Γράφει η Στέλλα Σαββίδου
Ένας άνθρωπος που του χαρίστηκε μια προνομιούχα θέση στη δίκη μου καρδιά, που κατάφερε να γίνει μονιμος κατοικος μέσα στη ψυχή, αυτός ο άνθρωπος μια μέρα ξαφνικα και τυχαία ανάφερε τη λέξη ΟΥΤΟΠΙΑ…..
Μια λέξη που εδω και χρόνια ξεχασα ότι υπήρχε,ισως επειδη για μένα βιωνοντας την μεσήλικη εφηβεία ,η ουτοπία έχει εξαφανιστεί από το λεξιλόγιο μου.
Στριφογυριζα τη λέξη συνεχώς στο μυαλό μου, έτσι έμαθα, να αναλύω τα πάντα…. Ξαφνικά θυμήθηκα ένα χώρο στη παλιά Λευκωσία,που ονομάζεται ΟΥΤΟΠΙΑ ,όπου οι άνθρωποι μαζεύονται για να ονειρευτούν,να γευτούν ένα κομμάτι της απέναντι όχθης ,να απλώσουν το χέρι στον ήλιο , κοιτάζοντας τον κατάματα χωρίς να φοβούνται να τυφλωθούν. Ένα κόσμο που μόνο οι ποιητές ,οι ζωγράφοι και οι μουσικοί, “οι εναλλακτικοι” (όπως θα τους ονόμαζαν),κατάφεραν να κατανοήσουν…..επειδή αυτοί είχαν το σθένος να κολυμπήσουν προς τα εσω,να φωτίσουν και προπαντός να αμφισβητήσουν τις γωνιές αυτές της ψυχής τους,με τη δύναμη των τάλαντων που οι υπόλοιποι αδυνατούμε καν να δούμε από κοντά.
Με προβλημάτισε η σημασία της λεξης και όπως πάντα με μια αδικαιολόγητη ανησυχία,άρχισε ο έντονος εσωτερικός διάλογος,σε μια προσπάθεια αποκωδικοποίησης.
Μπορει να υπάρξει μία ιδανικη κοινωνία όπου όλα λειτουργούν αλάνθαστα;
Ιδανικες σχεσεις, φιλικές ερωτικες,οικογενειακές;
Ποια είναι για μένα η προσωπική ολοδικια μου ουτοπία,τι είναι αυτό που δεν μπορω να αγγίξω με τη ψυχή,το πνεύμα και τα συναισθήματα;
Τι είναι το όριο στο όνειρο;
Ποσό αυτό το όνειρο μπορεί να ενσωματωθεί στη καθημερινή μας πραγματικοτητα, χωρίς να μας στιγματίσουν ως τρελούς;
Καθώς βασάνιζα έντονα το μυαλό μου,ενοιωσα ότι η ΟΥΤΟΠΙΑ ήταν τελικά η δίκη μου στάση ζωής, όπου το ανέφικτο γινόταν εφικτό ,το αδύνατο δυνατό,η κόλαση παράδεισος η ψευδαίσθηση πραγματικοτητα.
Δεν υπήρξε ποτέ το άπιαστο, αφού η κάθε στιγμή μετατρεπόταν σε ελπίδα και ο κάθε αγνωστος άνθρωπος σε αρωγό θεϊκής χαρας απεσταλμενος να δημιουργήσει το δικό του χώρο στο παζλ της ζωης.
Αυτος ήταν εκεί,καποιοι από εμάς τον ονομάζουν Θεάνθρωπο,καποιοι ζωή,οδηγώντας με στην ολοδικη μου ΟΥΤΟΠΙΑ, δείχνοντας μου πως να μετατρέπομαι με μαγικό τρόπο σε ένα ερασιτέχνη δημιουργό, ουτοπικών στιγμών, ουτοπικών καταστασεων, ουτοπικών συναισθημάτων, διαβεβαιώνοντας με ότι αυτό μπορεί να γίνει και ότι η ΟΥΤΟΠΙΑ είναι απλά ένα άλλος τρόπος θέασης του μυστηρίου της ζωής και του θανάτου!
