Το λεξικό δίπλα απο τη λέξη πολιτικός επεξηγεί πως “πολιτικός είναι ο άνθρωπος ο οποίος ασχολείται με την πολιτική”. Ο ευρωβουλευτής Γιώργος Γεωργίου δεν είναι απλά ένας άνθρωπος που ασχολείται με την πολιτική, έιναι ένας σπουδαίος εκπαιδευτικός που κατάφερε να οδηγήσει αρκετούς νέους σε μια διαδρομή μέσα απο την οποία έμαθαν να μην έιναι παθητικά όντα και να διαθέτουν κριτική σκέψη.
Είναι ένας “μαχητής”, ένας άνθρωπος με ήθος αρχές και αξίες που ενώ μπήκε στο χώρο της πολιτικής την ώρα της μεγάλης απαξίωσης των πολιτικών, αυτός κατάφερε ν’αγαπηθεί και να εκτιμηθεί απο μια μεγάλη μερίδα πολιτών, ομολογουμένως όχι μόνο του κόμματος του.
Με αφορμή τους αγώνες που δίνει καθημερινά στην Ευρωβουλή, τους νόμους που μαζί με το κόμμα του κατέθέσαν ή τροποποιήσαν βοηθώντας συνανθρώπους μας σε ατομικό επίπεδο αλλά και κοινωνικές ομάδες, το διαδικτυακό περιοδικό μας, skalatimes, μίλησε μαζί του, μίλησε με τον πρώην Βουλευτή Λάρνακας και νυν Ευρωβουλευτή. Για μένα ήταν μια ιδιαίτερη συνέντευξη, αφού ήμουν από τις τυχερές που έτυχε να τον είχα κάποτε καθηγητή μου.
Στέλλα Παπά
Εκπαιδευτικός, Βουλευτής, Ευρωβουλευτής… τρείς θέσεις με πολύ διαφορετικά καθήκοντα και ευθύνες. Ποιο από τα τρία νιώθετε ότι σας ταιριάζει πιο πολύ;
Ο «Δάσκαλος» με την αρχέτυπη έννοια… Γιατί αυτό πρέπει να είναι ο εκπαιδευτικός. Αν έχω δώσει κάτι τις στην κοινωνία ως αντίδωρο για τη ζωή που μου χαρίστηκε, είναι μέσα από τη μεγάλη διαδρομή μου σε όλα τα στάδια της εκπαίδευσης. Για τα άλλα δύο δεν νομίζω να φάνηκα και πολύ τυχερός. Μπήκα στην ενεργό πολιτική στη χειρότερή της ώρα. Την ώρα της μεγάλης απαξίωσης της πολιτικής και των πολιτικών… Στην πιο άσχημη περίοδο για τον τόπο και την κοινωνία μας Πέρα από τις γνώσεις και τις πληροφορίες , που είναι διάχυτες κατά εκατομμύρια και εύκολα προσβάσιμες στις μέρες μας, το μεγάλο διακύβευμα για ένα εκπαιδευτικό είναι να κτίσει μια «ερωτική» σχέση με το λειτούργημά του. Να αγαπήσει τα παιδιά ως δικά του, να γαλουχήσει χαρακτήρες, να σμιλέψει την ψυχή τους. Να ταυτιστεί με τις έγνοιες και τους προβληματισμούς τους. Να αναδείξει τις δυνατότητές τους. Να νιώθει πως απέτυχε, αν
έστω κι ένας μαθητής του δεν κατάφερε να ορθοποδήσει. Κι όταν φύγει και τον συναντούν στο δρόμο, μεγάλοι πια οι μαθητές του μαζί με τα παιδιά τους, να μην αποστρέφουν το βλέμμα… «Αυτός ήταν ο δάσκαλός μου…», να λένε. Η μεγαλύτερη καταξίωση…
Ως Βουλευτής και Ευρωβουλευτής κουβάλησα μαζί μου, προσπάθησα τουλάχιστον, κάποια στοιχεία από το… δασκαλιλίκι. Ήθος, ταπεινότητα, εντιμότητα και ευαισθησία απέναντι στους ανθρώπους. Μακάρι να τα κατάφερα, έστω και λίγο.
