Κύριε Πρόεδρε,
Αγαπητές Συναδέλφισσες, Αγαπητοί Συνάδελφοι,
Νοουμένου ότι είναι η τελευταία μου ομιλία εν όψει της συζήτησης των προϋπολογισμών που έχω την τιμή να τοποθετούμαι ως Βουλεύτρια της επαρχίας Λάρνακας αφού σχεδόν ολοκληρώνεται η παρούσα κοινοβουλευτική περίοδος, θα μου επιτρέψετε να προβώ σε μια διαφορετική ομιλία, παραθέτοντας εμπειρίες και διαπιστώσεις πάντοτε με ειλικρίνεια και στοιχειώδη αντικειμενισμό.
Αν με ρωτήσει λοιπόν κάποιος ή κάποια τι με δίδαξε η κοινοβουλευτική μου θητεία 5 σχεδόν χρόνων στην Βουλή των Αντιπροσώπων θα απαντήσω μεμιάς ‘Πολλά, με ουσιαστικά και έμπρακτα αποτελέσματα’.
Είχαμε την ευκαιρία να αναθεωρήσουμε νόμους, να εκσυγχρονίσουμε το δίκαιο, να προσαρμόσουμε στα σύγχρονα δεδομένα αντιλήψεις για αποτελεσματικότερη λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος, να εναρμονίσουμε νομοθεσίες που να συνάδουν με το ευρωπαϊκό κεκτημένο και διεθνείς υποχρεώσεις, να αναθεωρήσουμε το σύνταγμα, να ασκήσουμε τον απαιτούμενο κοινοβουλευτικό έλεγχο αλλά και να επιτηρήσουμε την εφαρμογή νόμων.
Η αποστολή μας ξεκάθαρη: να αποτελούμε ως σώμα το επίσημο βήμα απ’όπου διερμηνεύονται τα αιτήματα του λαού και να προστατεύονται τα συμφέροντα του σε θέματα οικονομίας, δικαιοσύνης, εκπαίδευσης, δημόσιας υγείας, ασφάλειας και εξωτερικών υποθέσεων.
Τις τελευταίες μέρες ή και εβδομάδες που ξεκίνησαν οι συζητήσεις για την ψήφιση του προϋπολογισμού -με κάθε ταπεινότητα ισχυρίζομαι- ότι δεν θεωρώ ότι υπηρετούμε ορθά την αποστολή μας ως βουλευτές και βουλεύτριες αφού με σοβαρό το ενδεχόμενο καταψήφισης του προϋπολογισμού και μάλιστα με προφάσεις και προσκόμματα ασύμβατα με την οικονομική επιχειρηματολογία που δεν αρμόζουν σε αυτή την περίπτωση, οδηγούμε κράτος και πολίτες σε εκτροχιασμό και αχαρτογράφητα νερά για πρώτη φορά στην ιστορία του κράτους μας.
Και διερωτώμαι: είναι αυτή η διέξοδος που σαν σώμα προσφέρουμε στους συμπολίτες μας; Είναι αυτή η απάντηση μεσούσης μιας πρωτόγνωρης πανδημίας που δεν ξέρουμε πόσο ακόμα θα κρατήσει και πόσα προβλήματα άλλα ενδέχεται να δημιουργηθούν; Έχουμε δικαίωμα την ώρα τούτη να θυματοποιήσουμε συνταξιούχους, άπορους, μισθωτούς και άλλους οδηγώντας στο άγνωστο την χώρα μας και ενισχύοντας την ευρύτερη ανασφάλεια;
Το ερώτημα είναι φυσικά ρητορικό και η απάντηση μη καταφατική.
Πέρσι στην ομιλία μου επιχειρηματολόγησα ότι αποτυγχάνουμε ως σώμα όσον αφορά την εφαρμογή και αξιολόγηση των νόμων που ψηφίζουμε και ότι δεν έχουμε τόσο μεγάλη ανάγκη από ψήφιση νέων νομοθεσιών αλλά από την τήρηση και εφαρμογή των υφισταμένων (μάλιστα εισπράττοντας και κάποια επιφωνήματα απαρέσκειας).
