H έκθεση Πρόσωπα/hands-free της εικαστικού Λίας Βογιατζή και του συγγραφέα Κώστα Μαννούρη, με τη συμμετοχή και στήριξη του ηθοποιού και καλλιτέχνη Σώτου Σταυράκη, θα γίνει στο Παρίσι και στη συνέχεια θα μεταφερθεί στη Λευκωσία.
Πρόκειται για μια ενδιαφέρουσα έκθεση η οποία γεννήθηκε κάτω από τις πρωτόγνωρες συνθήκες της πανδημίας.
Η Λία Βογιατζή και ο Σώτος Σταυράκης από το Παρίσι, μιλούν σήμερα στο SkalaTimes για την έκθεση αυτή και αναλύουν το ρόλο της τέχνης, ιδιαίτερα δε στις ιδιάζουσες εποχές που ζούμε.
Της Γιώτας Δημητρίου
Πώς προέκυψε η έκθεση Πρόσωπα/hands-free;
ΛΙΑ: Η ιδέα για την έκθεση Πρόσωπα/hands-free προέκυψε ένα μεσημέρι πριν τρία χρόνια στη βεράντα του σπιτιού μου στη Παλιά Λευκωσία με καλεσμένο τον Κώστα Μανούρη. H γνωριμία μας βέβαια άρχισε από τον πρώτο του θεατρικό μονόλογο που ανέβασε ο Θ.Ο.Κ το 2014 με τίτλο Απόψε θα πετάξω την τέφρα σου». Θυμάμαι πόσο με εντυπωσίασε η γραφή του. Ένιωσα έντονα την επιθυμία να τον γνωρίσω προσωπικά. Αυτό έγινε όταν συναντηθήκαμε σε ένα εικαστικό γεγονός στο «Φυτώριο Εικαστικής καλλιέργειας» (ΕΙ.ΚΑ). Έπειτα, συνεχίσαμε την επαφή μας και αναπτύχθηκε μια διακριτική φιλία με πολλή σεβασμό, τόσο του προσωπικού χώρου όσο και του χρόνου του ενός προς τον άλλο Ωστόσο, με τον Κώστα δουλέψαμε μαζί για πρώτη φορά το 2016 ανεβάζοντας το έργο του «Της οικίας ημών εμπειπραμένης» στο ΚΑΤ’ΟΙΚΟΝ, το οποίο και σημείωσε εξαιρετική επιτυχία, τόσο σε αθρόα προσέλευση κοινού όσο και στον θετικό τρόπο που εκλήφθηκε από τον κόσμο.
Μέσα από τις μικρές μας εξομολογήσεις κατά καιρούς, αντιληφθήκαμε ότι έχουμε πολλά κοινά ως χαρακτήρες, όπως για παράδειγμα μια κοινή αισθητική και αντίληψη, αλλά και κάποιες «παραξενιές» και φοβίες. Επίσης όταν μιλάμε, πέραν τον σοβαρών μας συζητήσεων πέφτει και
πολλή γέλιο. Αυτό μας έκανε να αισθανόμαστε οικειότητα και εμπιστοσύνη μεταξύ μας. Έτσι μέσα από τις όχι συχνές αλλά σταθερές μας συνομιλίες πάντα υπήρχε εκατέρωθεν η επιθυμία για μια επαγγελματική συνεργασία των δύο μας χωρίς άλλους ενδιάμεσους.
