Της Γιώτας Δημητρίου
Ρώτησαν κάποτε λέει τον σπουδαίο Αμερικανό συγγραφέα Ernest Hemingway, αν είναι κομμουνιστής και αυτός απάντησε “όχι, είμαι αντιφασίστας”.
Τότε τον ρώτησαν από πότε είναι αντιφασίστας.
Κι αυτός απάντησε “από τότε που κατάλαβα τι είναι ο φασισμός”.
H αλήθεια είναι πως αυτή η συζήτηση είναι από το βιβλίο του “Για ποιον χτυπάει η καμπάνα”, αλλά όλοι ξέρουμε ότι οι συγγραφείς βάζουν κομμάτι του εαυτού τους στα έργα τους.
Η ακροδεξία της Κύπρου, αυτό το κόμμα που κάποτε είχε πει πως είναι το αδελφάκι της εγκληματικής οργάνωσης “χρυσή αυγή”, βρίσκεται σήμερα στα έδρανα της δημοκρατίας μας, μέσα στη βουλή και αποκτά ρόλο ρυθμιστικό για τη θέση ΠτΒ.
Δεν έχει σημασία πως θέλουν να φαίνονται σήμερα, τι βολεύει το image τους, σημασία έχει πως είναι ένα ακροδεξίο κόμμα. Το λέει η πορεία τους, τα λόγια τα δικά τους, τα ντοκουμέντα. Είναι όλα εκεί.
(Εξαιρετικό ρεπορτάζ από το διάλογο πριν 3 χρόνια με ντοκουμέντα για όσους “ξέχασαν”: https://dialogos.com.cy/elam-i-nazi-tis-chrisis-avgis-stin-kipro/?fbclid=IwAR0GHPjI9IvPFwgW_sQ5I6yIjBmcTNDKqmqzJrnWOt286lQapZ7vTMmOqUs )
H κάθε ιδεολογία έχει τα δικά της χαρακτηριστικά και μανιφέστα.
Η ακροδεξιά, ειναι ακροδεξία. Μην μας βαφτίζεται το κρέας ψάρι, παραμένει κρέας.
Σήμερα ο κόσμος της Κύπρου κάνει πως δεν καταλαβαίνει τι γίνεται και μας θεωρεί υπερβολικούς εμάς “τους γραφικούς” που διατυμπανίζουμε πως είναι επικίνδυνο να μεγαλώνουμε αυγά του φιδιού.
Ξέρετε, με μαθηματική ακρίβεια, μια μέρα, (ή νύχτα όπως πχ έγινε στην γειτονική Ελλάδα), τα αυγά θα σπάσουν και τότε θα καταλάβουν όλοι κι αυτοί που σήμερα κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν, τι έστι ακροδεξία.
Όταν τον Οκτώβριο του 2020 ολοκληρώθηκε η δίκη της χρυσής αυγής, (η διεξαγωγή της δίκης ξεκίνησε στις 20 Απριλίου 2015 και ολοκληρώθηκε στις 22 Οκτωβρίου 2020 στην αίθουσα τελετών του Εφετείου Αθηνών) ο Μιχάλης Δεμερτζής έγραφε στην εφημερίδα των συντακτών στην Αθήνα:
“Το αυγό του φιδιού έσπασε. Εσπασε χάρη στη συμβολή και την ψυχική δύναμη μιας μάνας και ενός συστήματος δικαιοσύνης που αργά, βασανιστικά, αλλά εξασφαλίζοντας ταυτόχρονα όλες τις παραμέτρους της ορθής δίκης, απέδωσε μέσα από την ανάγνωση των αποφάσεων του, όλες τις ευθύνες που αναλογούν στους επώνυμους αλλά και στους ανώνυμους εκφραστές των ιδεών του φασισμού-ναζισμού, καλώντας τους άμεσα να πληρώσουν το τίμημα που τους αναλογεί.
Η Χρυσή Αυγή πέθανε, όχι όμως οι ιδέες της.
Γι’ αυτές θέλει πολλή δουλειά ακόμα.
Είναι χρέος όλων των δημοκρατικών πολιτών, όλων των επίσημων θεσμών, η ανάδειξη των κινδύνων και η περιφρούρηση όλων των κατακτήσεων, η στράτευση όλων στην οικοδόμηση σε στερεή βάση του οικοδομήματος που λέγεται «αντιφασιστική πάλη».
