Σήμερα με τη πανδημία του κορωνοϊου μοιάζει επίκαιρο
SkalaTimes
«Μετά απ’ αυτούς τους ατέλειωτους μήνες, που ούτε μια σταγόνα νερό δεν είχε δροσίσει την πόλη, το Οράν ήταν σκεπασμένο με μια γκρίζα σκόνη που ξεφλούδιζε στο φύσημα του ανέμου. Κι ο άνεμος σήκωνε κύματα σκόνης και χαρτιών που τυλίγονταν στα πόδια των σπάνιων πια περαστικών. Τους έβλεπες πια να διασχίζουν βιαστικοί τους δρόμους, γερμένοι μπροστά, φράζοντας μ’ ένα μαντίλι ή με το χέρι τους το στόμα.
Το βράδυ, αντί οι άνθρωποι να μαζεύονται πολλοί μαζί προσπαθώντας να παρατείνουν τη διάρκεια αυτών των ημερών που καθεμιά τους μπορούσε να είναι κι η τελευταία γι’ αυτούς, συναντούσες μικρές ομάδες ατόμων που βιάζονταν να γυρίσουν στο σπίτι τους ή να χωθούν στα καφενεία.
Έτσι, για μερικές μέρες, την ώρα του σούρουπου, που έπεφτε γρηγορότερα αυτή την εποχή, οι δρόμοι ήταν έρημοι και μόνος ο άνεμος θρηνολογούσε ανάμεσά τους ασταμάτητα.
Μια μυρωδιά από φύκια και αρμύρα αναδινόταν από την ταραγμένη και πάντα αόρατη θάλασσα. Και τότε τούτη η έρημη πόλη, ασπρισμένη από τη σκόνη, πλημμυρισμένη από μυρωδιές θαλασσινές, αντηχούσε από το ουρλιαχτό του ανέμου και βογκούσε σαν ένα νησί που το χτύπησε η συμφορά».
«Όλοι γνωρίζουμε ότι οι επιδημίες επανέρχονται στον κόσμο ανά τακτά χρονικά διαστήματα, αλλά δυσκολευόμαστε να πιστέψουμε ότι θα τύχει σε εμάς. Έχουν καταγραφεί αμέτρητες επιδημίες στην ανθρώπινη ιστορία, όπως και πόλεμοι, αλλά για κάποιο λόγο, τόσο οι επιδημίες όσο κι οι πόλεμοι μας βρίσκουν πάντα απροετοίμαστους».
- Aπόσπασμα από το βιβλίο του Αλμπέρ Καμύ, “Η Πανούκλα”, Εκδόσεις Γράμματα, Αθήνα 1990.
