Γράφει η Μαίριλυν Ζαννέτου
Εκπαιδευτικός/Συγγραφέας
Ήθελα να σου δώσω κάτι πιο βαρύ απ΄ τον έρωτα,
κάτι πιο μεγάλο απ’ αυτό που ονόμασαν οι άνθρωποι «αγάπη».
Μα εσύ όλο γλιστρούσες.
Κι όσο σ΄ αγαπούσα με τον τρόπο που διδάχτηκα ως άνθρωπος να σε αγαπώ,
πιότερο μου έφευγες μέσα από τις παλάμες μου.
Σαν χέλι ήσουνα, ηλεκτροφόρος και μανιασμένος
γλοιώδης, να κυλιέσαι μέσα στα έλη
και εκεί να παίρνεις τις πιο αγνές ηλιαχτίδες του έρωτά μου.
Μα το ήξερα.
Εσύ δεν ήσουνα για να σε αγαπώ όπως τους πολλούς.
Εσύ ήθελες έναν ήλιο συναισθημάτων από μόνος σου.
Ένα απέραντο αίσθημα που μάλλον δεν γεννήθηκε ακόμη.