Toυ γνωστού Ελλαδίτη life coach και συγγραφέα Νικόλα Σμυρνάκη
Σήμερα είναι μια ιδιαίτερη μέρα για πολλούς. Μια αφορμή άνθρωποι αγαπημένοι να ανταλλάξουν ένα βλέμμα τρυφερότητας, ένα σ’ αγαπώ, ένα συμβολικό δώρο, δυο λόγια βουτηγμένα στην έμπνευση! Λέω αφορμή γιατί αύριο όλα αυτά οφείλουν να μην ξεχαστούν!
Με αφορμή τη σημερινή ημέρα, αφιερώνω σε όλους τους αγαπημένους, τους ερωτευμένους αλλά και εκείνους που θέλουν να αγαπηθούν και να ερωτευτούν, το παρακάτω ποίημα:
«Για πρώτη φορά»
Για πρώτη φορά αγνός, βλέπω οράματα
λέπτυνα τα δάχτυλά μου
σίγασα τις κινήσεις μου
για πρώτη φορά αγνός βλέπω οράματα
Το χέρι δε γράφει
ακολουθεί
την πορεία που χάραξε
η πένα
Τα μάτια δε νοιάζονται
ορθάνοιχτα αν είναι
ή και σφαλιστά
Είμαι βλέπεις,
πιο κοντά από ποτέ
στην κόρη των δικών σου ματιών
και τρυγάω
τα χρώματα της ίριδάς σου
Το στήθος μου, ακουμπά
στο πρόσωπό σου
κι όμως εσύ μ’ έχεις αγκαλιά
Τα πόδια μου αλάφρυνα
τα βήματά μου ουράνια πια
δε ζηλεύουν άλλο φθαρμένες σόλες
Μια φορά σε κοιτώ
ίσα στα μάτια
μα μυριάδες εικόνες ξεκαθαρίζω
Είναι που ο αέρας φυσά
μέσα από το βλέμμα σου
τα μικρά σύννεφα της σκέψης σου
κι αυτά αλλάζουν μορφές
Μια φορά ν’ ακούσω
το χρώμα της φωνής σου
ζωγραφίζω
όλους τους ήχους που μου λείπαν
Κινούμαι στο ρυθμό
που γράφουν οι νότες σου
πάνω στο πεντάγραμμο σώμα μου
Σίγασα τις κινήσεις μου, θυμάσαι;
Μορφάζω
τα συναισθήματά σου
γιατί σε νιώθω πια
με κείνα τα δάχτυλα που λέπτυναν
Για πρώτη φορά αγνός βλέπω οράματα
λέπτυνα τα δάχτυλά μου
σίγασα τις κινήσεις μου
για πρώτη φορά αγνός βλέπω οράματα
Φύτρωσε ο σπόρος του νοήματος
που έσπειρες
γέννησα νέα κύτταρα
άνθισαν οι πόροι μου
μύρισαν τα πέταλα πραγματοποιήσεις
Κι όλα κάτω από ένα φεγγάρι
που γίνεται καθρέφτης του Θεού
για να καλλωπίζεται η φύση
νύχτες σαν τούτες, τόσο σκοτεινές
Σήμερα είσαι όμορφη,
κάθε δευτερόλεπτο παλιώνεις
μέσα στη τέχνη της ομορφιάς σου
μνημείο που στέκει άχρονο
κι ας μην έχει βρεθεί ακόμα
πέτρωμα που να μπορεί να σε εκφράσει
και να σμιλεύεται ταυτόχρονα
Σήμερα, αποκρυπτογραφώ πάνω στο σώμα σου
όσα πάντοτε ήθελα
στον ουρανίσκο σου να γράψω
η ροζ γλωσσίτσα σου κρυφά να τα διαβάσει
μάχομαι τη θερμότητα του σώματός σου,
όχι μεταναστεύοντας τ’ αγγίγματά μου
μα βυθίζοντας την επαφή μας
βαθιά στον πυρήνα της
Διαβάζω τις νότες σου
κι αυτό τις κάνει
ν’ ακούγονται καλύτερα
Ακούω τα γράμματα
να κάνουν κρότο
πέφτοντας από το βιβλίο
