Της Γιώτας Δημητρίου
(Αρχισυντάκτρια SkalaTimes)
“Η Ελληνική δημοσιογραφία κινείται με όλο και μεγαλύτερη ταχύτητα προς τον γκρεμό, επιταχυνόμενη από το φορτίο αθλιότητας που είναι διατεθειμένη να κουβαλήσει” γράφει ο Κώστας Βαξεβάνης, και η κυπριακή δεν πάει πίσω!
———————————————-
Λίγο “τα ημερολόγια της Κάρολαϊν” που ο ΣΚΑΙ και άλλα ΜΜΕ θεώρησαν λογικό να τα βγάλουν στην δημοσιότητα, λίγο ο Μητσοτάκης που σύστηνε στους ξένους την …..πεθερά του και έγινε είδηση στα ΜΜΕ, λίγο που η κατάσταση πάει κατά βαρβάρων και ο περισσότερος κόσμος στα ΜΚΔ ζητωκραυγάζει “ζήτω και γεια σαν κάθε μέρα”, λίγο η προπαγάνδα των ΜΜΕ στην Κύπρο που ο περισσότερος κόσμος την μασάει με μεγάλη ευκολία, λίγο το ότι ξεφεύγει το πράγμα, αλλά ο κάθε ένας νομίζει πως ξέρει την αλήθεια καλύτερα από τον καθένα, λίγο η μέγα αλήθεια πως τελικά όλοι δεν ξέρουμε τίποτα παρά μόνο την τύφλα μας την μαύρη, όλα αυτά και πολλά άλλα κάνουν το πιο κάτω κείμενο του Κώστα Βαξεβάνη ένα από τα καλύτερα των ημερών.
Σε μια κοινωνία που χωρίς να σπουδάσει κάποιος δημοσιογραφία ντύνεται δημοσιογράφος, σε μια κοινωνία που οι “φερόμενοι δημοσιογράφοι” (που γράφει και η Έλενα Ακρίτα) κάνουν τα πάντα για λίγα περισσότερα κλικς, σε μια τέτοια κοινωνία ας θυμηθούμε όλοι πως το κάθε μέσο και ο κάθε δημοσιογράφος (ναι και αυτός που δημοσίευσε τα ημερολόγια της Κάρολαϊν) παίρνει “δύναμη” από το “ακροατήριο του”. Άρα αν συνεχίζουν να υπάρχουν αυτοί που παράγουν αηδίες αυτό οφείλεται σε αυτούς πους τους διαβάζουν.
Το κείμενο του Κώστα Βαξεβάνη που αξίζει ανάγνωσης:
O φερόμενος και η συμπεθέρα
Από την ψήφιση του εργασιακού νόμου του Χατζηδάκη, έως την επίσκεψη του Κυριάκου Μητσοτάκη στην Αίγυπτο, ένα τσιγάρο δρόμος με το ελικόπτερο που πιλοτάρει ο «δολοφόνος με το αγγελικό πρόσωπο». Η δημοσιογραφία αναιρεί το ρόλο της, αυτοεξευτελίζεται και κανιβαλίζει πτώματα και την ίδια την κοινωνία. Οι φορείς της ενημέρωσης στη χώρα, δεν κάνουν πλέον επιλογές χάριν της θεαματικότητας ή της αναγνωσιμότητας, δεν κιτρινίζουν για να πουλήσουν, αλλά αποτελούν συστηματικό εργαλείο χειραγώγησης και ιδεολογικής προσαρμογής. Βρισκόμαστε σε ένα κομβικό σημείο, όπου τα Μέσα έχουν γίνει το μέσο για την οπισθοδρόμηση της κοινωνίας. Ξεχάστε τις αστοχίες που συνδέονταν με το χαμηλό επίπεδο των δημοσιογράφων, την αγραμματοσύνη ή την επένδυση στα ένστικτα του κοινού. Δεν μιλάμε πλέον για στήριξη μιας πολιτικής έστω με υπερβολές, για ιδεολογικές προτιμήσεις και προσωπικές συμπάθειες, αλλά για συστηματική αντιστροφή της πραγματικότητας προκειμένου να ταιριάζει με πρωτόγνωρα πράγματα. Με δολοφόνους, με παιδεραστές, με ψεύτες και απατεώνες. Τα προσχήματα που κάποτε τηρούνταν και εξασφάλιζαν υποτυπωδώς τον ελεγκτικό ρόλο των δημοσιογράφων ακόμη και στη χώρα της διαπλοκής, δεν υπάρχουν πια.
Η δημοσιογραφική αθλιότητα που παρακολουθούμε τις τελευταίες μέρες με την υπόθεση των Γλυκών Νερών, είναι η κατάληξη μιας δημοσιογραφίας που αφού έμαθε να είναι σε διατεταγμένη υπηρεσία, ψυχανεμίζεται κάθε φορά, με ποια μεριά πρέπει να πάει. Με αυτή της αδικίας, ποτέ με τον αδικημένο. Έχει αναπτύξει αντανακλαστικά που δεν κινούνται από τις ανθρώπινες αξίες, αλλά εκπορεύονται από συντηρητικά συμπλέγματα. Μοιραία η δημοσιογραφία που έχει μάθει να λειτουργεί έτσι, θα λειτουργεί έτσι σε όλα. Και στην πολιτική και στην άλλη καθημερινότητα. Θα βλέπει ως πρεζάκι που μπήκε να κλέψει τον Ζακ και ως ύποπτη κάθε βιασθείσα που δεν φοράει ράσο και κομποσχοίνι.