Πώς “παντρεύεται” η ζωγραφική με τη λογοτεχνία και πώς καταφέρατε εσείς να την παντρέψετε με συνεργασία Παρίσι – Λάρνακα;
ΛΙΑ: Ο αρχαίος λυρικός Ποιητής Σιμωνίδης είπε ότι η Ζωγραφική είναι σιωπηλή ποίηση και η ποίηση ομιλούσα εικόνα. Η σχέση των δύο τεχνών ερευνάται ήδη από την αρχαιότητα. Eπίσης, ο Πλάτωνας περιγράφει την συζήτηση μεταξύ Σωκράτη και Κρατύλου για το ποια τέχνη είναι επικρατέστερη. Προσωπικά, αισθάνομαι ότι σε κάθε τέχνη ενυπάρχουν όλες οι άλλες. Άρα ο διάλογος δύο τεχνών θεωρώ ότι μπορεί να καταστεί εξαιρετικά ωφέλιμος. Από μια πιο ποιητική άποψη θα σας αναφέρω κάτι που διάβασα κάπου και μου άρεσε, λέει λοιπόνότι: οι δύο τέχνες, της ζωγραφικής και της Ποίησης, μοιάζουν με δύο αδελφές που η μια δεν μιλάει και η άλλη δεν βλέπει. Βλέποντας ένα άγνωστο πρόσωπο στο δρόμο ή κάπου τυχαία, πολλές φορές αναρωτιόμαστε ποιος είναι, τί πέρασε στη ζωή του, έχουμε δηλαδή την ανάγκη της αφήγησης μιας ιστορίας που να ταιριάζει με το πρόσωπο αυτού του αγνώστου. Είναι μια φυσική λειτουργία που προκύπτει από το κράμα μνήμης, αισθήσεων και ιδεών και ψάχνει τρόπο
να αποτυπωθεί. Πίσω από κάθε άνθρωπο δηλαδή, υπάρχει πάντα ένα παρελθόν. Εμείς επιχειρούμε να διαπεράσουμε την απροσπέλαστη μυστικότητα ενός αγνώστου προσώπου. Κάπως έτσι άρχισε η συνεργασία, και το πάντρεμα των δύο τεχνών.
Λία πόσο εύκολο ήταν να εμπιστευτείς τα έργα σου στην πένα του Κώστα Μαννουρη;
ΛΙΑ: Είχα πάντα εμπιστοσύνη,θαυμασμό και εκτίμηση για την γραφή του Κώστα. Αγαπώ τόσο το χιούμορ, όσο και την ποίηση του, καθώς και τον τρόπο που τα χρησιμοποιεί με πολλή δεξιότητα, ώστε να δημιουργεί την ανατροπή ή να επιφέρει ανάλογα την ισορροπία. Του πρότεινα να μην αισθανθεί κάποιου είδους περιορισμό και να δημιουργήσει τελείως εν
λευκώ. Έτσι δεν είχε καμια πληροφορία βιογραφική για τα πρόσωπα που δημιουργούσα. Ο ίδιος ήθελε εξίσου με μένα να μην έχει κάποια «δέσμευση» όσο αφορά στην σχέση του κειμένου με το πραγματικό πρόσωπο για το οποίο θα έγραφε το κείμενο, ώστε να μπορέσει να δημιουργήσει τους χαρακτήρες χωρίς περιορισμούς. Από κει και πέρα όλα προέκυψαν ομαλά. Όταν έστελνα στον Κώστα ένα πρόσωπο, το έργο ήταν ακόμα εν εξελίξει, δεν ήταν τελειωμένο δηλαδή. Έτσι όταν εκείνος μου έστελνε την ιστορία του προσώπου αυτό μου έδινε νέο έρεισμα και ώθηση επηρεάζοντας και την δική μου δουλειά. Έβλεπα δηλαδή το πρόσωπο το οποίο γνώριζα από μια άλλη οπτική γωνία, αυτήν κάποιου που δεν το γνώριζε. Έτσι ξαφνικά έπρεπε να αποστασιοποιηθώ και να δω το πρόσωπο σαν αυτό που περιγράφεται, σαν έναν άλλο. Ξαφνικά νέα συναισθήματα, αισθήσεις και ιδέες προκύπταν, κάτι που έκανε την όλη διαδικασία ζωντανή, μια διαδραστική δημιουργία. Πολύ περισσότερο δε, όταν μετά ερμηνεύτηκαν και καταγράφηκαν ηχητικά από τους ηθοποιούς τα κείμενα. Τότε πραγματικά αισθάνθηκα ότι τα πρόσωπα πήραν ζωή, εμψυχώθηκαν.