των επιθυμιών σου
και φτάνοντας στο έδαφος
οι ήχοι τους φτιάχνουν
το τραγούδι των εκπληρώσεων
Σήμερα, όσο πλησιάζω στη σπηλιά
που κρύβεται η σκιά της ψυχής σου
τόσο φουντώνει η φωτιά
που τη δημιουργεί
Όλα μου συνδυάζονται μαζί σου
με κρίκους που διαφέρουν σε μέγεθος και σχήμα
και σε σκουριά
Γι’ αυτό φτιάχνουν τόσο γερές ενώσεις
Σήμερα, ξέρω όλες τις απαντήσεις σου,
όλες, εκτός από μια
«πώς να φτάσω στο νησί τους»
και με γοητεύει πως είμαι τόσο κοντά
στο να μην τις ανακαλύψω ποτέ
Λένε, το νησί αυτό βυθίζεται μετά
Τι ταινία να σου φτιάξω σήμερα
που να ταιριάζει σε υπάρξεις
σαν τη δική σου;
που η ύπαρξή σου είναι
τόσο μοναδική που δεν βρίσκω
καν κομπάρσους,
για τους περαστικούς
που συναντάς στιγμιαία στο δρόμο
Τίποτα δε σου μοιάζει
Και ότι σ’ αντιγράφει
χλευάζεται
Τέχνη μου
Έρχομαι
Είμαι μέσα σε κάθε μου βήμα
Όταν σε πλησιάζω
είμαι τα δυο μου πόδια
Κι όταν σ’ αγγίζω
μεταμορφώνομαι στα δυο μου χέρια
Τώρα που σε βρήκα
αγκαλιά
και φιλί μου
Τώρα που έγινα
το στήθος μου
τα χείλη μου
Κατάλαβα
Τα ξέρω όλα
γιατί δε σε ρώτησα όσα ήθελα να μάθω
Σε έμαθα
γιατί όσο δε ρωτούσα
μου απαντούσε η σιωπή σου
Δώσε μου όλα τα ρήματα του κόσμου,
σου έλεγα,
και θα σου φτιάξω τόσες προτάσεις
που θα τα ζαλίσω
Θα αποχωριστούν τα γράμματα
απ’ τα σύμβολά τους
και της αγάπης μας το νόημα θα ξεφύγει
από κάθε τελείας εξαναγκασμό
Κι εσύ χαμογελούσες
Τώρα κατάλαβα ότι το χαμόγελο αυτό
καμουφλάριζε τη σιωπή σου
ρίχνοντας τα δόντια στην πρώτη γραμμή
Για δόλωμα
Αυτά τα υπέροχα δόντια
που αποκαλύπτονταν τέλεια χτισμένα
στο παράθυρο των χειλιών σου
Σήμερα, ειδικά σήμερα,
το πρόσωπό σου, το χαμόγελό σου,
μοιάζουν στο φεγγάρι
στο φεγγάρι
που για πρώτη φορά χαμογελά
δείχνοντας πως τον ίδιο καθρέφτη
μοιράζεσαι με τη νύχτα
όταν στη πλάση αντικατοπτρίζεται
η εικόνα του Θεού
Σιγά, σιγά, στερεύω,
στερεύω πια από ρήματα
και γεμίζω ουσιαστικά
Από ουσιαστικά, από ουσιαστικά
πιο ουσιαστικά
Τελευταίο αναδύεται
απ’ το πηγάδι των ρημάτων μου
γράμμα, γράμμα
Το ρήμα…
Κάνει μια στάση
στα χειλάκια σου
πίνει μια σταγόνα δύναμη
Το ρήμα…
Μια φορά πετά
γύρω από τ’ αυτάκια σου
που δένονται με το κεφάλι
να μην ακολουθήσουν τη σειρήνα
Το ρήμα…
Λίγο πριν αφήσει τον άδειο πάτο του πηγαδιού
για μια θάλασσα ουρανού
με το πετάρισμα των φτερών του, σου λέει
…………………………….
το ρήμα…
που ακούγεται μονάχα
αν έχει να πει
κάτι ουσιαστικό
Σσσσσσ,
μόνο άκου!