Ο στόχος είναι διπλός.
«Κανένας φασίστας δεν έχει δικαίωμα στη χώρα που γέννησε τη δημοκρατία»
«Καμία φασιστική τακτική ή νοοτροπία δεν έχει περιθώριο για ανάπτυξη στη χώρα μας».
Η απόφαση του δικαστηρίου απλά μας ανοίγει τον δρόμο.
Ο δρόμος όμως είναι μακρύς.
Θέλει τόλμη.
Θέλει έργα.
Θέλει την κοινωνία μας να επενδύσει πάνω στα ιδεώδη της δημοκρατίας, να θωρακίσει το κράτος απέναντι σε όσους είτε σκόπιμα, είτε από πλάνη, υιοθετούν φασιστικές-ναζιστικές τακτικές και στάσεις ζωής”.
Την μέρα εκείνη, που τελείωνε η δίκη και η μάχη της μάνας του Παύλου, της Μάγδας, έκλαψα, όπως έκλαψαν χιλιάδες άλλοι άνθρωποι.
Πως μπορούσε κανείς να μην κλάψει με την εικόνα της Μάγδας, αλλά και εκείνου του πατέρα, του πατέρα του Σαχζάτ Λουκμάν στο δικάστηριο, του πατέρα του 27χρονου Πακιστανού που τον σκότωσαν οι χρυσαυγίτες επειδή απλά ήταν…ξένος, επειδή απλά αυτό ξέρει να κάνει η ακροδεξιά!
Έκλαψα με την εικόνα της μάνας του Παύλου και του πατέρα του Σαχζάτ Λουκμάν, έκλαψα. Όπως έκλαψαν χιλιάδες άλλοι άνθρωποι.
Υπάρχουν πολλά βιβλία, υπάρχουν πολλές μαρτυρίες, υπάρχει μπόλικο υλικό, υπάρχουν εκατομμύρια νεκροί, υπάρχουν ολοκαυτώματα, υπάρχουν οι θάλαμοι αερίων, με ποιο δικαίωμα μπορεί να πει κάποιος “τους ψήφισα επειδή δεν ήξερα”, ποιο πιάτο φαγητό, ποια λεφτά, ποια “διευκόλυνση” μπορούν να δικαιολογήσουν την ψήφο σας, την κτηνωδία, με τι ψυχή τους βάλατε στα έδρανα της δημοκρατίας, με τι ψυχή συνεργάζεστε μαζί τους, με τι ψυχή κοιμάστε;
Θα σπάσει το αυγό, νομοτελειακά, θα σπάσει, και κάθε σταγόνα αίμα που θα τρέξει, θα είναι αποτέλεσμα της δράσης όλων εσάς που με τον Α ή Β τρόπο τους στηρίξατε.
Ακόμα και εσάς που γράφεται (και είστε πολλοί) στα ΜΚΔ “ναι μεν, αλλά…”
Δεν υπάρχει αλλά!
Κανένα “αλλά”!
Θα σπάσει το αυγό, αλλά η δική μας ψυχή θα είναι ήσυχη, γιατί ούτε δευτερόλεπτο δεν καταδεχτήκαμε την παρουσία τους ανάμεσα μας, πόσο μάλλον στα έδρανα της δημοκρατίας μας.
Θα σπάσει το αυγό, όπως έσπασε και στην Ελλάδα. Είναι θέμα χρόνου. Και όποιος δεν βρέθηκε απέναντι τους, ήταν δίπλα τους. Η σιωπή είναι πλέον συνενοχή.
Λυπάμαι, οι λέξεις δεν μπορούν να ντυθούν με διπλωματία, ούτε να χορέψουν βαλς με τα “αλλά” και τα δικαιολογητικά.
Η πάλλουσα καρδιά της δημοκρατίας ασφυκτιεί και κινδυνεύει θανάσιμα, γιατί η ακροδεξιά, οι νεοναζιστές, είναι ο θάνατος της δημοκρατίας.
Θα σπάσει το αυγό. Ήδη άρχισε να κάνει επικίνδυνα τικ τοκ……θα σπάσει!
Το ερώτημα θα είναι, εσύ που ήσουν;
Απέναντι ή δίπλα;