Δεν είναι η πρώτη φορά που εκθέτεις στο Παρίσι. Πως σε κανει αυτο να αισθανεσαι ως καλλιτεχνη;
ΛΙΑ: Αισθάνομαι πάντα ενα αίσθημα ευθύνης μεγαλύτερο απέναντι στη δουλειά μου, που παρουσιάζεται μπροστά σε ένα ευρύτερο και διαφορετικό κοινό σε κοινωνικό και πολιτιστικό πλαίσιο. Ο σκοπός μιας έκθεσης που ταξιδεύει δεν εξαντλήται στο να προκαλεί τους θεατές μόνο να δουν το έργο αλλά να γεννά αφορμές για σκέψη, προβληματισμό και δράση.
Θεωρώ ότι η τέχνη πρέπει να είναι εξωστρεφής για να μπορεί να προσελκύει το κόσμο και να μπορεί να συνδιαλέγεται μαζί του. Τόσο η επαγγελματική όσο και η προσωπική μου ζωή με έφερε στο να είμαι πάντα μεταξύ Κύπρου και εξωτερικού απο τότε που τελείωσα τις
σπουδές μου στις καλες τεχνες στη Ρώμη της Ιταλίας. Μετά, για δέκα χρόνια ήμουν μεταξύ Αμερικής και Κύπρου με διαστήματα στη Ευρώπη και ένα ολόκληρο χρόνο στη Φιλανδια και τώρα τα τελευταία δεκατρία χρόνια είμαι μεταξύ Παρισιού και Λευκωσίας. Σίγουρα όλες αυτές οι διαδρομές μου πρόσφεραν ερεθίσματα και με επηρέασαν προσωπικά. Αναπόφευκτα αυτή η προσωπική αλλαγή μεταφέρεται και στο έργο μου. Η ώσμωση με έναν άλλο πολιτισμό πάντα επιφέρει ενδιαφέροντα, μη αναμενόμενα αποτελέσματα. Ο τρόπος πρόσληψης κάθε κοινωνίας
διαφέρει και αυτό δημιουργεί νέους αναπάντεχους δρόμους, διαλόγους και συμπεράσματα. Η τέχνη ως εργαλείο καλλιέργειας της αισθητικής και της κοινωνικής ευαισθησίας, αφού μας βάζει σε μια διαδικασία κρίσης και σύγκρισης, μας ωθεί να έχουμε άποψη επι του έργου, να πάρουμε
θέση. Ενεργοποιεί λεπτές νοητικές λειτουργίες και συνάμα υψηλές.
Τι να αναμένουμε να δούμε στην έκθεση;
ΛΙΑ: Έχουν δημιουργηθεί 19 καινούργια έργα. Πρόκειται για πορτραίτα 18 ενηλίκων και ενός παιδιού . Τα δώδεκα από αυτά συνοδεύονται από ένα κείμενο μια ιστορία που δημιούργησε ο Κώστας Μαννούρης . Ο επισκέπτης, όταν επισκέπτεται την έκθεση πρέπει απλά να κατεβάσει
ένα link ή να σκανάρει ένα QR code χρησιμοποιώντας το τηλέφωνο του. Μέσα από αυτό το link θα έχει την δυνατότητα χρησιμοποιώντας τα ακουστικά του τα οποία θα πρέπει να φέρει μαζί του, να ακούει ερμηνευμένο το κείμενο από ηθοποιούς τόσο στα ελληνικά όσο και στα
γαλλικά, και σε ένα τρίτο επίπεδο να διαβάζει παράλληλα το κείμενο το οποίο γράφτηκε ειδικά για το αντίστοιχο έργο, βλέποντας ταυτόχρονα τον ανάλογο πίνακα, εξού και ο τιτλος Πρόσωπα/hands-free. Οι δύο τέχνες σε συνδυασμό, πιστεύω ότι δίνουν στον επισκέπτη τη
δυνατότητα μιας πολυεπίπεδης ανάγνωσης του ίδιου αντικειμένου από διαφορετικές πλευρές. Έτσι ο θεατής καλείται να μυηθεί σε μια σχέση εικόνας και κειμένου για να βρει δικές του προσωπικές συγκλίσεις ή αποκλίσεις. Όλα τα έργα δημιουργήθηκαν τα τελευταία δυόμιση χρόνια ακριβώς πριν και κατά την διάρκεια της Πανδημίας. Χρησιμοποίησα το ξυροπαστέλ και μέσα από τεχνικές στο πλαίσιο του σχεδίου και της ζωγραφικής βρίσκω ότι αποτελεί ένα εξαιρετικό μέσο έκφρασης και επικοινωνίας των ιδεών μου. Πρόκειται για ένα υλικό
εύπλαστο που διατίθεται τόσο σε σκληρή όσο και σε απαλή μορφή. Στο κολλάζ χρησιμοποίησα υλικό από την προσωπική μου συλλογή, όπως παλιές εικόνες, καρτ-ποστάλ, παλιά γράμματα που βρίσκω σε αγορές παλιών αντικειμένων, καθώς και υφάσματα. Αυτή είναι και μια
διαδικασία που ξεκινάει σαν ένα παιγνίδι και καταλήγει στη δημιουργία.
