SkalaTimes Team
Πέρασαν οκτώ χρόνια από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, ήταν 18 Σεπτεμβρίου 2013 όταν μέλη του ναζιστικού μοφώματος, της Χρυσής Αυγής, δολοφόνησαν τον αντιφασίστα Παύλο. Ξέρετε, εκείνου του ναζιστικού μορφώματος που είχε φορέσει τον μανδύα του “κόμματος” και κατάφερε να μπει στην Βουλή των Ελλήνων.
Η θυσία του Παύλου δεν πήγε χαμένη, ήταν το κερασάκι στην τούρτα που ξεσκέπασε το τερατώδες πρόσωπο της Χρυσής Αυγής, όσοι εθελοτυφλούσαν και “δεν καταλάβαιναν” τι κοινό έχουν τα “καλά παιδιά” με τον ναζισμό, λες και δεν το έλεγαν ξεκάθαρα, είδαν το τέρας στη δολοφονία του Παύλου και στο γεμάτο πόνο πρόσωπο της μάνας του, της Μάγδας.
Όσοι αδιαφορούσαν όταν η Χρυσή Αυγή έμπαινε στη βουλή των Ελλήνων και έλεγαν “ναι αλλά….” κοίταξαν τα χέρια τους εκείνο το βράδυ της 18ης Σεπτεμβρίου για να δουν αν είχαν σταγόνες αίμα, απ’ το θάνατο του Παύλου.
Πέρασαν οκτώ χρόνια, οι φασίστες, οι νεοναζιστές, μπήκαν στην φυλακή, τα στελέχη της Χρυσής Αυγής μπήκαν στην φυλακή και η χρυσή αυγή πήρε επίσημα και με τον νόμο, τον τίτλο που της άξιζε: εγκληματική οργάνωση.
Νικήσαμε τον φασισμό; Όχι. Οι οπαδοί της χρυσής αυγής βρίσκονται ανάμεσα μας, με κουστούμια, στις γειτονιές, σε θέσεις σημαντικές, (ξέρετε σε ποιες θέσεις) και καραδοκούν για νεκρανάσταση του ναζισμού.
Μόνο που δεν υπάρχουν πλέον δικαιολογίες! Το αίμα του Παύλου, είναι πιο δυνατό από τα λόγια που λένε “τα καλά παιδιά”, το αίμα του Παύλου είναι στα χέρια όσων ακόμη “δεν κατάλαβαν” τι είναι τα ναζιστικά μορφώματα.
Κι αν κάποτε δίναμε συγχωροχάρτια γιατί κάποιος δεν γνώριζε την ιστορία του Β Παγκοσμίου πολέμου, τα ολοκαυτώματα, το Άουσβιτς, τον Χίτλερ, τώρα δεν υπάρχουν περιθώρια για συγχωροχάρτια, ο Παύλος ήταν δίπλα μας, στην γειτονική Ελλάδα, και ήταν σαν χθες που τον δολοφόνησαν!
Καμιά ανοχή, κανένα “αλλά”, κανένα “μα οι δικοί μας είναι αλλιώς”, ο ναζισμός έχει ένα μόνο πρόσωπο και οι ακόλουθοι του νανουρίζονται με τα ίδια απάνθρωπα ιδεώδη.
Πριν ένα χρόνο, εφτά χρόνια μετά το θάνατο του Παύλου, στις 7 Οκτωβρίου 2020, η ελληνική Δικαιοσύνη χαρακτήρισε επίσημα την Χρυσή Αυγή “εγκληματική οργάνωση”. Γύρω στους 20.000 πολίτες, ήταν συγκεντρωμένοι έξω από το Εφετείο και όταν άκουσαν την απόφαση ξέσπασαν σε ζητωκραυγές, χειροκροτήματα και ιαχές.
Δεν ήταν μόνο μια νίκη της Μάγδας και δικαίωση για τον γιο της. Ήταν μια επιβεβαίωση πως στην μάχη Φασισμού και Ανθρωπιάς θα νικά πάντα ο Άνθρωπος, όσους νεκρούς κι αν μετράμε.