Μόλις δημοσιοποιήθηκε η δολοφονία της Καρολάιν στα Γλυκά Νερά, τα Μέσα Ενημέρωσης ανακάλυψαν , όπως συμβαίνει συχνά, σκληρούς αλλοδαπούς πίσω από το στυγερό έγκλημα. Μόλις αποκαλύφθηκε πως ο στυγερός δολοφόνος ήταν ένας καθωσπρέπει Έλληνας λαϊφστυλάς, ο δολοφόνος έγινε με αγγελικό πρόσωπο και το έγκλημα έπαψε να ρέει αίμα, αφού η δολοφονία ήταν προσεκτική και όσο πρέπει χωρίς ίχνη. Το θύμα εμφανίστηκε ως διαταραγμένο ( είναι γνωστό πως σκοτώνουμε τους διαταραγμένους άλλωστε) και τα ημερολόγιά της διαμοιράστηκαν ως δημοσιογραφική ύλη. Κανένας δημοσιογράφος από όσους προσφέρουν ανατριχιαστικές λεπτομέρειες για το φονικό, δεν αναρωτήθηκε και δεν ρώτησε την Αστυνομία, πώς ενώ αυτό το ημερολόγιο ενοχοποιούσε από την πρώτη στιγμή το φονιά, αυτός συνελήφθη μετά από 40 μέρες, ενώ βασικά στοιχεία όπως το τηλέφωνό του αφαιρέθηκαν με καθυστέρηση;
Κανένας δε ρώτησε , μετά τη σχετική αποκάλυψη, γιατί η Αστυνομία βασάνισε έναν Γεωργιανό κρατούμενο για να ομολογήσει πως δολοφόνησε την Καρολάιν;
Η δημοσιογραφική καταγραφή έχει πάψει να είναι παράθεση γεγονότων, ερωτημάτων και απόψεων και έχει εκφυλιστεί σε σχέση δουλοπρέπειας απέναντι σε ισχυρούς και τις πιθανές επιθυμίες τους. Ακόμη και το αστυνομικό δελτίο, η υπόθεση δολοφονίας ενός ανθρώπου, έχει τα στοιχεία της κατακρεουργημένης αλήθειας. Οι φερόμενοι ως δημοσιογράφοι αντιλαμβάνονται μηχανικά και πολλές φορές χωρίς καν επιβολή, πως πρέπει να σεβαστούν τις σχέσεις ισχύος για μη βρεθούν προ εκπλήξεων. Όταν λοιπόν η Αστυνομία αργεί να διαλευκάνει μια δολοφονία όπως αυτή στα Γλυκά Νερά, οι φερόμενοι ως δημοσιογράφοι δεν αναρωτιούνται τι συμβαίνει, αλλά είναι βέβαιοι πως πρέπει να συμβεί αυτό που θέλει ο Υπουργός.
Η Ελληνική δημοσιογραφία κινείται με όλο και μεγαλύτερη ταχύτητα προς τον γκρεμό, επιταχυνόμενη από το φορτίο αθλιότητας που είναι διατεθειμένη να κουβαλήσει.
Η επιπλέον διαφορά με το παρελθόν, είναι πως κάθε είδηση και όχι μόνο οι πολιτικές ή οι κομματικά συμφέρουσες, έχουν το ιδεολογικό φορτίο της συντήρησης και της οπισθοδρόμησης.
Πριν μερικές μέρες, ο Κυριάκος Μητσοτάκης, στην επίσκεψή του στην Αίγυπτο, πήρε την πεθερά του ως μέλος της επίσημης Ελληνικής Αντιπροσωπείας. Όχι τον Υπουργός Εξωτερικών Νίκο Δένδια, αλλά την πεθερά. Σκεφθείτε τον Αντρέα Παπανδρέου ή τον Κώστα Καραμανλή, να κουβαλάνε σε επίσημες επισκέψεις την πεθερά τους. Τι θα γινόταν στον Ελληνικό Τύπο; Κι όμως, ο Κυριάκος Μητσοτάκης κάνει πολιτική (εκτός από διορισμούς) με συμπεθέρες, αλλά τα Μέσα Ενημέρωσης, αντί να το καυτηριάσουν, το εμφανίζουν και ως δικαιολογημένη είδηση. Δεν είναι μακριά η μέρα, που ο Μητσοτάκης θα πάρει και τον σκύλο του σε επίσημη επίσκεψη και οι φερόμενοι ως δημοσιογράφοι θα αναλύουν το πόσο έξυπνος είναι. Ο σκύλος φυσικά.