Έτσι η δουλειά γίνεται κάπως σαν ένα παιχνίδι αναμνήσεων, ένα μπλέξιμο χώρου και χρόνου.
Τέλος, μια άλλη ειδοποιός διαφορά στη πρόσφατη δουλειά μου, είναι τα floating boards πάνω στα οποία έχουν τοποθετηθεί τα μεγάλα έργα. Έκανα αρκετή μελέτη στην αγορά υλικών και βρήκα το συγκεκριμένο ως το πιο ιδανικό για την ιδιαιτερότητα της έκθεσης αυτής, τόσο για την μεταφορά των έργων όσο και για την εγκατάσταση τους στο χώρο. Μετά από όλο αυτό που περάσαμε, και περνούμε ακόμα, είχα μια έντονη επιθυμία για «ελαφρότητα», Βρήκα λοιπόν, ότι το υλικό floating board δίνει ακριβώς την αίσθηση που θέλω κρατώντας παράλληλα τόσο την σοβαρότητα όσο και την ποιότητα της έκθεσης στο επίπεδο που πρέπει
ενώ φέρνει παράλληλα και ένα αέρα φρέσκο και σύγχρονο.
Στα μικρότερα πορτρέτα έχουν τοποθετηθεί παλιές αυθεντικές κορνίζες. Δαπάνησα πολύ χρόνο πηγαίνοντας σε παλιές αγορές η ίδια και διαλέγοντας τις με πολλή προσοχή, άρα έχουν ιδιαίτερη συναισθηματική αξία.
Οι παλιές αγορές που αφθονούν στο Παρίσι, αποτελούν για μένα πηγή έμπνευσης αφού είναι ένα αρχείο ιστορικής μνήμης όλων των εποχών της τέχνης. Είναι ζωντανά μουσεία. Οι εικόνες στους χώρους αυτούς τροφοδοτούν την αισθητική καθώς και την σκέψη. Πολλές φορές
αισθάνεσαι σχεδόν ότι έχεις ήδη ζήσει σε αυτές τις εποχές. Τα πρόσωπα, τα ρούχα των ανθρώπων, τα χρώματα από αυτό το πολυπολιτισμικό χωνευτήρι που λέγεται Παρίσι, όλη αυτή η συμπύκνωση ομορφιάς που υπάρχει διάχυτη, είναι μια καθημερινή ένεση αδρεναλίνης.
