Της Γιώτας Δημητρίου
Αρχισυντάκτρια SkalaTimes
Tο 2013 έγραφα ένα άρθρο στο SkalaTimes για την Παγκόσμια Ημέρα Παιδιού και αναρωτιόμουν ποια παγκόσμια ημέρα παιδιού γιορτάζουμε, σε ένα πλανήτη που έχει αποτύχει παταγωδώς να προσφέρει στα παιδιά τα αυτονόητα.
Σε ένα πλανήτη που ενώ έχει όλες τις προδιαγραφές να είναι παράδεισος για όλο το κόσμο, εντούτοις τα ανθρώπινα όντα δεν κατάφεραν τα πιο απλά (πχ φαγητό και στέγη για όλα τα παιδιά, ειρήνη για όλα τα παιδιά, ασφάλεια για όλα τα παιδιά, εμβόλια για όλα τα παιδιά, κοκ).
(To άρθρο του 2013: https://www.skalatimes.com/2013/06/01/pagkosia-imera-paidiou-piou-paidiou-2013/ )
Ωστόσο, σήμερα, ανήμερα και πάλι της Παγκόσμιας Ημέρας Παιδιού, σήμερα, οκτώ χρόνια μετά από εκείνο το άρθρο, δεν θα γράψω για το τι συμβαίνει στην παγκόσμια πολιτικοκοινωνική σκακιέρα αυτού του πλανήτη, όσον αφορά στα παιδιά. Θα γράψω τι συμβαίνει στη Κύπρο, την μικροσκοπική κουκκίδα στην οποία εμείς ζούμε και αποκαλούμε “χώρα μας”.
ΕΞ ΗΜΙΣΕΙΑΣ ΜΕΓΑΛΩΜΑ ΠΑΙΔΙΩΝ
Σήμερα, στη Κύπρο, όταν ένα ζευγάρι χωρίσει, ακόμη και αν ο πατέρας είναι εξαιρετικός σύζυγος και πατέρας, ακόμη και αν τα παιδιά είναι πιο συνδεδεμένα με τον πατέρα αντί με τη μητέρα, ακόμη και αν η μητέρα χώρισε τον πατέρα γιατί βρήκε γκόμενο, όταν ένα ζευγάρι τελοσπάντων χωρίσει, ακόμη κι αν ο πατέρας είναι απουδαίος πατέρας, τα παιδιά θα μείνουν με την μητέρα και το δικαστήριο δεν θα δεχθεί το εξ’ ημισείας μεγάλωμα παιδιών όσο και αν το θέλουν τα παιδιά ή ο πατέρας, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΝΟΜΟΘΕΣΙΑ ΣΤΗ ΚΥΠΡΟ, ως εκ τούτου η μοίρα του παιδιού θα αποφασιστεί από την όποια (όποια) μητέρα και τον όποιο δικαστή. Τα θέλω του παιδιού, που μπορεί να υποφέρει επειδή δεν βλέπει όσο συχνά θέλει τον πατέρα ΔΕΝ θα εισακουστούν γιατί το δικαστικό μας σύστημα έχει αποτύχει, όπως και η βουλή μας.
Έχουν αποτύχει να περάσουν ως νομοθεσία αυτό που εισηγείται η επιστημονική κοινότητα η οποία ασχολείται με παιδιά, δηλαδή οι παιδοψυχολόγοι και οι εκπαιδευτικοί ψυχολόγοι. Τι λένε πάνω κάτω οι ειδικοί; Λένε το εξής: Το παιδί χρειάζεται και τους δυο γονείς το ίδιο. Το να στερείς από το παιδί τον ένα του γονιό είναι σχεδόν βέβαιο πως θα του δημιουργήσει ψυχολογικά προβλήματα και τραύματα.
Στην Κύπρο, δυστυχώς, έχουμε μείνει στο 1900 που η μάνα ήταν με τα παιδιά και ο πατέρας στα χωράφια και στα καφενεία και θεωρούμε πως είναι οκ να τους στερούμε τον ένα γονιό, συνήθως τον πατέρα, σε πριπτώσεις χωρισμού.
ΔΗΜΟΣΙΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ
Στην Δημόσια εκπαίδευση της Κύπρου το σύστημα μπάζει από παντού νερά και δεν φταίνε οι εκπαιδευτικοί, αλλά το ίδιο το σύστημα. Οι περισσότεροι εκπαιδευτικοί τα λένε και τα γράφουν χρόνια τώρα, αλλά το απαρχαιωμένο μας σύστημα προσφέρει στα παιδιά ότι προσέφερε και πριν 100 χρόνια, χωρίς να έχει προσέξει πως ο κόσμος έχει προχωρήσει μπροστά. Θα αναφέρω μόνο δύο από τα πολλά: A) Σήμερα στα Δημόσια Σχολεία της Κύπρου υπάρχει έλλεψη εκπαιδευτικών ψυχολόγων. Β) Τα κτήρια που λέγονται δημόσια σχολεία, είναι, τα περισσότερα, μουντά, χωρίς χρώμα, χωρίς πράσινο, χωρίς καν κλιματιστικά τους “άγριους” μήνες του καλοκαιριού, κατά τη διάρκεια καύσωνα.
