Του Κυριάκου Μπαρρή
Επίτιμος Πρόεδρος Συνδέσμου Ελλήνων Διευθυντών Μ. Εκπαίδευσης Κύπρου
Δεν είναι η πρώτη φορά που υποστηρίζω ότι σ’ αυτό τον τόπο, πρωτίστως μας λείπει η Παιδεία και ο Πολιτισμός. Δεν το περίμενα όμως ότι αυτό θα το επιβεβαίωνε με τις πράξεις και τις αποφάσεις του, το Υπ. Παιδείας και Πολιτισμού, ακυρώνοντας το όνομα του και την κατεύθυνση που πρέπει να έχει. Αυτό με απογοήτευσε.
Ξαφνικά λοιπόν αποστέλλεται επείγουσα οδηγία στα Σχολεία να αφαιρεθεί σελίδα από το βιβλίο των Αγγλικών στην οποία υπάρχει αναφορά στον Κεμάλ Ατατούρκ και που περιέχει ανακριβή στοιχεία κάτι που ενδεχομένως θα «δηλητηριάσει» τα παιδιά μας που θα το διαβάσουν.
Κανένας από μας δεν έχει λόγους να υπερασπίζεται τον Κεμάλ. Κανένας από μας που κατέχει στοιχειωδώς την Ιστορία, δεν αγνοεί και δεν καταδικάζει τις πολιτικές και τις πράξεις του Κεμάλ ιδιαίτερα αυτές που αφορούν τις γενοκτονίες κατά των Ελλήνων, των Ποντίων και των Αρμενίων. Αυτό είναι δεδομένο. Εκείνο που κρίνεται είναι αν αυτός είναι ο σωστός τρόπος αντίδρασης σε ένα δημοκρατικό, ευνομούμενο ευρωπαϊκό κράτος δικαίου και πολιτισμού. Αν αυτός είναι ο τρόπος, προς τι οι αντιδράσεις μας έναντι της Τουρκίας και του παράνομου κατοχικού καθεστώτος που εργολαβικά αφαιρούν σελίδες που τους ενοχλούν πριν να παραδώσουν τα βιβλία που ως πολιτεία στέλνουμε για τα παιδιά του κατεχόμενου Γυμνασίου Ριζοκαρπάσου;
Πέραν αυτού, ποιος παράγγειλε το βιβλίο, ποιοι έπρεπε να το δουν και να κρίνουν την καταλληλόλητά του.
Αυτό που έγινε ήταν η χειρότερη επιλογή. Δεν αφαιρούνται ούτε σχίζονται σελίδες σήμερα, δεν πετάγονται βιβλία στην πυρά εκτός αν εξακολουθούμε ακόμα να ζούμε στο Μεσαίωνα ή αν ζούμε σε κράτη υπανάπτυκτα, δικτατορικά και φασιστικά, κάτι που ασφαλώς δεν ισχύει για μας.
Πέραν του βιβλίου, στη λειτουργία της διδασκαλίας και της καθοδήγησης των νέων υπάρχει και ο δάσκαλος, ο ικανός εκπαιδευτικός που θα χειριστεί όπως πρέπει το διδακτικό υλικό.
Δεν έχουμε διακηρύξει τόσες φορές ότι στόχος σήμερα είναι η ανάπτυξη της κριτικής σκέψης των παιδιών; Πώς θα γίνει αυτό αν δεν τους ενθαρρύνουμε να διαβάσουν τα πάντα, να τα κρίνουν και να καταλήξουν στην δική τους τεκμηριωμένη θέση; Γιατί λοιπόν τόσος φόβος; Δεν είναι δουλειά των εκπαιδευτικών ν’ ανοίγουν το κεφάλι των μαθητών και να τους βάζουν μέσα εκείνο που οι ίδιοι θέλουν αφού πρώτα το λογοκρίνουν. Δουλειά τους είναι να τους μάθουν να μελετούν τα πάντα, να ερευνούν τις πηγές, να καταλήγουν στις δικές τους θέσεις και ν’αναπτύξουν κριτική σκέψη για όλα. Θα κατανοήσουν για παράδειγμα καλύτερα τις αρχές και αξίες της Χριστιανικής πίστης και θρησκείας αν ο σωστός θεολόγος τους συμβουλεύσει να μελετήσουν και ανάλογα αποσπάσματα από το «Κοράνι». Δεν θα πάθουν τίποτα, αντίθετα θα ωφεληθούν.
Το τραγικό είναι ότι οι λειτουργοί του Υπ. Παιδείας έπρεπε να τα ξέρουν αυτά για να μη προχωρούν πανικόβλητοι σε σπασμωδικές κινήσεις που μας εκθέτουν ως κοινωνία.
Το έχω γράψει πολλές φορές. Το Υπ. Παιδείας πρέπει να εμπιστευθεί τους εκπαιδευτικούς που στην πλειοψηφία τους είναι εξαίρετοι και να μην τους κρατάει συνέχεια από το χέρι. Να δείξει εμπιστοσύνη, να σεβαστεί και να δώσει εξουσίες στους δυστυχείς Διευθυντές που τους έχει φλομώσει με εγκύκλιους ακόμα και για αυτονόητα και επουσιώδη θέματα. Αφού στις Σχολικές Μονάδες θα έπαιζαν τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη στα διαλείμματα, υπήρχε λόγος να τους καθορίσουν και να τους επιβάλουν πόσα και ποια τραγούδια θα βάλουν; Δεν είναι ικανοί οι Διευθυντές να επιλέξουν από ένα τόσο μεγάλο αριθμό σπουδαίων τραγουδιών από ένα Οικουμενικό συνθέτη;
Γιατί δεν μπορούμε να ξεφύγουμε απ’ όλα αυτά, γιατί τόσος συγκεντρωτισμός, γιατί τόση φοβία, γιατί τόση δουλοπρέπεια, γιατί τόση σιωπή και βουβαμάρα από τον Συνδεσμο Διευθυντών; Πως θα αλλάξουμε το πράγματα όταν κανένας δε μιλά, κανένας δεν αντιδρά;
Γράφοντας όλα αυτά και καταθέτοντας τις απόψεις μου δεν σημαίνει ότι αισιοδοξώ ότι κάποιοι θα ακούσουν και κάτι θ’ αλλάξει. Ίσως όμως σπρώξω σε προβληματισμό την ευρύτερη κοινωνία ή έστω κάποιους. Όσες όμως αντιδράσεις κι αν υπάρξουν είμαι απόλυτα βέβαιος ότι το πρόβλημα το έχει το αρμόδιο Υπουργείο που το ίδιο πρέπει ν’ αλλάξει. Επιτέλους ν’ ανταποκριθεί στον τίτλο που έχει, να πάψει να είναι απλά παρατηρητής-επιθεωρητής εκπαιδευτικών διαδικασιών και λειτουργίας σχολείων και να προσπαθήσει να γίνει επιτέλους Υπουργείο Παιδείας και Πολιτισμού αυτής της πολιτείας και της κοινωνίας. Αυτό είναι που μας λείπει.