Σώτο ποιος ο δικός σου ρόλος στην έκθεση αυτή;
ΣΩΤΟΣ: Αυτή τη φορά η δική μου συμμετοχή είναι πολύ περισσότερο στο διεκπεραιωτικό μέρος. Έχω αναλάβει περισσότερο την οργάνωση και παραγωγή του όλου πρότζεκτ καθώς και τον συντονισμό της ομάδας. Έχω επίσης ένα μεγάλο “μερίδιο ευθύνης” τόσο στην μετάφραση στα
Γαλλικά όσο και στην ηχογράφηση των κειμένων στα Ελληνικά, δανείζοντας την φωνή μου, ενώ θα συμμετέχω στα εγκαίνια με ένα σύγχρονο Performance με τίτλο «Κατεψυγμένα κρέατα», το κείμενο του οποίου υπογράφει ο Κώστας Μαννούρης. Να πούμε ότι η εν λόγω Performance θα παρουσιαστεί μόνο κατά την μέρα των εγκαινίων στο Παρίσι και στην Κύπρο, αν βέβαια οι συνθήκες το επιτρέψουν. Όσο αφορά την πραγματοποίηση των εγγραφών,δεν ήταν εύκολο μέσα σε αυτή την έκρυθμη κατάσταση να βρεθεί ηθοποιός και στούντιο για να
γίνουν οι ηχογραφήσεις.
Ωστόσο, τόσο ο επαγγελματισμός του αγαπητού Λάμπρου Τακλή, που έκανε όλη την ηχογράφηση στο στούντιο του, καθώς και την επεξεργασία ήχου με άψογο αποτέλεσμα, όσο και η δοτικότητα του Γάλλου ταλαντούχου ηθοποιού και σκηνοθέτη Sébastien Corona, που
ακολούθησε τις οδηγίες μου με ιδιαίτερη προσήλωση, έφεραν πιστεύω το ποθητό αποτέλεσμα το οποίο πιστεύουμε θα απολαύσει ο επισκέπτης.
Θα ήθελα να μου πείτε τα συναισθήματα σας όταν δημιουργούσατε κάτω από συνθήκες κορωνοϊου. Πως είναι να ετοιμάζει κανείς έκθεση όταν η αβεβαιότητα της πανδημίας κυριαρχεί γύρω μας;
ΛΙΑ: Ήταν πολύ δύσκολα. Η έκθεση αυτή είχε μια ιδιαιτερότητα που ήταν η εξής: λόγω του ότι ήταν πολυσύνθετη εργασία, έπρεπε να παραμείνω περισσότερο χρόνο στο Παρίσι. Υπολόγιζα ότι θα πήγαινοερχόμουν Κύπρο για να μπορώ να επιβλέπω τους μαθητές μου στο εργαστήρι
ζωγραφικής, αλλά όλα αυτά δεν έγιναν. Μπαίναμε όλοι στα λοκ-νταουν αναβαλλόταν η έκθεση, έκλεινε και άνοιγε η σχολή, βλέπαμε έναν ολόκληρο κοινωνικό ιστό να καταρρέει και να αποσυντίθεται μέρα με τη μέρα χωρίς να υπάρχει κάποιος ορίζοντας ελπίδας.
Περάσαμε όλα τα ακραία συναισθήματα όπως και όλος ο κόσμος άλλωστε, τον φόβο, τον πανικό, ακόμα και την απελπισία. Μέσα σε όλα αυτά το χειρότερο ήταν η έγνοια για τη δουλειά μας που έχει κτυπηθεί πολύ ως τομέας.
Είχαμε μαζί με όλα αυτά, να αντιμετωπίσουμε και κάποιες αντιξοότητες στην προσωπική μας ζωή, δυσάρεστες, που πραγματικά συνέβαλαν πολύ αρνητικά σε όλο αυτό δημιούργόντας μας τεράστιες επιπλοκές.
Ωστόσο, σε κάποια στιγμή, κατάλαβα ότι αυτές όλες οι εμπειρίες είναι η ίδια η ζωή, είναι η πρώτη ύλη για τον δημιουργό.
Πρέπει να συμβεί η ζωή για να συμβεί η τέχνη.