Φέτος, υπαινίσσομαι και πιστεύω έντονα ότι αποτυγχάνουμε σαν σώμα να ανταποκριθούμε στα μηνύματα των καιρών και να μεταφέρουμε την ορθή εικόνα που αναμένει από εμάς ο κόσμος αφού αντί να στηρίξουμε ποικιλοτρόπως ή έστω στον βαθμό που μας επιτρέπεται τους συμπολίτες μας και που πραγματικά περνούν δύσκολες στιγμές, τασσόμαστε υπέρ της επιπρόσθετης έντασης, της επιπρόσθετης διχόνοιας, της επιπρόσθετης αστάθειας και ανασφάλειας προσθέτοντας καθημερινά νέες οξύνσεις και νέες αντιπαραθέσεις.
Και είναι απόλυτα θεμιτό να υπάρχουν διαφορετικές φωνές και αντίθετα επιχειρήματα όταν στηρίζονται σε μια βάση φιλτραρίσματος και ενδεδειγμένου πλαισίου ανταλλαγής επιχειρημάτων χωρίς άλλες σκοπιμότητες ή παρεμφερή συμφέροντα, ασύμβατα με το κοινό όφελος και τον μοναδικό σκοπό εξυπηρέτησης της δημοκρατίας και του κράτους δικαίου.
Ο φετινός προϋπολογισμός μας βρίσκει αντιμέτωπους με μια πρωτόγνωρη παγκόσμια υγειονομική κρίση που επιβάλλει η πανδημία Covid 19, με μια επιτακτική ανάγκη επιπρόσθετων ασφαλιστικών δικλείδων ελέγχου για πρόληψη και αντιμετώπιση της διαφθοράς και διαπλοκής με ταυτόχρονη απονομή δικαιοσύνης (μετά και από όλα όσα έχουν δει το φώς της δημοσιότητας) αλλά και την ίδια ώρα με την κορύφωση των τουρκικών προκλήσεων και της επιθετικής στάσης της Τουρκίας σε ένα άλλο επίπεδο μετά και τον τακτικισμό της Αμμοχώστου με υπέρμετρες πιέσεις και επιπτώσεις και στον κοινωνικό ιστό της χώρας μας.
Και οι τρείς εθνικές πλέον προκλήσεις επιτάσσουν αναγκαστική διαφοροποίηση προτεραιοτήτων. Προτεραιότητες που έχουν να κάνουν όσον αφορά την πανδημία πέρα της αυστηρής τήρησης πρωτοκόλλων και οδηγιών ως κορωνίδα, την συνέχιση των έκτακτων μέτρων για στήριξη των εργαζομένων και επιχειρήσεων, την ενίσχυση και εδραίωση του κράτους πρόνοιας και στήριξη της μεταρρυθμιστικής προσπάθειας που θα διορθώσει διάφορες στρεβλώσεις και θα ικανοποιήσει διαχρονικά αιτήματα των πολιτών όπως είναι η μεταρρύθμιση της τοπικής αυτοδιοίκησης, μεταρρύθμιση της δικαιοσύνης και των δικαστηρίων, μεταρρύθμιση της παιδείας.
Προτεραιότητες διαφάνειας και αντιμετώπισης διαφθοράς και διαπλοκής με άμεση ψήφιση ασφαλιστικών δικλείδων, εποπτικών νόμων και διαδικασιών αλλά και αρχών ελέγχου πρόληψης, διαφάνειας και λογοδοσίας με ξεκαθάρισμα ασυμβίβαστου ξεκινώντας από την Βουλή των Αντιπροσώπων από εμάς τους ίδιους, με διαφάνεια και εμπιστοσύνη στους θεσμούς, όποιοι και να είναι αυτοί κάθε φορά (είναι και θέμα συνέπειας θέσεων) χωρίς θεατρινισμούς και κομματικά παίγνια, χωρίς εκβιασμούς, χωρίς πείσματα.
Δεν αποδίδεται δικαιοσύνη με αυτό τον τρόπο, μόνο παρεμποδίζεται, μόνο προστίθενται δυσκολίες και επιχειρήματα που μας απομακρύνουν από τον στόχο μας. Και πέρα όλων των άλλων ξέρουμε ότι προαπαιτούμενο της δικαιοσύνης είναι και ο πολιτισμός. Και που είναι ο πολιτισμός μας αγαπητοί Συνάδελφοι;
Προτεραιότητες επιπρόσθετα όσον αφορά την επίλυση του κυπριακού με συνέπεια και συνέχεια στις θέσεις αρχής μας, στα ψηφίσματα του ΟΗΕ, στο συμφωνημένο πλαίσιο, στις συγκλίσεις που έχουν επιτευχθεί μακριά από ευσεβοποθισμούς και διακαείς πόθους αλλά με γνώμονα το εφικτό, το υπαρκτό, το ευκταίο.