Τι σας λείπει πιο πολύ από τα σχολεία ;
Οι εξωδιδακτικές δραστηριότητες. Εκεί που μπορείς να ανιχνεύσεις, να ανακαλύψεις και να αναδείξεις τα ταλέντα και τις ξεχωριστές ικανότητες, αν είναι δυνατόν, του καθενός. Να παίξεις μπάλα με τα παιδιά ένα απόγευμα, να τους πας ένα βράδυ σε μια θεατρική παράσταση, να ομορφύνεις μαζί τους την αίθουσα διδασκαλίας ένα Σαββατιάτικο απόγευμα. Ένας επιθεωρητής, που φαίνεται κατείχε τον όρο της ενσυναίσθησης, μόλις μπήκε στην τάξη, μου είπε: «δεν χρειάζεται να δω το μάθημα, μπορούμε να φύγουμε». Ανησύχησα. Ρωτώ: «Γιατί;» Η απάντηση ήταν αφοπλιστική. «Είδα πως χαμογελάνε οι μαθητές σου…». Ξέρεις, συνηθίζω να λέω ότι εκτός από τα τρία παιδιά μου, έχω κι άλλα. Είναι οι θεατρικές παραστάσεις που ετοίμαζα με τους
μαθητές μου. Στο Γυμνάσιο Κιτίου κι αργότερα στο Λύκειο Μακαρίου στη Λάρνακα, μαζί με τα παιδιά, συμ-βιώσαμε κι αντλήσαμε λίγες στάλες από τα έργα του Μπρεχτ, του Σεφέρη, του Καμπανέλη, του Λόρκα… Μια μαγευτική διαδρομή κάθε φορά… Κάποια από εκείνα τα παιδιά, που δεν είχαν πάει ποτέ στη ζωή τους στο θέατρο, σήμερα είναι ηθοποιοί και θεατρολόγοι… Μια κοπελιά είναι Πρόεδρος της Βουλής…
Δάφνη Γκαλίτζια
Ποιό θεωρείτε το μεγαλύτερό σας επίτευγμα ως βουλευτής ή ως ευρωβουλευτής ;
Οι διαδρομές είτε στην κυπριακή βουλή είτε στις Βρυξέλλες και οι όποιες «επιτυχίες», μέσα από νομοθετικές προσπάθειες και παραμβάσεις, μπορεί να φέρουν και ένα προσωπικό στίγμα, όμως είναι αποτέλεσμα της πολιτικής και της ιδεολογίας του Κόμματος που σε ανέδειξε σε αυτό το αξίωμα. Δώσαμε αγώνες σε εποχές δύσκολες, που φαίνονταν χαμένοι κι όμως πετύχαμε αρκετά πράγματα… Καταθέσαμε νόμους και τροποποιήσαμε νομοθεσίες, βοηθώντας συνανθρώπους μας σε ατομικό επίπεδο αλλά και κοινωνικές ομάδες. Ευάλωτα στρώματα της κοινωνίας που απειλούνται από τις φιλοτραπεζικές πολιτικές της λιτότητας που εφαρμόζει η σημερινή κυβέρνηση.
Αγγίξαμε το θέμα του παιδιατρικού καρκίνου. Μιλήσαμε για τις γυναίκες και τις καταπιέσεις – διακρίσεις που υφίστανται εν μέσω της πανδημίας. Θίξαμε το θέμα της Αμμοχώστου και καυτηριάσαμε τις τουρκικές προκλήσεις στην κυπριακή ΑΟΖ.