Είναι τελικά η τέχνη μια σανίδα σωτηρίας για τις ψυχές μας που βουλιάζουν στο μαύρο της εποχής;
ΣΩΤΟΣ: Είναι μια παρηγοριά σίγουρα, όταν το βλέπεις από την οπτική γωνία του κοινού. Από την μερία όμως του επαγγελματία, που είναι η επιβίωση του, είναι πολύ πιο σοβαρό, ιδιαίτερα την περίοδο της κρίσης που τίθεται πια θέμα επιβίωσης. Μια από τις ιδιότητες της τέχνης είναι και η αλλοίωση του πραγματικού χρόνου. Πολλές φορές αισθανόμαστε ότι ο χρόνος περνάει αλλιώς όταν εργαζόμαστε, όταν βλέπουμε μια παράσταση, ένα κινηματογραφικό έργο
ή όταν επισκεπτόμαστε ένα μουσείο ή όταν ακούμε ένα αγαπημένο μουσικό κομμάτι.
Η Πανδημία έθεσε ένα ερώτημα, αυτό της σωστής διαχείρισης του χρόνου. Ευτυχώς είχα την δυνατότητα να δουλεύω εν καιρώ εγκλεισμού.
Ωστόσο, για να απαντήσω στο ερώτημα σας, φαίνεται, εκ των πραγμάτων, ότι η Τέχνη μας βοηθά να δούμε την ιστορία του ανθρώπου διαχρονικά και να συνειδητοποιήσουμε ότι ποτέ η ζωή δεν ήταν εύκολη, πάντα υπήρχαν δυσκολίες.
Η τέχνη ήταν πάντα παρούσα στην πορεία του ανθρώπου ως, καταγραφέας της κάθε εποχής, των καταστάσεων, ως παραμυθία, ως όπλο για αντίσταση, ως εργαλείο για σκέψη.
Προφανώς, αφ εαυτής δεν σώζει ως δια μαγείας αλλά σίγουρα βελτιώνει την ποιότητα της ζωής μας. Ωστόσο για να συμβεί αυτό πρέπει συναινέσουμε με τις πράξεις μας και μείς. Εξάλλου όπως λέει στο κείμενο του Performance ο Κώστας Μαννούρης “η ιερότερη Τέχνη είναι η Ζωή”.
Πώς είναι το Παρίσι σήμερα ενάμιση χρόνο μετά τη πανδημία;
ΣΩΤΟΣ: Τα πράγματα είναι ακόμα μουδιασμένα. Δεν θα έλεγα ότι φτάσαμε στο μετά την Πανδημία ακόμα, δυστυχώς. Ο Πολιτισμός, κύρια πηγή εισοδημάτων για τους Γάλλους και ειδικά για την πρωτεύουσα, έχει κτυπηθεί ιδιαίτερα και αυτό επηρέασε αναπόφευκτα κάθε πτυχή της
ζωής, κοινωνική και οικονομική. To Λούβρο κλειστό, το Pompidou ανακαινίζεται, η Comedie Francaise στο ρελαντί με επαναλήψεις παραστάσεων ρεπερτορίου, τo Festival d’Avignon κουτσουρεμένο. Σε προσωπικό επίπεδο δεν έχω μπορέσει να έρθω σε επαφή όσο θα
ήθελα με το θεατρικό γίγνεσθαι, αφού κανένας σχεδόν δεν δουλεύει και όλοι ψάχνουν δουλειές εκτός Θεάτρου για να επιβιώσουν. Και γώ αναγκάστηκα να δουλέψω για πρώτη φορά στη ζωή μου εκτός θεάτρου. Όλα αυτά δεν είναι αισιόδοξα μηνύματα.
Ωστόσο, το κράτος καταβάλλει τεράστιες προσπάθειες να εκμεταλλευτεί θετικά αυτή την κρίση κάνοντας ανακαινίσεις κάποιων χώρων, που λόγω υψηλής επισκεψιμότητας θα ήταν πολύ δύσκολο πριν δύο χρόνια. Εξ άλλου , ήδη ξεκίνησε η προετοιμασία των Ολυμπιακών Αγώνων του 2024.
Όπως βλέπετε, υπάρχουν πολλές ευαίσθητες ισορροπίες που πρέπει να κρατηθούν από πλευράς κράτους και δεν είναι απλό.
Ας ευχηθούμε να μιλάμε σύντομα για μετα-Covid περίοδο.
