Γράφει η Ελίνα Λούκας
Μια φορά και ένα καιρό ζούσε στην ακρη της γης ένα κορίτσι που το λέγανε Οριάνα… Η Χρυσόμαλλη Οριάνα… ήταν φτιαγμένη από αστερόσκονη και η ψυχή της είχε το σχήμα της αγάπης!
Όταν ήταν χαρούμενη έλαμπε σαν αστέρι και χόρευε μαζί της όλη η πλάση στο άκουσμα του χαμόγελου της! Οριάναααα… κελαήδούσαν τα πουλιά και ο απόηχος ακουγόταν στα πέρατα του κόσμου… Τα λιβάδια ανάσαιναν, οι πεταλούδες αναγενιόντουσαν και η φύση όλη έδινε το άρωμα της ανώθευτο στον γήινο αυτό κόσμο.
Ζούσε όλη τη μαγεία που ξεχείλιζε η αγνή της καρδιά και την μοιραζόταν με όλα τα δημιουργήματα, της ζωής αυτής!
Ήταν φτιαγμένη για άλλο ουρανό, αλλά ήταν εδώ για να δίνει στην ανθρωπότητα αυτή την νότα της ανώτερης συχνότητας που θα ανέβαζε μεσα από την αύρα της, τις δονήσεις των γύρω της και στη γλυκιά όψη του προσώπου της, διαγραφόταν η σκέψη ενός καλύτερου αύριο…
Ενα βράδυ, αυτό το μοιραίο βράδυ που η ενέργεια της γης είχε μια αλλιώτικη αίσθηση, μια αόρατη ανάσα θρήνου σε διαπερνούσε και το φεγγάρι δεν είχε αυτό το πορφυρό έντονο χρώμα… Τα αστέρια δεν φώτιζαν πια τον ουρανό της… ήταν εκείνο το βράδυ που κανείς δεν την είχε ξαναδεί και που επικρατούσε παντού μια ανήσυχη ησυχία!
Η πλάση διαισθανόταν, την συμπονούσε, το μαράζι εξαπλωνόταν… η ζωή την έφερε αντιμέτωπη με την πιο αλλοπρόσαλη δοκιμασία, ούτε η ίδια ήξερε πώς να αντέξει το σφοδρό χτύπημα της απώλειας!
Αλλά δεν είναι μόνο ο χαμός, δεν είναι μόνο η συνήθεια του να μην έχεις πια τους ανθρώπους σου κοντά, αλλά πώς τα γεγονότα ανεβάζουν σταδιακά την συχνότητα του πόνου και πρέπει τώρα το εύθραστο σύστημα σου να αλλάξει μορφή για να μπορέσει να διαχειριστεί όλο αυτό
που συμβαίνει!
Η ψυχρή δοκιμασία του θρήνου, σε τσακίζει στο πέρασμα της, στην παρουσία του θανάτου, στην φοβερή αυτή στιγμή που εξαφανίζονται όλες οι αναμνήσεις των δικών σου ανθρώπων και που ήρθε η ώρα να αντιμετωπίσεις μία πραγματικότητα «άλογη» και βαθυστόχαστη για
τα ανθρώπινα δεδομένα… «Θέλει Αγάπη ο θρήνος Οριάνα», ακούγεται μια φωνή στο βάθος του ορίζοντα.
Και βλέπει το ηλιοβασίλεμα να παίρνει το χρώμα της φωτιάς και να αναδύονται μέσα από αυτό χαμογελαστοί, ο αδερφός, η μάνα και ο πατέρας της!
«Μην κλαις Οριάνα, γιατί την γη και τον ουρανό τα ενώνει η σκάλα της Αγάπης και της Ανάμνησης… Πάντα εκεί θα είμαστε, δίπλα σου, μέσα στην καρδιά σου, στις σκέψεις του μυαλού σου! Σε άλλη μορφή, αλλά πάντα θα μας διαισθάνεσαι κοντα σου! Βλέπεις, ακόμα και ο θρήνος έχει την δική του μαγεία, γιατί υπάρχει ζωή πίσω από κάθε ηλιοβασίλεμα… και εμείς θα ερχόμαστε σε όλα τα ηλιοβασιλέματα για να μας βλέπεις!»
Ένα δάκρυ κυλάει από τα μάτια της… «Άργησα να επιστρέψω, αλλά επέστρεψα…», λέει η Οριάνα… αλλαγμένη, συνειδητοποιημένη, ερχόμενη από τα πιο σκληρά βάθη του πόνου, αυτού που δεν μπορείς να εκφράσεις με λόγια, εκεί που παραλύουν όλες σου οι αισθήσεις, εκεί που
ο κόσμος δεν έχει πια καμία αξία, εκεί που η ψύχρα της στεναχώριας σπάει και το πιο δυνατό κομμάτι του εαυτού σου… εκεί ακριβώς, τη στιγμή που σου κόβεται η ανάσα, που ο αέρας που αναπνέεις δεν είναι αρκετός, εκείνη τη φοβερή στιγμή που η ματαιότητα του κόσμου τούτου
ανοίγεται διάπλατα μπροστά στα θλιμμένα σου μάτια, εκείνη την στιγμή που δεν σε νοιάζει τίποτα πια γιατί τα έχεις απομυθοποιήσει όλα… εκεί που περνά και η τελευταία σκέψη από το μυαλό… εκεί που γυρνάς το κεφάλι ψηλά και το μόνο που βλέπεις είναι η ελπίδα της ύπαρξης της ζωής κάπου σε μια άλλη διάσταση, μέσα από τα σύννεφα, πίσω από το ηλιόβασίλεμα, στην ανάδυση του ήλιου την αυγή και να υπόσχονται τα αστέρια το βράδυ να σου ρίχνουν χρυσόσκονη για να χορεύεις πια ξέγνοιαστη επάνω στο φεγγάρι, δίχως έγνοιες, δίχως πόνο, δίχως στεναγμό, μόνο αγάπη, μόνο αγάπη σου υπόσχεται, αυτό που όλοι τελικά αναζητάμε!
Θεέ μου, τί σου είναι ο άνθρωπος!
Αναρωτιέται…
Πόσο πόνο είναι φτιαγμένος να αντέχει!
Πόση θλίψη μπορούν να διαχειριστούν τα κύτταρα μας!
Ανοίγεται μία σχισμή στα ραγισμένα της οστά και μια ζεστή φλόγα της καταπραύνει παρηγορητικά την ύπαρξη της!
Η θέρμη, με αγκαλιάζει γλυκά, με τυλίγει απαλά, με χαιδεύει έτσι όπως δεν με έχει χαιδέψει ποτέ τίποτα… η αύρα της ουσίας που είναι φτιαγμένη η έννοια της Αγάπης, αυτής που ανασταίνει, επουλώνει, ανασαίνει και αναπνέει τον αέρα της αλήθειας, μιας αλήθειας που θα την
βρεις σε κάθε φλογερό ηλιοβασίλεμα!
«Σας Αγαπώ», τους ψιθυρίζει η Οριάνα και το ηλιοβασίλεμα χάνεται….
Y.Γ Εις μνήμην των δικών μου ανθρώπων. ❤️❤️❤️
