Αδάμος Ασπρής
Αριστίνδην Κερύνειας
ΔΗΠΑ – ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ
Η πανδημία ήρθε απλά για να αποκαλύψει αυτό που είναι ήδη γνωστό: ότι αμέσως μετά την τουρκική εισβολή και την πρώτη προσπάθεια του κυπριακού κράτους να εξασφαλίσει μια
αξιοπρεπή διαχείριση του προσφυγικού ζητήματος, οι πρόσφυγες εγκαταλείφθηκαν στο έλεος του χρόνου.
Σαράντα επτά χρόνια μετά την παράνομη εκδίωξη από τα σπίτια και τις περιουσίες τους, οι περισσότεροι πρόσφυγες μας, ζουν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Τα προβλήματα τους στοιβάζονται χρόνο με τη χρόνο και η πολιτεία κωφεύει δυστυχώς στις εκκλήσεις, για άμεση αντιμετώπιση τους.
Κάποια από αυτά τα προβλήματα είναι εξαιρετικά σοβαρά και χρήζουν επείγουσας αντιμετώπισης, όπως για παράδειγμα τα ζητήματα υγείας. Μια μεγάλη μερίδα των προσφύγων μας είναι σήμερα συνταξιούχοι και υποφέρουν από χρόνιες παθήσεις, για τις οποίες απαιτούνται χειρουργικές επεμβάσεις, φυσιοθεραπείες αλλά και εξειδικευμένες φαρμακευτικές αγωγές. Η υιοθέτηση του ΓΕΣΥ έχει συμβάλει σημαντικά στην αντιμετώπιση του ζητήματος, ωστόσο, υπάρχει ακόμη αρκετός δρόμος, ώστε να μπορέσουν οι συνταξιούχοι μας πρόσφυγες, να αισθάνονται ότι έχουν την πλήρη στήριξη του κράτους.
Εξίσου σημαντικό πρόβλημα είναι και η κατάσταση των σπιτιών στα οποία διαμένουν οι πρόσφυγες μας. Τα πλείστα είναι αρκετά παλιά και χρειάζονται συνεχώς επιδιορθώσεις. Αρκετοί, αν και δεν διαθέτουν τίτλο ιδιοκτησίας, ξοδεύουν κάθε χρόνο εκατοντάδες ευρώ από το υστέρημα τους, την ώρα που οι αρμόδιες υπηρεσίες, αδυνατούν να ανταποκριθούν στον αυξανόμενο αριθμό αιτημάτων αλλά και στη υιοθέτηση αποτελεσματικών λύσεων, αφού σε αρκετές περιπτώσεις, τα προσφυγικά σπίτια, είναι σε τόση άσχημη κατάσταση, που οι όποιες επιδιορθώσεις αποτελούν απλώς, «πρόχειρα μπαλώματα».
Μπαίνοντας κάποιος στα περισσότερα από αυτά τα σπίτια, θα αντικρύσει κομμάτια τοίχων και
σουβάδων να πέφτουν, διαρροές από τις βροχές και τις παμπάλαιες σωλήνες ύδρευσης,
μαυρισμένα δωμάτια από την υγρασία, μουχλιασμένες πόρτες, σαπισμένα ερμάρια και
προβληματικές αποχετεύσεις. Προβλήματα τα οποία μετατρέπουν τον βίο σε αβίωτο, για πάρα
πολλές οικογένειες.
Ακόμη πιο τραγική, είναι η κατάσταση στις πολυκατοικίες σε αρκετούς προσφυγικούς
συνοικισμούς. Παρά την επιδιόρθωση και την τοποθέτηση ανελκυστήρων σε ένα μικρό αριθμό από αυτές, αρκετές άλλες αντιμετωπίζουν σοβαρά δομικά προβλήματα, ενώ οι υπερήλικες ένοικοι τους, παραμένουν εγκλωβισμένοι μέσα στους τέσσερις τοίχους, εάν είναι ποτέ δυνατό, για χρόνια ολόκληρα.
