Ο Βαπτιστής-Τίτος Πατρίκιος (γεννήθηκε στην Αθήνα στις 21 Μαΐου 1928) είναι Έλληνας ποιητής, πεζογράφος και μεταφραστής, της πρώτης μεταπολεμικής γενιάς που έχει τιμηθεί με το Ειδικό Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας το 1994.
Σε συνέντευξη του τον Απρίλιο του 2020 είχε απαντήσει στην ερώτηση πως βιώνει την πανδημία με το εξής:
“Ο περιορισμός δεν με στενοχωρεί καθόλου. Παραμένω, όπως όλοι, έγκλειστος στο διαμέρισμά μου. Προσωπικά, το έχω ξαναζήσει. Την απομόνωση την ξέρω πολύ καλά και είμαι βαθιά εξοικειωμένος μ’ αυτήν. Ωστόσο, στις μέρες μας οι συνθήκες σιωπηλής επιβίωσης είναι πολύ καλύτερες σε σχέση με το παρελθόν και τις φυλακίσεις στη Μακρόνησο ή τον Αϊ-Στράτη. Έχεις τη δυνατότητα της επικοινωνίας με τους ανθρώπους που αγαπάς, ανατρέχεις στα βιβλία σου, βλέπεις τηλεόραση, ακούς μουσική, συνομιλείς στο τηλέφωνο ή στα μέσα δικτύωσης. Επομένως, δεν είναι όλα τόσο φοβερά όσο μερικοί τα παρουσιάζουν. Καθημερινά ασχολούμαι με τα συγγραφικά μου έργα, τις στοίβες των χειρογράφων τα οποία αρχειοθετώ με σκοπό κάποια να τα αξιοποιήσω και άλλα να τα πετάξω. Από κει και πέρα, δεν σας κρύβω ότι υπήρξαν και στιγμές όλη αυτή την περίοδο που τα ξανασκέφτηκα όλα: τη ζωή, τον εαυτό μου, τους φίλους, τις κοινωνικές μας σχέσεις”.
Ένας ιδιαίτερα σημαντικός Έλληνας ποιητής είναι πάντα επίκαιρος.
Το SkalaTimes μοιράζεται σήμερα με τους αναγνώστες του ποιήματα του Έλληνα βραβευμένου ποιητή Τίτου Πατρίκιου
ΔΟΚΙΜΑΣΙΑ
Και σένα, αν με τα τόσα που περάσαμε
τίποτα μέσα σου δε σακατεύτηκε,
μην πολυκαμαρώνεις.
Ίσως
δεν είχες τίποτε να διακινδυνεύσεις.
(“Αντιδικίες”, 1955)
ΣΕ ΒΡΙΣΚΕΙ Η ΠΟΙΗΣΗ
(απόσπασμα από το «Σε βρίσκει η ποίηση»)
Εκεί που αναρωτιέσαι για πράγματα που πρώτη φορά
αντικρίζεις
για πράγματα χιλιοειπωμένα που έχουν πια περάσει
για πράγματα που ξαφνιάζουν κι ας γίνονται κάθε μέρα
για πράγματα που έλεγες δεν θα συμβούν ποτέ
και τώρα συμβαίνουν μπρος στα μάτια σου
γι´ άλλα που επαναλαμβάνονται μ´ελάχιστες παραλλαγές
για πράγματα που πουλιούνται μόλις πιάσουν
κατάλληλη τιμή
για πράγματα που σάπισαν με το πέρασμα του καιρού
ή που ήσαν σάπια απ ‘ την αρχή και δεν το έβλεπες
εκεί που απορείς για πράγματα που μπόρεσες να κάνεις
για πράγματα σοβαρά ή ανόητα που ρίσκαρες τη ζωή σου
για πράγματα σημαντικά που τα κατάλαβες αργότερα
για πράγματα που τα φοβήθηκες κι απέφυγες
ν´αναλάβεις
για πράγματα που τα προγραμμάτισες και δεν σου βγήκαν
γι´ άλλα που τα σχεδίασαν άλλοι και βγήκαν διαφορετικά
για πράγματα που σου έτυχαν χωρίς να τα περιμένεις
για πράγματα που μόνο τα ονειρεύτηκες
και κάποτε, μία στις χίλιες πραγματώθηκαν…
Εκεί απάνω σε βρίσκει η ποίηση.
(Το πιο πάνω απόσπασμα ήταν θέμα στην Πανελλαδικές εξετάσεις και ήταν «μία μεγάλη έκπληξη» ακόμα και για τον ίδιο τον ποιητή)
Η ΕΛΠΙΔΑ
Ο πόνος να ΄ναι πρόσκαιρος
κι η αγάπη να ΄ναι αιώνια
Ο δρόμος και η ζωή
(Φλεβάρης – Μάιος 2020)
ΟΤΙ ΚΙ ΑΝ ΛΕΜΕ
Ό,τι κι αν λέμε, ό,τι κι αν κάνουμε
ό,τι κι αν σιωπηλά ή φωναχτά αναψηλαφούμε
κάποιοι άλλοι, μικρά παιδιά ακόμα
θα ζήσουν τα ίδια χιλιοειπωμένα βάσανα
τις ίδιες απρόσμενες χαρές, θα προσπαθήσουν
ν΄ανοίξουν καινούργιους δρόμους παίρνοντας στην αρχή
έναν δρόμο που δεν διαφέρει πολύ απ΄τον δικό μας
και κάποτε αλλάζοντας, κάποτε ομορφαίνοντας
κάποτε ταλαιπωρώντας τη ζωή
ζωή με χίλια πρόσωπα, ζωή μοναδική
ζωή δική μας και των άλλων
(Φλεβάρης – Μάιος 2020)
ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΗ ΣΙΩΠΗ
Αυτός ο πάγος που αποδέχτηκα
όλο κι απλώνει
μέσα κι έξω.
Απ’ το γυμνό βουνό μου
πάνω από συνωστισμούς σωμάτων κι αισθημάτων
κερδίζοντας τα σύνολα που θέλησα
βλέποντας μόνο δάση
πάλι πεθαίνω για ένα δέντρο.
‘Ενα δέντρο… ένα πρόσωπο…
Και πια δεν ξέρω
αν διάλεξα τη μοναξιά
ή αν μου την επιβάλατε.
Καθώς απλώνει ο πάγος
δεν καταδέχομαι
να ζητήσω τη βοήθειά σας.
(”Πριν απ’ τη σιωπή”, στον τόμο: Αντιδικίες, Αθήνα, εκδ. ύψιλον)