ΠΑΙΔΕΡΑΣΤΙΑ
Το SkalaTimes εδώ και χρόνια σε συνεργασία με τον φίλο και εκπαιδευτικό ψυχολόγο της Λάρνακας Ανδρέα Δημητρίου, έναν εξαιρετικό επιστήμονα και άνθρωπο, διοργανώνει κάθε χρόνο εκδήλωση κατά της σεξουαλικής κακοποίησης παιδιών. Αυτό που γνωρίζουμε είναι πως τα νούμερα είναι τραγικά ψηλά, πως το σύστημα έχει αποτύχει να προστατέψει τα παιδιά μας. Οι παιδεραστές, αυτοί οι εγκληματίες που κατά τη δική μου προσωπική άποψη τους αξίζει ισόβια ποινή φυλάκισης (ή ακομη καλύτερα θανατική ποινή), έχουν “ποινές χάδι” και αν μπουν φυλακή σε λίγο καιρό βγαίνουν. Ένα κράτος που δεν προστατεύει τα παιδιά στο μέγιστο από το χειρότερο έγκλημα, είναι ένα κράτος για κλάματα! Λυπάμαι! Και γι αυτό ευθύνεται η βουλή που ακόμη να περάσει τους ανάλογους νόμους για παιδεραστές, φταίει όμως και το σύστημα παιδείας που δεν ενημερώνει όσο και όπως πρέπει στα σχολεία και επίσης επανερχόμαστε στο θέμα των εκπαιδευτικών ψυχολόγων των οποίων η έλλειψη από τα σχολεία δεν βοηθά ούτε σε αυτό το ζήτημα.
ΠΑΙΔΙΚΗ ΦΤΩΧΕΙΑ
Έρευνα του Ευρωκοινοβουλίου που έγινε πριν από δύο χρόνια έδειξε ότι το 18% των παιδιών στην Κύπρο βιώνουν την φτώχεια και κατά συνέπεια την στέρηση βασικών αγαθών προς την επιβίωση τους. Δεν θέλω να φανταστώ που έχει φτάσει αυτό το ποσοστό σήμερα, δύο χρόνια μετά και την πανδημία που έχει μεσολαβήσει.
Σε ένα κράτος που δεν μεριμνεί για το βιοτικό επίπεδο των κατοίκων του, που ο κατώτατος μισθός δεν είναι πρόβλημα σήμερα για κάποια κόμματα (ενώ για άλλα κόμματα είναι, είδατε; Δεν είναι όλοι οι πολιτικοί το ίδιο), είναι αναμενόμενο πως τα ζευγάρια των 800 ευρώ μισθών θα οδηγήσουν σε παιδική φτώχεια, οι χαμηλοί μισθοί θα οδηγήσουν σε παιδιά που δεν θα μπορούν να έχουν “απογεύματα με μπαλέτο και πιάνο” γιατί η έγνοια των γονιών θα είναι το φαή πάνω στο τραπέζι που ενδέχεται να το εξασφαλίζουν από κοινωνικά παντοπωλεία.
Εν κατά κλείδι, καλές οι ανακοινωσούλες και τα άρθρα μας για την Παγκόσμια Ημέρα Παιδιού, καλή και η Επίτροπος Προστασίας Δικαιωμάτων του Παιδιού που μας έγραψε για τις δραστηριότητες παιδιών και την πανδημία, (λες και αυτό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα των παιδιών σήμερα στη Κύπρο), αλλά η πραγματικότητα είναι μία: Έχουμε αποτύχει ως πλανήτης και ως χώρα σε πολλά όσον αφορά στο παιδί.
Τα χρυσά περιτυλίγματα δε κρύβουν πάντα σπιτάκια της LOL, κουκλάκια Pepa the Pig και παιχνίδια της Masha ή αυτοκόλητα των Trolls και Titans, τα χρυσά περιτυλίγματα κρύβουν κάποτε και άσχημες αλήθειες και γεγονότα που αφορούν τους πιο πολίτιμους πολίτες αυτού του πλανήτη, αυτής της χώρας, ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ.
Μια χώρα, μια πόλη, ένα σπίτι, ένας άνθρωπος, που δεν μπορεί να εξασφαλίσει τα αυτονόητα σε ένα παιδί τότε έχει αποτύχει παταγωδώς! H Κύπρος προς το παρόν μένει ανεξεταστέα. Σε πολλά όσον αφορά στο παιδί.
Κατά τ’ άλλα, σήμερα, 1η Ιουνίου, τιμούμε (πως;) την Παγκόσμια Ημέρα Παιδιού!
Y.Γ “Υπερασπίσου το παιδί
γιατί αν γλιτώσει το παιδί
υπάρχει ελπίδα”.