Πρόκειται για μια απάνθρωπη κατάσταση, στην οποία το κράτος, οφείλει να επέμβει και να δώσει λύση, εδώ και τώρα. Η τοποθέτηση ανελκυστήρων σε κατοικήσιμες πολυκατοικίες των
συνοικισμών, θα πρέπει να γίνει άμεσα. Επιβάλλεται να βρεθεί ο τρόπος ώστε να αρχίσουν οι
εργασίες και να ξεπεραστούν το όποια εμπόδια και δυσκολίες υπάρχουν σήμερα.
Την ίδια στιγμή, καθώς οι περιουσίες των προσφύγων παραμένουν αναξιοποίητες και
ανεκμετάλλευτες, λόγω της συνεχιζόμενης κατοχής, οι οικονομικές πιέσεις πολλαπλασιάζονται και οι δυνατότητες των προσφύγων μας εξαντλούνται πολύ γρήγορα, εξαιτίας των πολύ περιορισμένων εισοδημάτων τους. Τα παιδιά τους μεγαλώνουν και χρειάζονται χρήματα για τις σπουδές τους όπως επίσης και οικονομική στήριξη για να παντρευτούν και να φτιάξουν το δικό τους σπιτικό.
Παράλληλα, η οικονομική κρίση και η απώλεια θέσεων εργασίας, οδηγεί τους νέους μας στην
ανεργία. Σε όλα αυτά έρχεται να προστεθεί και η κοροϊδία εκ μέρους αρκετών κομμάτων, που σε
κάθε εκλογική αναμέτρηση, ανασύρουν από τα συρτάρια τους ξεχασμένα νομοσχέδια για δήθεν
μεταφορά του συντελεστή δόμησης και πολλές άλλες βαρύγδουπες υποσχέσεις, χωρίς άμεση και
πρακτική αξία.
Συνταξιούχοι γονείς, παππούδες και γιαγιάδες, μετρούν πλέον τα σεντς από τη πενιχρή τους
σύνταξη, πολλές φορές στερούμενοι και το φαγητό τους, προκειμένου να βάλουν στην άκρη λίγα χρήματα, για να βοηθήσουν τα παιδιά και τα εγγόνια τους. Πόση ντροπή, αλήθεια, για μας ως κοινωνία και ως πολιτεία, να περιμένουμε ανήμπορους ηλικιωμένους να στηρίξουν με τις λιγοστές οικονομίες τους, τα παιδιά και τα εγγόνια τους;
Μπορεί κάποιοι να θεωρούν τα πιο πάνω υπερβολικά, έχω όμως μεγαλώσει σε προσφυγικό
συνοικισμό και γνωρίζω από πρώτο χέρι τις δυσκολίες με τις οποίες βρίσκονται αντιμέτωποι,
καθημερινά, οι πρόσφυγες μας.
Η κατάσταση είναι πέραν από τραγική και η πολιτεία χρειάζεται επιτέλους να ξυπνήσει και να
αντιληφθεί την υποχρέωση που έχει έναντι των πολιτών της. Ως πρόσφυγες, επιβάλλεται να έχουμε φωνή για να διεκδικήσουμε τα δίκαια μας, και αυτή είναι και η δική μου επιθυμία και πρόθεση.
Δεν αρκεί πλέον να διαμαρτυρόμαστε από το σπίτι μας. Έχουμε υποχρέωση να ενδιαφερθούμε και να συμμετάσχουμε στα κοινά. Και είναι για αυτό, που με ταπεινότητα, έχω θέσει στην κρίση των συμπολιτών μου, την υποψηφιότητα μου για την κατεχόμενη Κερύνεια μας. Επειδή πιστεύω πραγματικά, ότι στο χέρι μας είναι η αλλαγή που θέλουμε.
