Τη μέρα που η κούκλα κοιμήθηκε

Γράφει η Μαίριλυν Ζαννέτου
Εκπαιδευτικός/Συγγραφέας

Το ρολόι έδειχνε πως κόντευε η ώρα για το επισκεπτήριο. Διεκπεραιωτική επίσκεψη. Άνευ ενδιαφέροντος. Μπορούσα να προβλέψω όλες τις επόμενες βαρετές στιγμές, να τις γυρίσω σε όλα τα πιθανά σενάρια και με φανταζόμουν να φεύγω ελαφρώς σκεβρωμένη με κατεβασμένα μούτρα.

Το πρόσωπό του φαινόταν πιο κουρασμένο από άλλες φορές. Πιο άτονο και ωχρό απ’ ότι συνήθως. Σε αντίθεση με το κραγιόν μου, που ήταν μια άνοιξη από μόνο του.

Τα μάτια του φωτίστηκαν μόλις είδαν τα δικά μου. Εκείνο το βλέμμα, έσκαψε βαθιά μέσα μου και ξετρύπωσε τις ενοχές μου.
«Κούκλα μου»…

H προσφώνηση χτύπησε σαν δοκάρι μέσα στο μυαλό μου. Υπό άλλες συνθήκες, τα εγκεφαλικά μου κύτταρα, θα είχαν σηκώσει λάβαρο επανάστασης. Απεχθανόμουν τη λέξη. Όμως, η λαϊκή στρέβλωση στο λάμδα και η γλυκιά αναίδεια της κτητικής αντωνυμίας με καθήλωσαν. Ένοιωσα ότι θα μπορούσα να ξαπλώσω για πάντα πάνω στα έξι γράμματά της. Να ξαποστάσω, να ρίξω ρυθμούς και να κοιμηθώ όπως λαχταρούσα εδώ και χρόνια.

Μάλλον δεν κατάλαβε την επίδραση που είχε ο χαρακτηρισμός του, γιατί το στόμα του συνέχισε να ανοιγοκλείνει. Για κάποιο περίεργο λόγο, το μυαλό μου δεν μπορούσε να καταγράψει τα όσα έλεγε.

Είχα ρίξει ένα φύλλο πάνω από το κουρασμένο μου κορμί και είχα πάρει τη θέση μου πάνω στα γράμματα της κούκλας. Όταν το ρολόι σήμανε την ώρα της λήξης του επισκεπτηρίου, σηκώθηκα, του έδωσα ένα φιλί στο μέτωπο, απαλά, εκεί κοντά στα φρύδια και έκλεισα την πόρτα πίσω μου.

Η αυταπάτη της ομορφιάς, είχε κατακλύσει το δωμάτιο.