Παρακολουθείτε τις εξελίξεις στην Κυπριακή βουλή ; Με δύο απλές κουβέντες πως θα χαρακτηρίζατε όσα γίνονται;
Παρακολουθώ ανελλιπώς τα όσα συμβαίνουν. Και σε νομοθετικό επίπεδο, εξάλλου επιβάλλεται μια ζωντανή, αμφίδρομη σχέση ανάμεσα στην κυπριακή Βουλή και το Ευρωκοινοβούλιο αλλά, δυστυχώς, και κάποιες συμπεριφορές αδιανόητες και απαράδεκτες εκ μέρους κάποιων συναδέλφων. Συμπεριφορές τριτοκοσμικές και φασίζουσες. Αλλού δεν θα γίνονταν αποδεκτές και θα αντιμετωπίζονταν δραστικότερα.
Ποια η άποψη σας για την αύξηση των ποσοστών του ακροδεξιού κόμματος της Κύπρου;
Ποτέ δεν τους φοβηθήκαμε. Με τρομάζει, όμως, πιο πολύ κι απ΄ την απάνθρωπη ιδεολογία τους, η ιστορική αμνησία όσων τους ακολουθούν. Που αποτυπώνει την πλήρη αποτυχία της Παιδείας, του εκπαιδευτικού και πολιτικού μας συστήματος.
Εγγενείς και διαχρονικές αδυναμίες και μια κουλτούρα ατιμωρησίας, που πρόσφερε γόνιμο έδαφος για την ανάπτυξη του χρυσαυγίτικου παραρτήματος στον τόπο μας. Με φοβίζει ακόμα περισσότερο η ανοχή που επιδεικνύεται εκ μέρους του κυβερνώντος ΔΗΣΥ έναντί τους και η συμπόρευση με το ΕΛΑΜ, για μικροκομματικές σκοπιμότητες, που δεν μπορεί να κρυφτεί πλέον… Αλλά και η επιτηδευμένη προσπάθεια της ακροδεξιάς, μέσα από θεατρινίστικες μεταμορφώσεις, να «κανονικοποιηθεί…»
Το κόμμα σας γιατί είχε πτώση; Χρειάζεται μια Αριστερά στον τόπο και γιατί;
Δυστυχώς για τον τόπο, το ΑΚΕΛ κατέγραψε σημαντική μείωση των ποσοστών του. Τα υψηλά ποσοστά δεν τα θέλουμε για να πανηγυρίζουμε το βράδυ των εκλογών ούτε για να μας αποδίδουν ακόμα κάποιες βουλευτικές έδρες. Αποτυπώνουν τη δύναμη που μας δίνει ο λαός για να του την επιστρέψουμε σε στήριξη και διαφύλαξη των κοινωνικών, οικονομικών και δημοκρατικών του δικαιωμάτων. Λάθη, αδυναμίες και παραλείψεις δικές μας και από την άλλη η απόδοση ευθυνών σε μας, που, αντικειμενικά, δεν μας ανήκουν, οδήγησαν τα τελευταία χρόνια ένα σημαντικό ακροατήριο της Αριστεράς να μας γυρίσει την πλάτη. Είναι υπέρτατη ευθύνη της νέας ηγεσίας του Κόμματος να αφουγκραστεί ειλικρινά τις έγνοιες, τις αγωνίες και τους προβληματισμούς των 50 περίπου χιλιάδων ψηφοφόρων, που τα τελευταία χρόνια αποστασιοποιήθηκαν από το ΑΚΕΛ, και με καταλυτικές αλλαγές στις δομές και στον τρόπο λειτουργίας του Κόμματος να καταβληθεί προσπάθεια για επαναφοράς τους.
Αυτός ο κόσμος δεν μας εγκατέλειψε για να πάει κάπου αλλού. Περιμένει από μας κάποια πράγματα. Θέλει ένα ΑΚΕΛ τίμιο, καθαρό, αγωνιστικό, δυναμικό προστάτη του… Να του το δώσουμε… Για να κρατήσουμε ζωντανή την ελπίδα της επόμενης μέρας.
