Με αισθήματα εθνικής υπερηφάνειας μαζευτήκαμε σήμερα, για να εκφράσουμε τον πρέποντα σεβασμό και να αποτίσουμε τον οφειλόμενο φόρο τιμής στους πεσόντες και αγνοουμένους ήρωες της κοινότητας Μάμμαρι.
Άξιοι απόγονοι του Σάββα Ροτσίδη, του θρυλικού Πάλβη, που θυσιάστηκε στον βωμό της ελευθερίας στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα της ΕΟΚΑ 1955-59, οι ήρωες του Μάμμαρι του 1974 σήμερα ξαναζωντανεύουν στη σκέψη μας, για να τους αποδώσουμε τις τιμές που τους αξίζουν.
Οφείλω πρώτα-πρώτα να ευχαριστήσω το κοινοτικό συμβούλιο Μάμμαρι και τον πρόεδρό του, τον κοινοτάρχη κ. Νίκο Κοτζιάπασιη, την Εθνική Ένωση Νέων «ΡΟΤΣΙΔΗΣ» Μάμμαρι και τον πρόεδρό της κ. Λάζαρο Λαζάρου, καθώς και τις οικογένειες των ηρώων που με κάλεσαν να είμαι σήμερα μαζί σας.
Σαράντα επτά χρόνια μετά το μαύρο καλοκαίρι του 1974 μετρούμε ακόμα τις πληγές μας και βιώνουμε τις συνέπειες της κατοχής. Οι θυσίες των ηρώων μας παραμένουν αδικαίωτες. Ωστόσο, χρέος όλων μας είναι να διατηρηθεί ζωντανή η μνήμη της θυσίας τους, καθώς και η απόδοση τιμής. Στο κάλεσμα για την προάσπιση της ελευθερίας της πατρίδας οι νέοι της κοινότητας Μάμμαρι ανταποκρίθηκαν πρόθυμα, δίνοντας ό,τι πολυτιμότερο είχαν, τη ζωή τους. Σμιλεμένοι με τις αξίες και τα ιδανικά, με τα οποία τους αναθρέψατε εσείς, οι οικογένειές τους, από την παιδική τους ηλικία, προσέτρεξαν με αυταπάρνηση στο ιερό καθήκον. Μπροστά σε υπέρτερες στρατιωτικά και αριθμητικά δυνάμεις αντέταξαν το σθένος της ψυχής τους και τη νεανική τους λεβεντιά.
Ο Φίλιππος Μιχαήλ ήταν τριάντα τριών χρονών, όταν έσπευσε στο κάλεσμα της πατρίδας το καλοκαίρι του 1974. Άφησε πίσω τη γυναίκα του Αναστασία και τα τέσσερα παιδιά τους, τους γονείς του Μιχαλάκη και Ειρήνη, καθώς και τα έξι του αδέρφια. Πολέμησε γενναία, μέχρι που έπεσε χτυπημένος από εχθρικά πυρά σε μάχη στην περιοχή του Μπέλλα Πάις. Για χρόνια ήταν δηλωμένος αγνοούμενος, ώσπου τα οστά του εντοπίστηκαν και τάφηκαν το 2002 με τις προσήκουσες τιμές.
Από το Μάμμαρι καταγόταν και ο δεκαεννιάχρονος τότε Δημήτρης Πύρκα. Ο Δημήτρης υπηρετούσε τη θητεία του, όταν έγινε η τουρκική εισβολή, και έλαβε μέρος στις μάχες της Άσπρης Μούττης στην Αλωνάγρα. Οι γονείς του, ο Νικόλας και η Ειρήνη, πληροφορήθηκαν στις 22 Ιουλίου 1974 από τον λοχαγό του ότι το παλληκάρι τους πληγώθηκε από ριπές πολυβόλου στο πεδίο της μάχης. Παρά τις διάφορες φήμες που κατά καιρούς έφταναν στην οικογένειά του, η τύχη του παραμένει ανεξιχνίαστη και το όνομά του στον μακρύ κατάλογο των αγνοουμένων της κυπριακής τραγωδίας.
Ο Χριστόδουλος Ανδρέου, δεκαεννέα χρονών τότε, γιος του Ανδρέα και της Παρασκευής από το Μάμμαρι, ήταν καταδρομέας στην 33η Μοίρα Καταδρομών. Στις 22 Ιουλίου στην περιοχή του Αγίου Γεωργίου Κερύνειας, οι καταδρομείς αντεπιτέθηκαν, για να εξαλείψουν τουρκικό προγεφύρωμα. Σε εκείνη τη μάχη χάθηκαν τα ίχνη του ήρωά μας και το όνομά του έκτοτε παραμένει στον τραγικό κατάλογο των αγνοουμένων.
