Άρθρο του Γιώργου Κουκουμά
Υποψήφιου Βουλευτή (ΑΚΕΛ) Αμμοχώστου
«Και γιατί να είμαστε με τους Παλαιστίνιους; Τι καλό είδαμε από τους Άραβες;», «Δηλαδή υποστηρίζετε τους εξτρεμιστές της Χαμάς που ρίχνουν ρουκέτες;», «Φτάνει με το ντεμοντέ αντιμπεριαλισμό της παλαιστινιακής μαντίλας, τώρα πρέπει να δούμε τα στρατηγικά συμφέροντα της Κύπρου» κι άλλα εμβριθή γράφουν πάλι διάφοροι συμπατριώτες μας και εξανίστανται επειδή τούς χαλούμε το scroll down στο newsfeed με φωτογραφίες των δολοφονημένων Παλαιστινίων. Άλλοι, μάς πληροφορούν ότι they stand with Israel, το κράτος δηλαδή που μόνο χθες σκότωσε δέκα παιδιά και υπόσχεται συνέχεια.
Ποιος να τους θυμίσει άραγε ότι η ιστορία του Μεσανατολικού δεν αρχίζει την ώρα που ανάβουν οι κάμερες των δυτικών ΜΜΕ και σίγουρα δεν θα μας την πει το “Fauda”; Ποιος θα μας πει πώς θα ένιωθε άραγε κάθε Ελληνοκύπριος αν αύριο το πρωί ο τουρκικός κατοχικός στρατός κατεδάφιζε το σχολείο του Ριζοκαρπάσου και συλλάμβανε παιδιά; Αν εισέβαλλαν μέσα στα σπίτια γερόντων εγκλωβισμένων, τους έσπαζαν από το ξύλο και τους έριχναν έξω; Αν έποικοι έκαιγαν ζωντανό ένα 18μηνό μωρό μέσα στην κούνια και ακολούθως έγραφαν με σπρέι «εκδίκηση» στους τοίχους του σπιτιού, όπως έγινε πριν μερικά χρόνια στη Δυτική Όχθη. Ας σκεφτεί, τι υποτίθεται ότι πρέπει να κάνει ένας Παλαιστίνιος που θα δει τα παιδιά του να δολοφονούνται εν ψυχρώ ή τη μάνα του να τη χτυπά και να της φτύνει ένας ακροδεξιός Εβραίος; Ή όταν βλέπει Ισραηλινούς πολίτες να στήνουν «υπαίθρια σινεμά» για να πανηγυρίζουν live τους θανάτους Παλαιστινίων;
Πώς να χωρέσει ο νους οποιουδήποτε δεν το βιώνει, ότι στη Γάζα, μια περιοχή μικρότερη της Πάφου, έχουν στοιβαχτεί 2 εκατομμύρια άνθρωποι, εγκλωβισμένοι από ξηρά, θάλασσα και αέρα; Πώς να κάνει εικόνα στο μυαλό του, τι σημαίνει στη πραγματική ζωή όταν ο ΟΗΕ γράφει ότι 1,3 εκατ. άνθρωποι στη Γάζα χρήζουν ανθρωπιστικής βοήθειας, ότι ο μισός πληθυσμός δεν έχει δουλειά, ότι το 97% του νερού δεν είναι πόσιμο, ότι οι Ισραηλινοί πυροβολούν μέχρι και ψαράδες σε ψαρόβαρκες έξω από τη Γάζα, ότι σύντομα η Γάζα «δεν θα είναι βιώσιμος τόπος για ανθρώπινη κατοίκηση».
