Της Αλεξάνδρας Χρ. Παύλου
Δημοσιογράφος
Μετά την επιστροφή στα υψηλά νούμερα κρουσμάτων, πόσο η ανεξέλεγκτη ελευθερία του
καλοκαιριού, θα μετατραπεί σε πολιορκία φθινοπώρου; Πόσο θα διαρκέσει αυτό το κρύο
ντουζ – μία κρύο, μία ζέστη, μία μέσα, μία έξω; Κατά πόσο ο εμβολιασμός δε θα είναι
συνεπακόλουθο πολλών αμέτρητων εμβολιασμών και άλλων τόσων μεταλλάξεων;
Η επιστροφή στην κανονικότητα, φαντάζει μονόδρομος. Πόσο σου έλειψε να μπεις σε ένα
κλειστό θέατρο χωρίς μάσκα, να χορέψεις σε μία συναυλία με αγνώστους, να ταξιδέψεις και
να είσαι σε ένα αεροπλάνο με άλλους τόσους επιβάτες χωρίς την αναγκαστική χρήση μάσκας
και το PCR test με την εισδοχή; Πόσο σου έλειψαν οι αγκαλιές, τα ανεξέλεγκτα φιλιά, η
περιπέτεια χωρίς περιορισμούς;
Όσο περνάει ο καιρός, τόσο η μελαγχολία αυξάνεται, οι ελπίδες χάνονται και τα χρόνια
περνάνε – με όλους εμάς μάρτυρες μίας αλλοπρόσαλλης πραγματικότητας – μέτρα
ασφαλείας, χωρίς ουδεμία ασφάλεια και το χρήμα να ρέει άφθονο για τον πολίτη, χωρίς την
παρουσία και την ανάμειξη αυτού.
Κι αν όλα αυτά σου ακούγονται περίεργα, μπορείς να μου δώσεις μία απλή απάντηση στο
ερώτημα αν ο ιός σταματάει να γίνεται μεταδοτικός στις 6 το πρωί και αρχίζει πάλι στις 9, τις
10 ή τις 11 – στην καλύτερη περίπτωση. Δώσε μου μία λογική εξήγηση στο ερώτημα γιατί το
καλοκαίρι με 300 κρούσματα δεν έχουμε lockdown και το χειμώνα με 100 – είμαστε σε
κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Σίγουρα, θα μου πεις ο ήλιος θρέφει τον ιο, κάνεις λάθος. Το
καλοκαίρι, είναι επίσης μία εποχή έξαρσης της γρίπης και των ιώσεων κάθε λογής.
Επιστημονικά αποδεδειγμένο και πολλάκις δοσμένο. Τι αλλάζει, λοιπόν, σε αυτή την
περίοδο;
Η χώρα μας – όπως και πολλές άλλες χώρες εντός και εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης -, ζει και
αναπνέει πρωτίστως από τον τουρισμό και μετέπειτα από την εγχώρια βιομηχανία. Συνεπώς,
όταν μία χώρα για 8 μήνες είναι οικονομικά παράλυτη, χρειάζεται 3 μήνες ανάσας και
γρήγορων ρυθμών για να επανέλθει. Το ζήτημα είναι πόσο αυτό έχει αντίκτυπο στη δημόσια
υγεία και κατ’ επέκταση στο ανθρώπινο γίγνεσθαι και την καθημερινότητα του ατόμου.
Η πανδημία, λοιπόν, οδηγεί σε μία ψυχική και συναισθηματική απόγνωση, με όλους εμάς
θεατές μιας πρωτόγνωρης συνθήκης, με ανεξήγητα ερωτήματα να μας κατακλύζουν και να
μας διχάζουν. Αρνητές ή μη, η ουσία είναι μία – η απαίτηση της επιστροφής στην
κανονικότητα – με κάθε μέσο, με κάθε συνέπεια… Όποιο κι αν είναι το επακόλουθο αυτού,
πολιορκημένη δεν αντέχω ούτε μέρα – Φθινοπώρου – ακόμα.