Ακούστηκε χθες γιατί επιμένουμε να ακολουθούμε τον ίδιο δρόμο αφού δεν κατορθώσαμε μέχρι σήμερα να έχουμε μια θετική έκβαση του εθνικού μας προβλήματος. Και ερωτώ: που να πάμε; Έχουμε άλλη επιλογή; Μπορούμε να συζητάμε το κυπριακό για άλλο μισό αιώνα και κάτω από ποια τετελεσμένα και ποιες συνθήκες; Ξέρετε κάποιοι, κάποτε θα λογοδοτήσουν για την στάση που τήρησαν, για ευκαιρίες που χάθηκαν και για μια πατρίδα που παραμένει μαραζωμένη και αδικαίωτη με συνέπειες επικίνδυνες και καταστροφικές για το μέλλον του τόπου μας. Και εύχομαι και ελπίζω να διαψευστώ.
Κύριε Πρόεδρε,
Αγαπητές Συναδέλφισσες, Αγαπητοί Συνάδελφοι,
Επιλέγω πάντοτε να κλείνω θετικά. Η μοναδικότητα της σημερινής συγκυρίας που αμήχανα βιώνουμε ας αποτελέσει το εφαλτήριο για άμεσες λύσεις προτεραιοτήτων όχι μόνο για μετριασμό της υγειονομικής και οικονομικής κρίσης αλλά και για μετριασμό της οξείας αντιπαράθεσης σε όλα τα επίπεδα, θεσμικό, εθνικό, οικονομικό, κοινωνικό.
Μπορούμε να μετατρέψουμε μια ομολογουμένως γενικευμένη αβεβαιότητα σε προζύμι αποφασιστικής συνενωτικής βελτίωσης δομών και διαδικασιών, απαγκιστρώνοντας ιδεολογικές εμμονές και άλλες σκοπιμότητες που δεν χωρούν σε τέτοιες κρίσιμες περιόδους και να εστιάσουμε στο κοινό συμφέρον.
Για μια πιο ανθεκτική, βιώσιμη, δίκαιη και ευημερούσα πατρίδα αξιοποιώντας στο έπακρο όλα τα πλεονεκτήματα και τις δυνατότητες μας, εστιάζοντας στην ισότητα και δημιουργώντας ευκαιρίες για όλους, άνδρες και γυναίκες.
Μόνο έτσι θα μπορέσουμε πραγματικά να ανακάμψουμε και να δικαιώσουμε εαυτούς και πολίτες. Μόνο έτσι πραγματικά θα υπηρετήσουμε τις επαρχίες και τον τόπο μας, θα ενισχύσουμε την κοινωνική συνοχή, θα προστατεύσουμε τις κοινωνικά ευπαθείς ομάδες, θα προασπίσουμε τα ανθρώπινα δικαιώματα, θα στηρίξουμε την οικονομία, την σταθερότητα. Μόνο έτσι θα κάνουμε λόγο για ένα κράτος δίκαιο, σύγχρονο, ευέλικτο, αξιοκρατικό. Μόνο έτσι θα υπηρετήσουμε στο έπακρο τον ρόλο μας.
Αγαπητέ Πρόεδρε,
Αγαπητές Συναδέλφισσες,
Αγαπητοί Συνάδελφοι,
Ξέρουμε καλά ότι στα δύσκολα ή χάνεσαι ή ξαναγεννιέσαι. Η επιλογή είναι πάντα δική μας. Και οφείλουμε, άρα μπορούμε!
Καλά Χριστούγεννα, Καλές Γιορτές και ένα μεγάλο ευχαριστώ στους ανθρώπους της πρώτης γραμμής που μας υπενθύμισαν ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο και ότι η υγεία είναι το υπέρτατο αγαθό. Ας ελπίσουμε ότι το 2021 θα είναι καλύτερο από κάθε άποψη και εμείς μαζί του.
Σας ευχαριστώ.
