολείο και μόλις είχαμε χάσει την μητέρα του πατέρα μου, την γιαγιά μας, τον Μάιο, άρα δεν είχαμε κανέναν να μας προσέχει. Ο πατέρας μου είχε επιλογή να μείνει σπίτι μαζί μας και να χάσει το συμβόλαιο που είχε με εταιρία στην Δεκέλεια, αφού είχε προθεσμία παράδοσης ή να συνεχίσει να δουλεύει για να έχουμε φαγητό στο τραπέζι. Επέλεξε το δεύτερο.
Μέναμε στο Φασούρι τότε. Ένα αγροτόσπιτο που ήταν παλιά το σπίτι του φρουρού των Fasouri Plantations. Το σπίτι ήταν στην μέση του πουθενά. Για όσους ξέρουν την περιοχή «το τισφλίκι του Τσερκέζου» ήταν δίπλα στην Αλυκή της Λεμεσού. Το πλησιέστερο σπίτι ήταν 1/2 χιλιόμετρο μακριά.
Κάθε πρωί ξυπνούσα από τις 5 μαζί του για να ετοιμάσουμε μαζί την τσάντα του με το σάντουιτς, τον καφέ του, τα φρούτα για να πάρει μαζί του στην δουλειά. Ξυπνούσα μαζί του για να τον αποχαιρετήσω, να σιγουρευτεί κάθε φορά ότι ήξερα τι να κάνω σε περίπτωση επείγουσας ανάγκης, αφού ούτε σταθερό τηλέφωνο δεν είχαμε! Να τρέξω στον γείτονα 1/2 χιλιόμετρο μακριά για βοήθεια. Ξυπνούσα νωρίς μαζί του για να καθαρίσω το σπίτι πριν ξυπνήσουν τα «μικρότερα» που ήταν 10 και 7 τότε. Τους φρόντιζα, τους τάιζα, φρόντιζα να κάνουν μπάνιο και μαγείρευα φαγητό να φάμε όταν επιστρέψει ο πατέρας μας. Έφευγε στις 05:30 και γυρνούσε στις 17:30…..
Είχα δύο σπουδαίους γονείς που σκοτώνονταν κάθε μέρα να μας προσφέρουν τα πάντα. Που με έμαθαν να είμαι υπεύθυνη για τον εαυτό μου, αλλά και για τους άλλους. Που μου έμαθαν τι σημαίνει ενσυναίσθηση και ομαδικότητα μέσα στην οικογένεια. Που με έμαθαν πως να παλεύω για αυτά που θέλω και για αυτά που πιστεύω.
Σήμερα στο 2020 στην νήσο των Αγίων και των προνομιούχων παιδιών, αυτός ο πατέρας που δούλευε 3 και 4 δουλειές για να μας προσφέρει τα πάντα, για να μην μας λείψει τίποτα, για να μας σπουδάσει….. θα ήταν ΤΕΡΑΣ. Σήμερα στο 2020 η μητέρα μου που ζει στην Κύπρο από το 1968, που έκανε 4 παιδιά εκ των οποίων τα δύο έκαναν στρατό, θα ήταν ακόμα ΑΛΛΟΔΑΠΗ! Πολύ απλά γιατί τα κλικς είναι πιο πολλά όταν η είδηση είναι πικάντικη.
Εδώ είναι που φαίνεται και ο πολιτισμός μιας χώρας. Έχουμε φτάσει πάτο και κατρακυλούμε ακόμα…. Βάζουμε μια λέξη ΑΛΛΟΔΑΠΗ και νοιώθουμε καλά με την συνείδηση μας ότι «αααα ευτυχώς έννεν Κυπραία… εν ξένη μάνα μου….» ως τζαμέ φτάνει ο νους μας.
Αφού η πολιτεία κόπτετε τόσο πολύ για την ασφάλεια αυτών των παιδιών δεν σκέφτηκε πως θα νοιώσουν αυτά τα παιδιά όταν διαβάσουν ή ακούσουν ότι πέρασαν χειροπέδες στην μητέρα τους;
Χειροπέδες θα έπρεπε να περάσουν στο κράτος που σήμερα στο 2020 στην Λεμεσό των πύργων, της μίζας και των διαβατηρίων μια γυναίκα αναγκάστηκε να αφήσει τα παιδιά της μόνα τους για να πάει να δουλέψει. Για να μην πεινάσουν. Ξέρετε με τι άγχος ζει αυτή η γυναίκα;
Θέλω να πάρω τηλέφωνο αυτή την γυναίκα και να της ζητήσω συγνώμη γιατί είμαστε οι άχρηστοι των αχρήστων. Θέλω να πάρω τηλέφωνο τα παιδιά της και να τους πω πόσο σπουδαία είναι μια γυναίκα, που είναι και μάνα και πατέρας σε μια κοινωνία που δεν έχει δημιουργήσει τις υποδομές και τις προϋποθέσεις ώστε αυτοί οι άνθρωποι που παλεύουν για τα βασικά επιβίωσης να μπορούν να δέχονται στήριξη χωρίς να στιγματίζονται με τον τρόπο που στιγμάτισαν αυτή την γυναίκα. Ντρέπομαι. Ντρέπομαι. Ντρέπομαι.
Η μόνη θετική όψη …. η αντίδραση του κόσμου και η ανάληψη δράσης από δύο γυναίκες υπουργούς την Έμιλη Γιολίτη Υπουργείο Δικαιοσύνης & Δημοσίας Τάξεως και την κυρία Ζέτα Αιμιλιανίδου – που ανταποκρίθηκαν άμεσα.
Μια σημείωση αγαπητές μου κυρίες… ας φροντίσουμε ώστε να μην ξαναχρειαστεί παρέμβαση υπουργών για τέτοια θέματα. Ας φροντίσουμε ώστε μια μονογονιός να μπορεί να προσφέρει στα παιδιά της χωρίς να αισθάνεται ενοχές ότι τα αφήνει μόνα. Ας φροντίσουμε ώστε να υπάρξουν οι υποδομές και οι υπηρεσίες που θα επιτρέπουν σε μια μονογονιό να ζητά βοήθεια χωρίς να νοιώθει ότι επαιτεί. Ας φροντίσουμε ώστε αυτές οι γυναίκες να έχουν την ψυχολογική στήριξη που χρειάζονται…. και η λίστα μου απλά μακραίνει γιατί θα έπρεπε να φροντίσουμε για πολλά που σε άλλες Ευρωπαϊκές χώρες είναι αυτονόητα….
Υ.Γ Μαρία Δημοσθένους αυτό είναι για σένα. Ως μονογονιός με δύο παιδιά στέκεσαι μάνα και πατέρας στους γιους σου. Η Μαρία ήταν η μοντέρ της εκπομπής που έκανα στο Σίγμα από το 2006 μέχρι το 2010. Ο Δημήτρης της ήταν μηνών όταν ήρθε να δουλέψει μαζί μας. Άφηνε τον Δημήτρη με την μητέρα της… γιατί η εκπομπή ξεκινούσε στις 07:00 και η Μαρία έπρεπε να είναι στον σταθμό από τις 05:30….. Δεν θα ξεχάσω την αγωνία της, τις ενοχές της, το βάρος που κουβαλούσε κάθε πρωί στην δουλειά…..
