Του Ανδρέα Αντωνίου*
Εκεί που περιμένεις για το καλύτερο, έρχονται τα χειρότερα.
Εκεί που όλα παίρνουν το δρόμο τους, μια απόφαση φέρνει τα πάνω – κάτω. Και κάπως έτσι σταματάς να ονειρεύεσαι, να ελπίζεις και να χαμογελάς.
Μετά από τις τακτικές και συνεχόμενες συνεδρίες που κάνει ο κ. Αναστασιάδης με την επιδημιολογική ομάδα για να προστατεύσουν τον πληθυσμό της Κύπρου δε φαίνεται να τους απασχολούν ιδιαίτερα οι συνέπειες των μέτρων που λαμβάνουν.
Εννοείται ότι η υγεία μας είναι πάνω απ΄ όλα.
Το θέμα της ανεργίας όμως απασχολεί όλους μας. Ιδιαίτερα όμως τις παραγωγικές ηλικίες. Πως μπορεί να ζήσει μια οικογένεια όταν οι γονείς δεν εργάζονται; Μου είναι όμως πολύ λυπηρό να μπαίνω στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και να βλέπω διάφορες αναρτήσεις από συνανθρώπους μου και να ζητάνε τα είδη πρώτης ανάγκης από το κοινό. Και όλα αυτά γιατί εσείς κλείσατε τις δουλειές.
Να βρίσκονται οικογένειες στο έλεος ποιου;;; Να εκκρεμούν ενοίκια, λογαριασμοί
και δόσεις.
Ακούγοντας παιδιά να μιλάνε μεταξύ τους, δεν είναι δύσκολο να καταλάβεις ότι τους έχει λείψει η βόλτα με τους γονείς τους ή και τους φίλους τους σε ένα πάρκο ή μια καφετέρια. Έχει χαθεί το παιδικό χαμόγελο. Έχουν χαθεί τα δικαιώματα του παιδιού.
Έχουμε κουραστεί να βλέπουμε συγγενείς στα όρια τους. Να κάνετε κουμάντο εσείς για τις ζωές μας και για τις πόρτες των σπιτιών μας. Να μην μπορούμε να κάνουμε όνειρα για το αύριο αφού εσείς αποφασίζετε για εμάς. Δεν είμαστε πιόνια.
Αυτή είναι η Κύπρος που θέλετε;
Ζητούμε και θέλουμε πίσω λοιπόν την Κύπρο του χτες. Με τον κάθε πολίτη ελεύθερο, με τον κόσμο γεμάτο ζωντάνια και αισιοδοξία. Να μπορούμε να χαμογελάμε, χωρίς τα χαμόγελα να κρύβονται πίσω από τις μάσκες.
Ελπίζουμε για ένα καλύτερο αύριο. Και έχουμε φωνή για να διεκδικούμε ότι μας ανήκει. Δεν είμαστε ούτε πιόνια, ούτε στρατός για να ανακοινώνετε και να εκτελούμε.
*Σκαλιώτης, Περιοχή Άη Γιάννη, άνεργος 21 χρονών