Οι νέοι άνθρωποι τείνουν όλο και περισσότεροι να γίνονται “απολιτίκ΄”, ποια η άποψή σας γι αυτό;
Μια ολάκερη γενιά χάθηκε και «αλέστηκαν» τα οράματά της για μια αξιοπρεπή ζωή ανάμεσα στις μυλόπετρες της ατέλειωτης παγκόσμιας καπιταλιστικής – τραπεζικής κρίσης του 2008 και των πολιτικών της λιτότητας που δρομολόγησε η Ευρώπη για την αντιμετώπισή της. Μισθοί πείνας, ευέλικτες μορφές εργασίας, απλήρωτη εργασιακή άσκηση, εκποιήσεις, απρόσιτη στέγη, ακρίβεια, συνιστούν μια κοινωνική βαρβαρότητα.
Δεν έχουν που να ακουμπήσουν τα παιδιά μας. Ο καταιγιστικός τρόπος με τον οποίο επήλθε η λαίλαπα- κρίση σχεδόν παράλυσε κάθε δυνατότητα αποτελεσματικής αντίδρασης , ακόμα και από προοδευτικές δυνάμεις που θα ήθελαν να την αναχαιτίσουν. Έτσι, επήλθε μια παραπλανητική εξομοίωση: όλοι είναι ίδιοι… Κι όμως δεν είμαστε όλοι οι ίδιοι… Να εμπνεύσουμε τους νέους. Οι αγώνες δεν δίνονται από τους καναπέδες. Είμαστε στα κάτω της ιστορίας. Ο τροχός πρέπει να γυρίσει. Αλίμονο να δεχτούμε ότι αυτό είναι το τέλος. Να χαράξουμε, μαζί με τους νέους μας, δρόμους αγώνα και διεκδίκησης. Έτσι θα τους ξανακερδίσουμε…
Η πιο όμορφη ανάμνηση από την μέχρι τώρα πορεία σας στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο;
Ο λόγος που εκφώνησε, εκ μέρους της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, η Ισπανίδα συντρόφισσα-υποψήφια για την Προεδρία του Ευρωκοινοβουλίου. Μακριά από τα παζάρια των μεγάλων πολιτικών ομάδων, ακούστηκε ένας περήφανος λόγος για την Ευρώπη των αγώνων, της αξιοπρέπειας, της Ειρήνης και της πραγματικής Αλληλεγγύης. Δάκρυσα…
Ποιος ο αγαπημένος σας ποιητής ;
Ο Κ.Π.Καβάφης…
Ποιοι στίχοι σας συνοδεύουν πάντα;
“Όσο μπορείς”
Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.
Μην την εξευτελίζεις πηγαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνά κι εκθέτοντάς την
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινήν ανοησία,
ως που να γίνει σα μια ξένη φορτική.