Τέλος, τιμούμε τη μνήμη του Αντώνη Γεωργίου, γιου του Δημήτρη και της Θάλειας, που επίσης υπηρετούσε τη θητεία του ως λοχίας, στο 399 Τάγμα Πεζικού το μαύρο καλοκαίρι του 1974. Αγωνίστηκε γενναία σε όλη τη διάρκεια του πολέμου, μέχρι που στις 15 Αυγούστου αιχμαλωτίστηκε στο χωριό Βώνη μαζί με άλλους Ελληνοκυπρίους και από τότε χάθηκαν τα ίχνη του, μέχρι που τα οστά του εντοπίστηκαν σε ομαδικό τάφο στην περιοχή του τουρκοκυπριακού χωριού Μπέκιογιου/Πέτρα του Διγενή και τάφηκαν με τις αρμόζουσες τιμές το 2011.
Οι θύμησες των συμπολεμιστών τους αποτελούν παρηγοριά και βάλσαμο για τις οικογένειες των αγνοουμένων, καθώς επιβεβαιώνουν ότι οι λεβέντες τους αγωνίστηκαν μέχρι και την τελευταία στιγμή απέναντι στον θάνατο με αυταπάρνηση και αρετή.
Διότι, φίλες και φίλοι, είναι αυτές οι οικογένειες, οι οικογένειες των αγνοούμενων ηρώων μας, που ομολογουμένως πληρώνουν το βαρύτερο τίμημα του συνεχιζόμενου δράματος της εισβολής και της κατοχής της πατρίδας μας.
Εμείς, ως Κυπριακή Δημοκρατία, δεν επαναπαυόμαστε με την παρούσα επίπλαστη εικόνα ομαλότητας, μια εικόνα που δεν μπορεί να κρύψει το έγκλημα που συντελείται για σαράντα επτά τώρα χρόνια με την κατοχή των εδαφών μας, των εδαφών μιας ευρωπαϊκής χώρας. Αντιθέτως, ως κράτος γενικά και ως Βουλή ειδικά, εργαζόμαστε και στο εσωτερικό, αλλά και σε διεθνή βήματα, ώστε να δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις για άρση της απαράδεκτης υφιστάμενης κατάστασης.
Διάγουμε μια περίοδο που η Τουρκία επεκτείνει τον αποσταθεροποιητικό της ρόλο, κλονίζοντας την εδαφική ακεραιότητα και αποσταθεροποιώντας τη Λιβύη, τη Συρία και το Ιράκ, αλλά και συνεχίζοντας τις παραβιάσεις των κυριαρχικών δικαιωμάτων τόσο της Ελλάδας όσο και της Κύπρου.
Παρά την εποικοδομητική εμπλοκή μας προς επίτευξη μιας δίκαιης και βιώσιμης διευθέτησης, η Κύπρος παραμένει η τελευταία μοιρασμένη χώρα της Ευρώπης, εξαιτίας της αδιάλλακτης στάσης και των παράλογων απαιτήσεων της Τουρκίας.
Εμείς είμαστε σταθεροί στη θέση να επαναρχίσουν άμεσα οι συνομιλίες, με ρεαλιστική όμως προοπτική επιτυχίας. Προς αυτή την κατεύθυνση κρίνουμε επιτακτική τη δημιουργία από τον ΟΗΕ ενός περιβάλλοντος που να συμβάλλει σε εποικοδομητικές και καλή τη πίστει διαπραγματεύσεις, με ίσους όρους και όχι κάτω από συνθήκες εκφοβισμού και απειλών, διαπραγματεύσεις που θα ανοίξουν τον δρόμο για μια έντιμη και βιώσιμη λύση του Κυπριακού. Μια λύση με την οποία θα μπορέσουμε να επιστρέψουμε στην πατρώα γη, στην Κερύνεια, στη Μόρφου, στη Μεσαορία, στην Καρπασία, στην Αμμόχωστο.
Η επανένωση του τόπου μας, η επιστροφή στην κατεχόμενη γη μας, η ειρηνική συμβίωση χωρίς ξένους στρατούς παραμένει το όραμά μας και ο καθημερινός μας αγώνας.
Είναι για αυτή την προσπάθεια, για την αφοσίωση σε κάθε αγώνα της ζωής μας, που τελικά θα μας κρίνει η ιστορία. Και είναι γι’ αυτήν που θα μας κρίνουν τόσο οι μέλλουσες γενιές όσο και οι ήρωες που σήμερα μνημονεύουμε.
Αιωνία ας είναι η μνήμη τους.
Σας ευχαριστώ.
