Γράφει και επιμελείται τη στήλη η Βραβευμένη συγγραφέας και Εκπαιδευτικός
Αναστασία Ξενοφώντος Γαϊτάνου
Σήμερα έχουμε μαζί μας ένα βιβλίο με ένα υπέροχο τίτλο: Ένα χαμόγελο και δύο όμορφες λέξεις.
Σας καλωσορίζω στην παρέα μας και εύχομαι να έχουμε μια ωραία συζήτηση γεμάτη χαμόγελα.
*Η ταυτότητα του βιβλίου:
Συγγραφέας: Μαρίνα Μιχαηλίδου Καδή
Εικονογράφος: Αιμιλία Κονταίου
Τίτλος: Ένα χαμόγελο και δύο όμορφες λέξεις
Εκδόσεις: Καλέντης
Πάντα αναρωτιόμουνα πώς να είναι η μοναξιά. Εσείς που έχετε πάρε δώσε μ’ αυτήν μπορείτε να μου τη γνωρίσετε;
Η μοναξιά…
-Μοιάζει με … δάκρυ.
-Μυρίζει… βρεγμένο χώμα.
–Αποφεύγει… τη φασαρία.
–Της αρέσει να… μας επισκέπτεται απροσκάλεστη.
–Το αγαπημένο της χρώμα είναι… το μωβ του ουρανού.
–Το όνειρό της… να έχει φίλους.
–Ο χειρότερός της εφιάλτης… ο εαυτός της.
Όπως κατάλαβα μέσα από τις σελίδες σας η μοναξιά έχει πολλά πρόσωπα.
Ποια είναι αυτά;
Η μοναξιά μπορεί να αγγίξει κάθε άνθρωπο, ανεξάρτητα από το φύλο, την ηλικία,
την καταγωγή και το κοινωνικό του υπόβαθρο. Αγγίζει τους ανθρώπους της
τρίτης ηλικίας που έμειναν μόνοι, παιδιά και εφήβους που δεν «ανήκουν» σε
κάποια ομάδα, πρόσφυγες και μετανάστες που φτάνουν σε νέους τόπους χωρίς
συγγενείς και φίλους, άτομα που βιώνουν την απώλεια αγαπημένων προσώπων,
και πολλούς άλλους…
Μμμμ, απ’ αυτά που έχω ακούσει και που έχω διαβάσει γι’ αυτήν μου δημιουργήθηκε η εντύπωση ότι είναι κακιά. Μήπως έχω άδικο;
Μοναξιά δεν σημαίνει να ζεις μόνος – για κάποια άτομα η μοναχικότητα είναι
συνειδητή επιλογή. Τους δίνει την ευκαιρία να σκεφτούν, να ονειρευτούν, να
δημιουργήσουν. Η μοναξιά όμως που δεν επιλέγουμε εμείς, που έρχεται μέσα από
τις συνθήκες της ζωής, είναι ιδιαίτερα δύσκολη και συχνά συνοδεύεται από πόνο
και θλίψη.
Ε, εντάξει δεν είναι κακιά, αλλά αγενής είναι σίγουρα. Ακούς εκεί να έρχεται
ακάλεστη. Πώς μπορούμε να την ξεφορτωθούμε, έτσι ώστε η θλίψη που έφερε
πεσκέσι, την ψυχή μας να μην αγγίξει;
Το πρώτο βήμα είναι να αντιληφθούμε ότι η μοναξιά δεν επηρεάζει μόνο εμάς,
αλλά πολλούς άλλους ανθρώπους, ακόμα και άτομα που γνωρίζουμε και δεν
δείχνουν να υποφέρουν. Μιλώντας ανοιχτά, βοηθούμε να καταρρίψουμε το
«στίγμα» της μοναξιάς και τον φαύλο κύκλο της κοινωνικής απομόνωσης.
Να μιλήσουμε λοιπόν. Ίσως τελικά να είναι τόσο απλό.
Ας φανταστούμε ότι η μοναξιά είναι άνθρωπος. Τι θα της λέγατε;
Μην νιώθεις άσχημα γι΄ αυτό που είσαι. Δεν είναι κακό, ούτε ντροπή. Ένα μικρό
βήμα, μια πρώτη μικρή επαφή, μπορεί να είναι η αρχή μιας νέας πορείας.
Τι όμορφο αυτό που είπατε. Ένα βήμα τη φορά λοιπόν…
Η αλήθεια είναι ότι διαβάζοντας σας με έβαλε σε σκέψεις εκείνο το παιδάκι
που νιώθει μόνο. Μα, να θέλει ν’ απλώσει το χέρι, να αγγίξει κάποιον και να
μην μπορεί; Τι είναι αυτό που το σταματά;
Πολλοί παράγοντες μπορεί να οδηγήσουν στον κοινωνικό αποκλεισμό ενός
παιδιού, όπως το παιδάκι της ιστορίας μας. Παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες,
παιδιά με μεταναστευτική βιογραφία, ντροπαλά παιδιά που δυσκολεύονται να
πλησιάσουν τους άλλους, είναι μόνο μερικά παραδείγματα. Γι’ αυτό τον λόγο
είναι σημαντικό να παροτρύνουμε τα παιδιά μας να έχουν λίγη έγνοια τους
συμμαθητές και συμμαθήτριές τους – γιατί έστω και μια μικρή πράξη καλοσύνης,
μπορεί να σημαίνει τα πάντα για ένα παιδί που νιώθει μόνο και ξεχασμένο.
Μια πράξη καλοσύνης. Το χαμόγελο θαρρώ είναι ακριβώς αυτό.