Και τι θα κάνει ο λαός της Παλαιστίνης όταν ενώ συμβαίνουν αυτά, ακούει την ΕΕ και τις ΗΠΑ να αναγνωρίζουν το «δικαίωμα του Ισραήλ στην αυτοάμυνα» και να καλούν «όλες τις πλευρές» σε αυτοσυγκράτηση. Πώς πρέπει να νιώθει όταν οι γείτονες του -εδώ μπαίνει η αγία τριάδα της Κύπρου των αρχών και του δικαίου -Αναστασιάδη-Αβέρωφ-Χριστοδουλίδη- καταδικάζει τις ρουκέτες της Χαμάς αλλά δεν έχει δει νεκρούς και αίμα Παλαιστινίων για να καταδικάσει και τίποτε άλλο. Ως να εισβάλλει στο σπίτι σας ένα εγκληματίας, να σκοτώνει τη γυναίκα και τα παιδιά σας και την ώρα που πάτε να τον πιάσετε από το λαιμό να έρχεται ο γείτονας για να σας επιπλήξει επειδή «οι πολιτισμένοι άνθρωποι δεν λύνουν τα προβλήματα τους πιάνοντας ο ένας τον άλλο από το λαιμό»…
Είναι ο ίδιος ανθρωποτύπος Κύπριου που πρωί, μεσημέρι, βράδι ωρύεται για το δίκαιο της Κύπρου, για τα δικαιώματα των προσφύγων της, για τα Ψηφίσματα του ΟΗΕ που δεν εφαρμόζονται, για την ανοχή της «διεθνούς κοινότητας» προς την Τουρκία. Αλλά την ίδια ώρα παίρνει το μέρος του θύτη για μια κατοχή, δίπλα του, η οποία – έστω και αν δεν υπάρχει μέτρο στην ηθική απαξία της μιας ή της άλλης ξένης κατοχής- είναι πολύ χειρότερη από όσα βιώνει η Κύπρος και ο λαός της.
Γιατί στην Παλαιστίνη, η κατοχή δεν πάγωσε στο χρόνο ούτε βυθίζεται μακάρια στο στάτους κβο. Η κατοχή στην Παλαιστίνη αναβλύζει καθημερινά ποταμούς αίματος. Στεριώνεται με αμέτρητες σορούς ανθρώπων, με χιλιάδες Παλαιστίνιους στις φυλακές με εκατοντάδες ανήλικους ανάμεσα τους, με καθημερινές κατεδαφίσεις σπιτιών κ.ο.κ. Η κατοχή στην Παλαιστίνη είναι τέτοια που δεν χρειάζεται να υπενθυμίζει κανείς στους Παλαιστίνιους «να μην ξεχνούν», διότι δεν υπάρχει η πολυτέλεια να ξεχάσεις όταν λασπώνουν οι δρόμοι από το αίμα ή όταν τα drones ρίχνουν βόμβες σε σπίτια και σχολεία.
Κάποιος μου έλεγε ότι στην Κύπρο το 1973 πολλοί ειρωνεύονταν αυτούς που διαδήλωναν στη Λευκωσία ενάντια στο αμερικάνικο πραξικόπημα στη Χιλή του Αλιέντε. Όταν τον επόμενο χρόνο, ένα επίσης αμερικανοκίνητο πραξικόπημα στην Κύπρο πυροδοτούσε τη θρυαλλίδα για να αιματοκυλιστεί το νησί, οι ίδιοι που ειρωνεύονταν έψαχναν διεθνή αλληλεγγύη και συμπαράσταση από όλες τις γωνιές του κόσμου και έτρεχαν …να κάψουν την αμερικάνικη πρεσβεία στη Λευκωσία για να εξιλεωθούν.
Αλλά πάλι μια μερίδα Κυπρίων -μειοψηφία νομίζω και ελπίζω- δεν έμαθε και δεν θέλει να μάθει κανένα μάθημα της Ιστορίας. Για αυτό δεν σπαταλά ούτε καν κροκοδείλια δάκρυα για τους Παλαιστίνιους, γιατί τα νέα ήθη προστάζουν να είσαι με το Γολιάθ, ίνα πληρωθεί το ρηθέν της πόρνης της Μεσογείου, που πλέον ψάχνει και νταβατζή. Εδώ λοιπόν καμαρώνουμε τις αγκαλιές του Αναστασιάδη με το Νετανιάχου της «μοναδικής δημοκρατίας στη Μέση Ανατολή». Δεν έχει εδώ, κύριε μου, αρχές, δίκαια και αλληλεγγύη. Εδώ έχει αγωγούς, τουρισμό, αγορές, εμπόριο. Εδώ έχει μπίζινες, τριμερείς συμμαχίες, στρατιωτικές ασκήσεις και μαύρα βαν…