Ήταν πιο δύσκολο για σας ή την οικογένεια σας να προσαρμοστεί στη νέα σας ζωή
(ως βουλευτής) και το «μοίρασμα» σας μεταξύ Βρυξελλών και Λάρνακας;
Δεν το λέμε και ακριβώς … «μοίρασμα». Στην Κύπρο βρίσκομαι μόνο κατά τα 2/7 της ζωής μου. Μου λείπει η οικογένειά μου, όπως μου λείπει πολύ και η επαφή με τον κόσμο της Λάρνακας. Επέτεινε, δυστυχώς, αυτή την κατάσταση και η πανδημία. Ελπίζω να το επιτρέψουν οι συνθήκες και να επανεύρουμε μια κάποια κανονικότητα στην επαφή μας με τον κόσμο…
Ποια θεωρείται ως την μεγαλύτερη αρετή στον άνθρωπο;
Η εντιμότητα…
Πόσο εύκολο είναι να παραμείνει κάποιος πιστός στις ιδεολογίες του όταν τον δελεάζουν ή τον απειλούν ή κλονίζονται οι ιδέες από παντού;
Μοιάζει η προσπάθεια να αποφύγεις τις μαγεύτρες σειρήνες του αριβισμού και του εύκολου κέρδους όπως αυτή του Σίσυφου. Κουβαλάς τον βράχο της τιμιότητας, του ήθους και της πίστης στις ιδέες σου επάνω στο βουνό της Ανθρωπιάς. Μόλις φτάσεις στην κορυφή ο βράχος κατρακυλά. Και ξανά και ξανά… Ώσπου να κοιτάξεις κάτω χαμηλά, να δεις το βούρκο και να το σιχαθείς. Απ΄εκεί , τότε, μπορείς να αναπνεύσεις τον καθάριο αέρα της δικαίωσης. Να πεις, ναι, έβαλα κι εγώ το λιθαράκι μου για να ανθρωπέψει ο ΄Ανθρωπος…
Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που κάνετε όταν επιστρέφετε Κύπρο;
Να ψάξω το μικρό Χρήστο, τη χαρά και το μύρο της ζωής μας…
Πού θα ήθελε ο ευρωβουλευτής Γιώργος Γεωργίου να βρίσκεται σε 10 χρόνια από τώρα;
Εν ζωή… Βυθισμένος στα βιβλία μου και στους δίσκους βινυλίου που αγόραζα ένα κάθε μήνα, όταν έπαιρνα τις 12 χιλιάδες δραχμές της υποτροφίας, στην Αθήνα…
Υπάρχει κάτι που θέλατε οπωσδήποτε να κάνετε μπαίνοντας στον Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και το οποίο να πετύχατε;
Να κρατήσω λίγα πράγματα του χαρακτήρα μου: απλότητα, ταπεινότητα, αυθεντικότητα και αγωνιστική διάθεση…
«Κύριε, βόηθα νά θυμόμαστε
πῶς ἔγινε τοῦτο τὸ φονικὸ – τὴν ἁρπαγὴ, τὸ δόλο, τὴν ἰδιοτέλεια,
τὸ στέγνωμα τῆς ἀγάπης-
Κύριε, βόηθα νὰ τὰ ξεριζώσουμε… », έγραφε ο Σεφέρης. Αγαπητέ κ. Γεωργίου, θα
σας ρωτήσω: ΄΄Θυμόμαστε;΄΄
Γιατί να λέμε ψέματα; Κερδοσκοπία, αλλοτρίωση, ατομικισμός, ατιμώρητα εγκλήματα κάθε είδους, διαφθορά, διαπλοκή, απονιά, βία, πόλεμοι, υποκρισία, αναλγησία των κέντρων εξουσίας…. Όλα αυτά συνθέτουν ένα πλέγμα αδυσώπητης απαισιοδοξίας. Κι όμως ο άνθρωπος δεν είναι για τέτοια. Είναι για τα μεγάλα και τα ωραία. Είμαι σίγουρος ότι θα ξαναβρούμε το δρόμο που χάσαμε. Θα διαβούμε νικητές τα αδιέξοδα στα οποία μας έριξαν…
Τέλος, το δικό σας μήνυμα στο κόσμο της Κύπρου, αλλά και στους αναγνώστες μας, τον κόσμο της πόλης και επαρχίας Λάρνακας;
Κρατάμε γερά. Αξίζουμε εμείς και τα παιδιά μας καλύτερης τύχης. Θάρθουν καλύτερες μέρες. Δείτε την πόλη μας. Δόθηκαν σκληρές μάχες για το περιβάλλον και την αειφόρο ανάπτυξη της Λάρνακας που τώρα αποδίδουν καρπούς… Πολύ χαίρομαι που η πόλη μας προοδεύει… Κι ας μας απαξίωνε κάποτε, κι ας μας λοιδορούσε με το γνωστό του ύφος ο κ. Αναστασιάδης… Είναι γνωστά πράγματα αυτά… Τα προσπέρασε, όμως, συλλογική μας προσπάθεια. Οι αγώνες δίνουν καρπούς…