Ποια στ’ αλήθεια είναι η δύναμη ενός χαμόγελου;
Το χαμόγελο είναι η παγκόσμια γλώσσα της αγάπης και της ελπίδας, αφού «μιλά»
σε κάθε άνθρωπο, όποια γλώσσα κι αν μιλά, απ’ όπου κι αν προέρχεται. Όταν
χαμογελούμε, στέλνουμε το μήνυμα στους άλλους ότι είναι ευπρόσδεκτοι και αποδεκτοί. Κι όταν εισπράξει κάποιος ένα χαμόγελο, είναι πολύ πιθανό να χαμογελάσει κι αυτός, βιώνοντας έτσι θετικά συναισθήματα.
Και οι λέξεις; Ποιες είναι οι δύο όμορφες λέξεις που έχουν κλέψει την καρδιά σας;
Δεν χρειάζεται να πούμε πολλά για να δείξουμε σε κάποιον ότι είμαστε δίπλα του.
Οι δύο λέξεις που έρχονται πρώτες στο μυαλό μου είναι: «Σε καταλαβαίνω».
Θα μπορούσαν οι λέξεις να σώσουν τον κόσμο; Κι αν ναι, ποιες θα ήταν αυτές;
Ναι, θα μπορούσαν! Σεβασμός – Αποδοχή – Συγχώρεση.
Λάτρεψα τις εικόνες σας. Αν ζωγραφίζατε τη μοναξιά τι χρώματα θα
διαλέγατε και πώς θα ήταν το πρόσωπό της;
Αισθάνομαι ότι η μοναξιά έχει άλλο χρώμα για κάθε άνθρωπο, αλλά αν διάλεγα
ένα για εμένα, θα ήταν σίγουρα το μπλε και οι αποχρώσεις του. Οι πιο απαλές για
τη μοναξιά που επιλέγω σαν το γαλάζιο του ουρανού και οι πιο σκούρες /βαθιές
για τη μοναξιά που με βρίσκει όταν νοιώθω λύπη, σαν το μπλε βαθύ της θάλασσας
που σε αγκαλιάζει σαν να βουλιάζεις μέσα του. Όσο για τη μορφή της, νομίζω πως
έχει πάντα τη δική μας μορφή (ένας καθρέφτης) άλλοτε χαμογελαστή, άλλοτε
ανήσυχη ή κουρασμένη.
Ας κλείσουμε αυτή την όμορφη κουβέντα κρατώντας μέσα μας ένα
αστραφτερό χαμόγελο και τρεις όμορφες λέξεις: Τον σεβασμό, την αποδοχή
και τη συγχώρεση. Έτσι κανένας άνθρωπος δεν θα μένει βυθισμένος στη
μοναξιά που δεν αποζητά.
Ενδιαφέρουν κι αυτά:
Ποια είναι όμως η Μαρίνα Μιχαηλίδου Καδή;
Η Μαρίνα Μιχαηλίδου-Καδή γεννήθηκε στη Λεμεσό και σήμερα ζει στη
Λευκωσία με την οικογένειά της. Έχει σπουδές στη ψυχολογία και τη διατήρηση του περιβάλλοντος, και το συγγραφικό της έργο επικεντρώνεται σε βιβλία για παιδιά που καλλιεργούν την ενσυναίσθηση, τη φιλοζωία και την περιβαλλοντική συνείδηση.
Τα έργα της έχουν διακριθεί στην Κύπρο και διεθνώς, με δύο κρατικά βραβεία λογοτεχνίας για μικρά παιδιά (Άσπρη στολή ∙ Ο Νικόλας και η Έλλη), με το βραβείο παιδικού βιβλίου της Βιβλιογραφικής Εταιρείας Κύπρου (Το χαμόγελο της Σεμέλης), με το βραβείο Peter Pan της Σουηδίας (Το κόκκινο φόρεμα της Σαβέλ), με αναγραφή στον κατάλογο White Ravens της Διεθνούς Βιβλιοθήκης Νεότητας του Μονάχου και με αναφορά στον τιμητικό πίνακα της ΙΒΒΥ (International
Board on Books for Young People). Βιβλία της έχουν επίσης περιληφθεί στις
βραχείες λίστες των βραβείων παιδικής λογοτεχνίας της Κύπρου και της Ελλάδας.
Ιστοσελίδα: http://www.marinakadi.eu/
*Ας γνωρίσουμε και την εικονογράφο. Αυτή είναι η Αιμιλία Κονταίου.
Η Αιμιλία Κονταίου γεννήθηκε το 1984 στο Ηράκλειο Αττικής. Ζωγραφίζει από
παιδί, διαβάζει, τραγουδάει, παίζει μουσική και βλέπει πολλά animation και ταινίες.
Αποφοίτησε με έπαινο από την σχολή του ΑΚΤΟ στην Αθήνα, στο τμήμα του
κόμικς και έχει διακριθεί με το 2 ο βραβείο νέων ταλέντων του περιοδικού «9» της
Ελευθεροτυπίας.
Έχει εικονογραφήσει περισσότερα από 40 βιβλία και κάθε φορά που μία καινούρια
ιστορία έρχεται στα χέρια της, έχει τον ίδιο ενθουσιασμό και χαρά που είχε όταν
έκανε την πρώτη της ζωγραφιά. Παράλληλα διδάσκει εικονογράφηση και κόμικς
στη σχολή του ΑΚΤΟ και στα εκπαιδευτήρια Πλάκα σε παιδιά και ενήλικες.
Tο 2013 εικονογράφησή της συμπεριελήφθη στο ημερολόγιο της παγκόσμιας
βιβλιοθήκης νέων Μονάχου (Arche Kinder Kalender 2013).
