Γράφει η Μαίριλυν Ζαννέτου
Εκπαιδευτικός/Συγγραφέας
Στεκόταν εκεί αμέριμνη, λες και ξεφύτρωσε από το πουθενά για να προκαλέσει το κλικ του φωτογραφικού φακού.
Για κάποιο λόγο, όμως, δεν ξυπνούσε τα δαιμόνια της ανορθογραφίας. Δεν με ανάγκαζε να πάρω το φανάρι για να ψάξω εκείνη, την παλαιά κοπή πραγμάτων, τους ανθρώπους που δεν κακοποιούσαν βάναυσα τη γλώσσα και την ορθογραφία.
Η «αγάπι» στο τοιχαράκι, μου ξυπνούσε την άνευ όρων, αυτή που δεν γνωρίζει περιορισμούς και λάθη. Ήταν η πιο αφελής και συνάμα η πιο βαριά δήλωση.
Και ήταν και το μόνο ορθογραφικό που μπορούσα, επιτέλους, να συγχωρήσω.