Έχω διαβάσει στο Δελτίο Τύπου της έκθεσης ότι η έκθεση «επιδιώκει να αναδείξει τα οφέλη από αυτό το γόνιμο διάλογο μεταξύ διαφορετικών μορφών τέχνης που και οι δύο ενδιαφέρονται για την ανθρώπινη κατάσταση». Κρατάω δυο λέξεις: «γόνιμος διάλογος» και ρωτώ: Μήπως τελικά αυτός είναι κι ο σκοπός κάθε τέχνης; Ο γόνιμος διάλογος καλλιτεχνη-θεατη;
ΛΙΑ: Ίσως να είναι και αυτός ένας από τους σκοπούς της Τέχνης.Η τέχνη είναι ένα δώρο στον άνθρωπο, μια δυνατότητα προσομοίωσης της ζωής. Είναι ένας χώρος όπου μπορεί η ανθρωπότητα να ονειρευτεί μια άλλη πραγματικότητα,καλύτερη. Κάνει πρόβες, προτείνει σχήματα ζωής, δοκιμάζει ιδέες και λύσεις πριν τις εφαρμόσει. Μέσα από αυτό το
πρίσμα, πιστεύω ότι όντως είναι ένα χρήσιμο εργαλείο για την διεξαγωγή γόνιμων διαλόγων, αφού η τέχνη θέτει ερωτήματα και αφήνει την ίδια τη ζωή να τα απαντήσει.
Πόσο άναγκη έχουμε τους γόνιμους διαλόγους σε περίεργες εποχές σαν αυτή που διανύουμε;
ΛΙΑ: Βιώνουμε καθημερινά τις επιπτώσεις της αμέλειας του ανθρώπου πάνω στον πλανήτη καθώς και την καταπίεση καθεστώτων τυραννικών εξαιτίας ακριβώς της απαγόρευσης ενός διαλόγου που είναι ανθρώπινο θεμελιώδες δικαίωμα. Ο Άνθρωπος έχει ευθύνη για ότι συμβαίνει στον πλανήτη ως νοήμον ον. Γι’ αυτό επιμένουμε στο ανθρώπινο πρόσωπο με την έκθεση
ΠΡΟΣΩΠΑ/Ηands-free. Το hands-free έχει διπλή έννοια, αφενός είναι η τεχνολογία, αφού για την
ακρόαση των ηχογραφημένων κειμένων ο επισκέπτης πρέπει να φέρει μαζί του τα ακουστικά του τηλεφώνου του και αφετέρου είναι ειρωνικό, με την έννοια ότι δεν πρέπει να μας ξεφύγει ο έλεγχος των πραγμάτων, γιατί ένας κόσμος που οδεύει σε hands-free mode μάλλον οδεύει προς
την αυτοκαταστροφή. Ας το απευχηθούμε.
Κλείνοντας ευχαριστούμε το SkalaTimes για το ενδιαφέρον.
————————————————————————————————–
Περισσότερα για την έκθεση:
Εγκαίνια 9 Σεπτέμβρη 19:00 στο Maison de la Grèce (9 rue Mesnil, 75116, PARIS)
Τα εγκαίνια θα προλογίσει ο Αξιότιμος Πρέσβης της Κυπριακής Πρεσβείας στο Παρίσι κ. Γιώργος Σιακαλλής καθώς και ο Πρόεδρος της Κυπριακής Κοινότητας στο Παρίσι κ. Ευαγόρας Μαυρομμάτης και η πρόεδρος της Ελληνικής Κοινότητας κα. Σέτα Θεοδωρίδου.
Διάρκεια έκθεσης: 9-24 Σεπτεμβρίου
Ώρες επισκέψεων:18:30-20:30
Επικοινωνία:
Κύπρος: 00357 96 51 02 61
και για Γαλλία: 0033 7 78202830
Εmail: katoikonan@gmail.com
Η Έκθεση θα μεταφερθεί τον Νοέμβριο και στην Κύπρο, Γκαλερί Marginalia, Λευκωσία από 5-30 Νοεμβρίου.