Ήταν όμως και μια δικαίωση για όλα τα θύματα των νεοναζί που τους έβλεπαν να φορούν κουστούμια και να έχουν θέση μέσα στην Βουλή! Ήταν δικαίωση για τους Αιγύπτιους αλιεργάτες, για τα μέλη του ΠΑΜΕ, για τους δεκάδες ανθρώπους που υπέστησαν ρατσιστική βία.
Ήταν φυσικά και δικαίωση για την οικογένεια του Σαχζάτ Λουκμάν (Shehzad Luqman), του 27χρονου άνδρα πακιστανικής καταγωγής, ο οποίος δολοφονήθηκε από μέλη της Χρυσής Αυγής τα ξημερώματα της 17ης Ιανουαρίου 2013 στα Πετράλωνα, στην Αθήνα.
Για τη δολοφονία κατηγορήθηκαν ο 29χρονος πυροσβέστης Χρήστος Στεργιόπουλος και ο 25χρονος Διονύσης Λιακόπουλος, οι οποίοι επιβαίνοντας σε δίκυκλο και οπλισμένοι με πτυσσόμενα μαχαίρια επιτέθηκαν και σκότωσαν τον Λουκμάν ενώ εκείνος πήγαινε με το ποδήλατο στη δουλειά του στη λαϊκή.
Η δίκη για τον Λουκμαν σε πρώτο βαθμό έληξε στις 15 Απριλίου 2014, με την καταδίκη τους σε ισόβια χωρίς ελαφρυντικά για ανθρωποκτονία εκ προθέσεως, οπλοφορία, οπλοχρησία και οπλοκατοχή. Οι ίδιοι ισχυρίστηκαν ότι του επιτέθηκαν «για ασήμαντη αφορμή» επειδή «τους έκοψε τον δρόμο με το ποδήλατο».
Μετά τη δολοφονία του 27χρονου Λουκμάν ο πρόεδρος της Πακιστανικής Κοινότητας Ελλάδος Τζαβέντ Ασλάμ κατηγόρησε τη Χρυσή Αυγή για έξι ή εφτά δολοφονίες και δεκάδες επιθέσεις για τις οποίες όμως δεν είχε γίνει δίωξη, ενώ ο επίτροπος του Συμβουλίου της Ευρώπης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα Νιλς Μούιζνιεκς επισήμανε την ολιγωρία στην αντιμετώπιση της ρατσιστικής βίας και της εγκληματικής δράσης της Χρυσής Αυγής. Υπήρξαν κάποιες θετικές εξελίξεις, όπως η σύσταση Τμήματος Αντιμετώπισης Ρατσιστικής Βίας στην ΕΛ.ΑΣ. και η ενεργοποίηση ενός αριθμού για καταγγελίες επιθέσεων εναντίον μεταναστών (11414).
Η δίκη, για τη δολοφονία του 27χρονου, σε δεύτερο βαθμό έληξε στις 6 Μαΐου 2019 με την καταδίκη των κατηγορουμένων σε κάθειρξη 21 ετών και 5 μηνών έκαστος. Η έδρα απέρριψε το αίτημα της υπεράσπισης για μετατροπή της κατηγορίας της ανθρωποκτονίας από πρόθεση σε θανατηφόρα σωματική βλάβη ή σε επικίνδυνη σωματική βλάβη. Απορρίφθηκαν επίσης τα ελαφρυντικά του πρότερου έντιμου βίου και της ειλικρινούς μεταμέλειας, αναγνωρίστηκε όμως το ελαφρυντικό της καλής συμπεριφοράς μετά την τέλεση της πράξης.
Το σημαντικότερο όμως είναι ότι παρόλο που στο κατηγορητήριο της δίκης του Λουκμάν δεν είχε συμπεριληφθεί το ρατσιστικό κίνητρο των δραστών, ήταν η πρώτη φορά, το 2014, που το δικαστήριο το αναγνώριζε σε τελεσίδικη ελληνική απόφαση σε έγκλημα κατά ζωής, δημιουργώντας έτσι δικαστικό προηγούμενο. Συγκεκριμένα, το δικαστήριο έκρινε ότι οι δράστες είχαν αποφασίσει να βγουν και να σκοτώσουν πριν από τη συνάντηση με το θύμα, το οποίο επέλεξαν λόγω της καταγωγής του και χωρίς να προηγηθεί κάποια συμπλοκή.
