Γράφει ο Ελλαδίτης Συγγραφέας Νικόλας Σμυρνάκης
Το κίνημα #metoo δεν αφορά μόνο τους ανθρώπους που βρίσκουν το θάρρος να δημοσιοποιήσουν το γεγονός ότι κακοποιήθηκαν. Αφορά όλους εκείνους που οφείλουν να τους στηρίζουν όταν αυτό συμβεί.
Τους ανθρώπους που είναι υποχρεωμένοι να κάνουν ό,τι περνά από το χέρι τους για να τιμωρηθούν οι ένοχοι, αλλά και για να μην επαναληφθεί από άλλους θύτες το ίδιο ή παρόμοιο γεγονός, στα ίδια ή σε άλλα θύματα.
Ο άνθρωπος είναι ικανός για το καλύτερο και για το χειρότερο, το άθλιο και το υπέρτατο, το υπάνθρωπο και το υπεράνθρωπο. Δυστυχώς η κακοποίηση αφορά και παιδιά. Δεν μπορώ να σκεφτώ άλλο έγκλημα, περισσότερο απάνθρωπο από αυτό. Κακοποιητική συμπεριφορά δεν είναι μόνο η ασέλγεια αλλά και η λεκτική ή η ψυχολογική βία. Κάθε φορά που ένα παιδί πληγώνεται, παραβιάζεται η ίδια μας η φύση, πληγώνεται ολόκληρη η ανθρωπότητα.
Αν μπορούσα να κοιτάξω στα μάτια όλους αυτούς τους ανθρώπους που έχουν υποστεί τέτοιες αποτρόπαιες, απάνθρωπες πράξεις, παιδιά ή ενήλικες, θα τους έλεγα τα παρακάτω:
ΚΙΕΓΩ (#metoo) αηδιάζω στην ιδέα ότι βίωσες σεξουαλική βία.
ΚΙΕΓΩ τρελαίνομαι που έπεσες θύμα εκβιαστικών πρακτικών.
ΚΙΕΓΩ θυμώνω που ο εκάστοτε εξουσιαστής δεν σου αναγνωρίζει το αναφαίρετο δικαίωμα να ορίσεις το σώμα σου. Και που μετά ρωτά «Γιατί καθυστέρησες;». «Γιατί βρέθηκες μόνη/μόνος μαζί του;». «Τι περίμενες δηλαδή;». «Γιατί ήσουν ανάλαφρα ντυμένη;».
Ξέρεις γιατί λέω #ΚΙΕΓΩ; Γιατί βάζω τον εαυτό μου στη θέση σου και πονάω. Νιώθω το ξένο βάρος πάνω στο δικό μου σώμα, τον ιδρώτα του στο μέτωπό μου, το σκάρτο χνώτο του δίπλα από το στόμα μου. Η ψυχή μου αρρωσταίνει κι ας μην έχω βρεθεί ποτέ εκεί που τότε βρέθηκες εσύ.
Και μετά αναρωτιέμαι. Αν εγώ εξεγείρομαι μονάχα στην ιδέα, πόσο βαθύς είναι ο δικός σου πόνος; Αυτός που ακόμα κουβαλάς μέσα σου. Περίμενες ο χρόνος να περάσει, όχι για να κλείσει η πληγή μα για να γίνει σημάδι. Τέτοιο ώστε να είναι ορατό με μια πολύξερη ματιά.
Για το σημάδι μπορείς να μιλήσεις. Την ώρα που τρέχει η πληγή παλεύεις να επιβιώσεις. Πόσο σε καταλαβαίνω. Μην αφήσεις κανέναν να σε κάνει να νιώσεις άσχημα που άργησες να μιλήσεις. Όχι, δεν άργησες. Φρόντιζες την πληγή. Μίλησες όταν έπρεπε. Δεν θα σου στερήσουν την μητρότητα κι αυτής σου της απόφασης. Είναι δική σου, όπως και το σώμα σου.
Το δικό σου σημάδι είναι ο δικός μας οδηγός. Μας το χαρίζεις απλόχερα. Πυξίδα για το «μετά». Κάθε δικό σου σημάδι μια λιγότερη πληγή στην ψυχή και στο σώμα ενός παιδιού, μιας γυναίκας, ενός άνδρα αύριο.
Τόση ώρα με ακούς να σου λέω #ΚΙΕΓΩ… γιατί είμαι εδώ. Είμαι εδώ #ΕΓΩ. Για σένα. Για όλα τα θύματα του κόσμου. Πονώ μαζί τους. Μα κυρίως πονώ που δεν κατάφερα να αλλάξω τον κόσμο λίγο παραπάνω… για σένα. Συγγνώμη. Σ’ αγαπώ!
